สัตว์นับพันตัวเร่ร่อนในทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มและป่าทึบที่กว้างไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แน่นอนว่าสุดท้ายพวกมันก็ต้องตายเพราะความหิวโหย

…

บนหน้าผาที่ติดกับก้อนเมฆ

ลู่โจวมองไปยังดินแดนอันอุดมสมบูรณ์ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร เช่นเดียวกับทุ่งหญ้าเขียวขจีและต้นไม้ขนาดยักษ์ที่อยู่ไกลออกไปหลายสิบเมตร เขานั่งอยู่บนขอบหน้าผา มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง

ทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเขารู้สึกเหมือนกับเป็นป่าที่ไม่มีใครแตะต้อง เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่านี่เขากลับไปเมื่อหลายร้อยล้านปีก่อนหรือเปล่า

“อย่าบอกนะว่าผมเดินทางมายังดาวอังคารเมื่อหลายพันล้านปีก่อน”

ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้ามีขนาดเล็กแค่นิ้วโป้งเท่านั้น แสงไม่ได้สว่างจ้าจนเกินไป แต่ก็สว่างเพียงพอ

อุณหภูมิก็สบายมาก ไม่รู้สึกหนาว รู้สึกเหมือนเป็นบ่ายของฤดูใบไม้ผลิ เขาต้องการนอนใต้ร่มไม้และงีบหลับด้วยความเกียจคร้าน

ลู่โจวคาดการณ์ว่าเหตุผลที่ที่นี่สามารถรักษาอุณหภูมิที่สบายแบบนี้ได้ ส่วนใหญ่น่าจะเป็นเพราะความหนาของชั้นบรรยากาศและชนิดของดิน บรรยากาศที่หนาทึบเป็นเหมือนผ้าห่ม ที่คอยกันความร้อนส่วนใหญ่ที่ปล่อยออกมาจากดวงอาทิตย์

เสียงที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในหูของเขา

“เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถย้อนกลับได้ นี่เป็นกฎสากล”

“อ๋อ นี่คือความทรงจำอย่างนั้นเหรอ”

ลำแสงสีน้ำเงินค่อยๆ ปรากฏขึ้นข้างๆ ลู่โจว หุ่นยนต์มนุษย์สีน้ำเงินเดินออกจากแสงและนั่งข้างเขา

นายพลเรนฮาร์ทมองดูชีวจักรกลที่เคลื่อนไหวช้าๆ บนท้องฟ้า เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ

“ฉลาดนี่น่า ไม่แปลกใจเลยที่ผู้สังเกตการณ์ให้ความสำคัญกับคุณมาก”

ลู่โจวยิ้มและไม่พูดอะไร

อันที่จริงเขาคาดหวังสิ่งนี้อยู่

ก่อนเข้าไปในตู้สำหรับหลับชั่วคราว เขาได้เรียนรู้ว่าการดำรงอยู่ของนายพลเรนฮาร์ทเป็นเพียงความทรงจำ

เนื่องจากเรนฮาร์ทสามารถจำชื่อของเขาและเล่นบทบาทของเรนฮาร์ทได้อย่างสมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังสื่อสารกับเขาได้ปกติ ดังนั้นความทรงจำชิ้นนี้จึงสามารถเขียนขึ้นมาใหม่ได้

ตัวอย่างเช่น สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายพันล้านปีก่อน

“ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่ล่ะ”

“อย่างไรเสีย คุณก็ไม่มีหวังที่จะตื่นขึ้นมาในอีกหลายทศวรรษแล้ว คุณไม่อยากหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลาเหรอ”

ลู่โจวพูดด้วยท่าทางพูดไม่ออก

“สำหรับผมแล้ว เวลาหลายทศวรรษเป็นเพียงแค่การเปิดและปิดตาของผม”

จากมุมมองของฉัน…

ก็เป็นแบบนั้น

“มันก็ใช่ แต่คุณไม่อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”

ดวงตาของลู่โจวแสดงท่าทางสนใจ

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่เหรอ”

นายพลเรนฮาร์ทยิ้มเบาๆ และไม่ได้ตอบคำถามนั้นในทันที เขาลุกขึ้นจากพื้นและลูบกางเกงของตัวเอง

“ตามผมมา”

“อีกไม่นานคุณก็จะรู้เอง”

ไม่ว่าลู่โจวจะตามเขาหรือไม่ก็ตาม เขาก็หันหลังและเดินลงจากภูเขา

ลู่โจวลังเลอยู่สองวินาที ในเมื่อเขาก็เบื่อๆ อยู่แล้ว เขาจึงยืนขึ้นและตามนายพลเรนฮาร์ทลงภูเขาไป

“ในวัฒนธรรมของคุณ แนวคิดที่ใกล้เคียงที่สุดกับนิเวศวิทยายุคก่อนประวัติศาสตร์ของดาวอังคารมากที่สุดน่าจะเป็นสมมติฐานของไกอาที่นักวิชาการของคุณเสนอ โลกทั้งใบเกือบจะอยู่ในสมดุลของระบบนิเวศถาวร

“ไม่มีแนวคิดเรื่องขั้วโลกใต้และขั้วโลกเหนือ สิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะอยู่ที่ละติจูดใดไหนก็อยู่ในสถานะที่สบายที่สุด ที่นี่เป็นเหมือนสวรรค์ ถ้าไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้น มันก็คงจะคงอยู่อย่างนั้น”

ลู่โจวพูดอย่างเป็นกันเอง

“แต่ก็เกิดเหตุร้ายขึ้น”

“อ่า”

“แล้วอะไรทำให้เกิด—”

“ผมเอง”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงถ้ำแล้ว

ตอนที่ลู่โจวเห็นแมลงตัวใหญ่อยู่ใกล้ๆ ถ้ำ ดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกจากเบ้า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแมลงสาบตัวสูงเท่ากับเข่าของเขา

หนวดนุ่มๆ ยาวประมาณสองเมตรแกว่งขึ้นลงไปมา ดูเหมือนพวกมันจะลังเลที่จะทำอะไรสักอย่าง

“มันดูน่าขยะแขยงใช่ไหมล่ะ”

“ใช่”

“นั่นเป็นเรื่องปกติ สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและสัตว์ขาปล้องมีความสวยงามแตกต่างกันตามธรรมชาติ พวกมันให้ความสำคัญกับขาหลายๆ ขา หนวดที่เรียวยาว และพื้นผิวที่ซับซ้อน ผมไม่ค่อยอยากคุยเรื่องความงามกับคุณมากเท่าไหร่นัก เพราะอารยธรรมของคุณยังอายุน้อยเกินไป ถ้ามีความรู้เพิ่มขึ้นอีกนิดก็อาจจะมาคุยเรื่องนี้กันใหม่”

ขณะที่พูดแมลงสาบที่อยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้วและเริ่มสำรวจภายในถ้ำในที่สุด

นายพลเรนฮาร์ทแสดงท่าทางให้ลู่โจวเดินตามเขา แล้วนำทางเขาเข้าไปในถ้ำ

แสงไฟในถ้ำมืดสลัวจนเกือบดำสนิท

ก่อนที่จะเข้าไปลู่โจวลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ไม่อยากอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับแมลงตัวใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำในสมัยโบราณ

แต่เมื่อเห็นว่านายพลเรนฮาร์ทเข้าไปข้างในด้วยท่าสบายๆ ในที่สุดเขาก็กัดฟันและเดินตาม หลังจากที่เอาชนะความรู้สึกอึดอัดในหัวใจได้

คนทั้งคู่และแมลงสาบเดินเข้าไปในถ้ำซึ่งมีระยะทางประมาณหนึ่งหรือสองร้อยเมตร

จู่ๆ แมลงสาบที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าก็สัมผัสได้ถึงอันตราย ปีกที่อยู่ด้านหลังของมันส่งเสียงหึ่งๆ ฟังดูน่ากลัว

“มันกำลังทำอะไรเหรอครับ”

“มันกำลังล่า”

“กำลังล่าเหรอ”

“ใช่ ในยุคแรกเริ่มของอารยธรรม หรือก่อนที่จะก่อตัวเป็นอารยธรรม แมลงสาบพวกนี้ส่วนใหญ่กินลูกของสัตว์เลื้อยคลานในถ้ำ สิ่งมีชีวิตนี้มีความพิเศษ และตัวอ่อนของมันยังสามารถขยายพันธุ์ได้ด้วย คุณจะเห็นว่าแมลงสาบเหล่านี้ทำให้พวกมันเชื่องเพื่อเป็นแหล่งของโปรตีน.”

“เหมือนเพลี้ยมดเหรอ”

“ฉลาดนี่นา”

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่นั้น แมงมุมขายาวที่มีเขี้ยวฝังอยู่บนใบหน้าสูงหนึ่งเมตรคำรามและพุ่งเข้าหาพวกมันด้วยความเกรี้ยวกราด

ลู่โจวก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ขนของแมงมุมทำให้หนังศีรษะของเขาชา

แมลงสาบที่คืบคลานช้าๆ และสั่นอยู่ตรงหน้าเขาขยับตัวทันที

ทันใดนั้นเองปีกที่อยู่บนกระดองของมันระเบิดทันที และแมลงสาบก็พุ่งไปข้างหน้าราวกับลูกกระสุน

วิธีการไล่ล่าที่ยิงออกไปราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ทำให้ลู่โจวตกใจมาก

เขาคิดว่าสิ่งมีชีวิตนี้ที่ซ่อนอยู่ในรางน้ำ แทะอาหารเน่าเสีย จะไม่มีความสามารถในการรุกเลย เขาไม่ได้คาดหวังว่าแมลงสาบบนดาวอังคารจะมีความสามารถในการล่าที่โหดเหี้ยมขนาดนี้!

