ณ สถาบันวิศวกรรมสารสนเทศที่สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน

หลังจากที่นักวิชาการเกาเห็นชายสูงวัยผมขาวเดินตรงมาที่เขา เขาจึงรีบเดินเข้าไปและถาม “ท่านผู้เฒ่าเสวี่ย คุณได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

ก่อนหน้านั้นสักพัก จู่ๆ กระทรวงอุตสาหกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศก็ระงับโปรเจกต์อัลกอริทึมการเข้ารหัสควอนตัมทั้งหมด

คนเกือบทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโปรเจกต์นี้ต่างก็สับสนและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในฐานะผู้นำและนักวิชาการที่เป็นที่นับถือที่สุดของโปรเจกต์นี้ นักวิชาการเสวี่ยได้รับการรับเลือกให้ไปอภิปรายกับกระทรวงป้องกันราชอาณาจักรว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ไม่กี่วันที่ผ่านมาเกาจุนฟาพยายามสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับนักวิชาการเสวี่ย

ดูเหมือนว่านักวิชาการเสวี่ยจะมีคำตอบ

แต่ดูจากสีหน้าของนักวิชาการเสวี่ยแล้ว คำตอบนั้นคงไม่ดีเท่าไหร่นัก

นักวิชาการเสวี่ยจินฮุยเห็นนักวิชาการเกาเดินมาที่เขา เขาอยากจะหลบ แต่ก็ไม่มีที่ให้หลบ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกระแอมและอธิบาย

“เรื่องนี้มันซับซ้อนมากๆ คุณรู้แค่ว่าอัลกอริทึมการเข้ารหัสควอนตัมได้รับการแก้แล้วก็พอ”

แก้ได้แล้วเหรอ

นักวิชาการเกาจุนฟาตกตะลึง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ซึ่งคล้ายกับปฏิกิริยาของนักวิชาการเสวี่ยหลังจากที่ได้ยินข่าวนี้

“แก้ได้แล้วเหรอ เป็นไปได้อย่างไรกัน! “

“ตอนแรกผมเองก็ประหลาดใจเหมือนคุณนี่แหละ” นักวิชาการเสวี่ยจินฮุยพูดหลังจากที่เงียบไปสักพัก “แต่มันเป็นข้อเท็จจริง ผมเห็นมากับตาตัวเอง”

หลังจากที่เห็นว่าชายสูงวัยไม่ได้โกหก นักวิชาการเกาจุนฟารีบพูด “คุณเห็นอัลกอริทึมไหม”

นักวิชาการเสวี่ยจินฮุยพยักหน้า

“ผมเห็นแล้ว”

“บอกผมมา มันเป็นอัลกอริทึมการเข้ารหัสประเภทไหน แล้วใครเป็นคนสร้าง”

นักวิชาการเสวี่ยกระแอมและพูด “ผมคงตอบคำถามพวกนั้นตอนนี้ไม่ได้”

นักวิชาการเการู้สึกกังวลใจ เขานำกลยุทธ์ความเป็นเพื่อนมาใช้

“คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับความไว้ใจ แต่เป็นเรื่องของจรรยาบรรณ” นักวิชาการเสวี่ยถอนหายใจและพูด “ไม่ต้องห่วง อย่างไรเสียอัลกอริทึมจะต้องถูกนำมาใช้แน่ๆ คุณจะได้เห็นรหัสในอีกหนึ่งเดือนหรือนานที่สุดก็สองเดือน”

นักวิชาการเกายังมีเรื่องที่อยากพูด แต่เมื่อเห็นว่านักวิชาการเสวี่ยไม่แสดงท่าทีใดๆ เขาจึงไม่ถามต่อ

เขารู้ว่านักวิชาการเสวี่ยน่าจะเซ็นสัญญาที่จะไม่เปิดเผยข้อมูลไปแล้ว

นักวิชาการเกาส่ายหัวหลังจากถอนหายใจอยู่นาน

“คนรุ่นใหม่กำลังมาแทนที่เรา ไม่เป็นไร เราก็แค่รอ”

หลังจากที่นักวิชาการเกากลับไป นักวิชาการเสวี่ยก็ไม่อยากอยู่ที่นั่นนานเพราะกลัวว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะเข้ามาถามคำถามเขา เขาจึงรีบกลับไปที่ออฟฟิศทันที

เขาบอกให้ผู้ช่วยชงชาให้เขา หลังจากที่ได้จิบชาเขาก็อยากอ่านเอกสาร แต่เขารู้สึกว่าลืมอะไรบางอย่างไป

แต่สุดท้ายเขาก็ควบคุมความสงสัยของตัวเองไว้ไม่ได้ หลังจากนั้นเขาขอให้ผู้ช่วยจองตั๋วรถไฟความเร็วสูงไปที่จินหลิง เพื่อทำการบรรยายที่มหาวิทยาลัยจินหลิง

