ท้องฟ้ามืดลงแล้ว เซี่ยอันหรานกลับตาสว่างนอนทอดกายอยู่บนเตียง ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ เธอเอามือข้างหนึ่งลูบหน้าท้องที่แบนราบของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไปที่บริเวณข้างกาย แต่ก็สัมผัสได้แต่เพียงความเย็นเฉียบ

ถังรั่วชิว สามีของเธอ คืนนี้ก็ไม่กลับบ้านอีกเช่นเคย…..

ตอนนี้ลูกของเธอไม่อยู่แล้ว พ่อแม่เองก็ลาจากโลกนี้ไปแล้ว พี่ชายของเธอก็ถูกใส่ความจนถูกจองจำอยู่ในคุก คราวต่อไปก็คงจะเป็นตาของเธอ เซี่ยอันหรานกลัวเป็นอย่างมาก กลัวว่าสามีของเธอก็จะจากเธอไปเช่นกัน

คงจะไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอะไรหรอกนะ ไม่อย่างงั้นแล้วทำไมถังรั่วชิวถึงไม่กลับบ้านติดต่อกันมาหลายคืนแบบนี้กัน

เซี่ยอันหรานรีบผุดลุกขึ้นนั่งทันที สภาพอากาศหนาวเสียจนจิตใจของเธอเริ่มเป็นกังวล จนทำให้ร่างกายของเธออดสั่นเทาไม่ได้ เธอสวมใส่รองเท้าด้วยความรีบร้อน คิดจะวิ่งลงไปที่ชั้นล่าง เพื่อให้คนใช้ โทรศัพท์ไปหาถังรั่วชิว ถามว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือเปล่า

แต่ว่าตอนที่เซี่ยอันหรานวิ่งไปถึงปากบันได ก็ได้ยินเสียงอันเย้ายวนเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ปากของเธอก็ขยับออก คิดจะถามว่าใครกันที่เข้ามา แต่เธอก็กลับไม่ได้เอ่ยถามออกไป เพราะพลันได้ยินเสียงหัวเราะอันยั่วยวนของผู้หญิงขึ้น "รั่วชิงคะ อย่าทำแบบนี้สิ เธอยังอยู่ที่นี่อยู่นะ ฉันไม่อยากถูกเธอเจอเข้านะ"

"เสี่ยวเสี่ยว เธอไม่ต้องไปสนใจผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ ตอนนี้ตระกูลเซี่ยน่ะถังแตกไปแล้ว ฉันไม่ต้องทนรับแรงกดดันจากตระกูลเซี่ยอีกต่อไปแล้ว แล้วก็ไม่ต้องฝืนกลั้นความรักที่มีต่อเธอ โชคดีที่เด็กในท้องของเธอก็ไม่อยู่แล้ว ไม่อย่างงั้นฉันคงต้องลงมือจัดการด้วยตัวเอง ผู้หญิงแบบนั้นจะไปเหมาะสมที่จะคลอดลูกของฉันได้อย่างไรกัน" เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา

เซี่ยอันหรานผงะด้วยความตกใจจนยืนอยู่กับที่ เลือดทั่วกายเย็นเฉียบแทบจะจับตัวเป็นก้อน เธอมองลงไปข้างล่าง ก็มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกที่ชั้นล่าง

ฝ่ายหญิงมีรูปลักษณ์ที่สวยงามหยาดเยิ้ม ส่วนฝ่ายชายก็ดูหล่อเหลา ถ้าหากว่าไม่ใช่ในสถานการณ์ตอนนี้ล่ะก็ เซี่ยอันหรานก็คงจะกล่าวชื่นชมต่อภาพที่งดงามนี้

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือ ฉู่เสี่ยวเสี่ยว เพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เธอยังเด็ก ส่วนฝ่ายชายก็คือสามีของเธอ ถังรั่วชิว ภาพนี้จึงกลายเป็นมีดอันแหลมคมที่ได้กรีดลงไปบนหัวใจของเซี่ยอันหรานจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

"พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่" เซี่ยอันหรานเค้นแรงทั้งหมดที่มีตะโกนออกไปเสียงดัง

เสียงของเซี่ยอันหรานเกือบที่จะทำให้ฉู่เสี่ยวเสี่ยวและถังรั่วชิวตกใจกลัว ฉู่เสี่ยวเสี่ยวร้องออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาแล้วจึงเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังของถัวรั่วชิว ราวกับว่าเซี่ยอันหรานเป็นคนนอกของบ้านนี้อย่างไรอย่างนั้น

ถังรั่วชิวบังฉู่เสี่ยวเสี่ยวให้อยู่ที่ด้านหลังของตน และพูดกับเซี่ยอันหรานอย่างหมดความอดทน "ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมเธอยังไม่นอน ออกมาแบบนี้คิดจะทำอะไร ดูสิ ฉู่เสี่ยวเสี่ยวตกใจกลัวหมดแล้ว"

เซี่ยอันหรานเอานิ้วชี้ไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยว พูดออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า "ทำให้เธอตกใจกลัว? เป็นเธอเองที่เข้ามาในบ้านฉัน เธอเข้ามาทำลายครอบครัวของฉัน! แต่กลายเป็นฉันที่ทำให้เธอตกใจกลัวอย่างงั้นเหรอ"

"เรื่องของฉันกับเธอก็เป็นเพียงแค่คำสั่งของพ่อกับแม่เท่านั้นเอง แต่ฉันกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวนี่สิถึงจะเป็นรักแท้ เธอกีดกั้นพวกเรามานานพอแล้ว ตอนนี้ฉันก็ยังให้ที่พักพิงกับเธอด้วยซ้ำไป นี่ก็ได้ทำทุกสิ่งที่สมควรทำไปแล้วไง เธอควรที่จะรู้จักขอบเขตของตนเองหน่อยนะ ไสหัวกลับขึ้นไปข้างบนเดี๋ยวนี้เลย!" ถังรั่วชิวตะโกนออกมาด้วยความกรุ่นโกรธ

"รักแท้อย่างนั้นเหรอ"

เซี่ยอันหรานส่ายหน้าไปมา แล้วจึงเงยหน้ายิ้มออกมาด้วยความขมขื่น "ถังรั่วชิว ตอนแรกตระกูลถังของพวกคุณก็ใกล้จะล้มละลายอยู่เต็มที ตอนที่คุณมาที่ตระกูลฉันแล้วขอแต่งงาน ทำไมคุณถึงไม่บอกว่าคุณกับฉู่เสี่ยวเสี่ยวมีรักแท้ให้แก่กัน คืนวันเข้าหอ ตอนที่คุณอุ้มฉัน ทำไมคุณถึงไม่บอกว่าคุณมีรักแท้กับฉู่เสี่ยวเสี่ยว ตอนที่ฉันเอาตัวเข้าไปบังคมมีดจากพวกนักเลง จนทำให้ฉันแท้งลูก ทำไมคุณถึงไม่บอกว่าคุณมีรักแท้กับฉู่เสี่ยวเสี่ยว"

"ตอนนี้ตระกูลเซี่ยของพวกเราล้มละลายแล้ว พ่อของฉันก็จากไปแล้ว พี่ชายของฉันก็ติดคุก คุณมาบอกฉันว่าคุณมีรักแท้กับฉู่เสี่ยวเสี่ยว ส่วนพวกเรากลับกลายเป็นเพียงแค่คำสั่งของพ่อแม่ และให้ฉันรู้ขอบเขตของตัวเองหน่อยอย่างงั้นเหรอ พวกคุณมันก็เป็นผีเน่ากับโลงผุ เป็นหมาที่แว้งกัดมือเจ้าของก็เท่านั้นแหละ!"

เซี่ยอันหรานจ้องเขม็งไปที่ถังรั่วชิว แล้วเอ่ยถามออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ จนทำให้ถังรั่วชิวต้องก้าวถอยหลังไปอย่างช่วยไม่ได้ บนใบหน้าของถังรั่วชิวปรากฏความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิด