โม่เซ่าเหยียนนั่งลงบนเตียงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ภายใต้แสงไฟนวลตามดูหล่อเหลามาก เย็นชา แต่เมื่อดวงตาสีดำขลับของเขามองไปที่เซี่ยอันหราน ทว่าประกายแสงแวววาวออกมา : "ร่างกายคุณดีขึ้นแล้วใช่ไหม?"

เซี่ยอันหรารพยักหน้าโดยจิตใต้สำนึก แต่เมื่อเซี่ยอันหรานนึกถึงเจตนาของโม่เซ่าเหยียนที่จะถามคำนี้ คาดว่าหลังจากโม่เซ่าเหยียนรู้ว่าร่างกายดีขึ้นแล้ว ก็จะได้กดเธอลงบนเตียง พรุ่งนี้เธอมีออดิชั่นนะ ถ้าวันนี้โม่เซ่าเหยียนมีอะไรกับเธอ ตามความรุนแรงบนเตียงของโม่เซ่าเหยียน พรุ่งนี้เธอจะสามารถตื่นขึ้นมาได้อย่างไร? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าไปออดิชั่นเลย!

เซี่ยอันหรานรีบส่ายหัว : "จริงๆแล้ว จริงๆแล้วก็เกือบจะหายแล้ว……ยังไม่ได้ดีขึ้นทั้งหมด……”

โม่เซ่าเหยียนลดสายตาลง ปลดกระดุมเสื้อไปด้วย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไปด้วย : "งั้นก็พูดได้ว่าดีขึ้นมากแล้ว คุณถอดเสื้อผ้าเลย"

โม่เซ่าเหยียนทิ้งประโยคออกมาอย่างเย็นชา ไม่เหมือนปฏิบัติต่อคนรัก ยิ่งไม่เหมือนปฏิบัติต่อคู่นอน แต่เหมือนปฏิบัติต่อลูกน้อง

เซี่ยอันหรานคาดไม่ถึงว่าโม่เซ่าเหยียนจะแล้งน้ำใจขนาดนี้ คิ้วขมวด ก้มหน้าก้มตาเริ่มถอดเสื้อผ้า รอเซี่ยอันหรานถอดเสื้อคลุมออก เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ทว่าเขาขมวดคิ้วแน่นมองไปทางเธอ

ถึงแม้โม่เซ่าเหยียนจะรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา แต่เมื่อเขาขมวดคิ้วแน่นด้วยอารมณ์ที่เดาไม่ได้ ก็น่ากลัวอย่างมาก ฝ่ามือของเซี่ยอันหรานมีเหงื่อออกเล็กน้อยทันที พูดอึกๆอักๆว่า : "ฉัน ฉันจะถอดเสื้อผ้าให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ"

"มือของคุณเป็นอะไร?" ทว่าโม่เซ่าเหยียนยังคงก้มหน้า ขมวดคิ้วแน่น : "ร่างกายคุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

เซี่ยอันหรานจึงก้มหน้าลง เห็นคราบเลือดติดบนมือของตนเอง แน่นอนว่านี่เปรอะมาจากตอนที่ห้ามเลือดให้กู้ลี่ เดิมทีเซี่ยอันหรานอยากจะบอกว่านี่คือเลือดที่กู้ลี่กรีดข้อมือ แต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เซี่ยอันหรานจึงคิดได้ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของกู้ลี่ และโม่เซ่าเหยียนก็เป็นเจ้านายของพวกเธอ ถ้าพูดคำนี้ออกมา จะสามารถมีผลกระทบต่อกู้ลี่หรือเปล่า?

เซี่ยอันหรานจึงซ่อนมือไว้ด้านหลัง รีบอธิบายว่า : "ไม่ ไม่เป็นไร คือ……คือไม่ได้ระวังจึงเปรอะ……”

เซี่ยอันหรานกำลังคิดข้ออ้าง ทว่าเมื่อเห็นโม่เซ่าเหยียนใบหน้าขาวผ่องก็ค่อยๆแดงขึ้น ริมฝีปากของเขาเม้มแน่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหลังจากหายใจเข้าลึกๆ จึงพูดออกมา : "คุณไม่ได้ประจำเดือนมาใช่ไหม?"

