โม่เซ่าเหยียนไม่เคยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขามาก่อน ความทรงจำของเขาก่อนอายุห้าขวบคืออะไรกันแน่ ? ทำไมพ่อแม่ของเขาถึงตาย ? เขาไม่เคยสนใจและไม่เคยคิดที่จะหาคำตอบ

แต่ตอนนี้เนื่องจากการมีส่วนเกี่ยวข้องเซี่ยอันหราน เขาก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับความทรงจำที่หายไปของเขา โม่เซ่าเหยียนอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ และอะไรที่ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของเขาจนทำร้ายเซี่ยอันหรานได้

และพ่อแม่ของเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ในความทรงจำของเขา?

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วและเงียบขณะฟังโทรศัพท์ หลังจากนั้นไม่นานเฉินไฉจิงคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลโม่ก็รับสายอย่างลังเล "กระผมไม่ทราบเรื่องในตอนนั้น ตอนที่คุณท่านทั้งสองเสียชีวิต กระผม … "

"ฉันนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนคือใคร ? " โม่เซ่าเหยียนถามอย่างเย็นชา

"กระผมไม่ทราบครับ แต่มีคนหนึ่งที่ต้องทราบ ก็คือพี่เลี้ยงของคุณในตอนแรกครับ" เฉินไฉจิงนั่งเงียบไปสักพักก่อนจะตอบ

"ฉันอยากเจอเธอ" โม่เซ่าเหยียนพูดอย่างเย็นชา "ตามหาเธอ"

"ไม่ต้องตามหาเธอหรอกครับ … เธอพักฟื้นในยุโรปเหนือ … ตอนนั้นเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน … " เฉินไฉจิงลังเลสักพักก่อนที่จะตอบกลับ

โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วและตอบด้วยเสียงต่ำ "ฉันเข้าใจแล้ว"

หลังจากที่โม่เซ่าเหยียนพูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์และหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างผ่านกระจกรถ เขาเห็นเซี่ยอันหรานเดินออกจากโรงพยาบาลมาที่ถนน เธอกำลังเดินอยู่บนถนน ในขณะที่มองหาทุกที่ราวกับว่าเธอกำลังมองหาใครบางคน

โม่เซ่าเหยียนหรี่ตาของเขามองไปที่เซี่ยอันหราน และกระซิบกับผู้ช่วยหลิวเฟยที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา "นายเคยได้ยินเรื่องราวของกระต่ายขาวกับสิงโตไหม ? "

"ครับ ? " หลิวเฟยขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขาพบว่าตั้งแต่โม่เซ่าเหยียนและเซี่ยอันหรานพบกัน เขาก็เปลี่ยนไป ไม่เพียงแต่มีอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เท่านั้น แต่ยังตกหลุมรักเทพนิยายอีกด้วย

"สิงโตชอบกระต่าย เขาจึงมัดเธอไว้ข้าง ๆ อันที่จริงกระต่ายไม่ต้องการและกลัวสิงโตมาก" โม่เซ่าเหยียนกระซิบ "สิงโตควรทำอย่างไรดี ? "

หลิวเฟยกะพริบตาอย่างรวดเร็ว มองไปที่โม่เซ่าเหยียน จากนั้นมองผ่านกระจกไปยังเซี่ยอันหรานด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า พลางคิดในใจ สิงโตตัวนี้คงไม่ใช่โม่เซ่าเหยียนหรอกนะ ? ส่วนกระต่ายคือเซี่ยอันหรานใช่ไหม ?

หลิวเฟยรู้ดีว่าโม่เซ่าเหยียนจะผิดปกติอย่างมากเมื่อเขาพบเซี่ยอันหราน และเขาไม่รู้ว่าคำตอบของเขาจะเป็นที่พอใจของโม่เซ่าเหยียนหรือไม่เ ขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "แน่นอนว่ามัดไว้สิครับ อย่าปล่อยให้หนีไปได้”

"ไม่ เปลี่ยนเปลี่ยนรูปแบบที่เธอไม่กลัว เธอชอบกระต่าย สิงโตจึงอยากเปลี่ยนเป็นกระต่าย ถ้าเธอชอบแพะภูเขา สิงโตก็จะเปลี่ยนเป็นแพะภูเขา" โม่เซ่าเหยียนกัดริมฝีปากของเขาแน่นและขมวดคิ้ว "สิงโตนั้นแข็งแกร่งมาก มากพอที่จะสามารถควบคุมเขี้ยวของตนได้ จากนั้นเปลี่ยนเป็นสัตว์ที่กระต่ายชอบ เมื่อรอถึงวันนั้น กระต่ายก็จะอยู่ข้างกายเขาอย่างเชื่อฟัง "

