เห็นโม่เซ่าเหยียนกับเซี่ยอันหรานพันวัลอยู่ด้วยกัน โอวหยางเชี่ยนหรงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ รีบเดินเข้ามา แสร้วทำเป็นใจกล้ายิ้มพูดกับโม่เซ่าเหยียน : "ประธานโม่ ท่านนี้คืออันหราน เป็นนักแสดงที่เซ็นสัญญาใหม่ของบริษัท"

โอวหยางเชี่ยนหรงยิ้มพูดกับเซี่ยอันหราน : "อันหราน นี่คือท่านประธานโม่"

เซี่ยอันหรานมองโม่เซ่าเหยียนที่เงียบไม่พูดจา พูดเบาๆว่า : "สวัสดีค่ะประธานโม่ ฉันคือเซี่ยอันหราน"

โม่เซ่าเหยียนไม่พูดอะไร เขาได้แต่จับข้อมือของเซี่ยอันหราน ดึงเซี่ยอันหรานเข้าไปใกล้ๆ ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก ภายใต้แสงไฟรูปร่างหน้าตาของเซี่ยอันหรานชัดเจนกว่าในวิดีโอ โม่เซ่าเหยียนสามารถเห็นผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนของเซี่ยอันหรานได้อย่างชัดเจน ยังเห็นริมฝีปากที่อ่อนนุ่มเผยอขึ้นนิดๆ คืนวันนั้น เขาก็กดอยู่บนริมฝีปากเช่นนี้ เลียและกัดเบาๆ

มือของโม่เซ่าเหยียนเคลื่อนไหวเล็กน้อย ลูบผิวพรรณขนข้อมืออย่างแผ่วเบา และแทนที่จะลูบคลำ กลับเป็นการเช็ดถู เหมือนกำลังเช็ดบนข้อมือเซี่ยอันหราน ที่หมิงเยี่ยนเฟยทิ้งร่องรอยไว้เมื่อกี้นี้

เมื่อดวงตาของโม่เซ่าเหยียนจดจ่ออยู่ที่เซี่ยอันหราน ทำให้โอวหยางเชี่ยนหรงอดไม่ได้ที่จะตกใจ เธอไม่รู้ว่าเซี่ยนอันหรานไปทำให้โม่เซ่าเหยียนไม่พอใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้โม่เซ่าเหยียนใช้สายตาที่น่ากลัวจ้องมองคนอื่นแบบนี้

โอหยางเชี่ยนหรงลังเลสองสามครั้ง ในที่สุดก็ปลุกความกล้าหาญ คิดจะพูดโน้มน้าวโม่เซ่าเหยียนสักหน่อย ถึงอย่างไรความฉลาดของเซี่ยอันหรานก็โดดเด่น โอหยางเชี่ยนหรงไม่ต้องการทอดทิ้งเธอไปแบบนี้

แต่ยังไม่ทันให้โอวหยางเชี่ยนหรงได้เอ่ยปาก โม่เซ่าเหยียนก็ปล่อยข้อมือเซี่ยอันหราน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หันกลับเดินไปที่โซฟาของมุมห้องโถง แล้วนั่งลง

เมื่อโม่เซ่าเหยียนซ่อนตัวอยู่ในความมืด บรรยากาศในงานเลี้ยงก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

โอวหยางเชี่ยนหรงขมวดคิ้วขึ้น รีบถามเซี่ยอันหราน : "สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น? คุณไปบังเอิญเจอประธานโม่ได้ยังไง?"

เซี่ยอันหรานไม่รู้ว่าจะอธิบายความยุ่งเหยิงก่อนหน้านี้กับโม่เซ่าเหยียนว่าอย่างไร ได้แต่ส่ายหัว : "ฉัน ฉันไม่รู้"

โอวหยางเชี่ยนหรงสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามที จึงค่อยสงบลง สายตาของโม่เซ่าเหยียนเมื่อกี้นี้ ทำให้เธอเห็นแล้วก็หวาดกลัว รอให้โอวหยางเชี่ยนหรงอารมณ์สงบลงมา จึงพูดกับเซี่ยอันหรานด้วยน้ำเสียงเย็นชา : "ตอนนี้น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ต่อไปคุณต้องระวังนะ"