เซี่ยอันหรานได้ยินประโยคนี้ เลือที่อัดอั้นอยู่ในอก ก็แทบจะพ่นออกมา เรื่องแบบนี้พูดออหมาตามอำเภอใจได้อย่างไร? โม่เซ่าเหยียน คุณเป็นประธานที่อำนาจเผด็จการหรือเป็นหมอนรีเวชกันห๊ะ? อีกทั้งใครจะทำเลือดประจำเดือนตนเองเปรอะมือแล้วแกว่งไกวไปทุกหนทุกแห่งล่ะ

แต่ถ้าเธอยอมรับว่าประจำเดือนมาจริงๆ ก็จะสามารถหลีกหนีจากเรื่องบนเตียงได้ใช่ไหม เซี่ยอันหรานจริงๆก็กลัวความป่าเถื่อนรุนแรงบนเตียงของโม่เซ่าเหยียนอยู่นิดๆ เธอรู้ว่าวันนี้ที่โม่เซ่าเหยียนมา ก็เพื่อมีอะไรกับเธอ ถ้าสามารถใช้ข้ออ้างนี้หลบหนีได้ บางทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เซี่ยอันหรานเงยหน้าขึ้น มองโม่เซ่าเหยียนที่แสดงสีหน้าสงสัย : "อืม ใช่ เช่นนี้แหละ วันนี้สุขภาพฉันไม่ดี……”

เกรงว่าโม่เซ่าเหยียนจะไม่เข้าใจความหมายของสุขภาพไม่ดี เซี่ยอันหรานจึงรีบอธิบายว่า : "ช่วงนี้ไม่สามารถเกิดเรื่องแบบนั้นได้ ไม่สะดวกแล้วก็ไม่อนามัย มันไม่ดีต่อประธานโม่และฉันด้วย รบกวนประธานโม่เลื่อนไปก่อน"

โม่เซ่าเหยียนรูปร่างสูงยาวเข่าดี ถึงแม้ว่าเซี่ยอันหรานจะสูง 168 แต่เมื่อโม่เซ่าเหยียนกับเซี่ยอันหรานยืนอยู่ด้วยกัน เขายังสูงกว่าเซี่ยอันหรานมาก เซี่ยอันหรานต้องเงยหน้าครึ่งหนึ่ง จึงสามารถดูการแสดงสีหน้าท่าทางของโม่เซ่าเหยียนให้ชัดๆ เพื่อทำให้คำพูดของเธอดูเป็นจริงมากขึ้น เซี่ยอันหรานยังกระตาสองครั้ง พยายามทำเป็นซื่อสัตย์อ่อนโยน

โม่เซ่าเหยียนก้มลง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาลึกซึ้ง เมื่อเซี่ยอันหรานยังไม่เข้าใจสายตาลึกซึ้งของโม่เซ่าเหยียน โม่เซ่าเหยียนก็จูบที่ริมฝีปากของเธอแล้ว

โม่เซ่าเหยียนมีกำลังมาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจถึงพลังในการใกล้ชิดกับผู้คน เมื่อกอดเธอแน่นอีก มัดจนหลังของเธอเจ็บปวดจนทนไม่ไหว

เซี่ยอันหรานพยายามย้ำอีกครั้งว่าเรื่องเธอกำลังเป็นประจำเดือน ระหว่างจูบอันดุเดือดของโม่เซ่าเหยียน เซี่ยอันหรานจึงขมวดคิ้วพูดว่า : "โม่ ประธานโม่……วันนี้ฉันไม่ได้จริงๆ……ฉันหายใจไม่ออก"

เดิมทีขออ้างเรื่องประจำเดือนแค่ตบตาโม่เซ่าเหยียน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นความหวังสุดท้ายของเซี่ยอันหรานไปแล้ว เซี่ยอันหรานถูกจูบที่รุนแรงของโม่เซ่าเหยียนทำให้ตกใจ เพียงแค่จูบยังรุนแรงขนาดนี้ หากจำเป็นต้องมีความสัมพันธ์จริงๆ เธอจะย่อยยับป่นปี้กว่าครั้งที่แล้วไหม?

"ฉันรู้แล้ว……” น้ำเสียงโม่เซ่าเหยียนแหบทุ้ม

เซี่ยอันหรารไม่รู้ว่าโม่เซ่าเหยียนรู้อะไร รู้ว่าเธอหายใจไม่ออก หรือรู้ว่าวันนี้ไม่สามารถมีความสัมพันธ์กันได้จริงๆ

แต่การกระทำต่อไปของโม่เซ่าเหยียน มันแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาไม่เข้าใจถึงความสำคัญของการไม่มีความสัมพันธ์ในเวลานี้ มือของเขาสำรวจเข้าไปในเสื้อของเซี่ยอันหรานแล้ว ลูบคลำหน้าอกและเอวบางของเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานหายใจไม่ออก เธอถูกโอบล้อมด้วยลมหายใจของโม่เซ่าเหยียน จนแทบหยุดหายใจ