ดูเหมือนว่าแมงมุมจะไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้ามันจะดุร้ายขนาดนี้ มันถูกโจมตีโดยที่ไม่ทันตั้งตัวและกลิ้งไปด้านข้าง

แมลงทั้งสองต่อสู้กันตัวต่อตัว แมลงสาบอาศัยขนาดที่เล็กของมัน มันโชคดีที่สามารถเกาะบนท้องของแมงมุมและกินครึ่งหน้าของแมงมุม

มีการตัดสินผู้ชนะแล้ว

หลังจากกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง แมงมุมก็ขดตัวเป็นลูกบอลแล้วนอนตายกับพื้น

แมลงสาบคำรามด้วยความตื่นเต้นและตัดเขี้ยวของแมงมุมออก มันมัดเขี้ยวพวกนั้นไว้บนหัวของมันและรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำหลังถ้ำอย่างรวดเร็ว

ภายในถ้ำมีตัวอ่อนมากมายดิ้นอยู่บนพื้น

เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย…

“ความสามารถในการฆ่าแมงมุมบนดาวอังคารที่โตเต็มวัยเป็นสิ่งที่น่าเคารพนับถือในอารยธรรมดาวอังคาร ในสถานการณ์ปกติ แมงมุมบนดาวอังคารพวกนั้นมักจะล่าแมลงยักษ์ที่มีความสูงมากกว่าสองเมตร ชาวอังคารเหล่านี้ไม่สามารถป้องกันตัวเองได้”

ลู่โจวพูดด้วยความโกรธ “ผมคิดว่า เราไม่ควรจะเรียกพวกมันว่าชาวอังคารนะ”

เรนฮาร์ทยิ้มเบาๆ และพูด “ทำไมล่ะ คุณเป็นคนตั้งชื่อนี้กับพวกมันเองไม่ใช่เหรอ”

ลู่โจว “…”

“จริงๆ แล้วมันไม่ได้สำคัญเลย เพราะชื่อเป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้น นอกจากนี้เจ้าตัวน้อยที่อยู่ข้างหน้าคุณจะเรียนรู้ที่จะเดินตัวตรง ทำเครื่องมือ และพัฒนาอารยธรรมที่รุ่งเรืองกว่าโลกหลายเท่า… ดูสิ มันดูเหมือนว่าจะพบสมบัติแล้ว”

แมลงสาบกำลังรวบรวมตัวอ่อน แต่จู่ๆ มันหยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน

ดูเหมือนว่าตัวอ่อนจะรู้แล้วว่าสิ่งนี้ไม่ใช่แม่ของพวกมัน และพวกมันก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

แมลงสาบสั่นหนวดที่อยู่เหนือหัวของมันและปีนขึ้นไปใกล้กำแพงหิน

กำแพงหินฝังแน่นอยู่ในหิน

มีเครื่องหมายแปลกๆ หลายแถวบนอนุสาวรีย์หินที่มีลักษณะคล้ายกระจก

แม้ว่าลู่โจวจะไม่เข้าใจความหมายของสัญญาณพวกนั้น แต่เขารู้สึกว่ามันช่างเป็นสัญลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจ

“ความอยากรู้เป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง คุณคงนึกไม่ออกว่าคลื่นในใจของผมเป็นอย่างไรตอนที่พบว่าเจ้าตัวเล็กขี้เหร่นี่หยุดอยู่หน้าอนุสาวรีย์หินนี้”

“นี่คือ…” ดวงตาของเขามีความรู้สึกที่เหลือเชื่อปรากฏอยู่ รูม่านตาของลู่โจวหดตัวเล็กน้อยในขณะที่เขากระซิบ “คำพูดของคาลานเอ็มไพร์เหรอ”

“ใช่แล้ว”

นายพลเรนฮาร์ทพยักหน้า

“ถ้อยคำเหล่านี้ถูกสลักขึ้นเพื่อรำลึกถึงบางสิ่งบางอย่างตอนที่ผมมายังดาวเคราะห์นี้ หรือจักรวาลนี้ครั้งแรก”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ แมลงสาบก็ใช้หนวดของมันเคาะคำแปลกๆ เหล่านั้น

เมื่อดูจากการกระทำแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าตัวน้อยน่าจะต้องการย้ายสิ่งนี้ออกไป แต่หลังจากพยายามแล้ว ในที่สุดมันก็ล้มเลิกความคิดที่เพ้อฝันนี้

มันจ้องไปที่อนุสาวรีย์หินเป็นเวลานาน มันถูขาหน้าลงกับพื้น ดูเหมือนว่ามันกำลังเลียนแบบสัญลักษณ์ที่อยู่บนอนุสาวรีย์หิน

แมลงสาบที่ยืนอยู่หน้าแผ่นหินไม่รู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นของมันได้เปลี่ยนชะตากรรมของเผ่าพันธุ์

และมันยังเปลี่ยนอนาคตของดาวเคราะห์อีกด้วย