ซือถูเจวี้ยนที่ยืนจิบไวน์อยู่ในกลุ้มผู้หญิง ก็หรี่ตามองเซี่ยอันหราน จากนั้นก็เอ่ยขอโทษคนรอบๆตัว แล้วเดินมาทางโม่เซ่าเหยียน มาอยู่ข้างๆโม่เซ่าเหยียน : "ผู้หญิงคนนั้นสวยมากจริงๆ ไม่น่าแปลกใจที่คุณให้ความสนใจเธอ……ดูเหมือนว่าคุณจะหลงเสน่ห์ยั่วยวนของผู้หญิงเข้าแล้ว!"

ซือถูเจวี้ยนหันไปมองโม่เซ่าเหยียนที่ยังคงจ้องมองเซี่ยอันหราน ทันใดนั้นดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ : "นี่ ไม่ใช่ว่า ผู้หญิงที่ทำให้คุณหลงเสน่ห์ได้ก็คือเธอใช่ไหม?"

โม่เซ่าเหยียนไม่ได้พูดจา เพียงแต่จ้องมองไปที่เซี่ยอันหรานเหมือนเดิม เมื่อเห็นชายคนหนึ่งมาพูดคุยกับเซี่ยอันหราน จู่ๆสายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมลงมา

เห็นการแสดงออกที่เปลี่ยนไปของโม่เซ่าเหยียน ซือถูเจวี้ยนก็พูดขึ้นว่า : "เป็นเธอจริงๆด้วย……”

หลังจากซือถูเจวี้ยนประหลาดใจ จู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา เข้าไปข้างๆโม่เซ่าเหยียน : "ท่านประธานโม่ ฉันต้องสอนวิธีไล่จับผู้หญิงให้เอาไหม? ถึงอย่างไรคุณก็นับว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน อย่างไรฉันก็ไม่สามารถเห็นคุณเปิดหูเปิดตา ก็พบกับอุปสรรคทุกที"

"จุ้นจ้าน!" โม่เซ่าเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม : "ฉันมีวิธีของฉัน"

โม่เซ่าเหยียนพูดจบก็ยืนขึ้น ซือถูเจวี้ยนยิ้มแล้วก็เกาๆหัว แต่แล้วรอยยิ้มก็กลายเป็นแข็งทื่อ : "วิธีของคุณ? เห้ย! วิธีการเหล่านั้นของคุณจะใช้กับผู้หญิงได้อย่างไร?"

สายตาของโม่เซ่าเหยียนเหมือเงาตามติดเซี่ยอันหราน ทำให้เซี่ยอันหรานทนไม่ไหว ท้ายที่สุดก็ทนจนงานเลี้ยงผ่านมาได้ครึ่งทาง เซี่ยอันหรานก็เดินไปข้างๆโอวหยางเชี่ยนหรงแล้วพูดว่า : "พี่เชี่ยนหรง ฉันไม่สบายนิดหน่อย ฉันกลับก่อนได้ไหม?"

โอวหยางเชี่ยนหรงขมวดคิ้วแน่น : "ฝืนอีกสักหน่อยไม่ได้หรอ? ยังมีผู้กำกับอีกสองสามคนที่ยังไม่ได้แนะนำให้คุณรู้จักเลย"

เซี่ยอันหรานคลำๆหน้าผาก ไอแห้งๆสองที : "ฉันปวดหัวนิดหน่อย"

โอวหยางเชี่ยนหรงขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงความยุ่งเหยิงของโม่เซ่าเหยียนกับเซี่ยอันหรานเมื่อกี้นี้ ในใจก็กังวลเล็กน้อย ถึงแม้ว่ารูปแบบการกระทำของโม่เซ่าเหยียนจะเป็นเช่นนี้แต่ไหนแต่ไร ตอนนี้ยังคงปล่อยเซี่ยอันหรานอย่างไม่สนใจ นั่นก็คือปล่อยเธอไปแล้ว แต่ตอนนี้โม่เซ่าเหยียนยังคงอยู่ที่งานเลี้ยงและไม่ได้จากไป การกระทำของโม่เซ่าหยางแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

