เซี่ยอันหรานตกใจกลัวจนตัวสั่น เธอพยายามผลักโม่เซ่าเหยียนออกไป แต่ต้านทานความแข็งแกร่งของโม่เซ่าเหยียนไม่ได้ ทำอย่างไรก็ผลักเขาไม่ออก เซี่ยอันหรานรู้สึกว่าโม่เซ่าเหยียนกำลังกัดคอของเธอเหมือนกับแวมไพร์ดูดเลือดมนุษย์เซี่ยอันหรานไม่อยากจะเชื่อ หลังจากที่เธอได้ใช้ชีวิตชาติที่สอง คาดไม่ถึงว่าจะได้กลายเป็นเพียงผู้หญิงที่เอาไว้หยอกเล่นของโม่เซ่าเหยียนเท่านั้นใช่ไหม?

ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีประโยชน์อะไร เซี่ยอันหรานก็ยังคงดิ้นรนต่อไป : "ประธานโม่……โม่เซ่าเหยียน……ขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันเถอะ……”

เซี่ยอันหรานไม่อยากให้ชีวิตของเธอสูญเสียการควบคุมแบบนี้ ปล่อยให้ทุกอย่างของเธอกลายเป็นหุ่นเชิดในมือของโม่เซ่าเหยียน ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนพูดว่า : "คุณต้องการผู้หญิง ผู้หญิงก็ใช่ว่าจะไม่มี ทำไมต้องเลือกฉันด้วย? อีกทั้งไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบผู้หญิงไม่ใช่หรอ?"

โม่เซ่าเหยียนได้ฟังคำพูดของเซี่ยอันหราน คาดไม่ถึงว่าจะหยุดชะงักไปเล็กน้อย หรี่ๆตา แล้วเข้าไปใกล้ๆหูของเซี่ยอันหราน พูดเบาๆว่า : "คุณก็ลองดูได้ ว่าแท้จริงแล้วฉันชอบผู้หญิงหรือเปล่า?"

พูดจบ โม่เซ่าเหยียนก็กดไหล่ที่สั่นเทาของเซี่ยอันหราน ยื่นนิ้วที่เรียวยาวของเขาออกมา ค่อยๆดึงกระโปรงยาวของเซี่ยอันหรานให้เปิดออก : "หรือว่า คุณจะลองปฏิเสธจุดจบของฉันก็ได้นะ……”

เมื่อกระโปรงยาวของเซี่ยอันหรานถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ผิวพรรณที่ขาวนวลของเซี่ยอันหรานก็ถูกเผยออกมามากยิ่งขึ้น โม่เซ่าเหยียนก็หรี่ตาขึ้นมา ก็ยกมือขึ้นดึงเสื้อของเซี่ยอันหรานทิ้งไป ฉีกสิ่งที่ขวางกั้นทั้งหมดระหว่างเซี่ยอันหรานกับเขา

หลังจากจูบที่ยาวนาน น้ำเสียงของโม่เซ่าเหยียนก็แหบพร่าอย่างมาก : "ฉันไม่เคยอยู่อยู่กันกับผู้หญิงมาก่อน ถ้าฉันทำคุณเจ็บ คุณก็ต้องอดทนหน่อยแล้วกัน"

เซี่ยอันหรานมองดวงตาที่ดำขลับที่เต็มไปด้วยความปรารถนาคู่นั้นของโม่เซ่าเหยียน ก็พูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า : "ถ้าฉันเชื่อฟังคุณ คุณจะไม่ทำร้ายครอบครัวของฉันใช่ไหม?"

