ท้องฟ้าเป็นสีส้ม ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ความร้อนทำให้หายใจลำบาก

ภูเขาและเนินเขาปกคลุมไปด้วยไร่นา พืชผลที่นี่เป็นสีฟ้า พวกมันดูเหมือนคลื่นทะเล

เดิมทีลู่โจวคิดว่ามันคงจะเป็นประสบการณ์เหมือนในครั้งที่แล้วที่เขาอาจโดนกระสุนโจมตี แต่เขาอยู่ในฉากที่เงียบสงบ

แต่ความเงียบสงบนั้นหายไปในเวลาอันสั้น

ภูเขาที่อยู่ห่างออกไปดูเหมือนถูกผ่าครึ่งโดยกองทัพที่น่ากลัว พวกเขาระเบิดหินที่อยู่ใต้ดิน

เห็นได้ชัดว่ากำลังเกิดสงครามที่น่าสลดใจที่นี่

“มันงดงามใช่ไหมล่ะ” ชายชาวคาลาเนียนพูดกับลู่โจว “คุณลอง ผมได้ยินมาว่าคุณมาจากดาวอันไกลโพ้น”

ลู่โจวพยักหน้าและพูด

“ครับนายพลเรนฮาร์ท”

ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้วในตอนที่ลู่โจวพูด ความทรงจำแปลกๆ หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา เขาจำได้ว่าเขาเคยเป็นทหารจากดาวอันไกลโพ้น เขาเข้าร่วมกองทัพกบฏและกลายเป็นทหารภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลเรนฮาร์ท

ไม่อยากจะเชื่อเลย

เรนฮาร์ทก่อการปฏิวัติเพื่อล้มล้างอำนาจของเอ็มไพร์ 50 ปีหลังเหตุการณ์ออราเคิล

แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

อย่างน้อยแค่ตอนนี้ พวกเขาอาจจะอยู่ในฝั่งผู้แพ้ที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ครั้งก่อน

“ผมขอโทษนะ ผมทำลายบ้านเกิดของคุณ ผมจำได้ว่าภูเขาลูกนั้นเป็นหนึ่งในสิบสถานที่ที่งดงามที่สุดของเอ็มไพร์ มันถูกเรียกว่าประตูสนธยา”

จู่ๆ ทหารก็เดินเข้ามา

“นายพล กองทัพเอ็มไพร์ส่งคำสั่งมาที่เรา”

เรนฮาร์ทนิ่งไปสักพักก่อนจะพูด

“เรียกทหารระดับ 5 และสูงกว่ามารวมกันที่ห้องเจ้าหน้าที่ ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดคุยกับพวกเขา”

“ครับ”

ทหารเดินจากไป

เรนฮาร์ทหันไปมองที่ลอง ซึ่งก็คือตัวละครของลู่โจว นิ้วของเรนฮาร์ทชี้ไปที่ดาวตกบนท้องฟ้า

“คุณเห็นแสงโค้งนั่นไหม”

ลู่โจวเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ยังทางที่เขาชี้

ก่อนที่เขาจะพูด เรนฮาร์ทยิ้มและพูดขึ้น

“นั่นคือเอ็มไพร์สปีดแลนซ์ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ”

ลู่โจว “…”

“เมื่อไม่กี่ร้อยปีก่อนเรากำจัดอาวุธที่ยุติสงครามครั้งล่าสุด แต่กองทัพเอ็มไพร์ใช้เวลาไม่ถึงห้าปีด้วยซ้ำในการติดอาวุธขึ้นมาอีกครั้ง”

“จริงๆ แล้วสงครามก็คือสัญชาตญาณของมนุษย์ ดูเหมือนว่าเอ็มไพร์ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เราประเมินค่าสภาต่ำเกินไป”