ใบหน้าของเซี่ยอันหรานก็ร้อนขึ้นมา ความเจ็บปวดและบ้าคลั่งในคืนนั้นหวนกลับมาในความทรงจำของเซี่ยอันหรานอีกครั้ง

ช่างมันเถอะ ไม่ว่าจะเปรียบเทียบจากความแข็งแกร่งของร่างกายหรือพละกำลัง เธอไม่มีทางที่จะต่อต้านโม่เซ่าเหยียนได้เลย

เซี่ยอันหรานยังถือคติที่ว่าหมูที่ตายแล้วไม่กลัวน้ำร้อนลวก(หน้าด้าน) ค่อยๆผ่อนคลายร่างกาย แต่ถึงแม้ว่าร่างกายของโม่เซ่าเหยียนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วก็ตาม แต่เพียงแค่สัมผัสร่างกายของเซี่ยอันหรานอย่างต่อเนื่อง จึงจูบลงไปบนริมฝีปากของเซี่ยอันหรานอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ได้ดำเนินการขั้นต่อไป

จนกระทั่งโม่เซ่าเหยียนกอดเซี่ยอันหรานไว้ในอ้อมแขนแน่น แล้วผ่อนลมหายใจออกยาว ทุกอย่างนี้จึงหยุดลง เซี่ยอันหรานไม่กล้าขยับร่างกายโดยสิ้นเชิง เธอถูกโม่เซ่าเหยียนโอบกอดไว้ในอ้อมกอด รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงร่างกายที่ตึงแน่นของโม่เซ่าเหยียน แต่โม่เซ่าเหยียนก็อดทนอย่างคาดไม่ถึง สุดท้ายก็เพียงแค่กอดเธอเอาไว้

เวลานี้เซี่ยอันหรานก็สับสนวุนวายอีกครั้ง เท่ากับการรับเปลวไฟที่ตกลงมาแล้วบนร่างกายของโม่เซ่าเหยียน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงแล้ว ท้องของเซี่ยอันหรานร้อง"จ๊อกๆ"สองครั้งอย่างไม่ยินยอม โม่เซ่าเหยียนจึงปล่อยเซี่ยอันหราน

ชั่วพริบตาที่โม่เซ่าเหยียนปล่อยเซี่ยอันหราน ทันทีในใจเซี่ยอันหรานก็ผ่อนคลายลง ราวกับว่าเธอเป็นลูกแกะที่กำลังจะถูกฆ่าและจู่ๆคนขายเนื้อก็ปล่อยออกมา แต่เซี่ยอันหรานไม่กล้าแสดงออกถึงความผ่อนคลายมากเกินไป เพียงแค่ถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย

"ประธานโม่….." เซี่ยอันหรานพูดเบาๆ

"โม่เซ่าเหยียน….." โม่เซ่าเหยียนพูดขึ้นมาทันที: "ฉันอนุญาตให้คุณเรียกชื่อของฉัน"

"อ้อ โม่ โม่เซ่าเหยียน….นี่ก็ดึกแล้ว ประธานโม่ยังมีธุระอื่นๆอีกไหม?" เซี่ยอันหรานลองถามหยั่วเชิงอย่างระมัดระวัง

เซี่ยอันหรานรวบรวมความกล้าพูดคำนี้ออกมา ถือโอกาสที่โม่เซ่าเหยียนยังไม่ลึกซึ้ง รีบออกมาเร็วหน่อย

แต่คล้ายกับว่าโม่เซ่าเหยียนไม่ได้เข้าใจความหมายของเซี่ยอันหราน หันหน้ามองไปยังเซี่ยอันหราน เม้มปากเล็กน้อย ในสายตาปรากฎแสงที่ผิดปกติ: "ฉันรู้แล้ว คุณวางใจเถอะ คืนนี้ฉันไม่มีกิจกรรมกับเธอ สามารถอยู่ที่นี่ได้"

เซี่ยอันหรานนิ่งอึ้งไปทันที นี่คือโม่เซ่าเหยียนหมายถึงอะไร โม่เซ่าเหยียนกำลังคิดว่าเธอรั้งให้เขาอยู่ต่อวั้นหรอ? คำพูดที่เธอพูดมันนิ่มนวลเกินไป ทำใหเขาไม่ได้เข้าใจความหมายของเธอ?

แต่ก็ไม่ถึงกับว่าความเข้าใจในความเป็นจริงนั้นแตกต่างกันมากราวฟ้ากับเหว?