โอวหยางเชี่ยนหรงก็กังวลใจ้ล็กน้อย : "งั้นก็ไม่มีวิธีแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ รอโทรศัพท์ของฉัน ฉันจะจัดการงานต่อไปของคุณให้ แล้วก็……ชุดราตรีคุณใส่กลับไปก่อนได้เลย แต่ว่าสร้อยต้อวถอดออกมา"

ในที่สุดเซี่ยอันหรานก็โล่งอก ถอดสร้อยออกส่งให้โอวหยางเชี่ยนหรง แล้วก็เดินออกจากงานเลี้ยงไปทางประตูด้านข้าง เมื่อเห็นเซี่ยอันหรานเดินออกจากงานเลี้ยงไป โม่เซ่าเหยียนก็กวักมือ เรียกชายชุดดำคนหนึ่งมา กระซิบสั่งการสองสามประโยค

ขณะที่เซี่ยอันหรานเดินออกจากงานเลี้ยง ยกมือกำลังจะโบกรถ ก็รู้สึกว่าด้านหลังมีคนเข้ามาใกล้ เซี่ยอันหรานรีบเดินไปสองสามก้าว แค่คนที่อยู่ด้านหลังเธอก็เดินตามมาอีก ในใจเซี่ยอันหรานไม่สงบทันที ก้มหน้าแล้วรีบวิ่ง แต่ถึงอย่างนี้ก็จนปัญญาที่จะสลัดคนด้านหลังทิ้งไปได้

จู่ๆเซี่ยอันหรานก็เห็นรถตำรวจผ่านมา จึงรีบวิ่งไปอีกสองสามก้าว วางแผนที่จะขอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันให้เธอได้เปล่งเสียง ก็มีบางคนวิ่งเข้ามาจากด้านหลังของเธอ ปิดตาของเซี่ยอันหราน

เซี่ยอันหรายนตกใจจนร้องเสียวดัง: "พวกคุณจะทำอะไร……."

แต่เซี่ยอันหรานพูดได้แค่ประโยคนี้ ก็ถูกคนด้านหลังปิดปากเอาไว้ นำเธอยัดเข้าไปในรถ เซี่ยอันหรานถูกคลุมศีรษะ ได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถ ในรถเงียบสงัด เซี่ยอันหรานหายใจถี่ขึ้นมา ตกลงเรื่องนี้มันเกิดอะไรขึ้น จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร? เป็นศัตรูทางธุรกิจอของตระกูลเซี่ยหรอ? หรือถังรั่วชิวกำลังแก้แค้นฉู่เสี่ยวเสี่ยว? พวกเขาคิดที่จะทำอะไร? เธอจะต้องประสบกับเคราะห์ร้ายอะไร?

รถยนต์เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว เซี่ยอันหรานรออยู่อย่างเงียบๆในความมืดมิด เธอไร้กำลังที่จะต่อสู้ดิ้นรน แล้วก็จนปัญญาที่จะขอความช่วยเหลือ ไม่รู้ว่าเดินทางมานานแค่ไหน ในที่สุดรถยนต์ก็จอดลง เซี่ยอันหรานจึงถูกพาลงจากรถ ถอดผ้าคลุมปิดตาออก

ถึงแม้จะถอดผ้าคลุมปิดตาออก เพราะบริเวณโดยรอบที่ไม่มีไฟ เซี่ยอันหรานจึงเห็นสิ่งแวดล้อมโดยรอบได้ไม่ชัดเจน เห็นเพียงเค้าโครงของชายชุดดำสองสามคนที่จับตนเองมาอย่างเลือนลาง

เซี่ยอันหรายต่อสู้ดิ้นรนเล็กน้อย แต่ปากของเธอที่ถูกปิดไว้ ทำได้เพียงเปล่งเสียง'อื้ออื้อ'ออกมา การต่อสู้ดิ้นรนนี้ ภายใต้การถูกจับของชายชุดดำที่แข็งแรงกำยำ ก็น่าหัวเราะอย่างชัดเจน