เรนฮาร์ทส่ายหัวพร้อมรอยยิ้มหลงตัวเองบนใบหน้า

แม้ว่าอาวุธเหล่านี้จะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นที่ออราเคิล แต่อย่างน้อยเอ็มไพร์ก็ไม่ใช่แกะที่รอถูกฆ่าอีกต่อไป

แต่ถ้าหากพวกเขาเป็นแกะจริงๆ …

อย่างน้อยพวกเขาก็เป็นแกะที่มีปืนและเสื้อเกราะ

“มากับผม ลอง

“ทุกวินาทีที่เราเสียไปคือทหารหาญที่เสียสละตัวเองเพื่อเหตุผลของเราในการจะใช้ประโยชน์จากการเสียสละของพวกเขาและเพื่อมอบความหวังของอนาคตแก่พวกเรา ผมจึงต้องเตรียมการ คุณช่วยมอบความกล้าให้ผมหน่อยได้ไหม”

ลู่โจวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“…คุณมีความกล้ามากพอแล้วครับนายพล”

“จริงเหรอ?” นายพลเรนฮาร์ทนึกถึงอดีตและยิ้มขณะที่พูด “อาจจะเป็นแบบนั้น”

…

ไม่นานพวกเขาก็เดินทางมาถึงห้องเจ้าหน้าที่

เรนฮาร์ทวางมือบนโต๊ะประชุมขณะที่มองเจ้าพนักงานที่รอบๆ โต๊ะ

“ทุกคน เราแพ้ในสงครามนี้”

ห้องทั้งห้องเงียบลง

ลู่โจวสังเกตเห็นว่ามีบางคนกลั้นลมหายใจ

“ผมไม่กลัวความล้มเหลว ความตายก็แค่การกลับไปสู้อ้อมกอดแห้งจิตวิญญาณของจักรวาล การเสียสละคือชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชายชาติทหาร รุ่นพี่เคยบอกผมแบบนี้ แม้ว่าผมจะมั่นใจว่าเขาคงผิดหวังกับผมตอนนี้มากก็ตาม”

นายพลเรนฮาร์ทยิ้มยิงฟันและมองไปที่เจ้าพนักงานรอบๆ โต๊ะประชุม เขาพูดขึ้น

“ผมไม่กลัวความล้มเหลว แต่ผมไม่อยากให้ความพยายามทั้งหมดของพวกเราสูญเปล่า”

“ถ้ากรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น เราต้องทิ้งสิ่งที่มีความหมายเอาไว้เบื้องหลัง”

ห้องพนักงานเงียบอยู่นาน

ในที่สุดเจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็ทำลายความเงียบนั้น

“แต่นายพลครับ เราจะทิ้งอะไรไว้ล่ะ”

“ทิ้งไฟหรือความหวัง” เรนฮาร์ทเดินไปตรงแผงโฮโลแกรม เขายื่นมือออกไปและโบกมือ เขาเปลี่ยนแผนที่รบเป็นแผนที่ดวงดาวในระบบกาแล็กซีทั้งระบบ

เขามองกาแล็กซี นิ้วชี้ของเขาชี้ไปที่ศูนย์กลางของกาแล็กซี

“ในบันทึกของศาสตราจารย์โลนเขาได้คำนวณวิถีโคจรของควาร์กสตาร์ เรารู้ว่าพวกเขากำลังไปไหน ถ้าความหวังอยู่ที่ไหนเราก็ควรไปที่นั่น”

เจ้าหน้าที่กองทัพปฏิวัติแสดงสีหน้าขมขื่นขณะที่พูด “ไม่มีใครหยุดกองทัพของเอ็มไพร์ได้ พวกเขาจะตรวจสอบยานอวกาศทุกยานเพื่อหาสิ่งมีชีวิต พวกเขาจะทำลายโลกทั้งใบถ้าจำเป็น อีกอย่างเราไม่มียานอวกาศที่สามารถขับเคลื่อนระยะทาง 500 ปีแสงโดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิง เราอยู่ห่างจากศูนย์กลางของระบบสุริยะก็อย่างน้อย 10,000 ปีแสงแล้ว…”