เซี่ยอันหรานขยับริมฝีปากเล็กน้อย เดิมทีคิดที่จะพูให้ชัดเจนอีกสักเล็กน้อย แต่พอเธออ้าปากแล้ว ก็หยุดชะงักไป เวลานี้เธอจะพูดให้ชัดเจนได้ยังไง? โม่เซ่าเหยียนเตรียมที่จะอยู่แล้ว จะให้เธอบอกว่าความจริงคือต้องการให้เขารีบจากไปโดยเร็วงั้นหรอ? งั้นเธอจะยังมีโอกาสที่จะพบพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้อีกหรอ?

เซี่ยอันหรานอัดอั้นอยู่ในอก พยักหน้า แล้วกล่าวเบาๆว่า: "งั้น งั้นก็ขอบคุณจริงๆ"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเต็มใจที่จะอยู่" โม่เซ่าเหยียนพูดจบ ก็เม้มปากเล็กน้อย บนใบหน้าของเขาที่หล่อเหลาและเยือกเย็นคาดไม่ถึงว่าจะแสดงออกถุงความอ่อนโยนเล็กน้อย แก้มที่ขาวหมดจดแดงเล็กน้อย ยิ่งขับให้หน้าตาของเขาเด่นขึ้น ยิ่งทำให้คนประทับใจ

เซี่ยอันหรานนิ่งอึ้งไป รูปร่างหน้าตาของโม่เซ่าเหยียนที่อันตรายเกินไป ถึวแม้ว่าเซี่ยอันหรานจะเคยลิ้มรสความฉกาจฉกรรจ์บนเตียงของเขาแล้ว แต่เมื่อความเยือกเย็นของเขาที่แสดงออกถึงความอ่อนโยนเล็กน้อยแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นเร็วขึ้น

เซี่ยอันหรานห้ามใจที่จะคิดไม่ได้: ยังดีที่โม่เซ่าเหยียนไม่ใช่ดารา ถ้าเขาเป็นดารา รูปร่างหน้าตาของเขานี้ออกอากาศอยู่ในทีวีทั้งวันล่ะก็ จะต้องมีกี่คนที่ต้องตื่นเต้นหวั่นไหวจนตายเพราะรูปร่างหน้าตาของเขา ความดึงดูดที่รุนแรงนี้ต้องการชีวิตคนจริงๆ

เซี่ยอันหรานรีบเคลื่อนย้ายสายตา ลูบแก้มที่แดงระเรื่อด้วยความสับสนลนลาน รีบลุกขึ้นยืน เห็นคราบเลือดที่อยู่บนมือ: "งั้น งั้นฉันไปล้างมือก่อน"

โม่เซ่าเหยียนกระพริบตาอย่างช้าๆ มองเซี่ยอันหรานเข้าห้องน้ำไป

เซี่ยอันหรานเดินเข้าห้องน้ำ รีบเปิดก๊อกน้ำทันที แล้วล้างมือของเธออย่างรวดเร็ว หลังจากที่เธอล้างมือเสร็จแล้ว เซี่ยอันหรานจึงเงยหน้าขึ้นมองกระจกห้องน้ำ ตะลึงงันเล็กน้อย คนในกระจกยังใช่เธออยู่ไหม? สองแก้มที่แดงระเรื่อนี้ ผู้หญิงที่มีดวงตาดั่งหยดน้ำในฤดูใบไม้ผลิยังใช่เธออยู่ไหม? ทำไมถึงคล้ายกับเด็กผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก

โม่เซ่าเหยียนคนนั้นที่ทำให้ครอบครัวสิ้นเนื้อประดาตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว ควบคุมร่างกายของเธอ สามารถเอาร่างกายเธอมาเล่นได้ตามอำเภอใจ กระทั่งใช้อำนาจคุกคามผู้ชายของเธอครอบครัวของเธอ คนคนนี้เหมาะสมที่จะได้รับความรักงั้นหรอ?

หรือว่าสิ่งที่เซี่ยอันหรานถูกทำให้ล่มจมจากถังรั่วชิวเมื่อชาติที่แล้ว กำลังจะถูกทำซ้ำอีกรอบด้วยโม่เซ่าเหยียน? หรือว่าทั้งสองชาติของเซี่ยอันหรานจะต้องถูกทำลายด้วยผู้ชายที่เฝ้ารออย่างไม่คุ้มค่า

เซี่ยอันหรานทอดถอนใจ มองตนเองในกระจก ยกมือเอาน้ำเย็นลูบใบหน้า

ตื่นๆ เซี่ยอันหราน! โม่เซ่าเหยียนไม่ใช่ผู้ชายที่จะเพ้อฝันว่าจะมีชีวิตอยู่กับ!