ชายชุดดำที่แข็งแรงกำยำเหล่านั้น ไม่ได้ลังเลใจ เปิดประตูเหล็กตรงหน้า ผลักเซี่ยอันหรานเข้าไปในประตูเหล็ก ห้องในประตูเหล็กที่ยังคงมืดมิด ถึงแม้จะไม่มีการบีบบังคับของชายชุดดำ เซี่ยอันหรานก็ทำได้เพียงพิงมุมกำแพง ไม่กล้าที่จะเปล่งเสียงแม้แต่น้อย

เสียง"แคร๊ก" ไฟถูกเปิด ไฟที่สลัวส่องสว่างไปครึ่งห้อง อีกครึ่งหนึ่งก็ยังคงอยู่ในความมืดมิด แต่อาศัยไฟที่สลัวนี้ ในที่สุดเซี่ยอันหรานก็มองเห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบของตนเองได้อย่างชัดเจน การจัดแต่งในห้องนี้เรียบง่ายอย่างมาก ห้องที่กว้างโล่ง มีเพียงเตียงหนึ่งหลัง ที่เหลือเป็นพื้นสีดำ ความเยือกเย็นนี้ไม่เหมือนกับเป็นห้อง แต่เหมือนกับเป็นสุสานแห่งหนึ่ง

คนคนหนึ่งค่อยๆเด้นออกมาจากในความมืดอันลึกลับ

เซี่ยอันหรานเห็นเงาของคนคนนั้นที่เดินออกมา ก็ตกใจจนตัวสั่นเล็กน้อย คนที่ลักพาตัวเธอมานี้คาดไม่ถึงว่าจะเป็นโม่เซ่าเหยียน ภายใต้แสงไฟที่สลัว เผยให้เห็นผิวที่ขาวซีดของโม่เซ่าเหยียน แต่ดวงตาของปรากฎความร้อนแรงอย่างน่าประหลาดใจ จ้องมองมายังเซี่ยอันหราน คล้ายกับหมาป่าที่จ้องมองเหยื่อของตนเองอย่างหิวกระหาย

เซี่ยอันหรานตกใจจนถอยหลัง แต่โม่เซ่าเหยียนค่อยๆเข้ามาใกล้ เซี่ยอันหรานถอยไปด้านหลังทีละก้าวๆ จนกระทั่งถอยไปไม่ได้แล้ว

เซี่ยอันหรานจึงพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า: "คุณ…..นี่คุณทำผิดกฎหมายนะ คุณรู้บ้างไหม? การลักพาตัวของคุณนี้มันผิดกฎหมาย……คุณ……"

โม่เซ่าเหยียนคล้ายกับไม่ได้ยินคำพูดของเซี่ยอันหราน แต่กลับเข้าใกล้เซี่ยอันหรานอีก ดมกลิ่นบนร่างกายของเธอเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: "กลิ่นบนร่างกายของคุณผิดปกติ……"

เซี่ยอันหรานยังคงไม่เข้าใจว่าที่โม่เซ่าเหยียนพูดหมายความว่าอะไร โม่เซ่าเหยียนหยิบฝักบัวอาบน้ำ เปิดหัวก๊อกน้ำ รดน้ำลงไปยังเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานจนปัญญาที่จะหลบเลี่ยง ถูกน้ำแทรกซึมผ่านจนเปียกชื้นไปทั่วทั้งร่างกาย ตาถูกน้ำลดจนลืมไม่ขึ้น

ใบหน้าที่แต่งอย่างละเอียดงดงามของเซี่ยอันหรานถูดลบออก ชุดราตรีสีแดงสดของเธอถูกน้ำลดจนเปียกชื้น จนแนบชิดกับร่างกายของเธอ

โม่เซ่าเหยียนจึงปิดฝักบัว เข้าใกล้เซี่ยอันหราน ทันทีเขาก็ก้มลงมา เงาดำคลุมบนร่างกายของเซี่ยอันหราน ความรู้สึกบีบคั้นที่รุนแรงทำให้เซี่ยอันหรานหายใจไม่ออก โม่เซ่าเหยียนเข้าใกล้บริเวณคอของเซี่ยอันหรานและสูดหายใจเข้ายาวๆ เป็นเวลานานจนเซี่ยอันหรานเกิดภาพหลอน คล้ายกับวิญญาณของตนเองถูกโม่เซ่าเหยียนดูดเอาไป จนปัญญาที่จะหนีรอดไปได้