เมื่อหลิวเฟยได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น และเขาก็มองไปที่โม่เซ่าเหยียนอย่างระมัดระวัง เขารู้มาตลอดว่าโม่เซ่าเหยียนในฐานะเจ้านายนั้นทั้งเย็นชาและแข็งกร้าวและเขาต้องทำตามที่พูด แต่หลิวเฟยไม่คิดมาก่อนว่าโม่เซ่าเหยียนจะชอบผู้หญิงและเขาจะเย็นชาใจร้ายกับตัวเองได้ถึงขนาดนี้

สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างเซี่ยอันหรานกับโม่เซ่าเหยียนนั้น พวกเขาควรจะให้ดอกไม้และกินอาหารฝรั่งเศสเพื่อแก้ปัญหาความขัดแย้งไม่ใช่เหรอ ? แต่โม่เซ่าเหยียนคิดว่ามันเป็นแบบที่เซี่ยอันหรานชอบ ! ตอนนี้หลิวเฟยไม่รู้จริงๆ ว่าเซี่ยอันหรานโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ที่เธอมีผู้ชายที่สมบูรณ์แบบในใจของผู้หญิงหลายๆ คน ทั้งหล่อและรวย เต็มใจที่จะเป็นแบบที่เธอชอบ เพื่อเธอ

แต่น่าเสียดายที่โม่เซ่าเหยียนขาดจิตวิทยา เขาไม่รู้วิธีจัดการกับความรู้สึก บางทีคนอย่าง โม่เซ่าเหยียนคงจะกลายเป็นหุ่นยนต์ไปเลย ไม่ใช่มนุษย์ที่มีจิตใจ อารมณ์และความรู้สึก

และเซี่ยอันหรานจะเป็นคนที่เติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของโม่เซ่าเหยียนได้หรือเปล่า ?

“ฉันจะไม่อยู่สักพัก และฉันจะจัดการเรื่องของบริษัท” โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันจะให้นายจัดการสามเรื่อง เรื่องแรกคือให้นายจัดคนไปดูแลเซี่ยอันหรานเหมือนเดิม อย่าให้เธอได้รับบาดเจ็บ เรื่องที่สองให้ไปกว้านซื้อหุ้นบริษัทของเซียวเทียนหลีต่อไป หากผู้หญิงแซ่ฉู่นั่นกล้าที่จะเซี่ยอันหรานเพราะเซียวเทียนหลีอยู่เบื้องหลังล่ะก็ เช่นนั้นก็ต้องจัดการซะ เรื่องที่สาม … "

โม่เซ่าเหยียนหยุดกะทันหัน "เรื่องที่สามคือการไปหานักจิตวิทยาเพื่อประเมินภาพลักษณ์ผู้ชายที่เธอชอบตามภูมิหลังชีวิตของเธอ ฉันคิดว่าฉันจะสามารถใช้ข้อมูลนั้นได้ในไม่ช้า"

ตราบใดที่เขาสามารถค้นพบความทรงจำที่เขาสูญเสียไป และควบคุมพฤติกรรมของเขาต่อหน้าเซี่ยอันหรานได้ เขาก็สามารถกลายเป็นคนที่เซี่ยอันหรานไม่ต้องกลัวอีกต่อไปและจะกลายเป็นคนที่เซี่ยอันหรานชอบอีกด้วย

"รับทราบครับ" หลิวเฟยพยักหน้าและสังเกตคำพูดของโม่เซ่าเหยียน เมื่อโม่เซ่าเหยียน กำลังมองหานักจิตวิทยาเพื่อประเมินว่าเซี่ยอันหรานอาจชอบใคร หลิวเฟยก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่โม่เซ่าเหยียน

หลิวเฟยรู้สึกจริงๆ ว่าแทนที่จะมองหานักจิตวิทยาเพื่อประเมินจิตใจของเซี่ยอันหราน เจ้านายของเขาต่างหากที่ต้องการนักจิตวิทยา มันจะมีที่ไหนที่คนเราจะยอมทิ้งความเป็นตัวเองเพื่อจีบผู้หญิงสักคน ? การชอบแบบนี้มันมักง่ายเกินไป