"ต้องดูว่าคุณเชื่อฟังแค่ไหน……” โม่เซ่าเหยียนจูบที่ตาของเซี่ยอันหราน แล้วดูดน้ำตาของเธอ จู่ๆก็อุ้มเซี่ยอันหรานขึ้น โยนเซี่ยอันหรานลงบนเตียง คร่อมบนร่างของเธอ

เซี่ยอันหรานหลับตาลงอย่างยากลำบาก ยกมือขึ้นยอมรับชะตากรรมอย่างช้าๆ เกี่ยวไว้บนคอของโม่เซ่าเหยียน ในเมื่อหมดหนทางที่จะปฏิเสธ งั้นเซี่ยอันหรานก็ได้แต่พยายามที่จะเชื่อฟัง ทำให้เธอเจ็บปวดทรมานน้อยลง

โม่เซ่าเหยียนเหมือนหมาป่าหิวโหยที่ได้ลิ้มรสชาติของเนื้อเป็นครั้งแรก จนกระทั่งเซี่ยอันหรานหมดสติไป เขาก็ยังคงโอบกอดเธอไว้เหมือนเดิม

รอเซี่ยอันหรานตื่นขึ้นมา เมื่อลืมตาขึ้นมา เธอไม่มีแรงแม้แต่จะยกข้อมือ ทุกอย่างเมื่อคืน ราวกับฝันร้าย แต่บนตัวเธอยังรู้สึกไม่สบาย ริมฝีปากที่ทั้งร้อนทั้งเจ็บกำลังยืนยันว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริง

เซี่ยอันหรานก้มหน้าลงเล็กน้อย ก็เห็นร่องรอยถี่ยิบบนตัวเธอ เซี่ยอันหรานมองร่องรอยเหล่านั้น ก็รู้สึกแปลกอย่างมาก ราวกับเห็นบนร่างกายของผู้หญิงคนอื่น

เซี่ยอันหรานพยายามหลับตาลง ลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นโม่เซ่าเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงข้ามกับเตียง โม่เซ่าเหยียนยังคงสวมชุดสูทสีดำที่ดูเย็นชา เสื้อผ้าของเขาดูเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่กระดุมที่แขนเสื้อก็ยังส่องแสงแวววาว เวลานี้มือที่เรียวยาวสะอาดของเขาประสานกันอยู่ การแสดงออกบนใบหน้ายังคงเย็นชาไม่แยแส แต่เมื่อเห็นท่าทางที่เฉยเมยเย็นชาของโม่เซ่าเหยียน เซี่ยอันหรานยากที่จะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ก็คือผู้ชายคนเมื่อคืน

โม่เซ่าเหยียนสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย แต่ตัวเธอเปลือยเปล่าล่อจ้อน เธอยิ่งลำบากใจ เซี่ยอันหรานมองไปที่ชุดราตรีสีแดงของเธอที่ถูกโม่เซ่าเหยียนฉีกขาด ได้เพียงแต่ดึงผ้าห่ม ห่อร่างกายตนเองแน่นๆ

"คุณ……” เซี่ยอันหรานเพิ่งจะพูดออกมา ก็ต้องตกใจกับเสียงแหบพร่าของตนเอง

"ฉันต้องการร่างกายของคุณ" โม่เซ่าเหยียนจ้องมองเซี่ยอันหราน พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ดวงตาเซี่ยอันหรานเบิกกว้างทันที เงยหน้าขึ้นมองโม่เซ่าเหยียน

โม่เซ่าเหยียนดูเหมือนจะไม่รู้สึกผิดปกติอะไรใยคำพูดของเขา พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมต่อว่า : "ฉันต้องการร่างกายของคุณ……ฉันหวังว่าต่อไปเมื่อฉันต้องการคุณ คุณจะมาอยู่ข้างๆกายฉันได้ ทำให้ฉันพอใจ"

นี่หมายความว่ายังไง? โม่เซ่าเหยียนต้องการให้เธอกลายเป็นสัตว์เลี้ยงหรือคนรักของเขา?

เซียอันหรานขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามเบาๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง : "ประธาน……ประธานโม่หมายความว่าอย่างไร? คุณได้รับสิ่งที่คุณต้องการไปหมดแล้ว คุณไม่ไปทำร้ายครอบครัวของฉันได้ไหม ให้ฉันได้ใช้ชีวิตของตัวฉันเองต่อไป คิดว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นเลยได้ไหม?"