โม่เซ่าเหยียนหลับตา สูดลมหายใจจนถึงขีดสุดแล้วก็กลั้นหายใจเอาไว้ กลิ่นอายของเซี่ยอันหรานไหลผ่านเลือดและกระดูกของตนเอง หลังจากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจออก เข้าใกล้ร่างกายของเซี่ยอันหรานแล้วกล่าวกระซิบว่า: "กลิ่นแบบนี้ถึงจะถูกต้อง……ฉันไม่ต้องการได้กลิ่นหอมจากเคมีภัณฑ์บนร่างกายของคุณอีก……."

มือของโม่เซ่าเหยียนลูบคลำไปยังเซี่ยอันหราน มือนั้นไม่ได้อบอุ่น กระทั่งแฝงไปด้วยความเกลี้ยงเกลาของความเยือกเย็น เซี่ยอันหรานอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย ราวกับมีงูตัวหนึ่งเลื้อยผ่านผิวของเธอไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยอันหรานตกใจจนสั่นไปทั้งตัว ตำนานที่น่ากลัวทั้งหมดเกี่ยวกับโม่เซ่าเหยียนในอดีตและชีวิตนี้บีบเข้ามาในจิตใจของเธอ ทำให้เสียงของเซี่ยอันหรานสั่นเครือเล็กน้อย: "คุณ คุณออกไปให้ไกลจากฉันหน่อย….."

โม่เซ่าเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาของเขาเยือกเย็นจนถึงขีดสุด แต่ด้านในกลับมีคลื่นที่ซัดสาดอย่างรุนแรง เสียงที่ทั้งทุ้มทั้งมีพลังอำนาจอย่างมาก กล่าวกระซิบว่า: "นักแสดงอันหราน ชื่อจริงคือเซี่ยอันหราน บุตรสาวของเซี่ยเหมยกรุ๊ป อายุยี่สิบปี พ่อคือเซี่ยจวิน ปีนี้อายุหกสิบเอ็ด เป็นประธานกรรมการบริหารของเซี่ยเหมยกรุ๊ป แม่คือกู้เหม่ยอวี้ ปีนี้อายุห้าสิบแปด เป็นแม่บ้าน พี่ชายคือเซี่ยหมิงเซวียน ปีนี้อายุยี่สิบเจ็ด เป็นผู้จัดการใหญ่ของเซี่ยเหมยกรุ๊ป คุณยังต้องการที่จะออกห่างจากฉันอยู่ไหม?"

เซี่ยอันหรานนิ่งอึ้งไป นี่คือโม่เซ่าเหยียนใช้อำนาจคุกคามเธออยู่หรอ? กำลังใช้คนในครอบครัวเธอมาคุกคามเธองั้นหรอ?

หรือว่าโม่เซ่าเหยียนจะถูกคนวางยาอีก ไม่เช่นนั้นทำไมในเรื่องที่เล่าต่อๆกันมาคือโม่เซ่าเหยียนไม่เข้าใกล้สตรีเพศคาดไม่ถึงมาเข้าใกล้เธอขนาดนี้? แต่ตัวเธอ จะมีอะไรที่คุ้มค่าให้โม่เซ่าเหยียนมาคุกคามอีก?

"คุณต้องการอะไร?" ถึงแม้ว่าเซี่ยอันหรานตะพยายามสงบลงมา ในเสียงของเธอก็ยังปะปนไปด้วยเสียงสะอื้น

"ฉันต้องการคุณ!" โม่เซ่าเหยียนยกมือขึ้นลูบไล้ที่คางของเธอ ริมฝีปากที่เย็นเฉียบของเขาเข้ามาใกล้คอที่เรียวยาวของเธอ ใช้กำลังโลมเลียอย่างเงอะงะไม่คล่องแคล่ว