“แต่เราต้องลองดู”

เรนฮาร์ทมีสีหน้าแห่งความมุ่งมั่นขณะที่พูดด้วยท่าทางมั่นใจ “คัดลอกความทรงจำของผมลงคอมพิวเตอร์ของคุณและเปลี่ยนร่างกายของผมให้เป็นตัวอย่างทดสอบ”

“ถ้าอารยธรรมของเราอยู่รอดไปจนถึงตอนสุดท้าย มันก็เป็นเรื่องดี”

“แต่ถ้าไม่ เราก็ต้องทิ้งอะไรบางอย่างไว้ข้างหลังเพื่อพิสูจน์ว่าครั้งนี้เคยมีอารยธรรมที่ดีขนาดนี้อยู่”

คำพูดท่อนหลังของเขาดูน่าสลดใจ

ช่วงหลังของการประชุม กองทัพเอ็มไพร์เริ่มระเบิดพื้นผิวโลก พลาสมาอุณหภูมิสูงละลายหิน และแผดเผาพื้นผิว อาวุธเคมีที่เป็นสิ่งไร้ประโยชน์ในอวกาศกลับมีพลังเหนือจินตนาการกับบรรยากาศบนดาวเคราะห์

หน่วยรบภาคพื้นดินและในวงโคจรของการบินของกองทัพปฏิวัติพ่ายแพ้อย่างช้าๆ

ด้านในหลุมหลบภัยใต้ดิน เรนฮาร์ทเก็บความทรงจำของเขาลงในคอมพิวเตอร์ เขาเข้าสู่เส้นทางการรบอวกาศและเปิดใช้งานเรือปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะ

ในที่สุดเขาก็จบชีวิตตัวเองด้วยเข็มที่มีไวรัสรุนแรง ร่างกายของเขาจะถูกส่งไปยังศูนย์กลางกาแล็กซี

ลู่โจวดูทุกอย่างคลี่คลายต่อหน้าต่อตาเขา เขากลั้นหายใจ

แม้ว่าการเดินทาง 10,000 ปีแสงจะไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าเขา แต่การที่เขาสามารถเข้าถึงความทรงจำนี้หมายถึงยานอวกาศมาถึงศูนย์กลางกาแล็กซีแล้ว

ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับจักรวาลเก่าถูกทำลายหมด แต่ความทรงจำนี้ถูกส่งต่อและเฝ้าดูโดยเขาภายในจักรวาลใหม่

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากไม่ใช่ความใจเย็นของชาวคาลาเนียนในระหว่างการรบ แต่เป็นสิ่งที่นายพลเรนฮาร์ททำก่อนจะขึ้นเรือหลบหนี

เขาเห็นนายพลเรนฮาร์ทถอดสร้อยคอแบตเตอรี่พังๆ สวดภาวนาอยู่สักพัก แล้วใส่แขวนไว้รอบคอเหมือนเดิม

ลู่โจวจำแบตเตอรี่นั่นได้

แบตเตอรี่เพิ่มพลังอาวุธของเขาในวอยด์เมมโมรี่บี

แบตเตอรี่พังเพราะกระสุนระหว่างการรบ

เขาไม่คาดคิดว่าเรนฮาร์ทจะใส่แบตเตอรี่เป็นสร้อยคอแบบนี้

แบตเตอรี่พังๆ ยานอวกาศเก่าๆ และเรือปัญญาประดิษฐ์

ลู่โจวนึกถึงของขวัญที่เขาได้รับจากเดอะวอยด์ เขารู้สึกว่าใจเขาเต้นเร็วมาก

ของขวัญที่เขาได้จากเดอะวอยด์มาจากซากปรักหักพังของคาลานเอ็มไพร์…

เขาอาจจะค้นพบต้นกำหนดของเสี่ยวไอ…

…………………