แต่หลิวเฟยไม่กล้าแสดงความคิดใด ๆ กับโม่เซ่าเหยียน เมื่อเห็นโม่เซ่าเหยียนหันหน้าไปมองเขา หลิวเฟยก็พยักหน้าอย่างแรง

เมื่อโม่เซ่าเหยียนเห็น เขาพยักหน้าเบา ๆ หันหน้าไปมองเซี่ยอันหราน และพูดด้วยความยากลำบาก "อีกอย่างโทรหาโอวหยางเชี่ยนหรง ฉันเห็นด้วย … ฉันเห็นด้วยกับการเข้าร่วมรายการเรียลลิตี้โชว์ของเซี่ยอันหราน … กับดาราชายคนนั้น … การที่เซี่ยอันหรานยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด นั่นแปลว่าเธออยากจะทำ ฉันจะรับปากเธอ ! "

"อีกอย่างแผลของเซี่ยอันหรานยังเปิดอยู่ ดังนั้นแจ้งโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาอีกครั้งโดยเร็วที่สุดด้วย" เมื่อมาถึงจุดนี้ โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วและเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นจึงสั่งอย่างเย็นชา "ออกรถ"

ตอนนี้หากเขายังคงอยู่กับเซี่ยอันหรานต่อไป มันมีแต่จะทำให้เธอรู้สึกกลัวและมี แต่จะทำร้ายเธอ ดังนั้นเขาจึงควรอยู่ห่าง ๆ กันสักพักดีกว่า เมื่อเขาสามารถซ่อนเขี้ยวของเขาและรู้วิธีที่จะทำให้เซี่ยอันหรานไม่กลัวเขาอีกต่อไป เขาจะมาพบเธออีกครั้ง

เซี่ยอันหรานมองหาบนถนนอีกครั้ง แต่ไม่พบเงาของโม่เซ่าเหยียน เซี่ยอันหรานขมวดคิ้วและกลับไปที่โรงพยาบาลด้วยความคิดฟุ้งซ่านเล็กน้อย ฉากปวดหัวกะทันหันของโม่เซ่าเหยียนในตอนนั้นยังคงฉายซ้ำอยู่ในใจของเซี่ยอันหราน เธอกังวลมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโม่เซ่าเหยียน

เมื่อเดินไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วยของหมิงเยี่ยนเฟย โทรศัพท์มือถือของเซี่ยอันหรานก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นสายของโอวหยางเชี่ยนหรง เซี่ยอันหรานจึงพูดต่อทันที "ฮัลโหล พี่เชี่ยนหรง"

"อันหราน ฉันโทรหาเธอเพื่อแจ้งให้ทราบเกี่ยวกับการเตรียมตัวสำหรับรายการเรียลลิตี้ตอนนี้ฉันได้ติดต่อกับทีมงานแล้ว และทีมงานก็ตกลง ฉันจะเจรจากับหมิงเยี่ยนเฟยเอง " โอวหยางเชี่ยนหรง กล่าวอย่างรวดเร็ว " แม้ว่ามันจะเป็นรายการเรียลลิตี้ แต่ก็คล้ายกับการแสดง คราวนี้ไม่มีผู้กำกับคนไหนจะสั่งเธอว่าคัทแล้วนะ เราตั้งไว้ให้เธอเป็นมีลุคอ่อนโยน ถึงเวลานั้นเธอต้องทำตามบทบาทเพราะเธอต้องดูแลตารางงานของหมิงเยี่ยนเฟย เรื่องนี้จะได้รับการสรุปโดยเร็ว เธอเตรียมตัวให้พร้อมนะ "

"คะ ? " เซี่ยอันหรานขมวดคิ้ว "แต่โม่ … "

เดิมทีเซี่ยอันหรานต้องการจะพูดว่า แต่โม่เซ่าเหยียนบอกว่าเขาไม่เห็นด้วย แต่ฟังแล้วก็น่ามีความเป็นไปได้สักเท่าไร ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงยอมเห็นด้วยล่ะ ?