"ถือว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้!" โม่เซ่าเหยียนหลุบตาลง แล้วเพิ่มระดับเสียงทันที

โม่เซ่าเหยียนพูดจบ ก็ขมวดคิ้วขึ้นนิดๆ ก็ขยับแขนเสื้ออีกครั้ง ปลดกระดุมแขนเสื้อ และติดกระดุมอีกครั้ง จากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็จัดการพับแขนเสื้อใหม่อีกครั้ง ในห้องเงียบสงัดมาก จึงได้ยินเสียงกระดุมของโม่เซ่าเหยียนเบาๆ

เซี่ยอันหรานมากล้าพูดจา เธอรออย่างเงียบๆ รอการจัดการของโม่เซ่าเหยียน ถ้าเธอโดดเดี่ยวลำพัง เธอก็กล้าต่อต้านโม่เซ่าเหยียนได้ แต่เธอก็ยังมีครอบครัวของตัวเอง ชาติที่แล้วครอบครัวของเธอแต่ละคนต่างประสบกับความโชคร้าย ชาตินี้ อย่างไรเธอจะไม่ปล่อยให้ครอบครัวของตนเองต้องเผชิญกับชะตากรรมเดียวกันกับชาติที่แล้วอีก!

อำนาจของโม่เซ่าเหยียนเป็นสิ่งที่ตระกูลเซี่ยไม่สามารถต่อกรได้ ตอนนี้เซี่ยอันหรานได้แต่หวังว่า โม่เซ่าเหยียนจะให้เวลากับเธอสักหน่อย ให้เธอได้ทีชีวิตเหมือนกับคน

เซี่ยอันหรานพูดเบาๆว่า : "แล้วประธานโม่ต้องการให้ฉันตอบสนองความต้องการของคุณอย่างไร เพียงแค่บนเตียงใช่ไหม? เพียงแค่ตอบสนองความต้องการบนเตียงของคุณใช่ไหม?"

มือของโม่เซ่าเหยียนที่กลัดกระดุมแขนเสื้ออยู่จู่ๆก็หยุดชะงักลงเล็กน้อย กระพริบตาเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆเล็กน้อย เซี่ยอันหรานรู้สึกว่าตนเองยังไม่ค่อยฟื้นคืนสติกลับมา คาดไม่ถึงว่าบนใบหน้าผู้ชายอย่างโม่เซ่าเหยียนที่เหยียดหยามเธอมาตลอดเมื่อคืนนี้ แสดงออกถึงความกระดากอายบางอย่างอย่างไม่ชัดเจน

"ถ้าคุณต้องการเพียงแค่บนเตียง งั้นเวลาอื่นฉันก็สามารถเป็นอิสระได้ใช่ไหม? ฉันสามารถกลับบ้านไปหาพ่อแม่ได้ สามารถถ่ายหนังได้" เซี่ยอันหรานลองหยั่งเชิงกล่าวถาม

โม่เซ่าเหยียนฟังถึงตรงนี้ ก็พยักหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "เรื่องเหล่านี้ฉันสามารถรับปากคุณได้ ฉันก็สามารถช่วยเหลือคุณ……"

"ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของคุณ!" เซี่ยอันหรานกล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า: "ฉันต้องการให้คุณรับปากเพียงสามเงื่อนไข หนึ่ง ต้องสัญญาว่าครอบครัวของฉันจะปลอดภัย คุณห้ามทำร้ายพวกเขา สอง ต้องปกปิดความสัมพันธ์ของคุณกับฉัน อย่าให้รั่วไหลออกไป สาม……."