แน่นอนว่ามหาวิทยาลัยจินหลิงต้องการให้ผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาการเข้ารหัสลับแบบเขาไปเยี่ยมเยือนมหาวิทยาลัย พวกเขาจึงจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้เขา

หลังจากทำการบรรยายเสร็จแล้ว นักวิชาการเสวี่ยปฏิเสธคำเชิญในการร่วมทานอาหารจากคณบดีคณะวิศวกรรมสารสนเทศ เขาเดินรอบๆ มหาวิทยาลัยจินหลิง ในที่สุดเขาก็หาออฟฟิศของนักวิชาการลู่ที่อาคารคณิตศาสตร์เจอ

ตอนที่เขามาถึงออฟฟิศ ภายในออฟฟิศไม่ค่อยมีคน มีเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่งนั่งใกล้ๆ ประตู ซึ่งน่าจะเป็นผู้ช่วย

นักวิชาการเสวี่ยมองผ่านกระจกและเคาะประตู หลังจากนั้นเขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ขอโทษนะครับ นักวิชาการลู่อยู่ที่นี่ไหมครับ”

จ้าวหวนวางปากกาลงและมองไปที่ชายสูงวัยท่าทางแปลกๆ เธอจำได้ว่าลู่โจวไม่ได้มีนัดวันนี้

แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอจึงตอบ

“นักวิชาการลู่อยู่ที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงมาหลายวันแล้วค่ะ ขอถามได้ไหมคะว่าคุณมาที่นี่มีธุระอะไร ฉันจะได้โทรหาเขาและถามให้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่”

ตอนที่นักวิชาการเสวี่ยเห็นเด็กสาวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ เขารีบห้ามเธอไว้

“โอ้ ไม่เป็นไรหรอกครับ สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงใช่ไหม ผมไปเองก็ได้ครับ”

จ้าวหวนมองชายสูงวัยท่าทางแปลกๆ เดินจากไป เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเขียนอีเมลถึงศาสตราจารย์ลู่

เห็นได้ชัดว่าลู่โจวกำลังทำโปรเจกต์ระดับชาติที่สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงอยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าโปรเจกต์นั้นคือโปรเจกต์อะไร

เธอรู้แค่ว่ามันสำคัญมากๆ

…

แม้ว่าลู่โจวจะไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยจินหลิง นักวิชาการเสวี่ยก็ยังไม่หมดหวัง

เขาอุตส่าห์เดินทางมาถึงจินหลิง เขาจึงไม่อยากกลับไปมือเปล่า หรือไม่ก็จนกว่าจะเจอผู้สร้างอัลกอริทึมการเข้ารหัสอัจฉริยะ

ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง หลังจากอธิบายเหตุผลที่มาให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยฟัง เขาก็ได้เขียนข้อมูลส่วนตัวและเข้ามาด้านใน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงได้นำทางเขาเข้ามาที่สถาบันสารกึ่งตัวนำ

นักวิชาการเสวี่ยเดินอยู่ด้านหลังเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขามีความรู้สึกว่านักวิชาการลู่น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะมา

ในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงห้องทดลอง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือออกไป

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

ชายหนุ่มสวมเสื้อกาวน์พร้อมผมยุ่งเหยิงยืนอยู่หลังประตู

แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่นักวิชาการเสวี่ยได้เจอกับลู่โจว แต่ในฐานะสมาชิกวงการวิชาการ เขาจำลู่โจวได้ทันที ก่อนที่นักวิชาการเสวี่ยจะพูด ลู่โจวพูดขึ้นมาก่อน

“คุณคือนักวิชาการเสวี่ยจากสถาบันวิศวกรรมสารสนเทศใช่ไหม”

“ใช่ครับ” นักวิชาการเสวี่ยพยักหน้าและพูด “ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ขัดจังหวะงานวิจัยของคุณ ผมก็แค่สงสัยเรื่องอัลกอริทึมการเข้ารหัสควอนตัมของคุณ ผมก็เลยมาที่นี่ทั้งที่ไม่ได้รับคำเชิญ…”

“คุณไม่ได้มาขัดจังหวะอะไรนะครับ” ลู่โจวยิ้มและมองไปที่ชายสูงวัยที่ยืนอยู่ตรงประตู เขาหลีกทางและแสดงท่าทางต้อนรับขณะที่พูด “ผู้อำนวยการหลี่เล่าเรื่องคุณให้ผมฟังแล้ว เข้ามาสิครับ”

“ผู้อำนวยการหลี่?” นักวิชาการเสวี่ยมองไปที่ลู่โจวและพูด “เขารู้ได้อย่างไรว่าผมจะมาที่นี่”

“เขาไม่ได้บอกว่าคุณจะมา แต่หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นผมก็มีความรู้สึกว่าคุณน่าจะมา” ลู่โจวยิ้มและพูด “เรื่องมันเพิ่งจะเกิดขึ้นหมาดๆ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ มากับผม ผมอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของการทดลองแล้ว”

……………………