"หมายเลขโทรศัพท์ที่หลิวเฟย ผู้ช่วยของคุณโม่โทรหาฉันเป็นของปลอมงั้นเหรอ ? " โอวหยางเชี่ยนหรงพูดด้วยรอยยิ้ม "อืม เธอคงพร้อมแล้วสินะ … ฉันไม่ได้คาดหวังว่ามันจะราบรื่นขนาดนี้เลย จริงสิ ฉันได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน ดังนั้นพักผ่อนให้เพียงพอนะ "

เซี่ยอันหรานพยักหน้าอย่างเหม่อลอย และเมื่อเธอได้ยินโอวหยางเชี่ยนหรงวางสายโทรศัพท์ เธอก็วางสายไปด้วย ทันทีที่เธอวางสายโทรศัพท์ เซี่ยอันหรานก็ขมวดคิ้วเมื่อเทียบกับตอนที่เธอรู้สึกเสียใจอยู่เสมอว่าทำไมโม่เซ่าเหยียนถึงไม่สนใจเธอ เซี่ยอันหราน กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของโม่เซ่าเหยียนมากกว่า

เขาไปหาหมอหรือเปล่า ? อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้ ?

เซี่ยอันหรานกำลังคิดถึงเรื่องนี้ ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและชนเข้ากับหน้าผากของเธออย่างจัง

"โอ๊ย … " เซี่ยอันหรานยกมือขึ้นปิดหน้าผากทันทีและกระซิบเบา ๆ

"ใครใช้ให้ยืนเหม่อที่ประตูล่ะ" หมิงเยี่ยนเฟยยืนพิงประตูและพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ " ผมยืนอยู่ที่นี่มานานแล้ว ทำอย่างกับว่าไม่เห็นผมอย่างนั้นแหละ คุณกำลังคิดอะไรอยู่? แล้วไหนซุปกระดูกหมูของผมล่ะ ?”

"จริงๆ เลย ฉันเจ็บนะ ! " เซี่ยอันหรานพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว มือกุมหน้าผากของเธอไว้

เนื่องจากบาดแผลบนมือของเซี่ยอันหรานเพิ่งเปิด เลือดจึงไหลซึมผ่านผ้าก๊อซที่พันแผลอยู่ตลอดเวลา เมื่อเซี่ยอันหรานยกมือขึ้นและปิดหน้าผาก รอยเลือดก็เปื้อนบนหน้าผากของเซี่ยอันหราน

“นี่เป็นอะไรน่ะ ?” หมิงเยี่ยนเฟยขมวดคิ้ว เมื่อเห็นคราบเลือดบนใบหน้าของเซี่ยอันหราน

"อ้อ … ไม่มีอะไร แค่แผลเปิดน่ะ … " เซี่ยอันหรานพูดพลางมองลงไปที่บาดแผลบนมือ

"ปล่อยไว้แบบนั้นได้ยังไง รีบไปทำแผลสิ … " ก่อนที่คำพูดของหมิงเยี่ยนเฟยจะพูดจบพยาบาลก็รีบเข้ามาจากด้านข้าง

นางพยาบาลวิ่งไปหาเซี่ยอันหราน และพูดทันทีว่า "คุณผู้หญิง ต้องทำแผลใหม่นะคะ ดิฉันจะพาไปเปลี่ยนผ้าก๊อซใหม่ค่ะ"

เซี่ยอันหรานเหลือบมองไปยังผ้าก๊อซเปื้อนเลือดที่เธอได้รับบาดเจ็บ พลางพยักหน้าเบา ๆ หันศีรษะและยิ้มให้หมิงเยี่ยนเฟย "งั้นฉันจะออกไปทำแผลใหม่ก่อนนะคะ"

หลังจากพูดจบ เซี่ยอันหรานก็เดินตามพยาบาลไป

หมิงเยี่ยนเฟยมองไปยังเซี่ยอันหรานที่กำลังจะจากไป ขมวดคิ้วและพูดว่า "แปลกจริงๆ เดี๋ยวนี้พยาบาลมีฟังก์ชันทำนายอนาคตหรือไง ทำไมถึงรู้ว่าอันหรานแผลเปิด"

ก่อนที่หมิงเยี่ยนเฟยจะมีเวลาคิดว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นผู้ป่วยหลายคนมองเขาอย่างสงสัย เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นจำเขาได้ หมิงเหยียนรีบกลับเข้าไปในห้องทันทีโดยยังบ่นพึมพำอยู่ลำพัง “มันแปลก ๆ จริงแฮะ”