จู่ๆเซี่ยอันหรานก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า: "สาม ฉันไม่อยากมีลูก……"

เซี่ยอันหรานชอบเด็ก ก่อนหน้านี้ของเธอก็เคยเฝ้าปรารถนาลูกของเธอและถังรั่วชิว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกของเธอและถังรั่วชิว ก็ยังต้องเกิดจากความเต็มใจของคุณและฉัน และต้องไม่ใช้เกิดภายใต้การบีบบังคับแบบนี้

โม่เซ่าเหยียนคล้ายกับไม่เคยคิดถึงปัญหาของเด็ก เขาขมวดคิ้วอย่างคาดไม่ถึงเล็กน้อย กล่าวถามอย่างงุนงงว่า: "เด็ก?"

เซี่ยอันหรานยังคิดว่าเธอเอ่ยถึงข้อเรียกร้องนี้จะเป็นการยั่วโมโหเขาหรือเปล่า โม่เซ่าเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน: "ฉันก็ไม่ชอบเด็ก……."

เห็นโม่เซ่าเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย เซี่ยอันหรานจึงใช้กำลังหลับตาลง พ่นลมหายใจออกมายาวๆ แต่โม่เซ่าเหยียนมองเซี่ยอันหรานมาโดยตลอด ทุกรูขุมขนของเขาอัดแน่นด้วยความตื่นเต้นเพราะผิวสัมผัสของเซี่ยอันหราน เขาอยากจะเข้าไปโอบกอดเซี่ยอันหราน จูบริมฝีปากของเธออย่างโหดเหี้ยม แต่เขาก็พยายามควบคุมอารมณ์ของตนเอง

โม่เซ่าเหยียนไม่เคยสัมผัสผู้หญิงมาก่อน ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าสิ่งมีชีวิตอย่างผู้หญิงไม่ได้มีแรงดึงดูดกับเขาแม้แต่น้อย เขาคิดว่าตลอดชั่วชีวิตนี้จะมีชีวิตอยู่เพื่อผลประโยชน์ของบริษัท แต่โม่เซ่าเหยียนคาดไม่ถึง ขณะที่สัมผัสเซี่ยอันหราน จะพบว่าผู้หญิงคนนี้จะกระตุ้นความปรารถนาของเขาได้มากขนาดนี้

เมื่อคืน กระทั่งเขาแทบอยากจะหลอมรวมเซี่นอันหรานเข้าในร่างกายของเขา เพราะต่อให้โอบกอดเซี่ยอันหรานไว้แน่นแค่ไหน เขาก็ยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ อารมณ์และความตื่นเต้นทั้งหมดที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจของเขามาเป็นเวลานานกำลังเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่บอบบางคนนี้ และในที่สุดก็ทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส

โม่เซ่าเหยียนลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ เดินไปยังเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานลืมตาด้วยความตื่นตกใจ โม่เซ่าเหยียนเพียงแค่ยกมือขึ้นและลูบเบาๆที่ริมฝีปากของเซี่ยอันหราน เขาจ้องมองคอที่ขาวงดงามของเซี่ยอันหราน ดมกลิ่นหอมสดชื่นที่ปะปนกับกลิ่นของเขา และใช้เสียงที่แหบพร่ากล่าวว่า: "คุณไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อคืนหรอก ฉันได้กำชับคนให้จัดการไปแล้ว บอกกับทางด้านโอวหยางเชี่ยนหรงว่าคุณมีธุระที่บ้าน บอกกับทางด้านพ่อแม่ของคุณว่ามีกิจกรรมที่บริษัท"

เซี่ยอันหรานคาดไม่ถึงว่าโม่เซ่าเหยียนจะช่วยเธอไกล่เกลี่ยภายในบ้าน จึงรีบเงยหน้าขึ้น มองไปยังโม่เซ่าเหยียนทันที แล้วกล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า: "ขอบ……ขอบคุณ….."

"เมื่อกี้ตอนที่คุณสลบไป ก็พูดถึงสองเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดโดยไม่รู้ตัว……."

สายตาของโม่เซ่าเหยียนละจากลำคอขาวๆของเซี่ยอันหราน แล้วมองมายังผมที่นุ่มสลวยของเธอ ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะใช้เสียงที่ทุ้มต่ำออกคำสั่ง: "เงยหน้าขึ้น!"

เซี่ยอันหรานค่อยๆเงยหน้าขึ้น โม่เซ่าเหยียนลูบไล้คางของเซี่ยอันหราน ริมฝีปากที่เย็นเยือกของเขา จูบลงไปเบาๆบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเซี่ยอันหราน

เดิมทีโม่เซ่าเหยียนต้องการที่จะเข้าใกล้อีกก้าวหนึ่งเพื่อเพิ่มความลึกซึ้งให้จูบนี้ แต่สังเกตเห็นการสั่นเล็กน้อยของเซี่ยอันหราน โม่เซ่าเหยียนจึงค่อยๆปล่อยเซี่ยอันหรานออก แล้วหันไปหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งจากบนเตียง แล้วส่งให้เซี่ยอันหราน: "คุณสวมเสื้อผ้าเถอะ"

โม่เซ่าเหยียนพูดจย ก็หันเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยอันหรานก้มหน้ามองชุดที่โม่เซ่าเหยียนทิ้งไว้ให้เธอ ก็ขมวดคิ้วแน่น แล้วทอดถอนใจ

หรือว่านี่คือจุดจบของการเกิดใหม่ และการเปลี่ยนแปลงของโชคชะตาใช่หรือไม่?

ถึงแม้เธอจะหลบเลี่ยงจากถังรั่วชิวชายชั่วคนนั้น แต่ก็กลายเป็นของเล่นให้กับชายอีกคนหนึ่ง เซี่ยอันหรานไม่เต็มใจ กับงานหนักในชีวิตนี้ หรือว่าเธอจะกลายเป็นของเล่นของโม่เซ่าเหยียนที่ไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย?

ความเจ็บปวดบนร่างกายเสียดแทงขึ้นมาถึงหัวใจของเซี่ยอันหราน…..

ถึงแม้การกระทำบนเตียงของโม่เซ่าเหยียนจะเก้งก้างไม่ชำนาญไปหน่อย แต่การเลือกเสื้อผ้าให้เซี่ยอันหรานใส่ก็ดูพิถีพิถันอย่างน่าประหลาดใจ แม้แต่ชุดชั้นในก็เหมาะสมพอดี อีกทั้งเสื้อกางเกงล้วนเป็นเสื้อแขนยาวคอเต่า ปกปิดร่องรอยบนร่างกายของเซี่ยอันหรานได้อย่างสมบูรณ์

ในใจของเซี่ยอันหรานมีห้ารสชาติผสมปนเปกัน ทางด้านหนึ่ง เธอก็ซึ้งใจกับความละเอียดรอบคอบของโม่เซ่าเหยียน อีกด้านหนึ่ง ก็นึกถึงความละเอียดรอบคอบนี้ของโม่เซ่าเหยียน ก็คือใช้ร่างกายของเธอแลกมา เซี่ยอันหรานก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เซี่ยอันหรานกัดฟัน ใช้ขาทั้งสองข้างที่เมื่อยล้าเดินออกจากห้อง ก็พบชายวัยกลางคนสวมแว่นตาขอบทองยื่นถุงกระดาษถุงหนึ่งให้เซี่ยอันหราน ชายคนนั้นยิ้มแล้วอย่างอ่อนโยน: "คุณเซี่ย นี่คือชุดราตรีที่ถูกทำลายของคุณเมื่อคืน คุณชายกำชับเป็นพิเศษว่า ให้ฉันซื้อให้คุณใหม่ชุดหนึ่ง"

เซี่ยอันหรานเดาว่าคุณชายในคำพูดของชายคนนี้ หมายถึงโม่เซ่าเหยียน