เซี่ยอันหรานไม่กล้าขยับอีกต่อไป โม่เซ่าเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองริมฝีปากของเซี่ยอันหราน และลองจูบอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ จูบของโม่เซ่าเหยียนในครั้งนี้ยังคงแปลกมาก แต่เขาก็เข้าใจทักษะวิธีการจูบได้อย่างรวดเร็ว

โม่เซ่าเหยียนก็ค่อยๆกอดเซี่ยอันหรานอย่างแน่น และมือของเขาจะเข้าไปในเสื้อผ้าของเซี่ยอันหราน และกอดรัดเอวนุ่มๆของเธอ ลมหายใจที่อบอุ่นของเขาพร้อมกับการเคลื่อนไหวของเขา ทำให้ใบหน้าของเซี่ยอันหรานร้อนขึ้น ตอนนี้จิตใจของเซี่ยอันหรานยุ่งเหยิง และตอนนี้เธอก็ตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หรือเธอเลือกต่อสู้กับและกระตุ้นคุณสมบัติยาของโม่เซ่าเหยียน ให้เขาใช้ความรุนแรงกับเธอ หรือเธอจะหยุดดิ้นรน และดูให้โม่เซ่าเหยียนคลำดูตัวเอง และสำรวจร่างกายเธออย่างชัดเจน และค่อยๆกินเธอไปอย่างช้าๆ

ผลลัพธ์ของทั้งสองทางเลือกล้วนเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่เธอต้องการ ผู้ชายระดับสูงอย่างโม่เซ่าเหยียน มาพร้อมกับความกดดันอย่างสูงและกฎที่เคร่งครัด เพียงแค่ชื่นชมเธอจากระยะไกล ถ้าหากเข้าใกล้ เซี่ยอันหรานตัวน้อยจะไม่สามารถทนได้

จิตใจของเซี่ยอันหรานยุ่งเหยิง ทันใดนั้นเสียงประตูลิฟต์ดังขึ้น และมีเสียงของชายผู้ใจดีดังมาจากข้างนอกประตูลิฟต์:：“ประธานโม่ คุณอยู่ข้างในรึเปล่า ? ผมคือผู้ช่วยของคุณหลิวเฟย ผมหาคุณไม่เจอเลย…….คุณติดอยู่ในลิฟต์รึเปล่า ?”

ดวงตาของเซี่ยอันหรานเป็นประกาย และในที่สุดเธอก็พบทางที่สาม และรีบตะโกนออกมาทันที：“ประธานโม่อยู่ที่นี่ รีบเข้ามา รีบมาช่วยฉันออกไป ！ฉันไม่ต้องการอยู่ที่นี่ ！”

หลังจากที่เซี่ยอันหรานตะโกนออกไป เธอก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอหันศีรษะไปมองโม่เซ่าเหยียน

ใบหน้าทั้งหน้าของโม่เซ่าเหยียนกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง แม้แต่อุณหภูมิในลิฟต์ก็เย็นลงด้วย：“คุณไม่อยากอยู่ข้างกายผมเหรอ ?”

เซี่ยอันหรานเม้มริมฝีปากของเธอ และอธิบายเสียงเบาว่า：“ มีคนมาช่วยแล้ว……”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ทันใดนั้นโม่เซ่าเหยียนก็ระงับเซี่ยอันหราน และประกบจุบที่ริมฝีปากของเซี่ยอันหรานอย่างดุเดือด โม่เซ่าเหยียนที่คุ้นเคยกับการจูบในตอนนี้มากแล้ว เขางัดเปิดฟันของเซี่ยอันหราน และตักตวงรสหวานในปากของเซี่ยอันหรานอย่างตะกละตะกลาม

จนกระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก โม่เซ่าเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และสิ้นสุดการจูบนี้ จากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็ถอดเสื้อของเขาออก และเมื่อเซี่ยอันหรานช้าเกินกว่าจะขัดขืน เขาจึงปกปิดใบหน้าของเซี่ยอันหรานด้วยเสื้อผ้า กอดเสื้อผ้าของเธอขึ้นมา และเดินออกจากลิฟต์ไป

ผู้ช่วยหลิวเฟยที่ยืนอยู่ข้างหน้าประตูเมื่อมองเห็นก็ตกตะลึง เขาเห็นประธานโม่อุ้มผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เขาทำงานร่วมกับโม่เซ่าเหยียนมาเป็นเวลาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน พูดให้ชัดก็คือ ไม่เคยเห็นเขาใกล้ชิดกับใครมาก่อนเลย

โม่เซ่าเหยียนเป็นคนเย็นชาและโหดร้าย ในแง่ของธุรกิจเขาเคลื่อนไหวอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ในชีวิตส่วนตัว เขาไม่เคยเข้าใกล้ใคร ราวกับว่าเขาเกิดมาเพื่อทำงาน

แต่วันนี้หลิวเฟยเห็นโม่เซ่าเหยียนอุ้มผู้หญิงคนหนึ่งออกมา ！สิ่งนี้ทำให้เขาประหลาดใจมากกว่าข้อเสนออย่างกะทันหันของประธานโม่ที่ให้เขาลาพักงานครึ่งปี

โม่เซ่าเหยียนรู้สึกถึงการจ้องมองของหลิวเฟย เขาชะงักฝีเท้าและหันไปพูดกับหลิวเฟยว่า：“ชั้นบนมีผู้หญิงสกปรกที่วางยาผมอยู่ เธอเป็นลูกสาวของบริษัทฉิงฮวา ต่อไปผมไม่ต้องเห็นบริษัทนี้อีกในอนาคต”

หลังจากโม่เซ่าเหยียนสั่งเสร็จ เขาก็อุ้มเซี่ยอันหรานออกไป หลิวเฟยยังคงงุนงง หลังจากนั้นไม่นานก็ได้สติ จากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงที่แต่งหน้าอ่อนๆวิ่งออกมาจากลิฟต์อีกตัว

เมื่อหญิงสาวเห็นหลิวเฟยก็รีบตะโกนอย่างหยาบคายว่า：“เฮ้ คุณเห็นพี่โม่มั้ย ? ฉันจะไปหาเขา คุณบอกฉันมา เขาอยู่ไหน ไม่อย่างนั้นคุณโชคร้ายแน่ คุณรู้ไหวว่าฉันเป็นใคร? ”

“รู้ ! ”

หลิวเฟยยิ้มและหรี่ตาลง รอยยิ้มของเขาราวกับจิ้งจอกทรยศ：“คุณเป็นลูกสาวของบริษัทฉิงฮวาสินะ”

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ：“รู้ก็ดีแล้ว คุณรีบบอกมาว่าพี่โม่จะไปที่ไหน ！”

หลิวเฟยยิ้มเบาๆ：“แต่พรุ่งนี้คุณก็ไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ของฉิงฮวาแล้ว”

เมื่อหลิวเฟยพูดจบเขาก็คลายยิ้มและหันหลังจากไปโดยปล่อยให้ผู้หญิงที่กำลังจะกลายเป็นอตีตคุณหนูใหญ่คนนี้งุนงงโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

โม่เซ่าเหยียนอุ้มเซี่ยอันหรานออกจากบริษัท และอุ้มขึ้นรถที่ข้างถนน ทันทีที่เซี่ยอันหรานนั่งบนรถ เธอก็รีบถอยไปที่มุมรถและพูดอย่างตะกุกตะกักว่า：“ โอเค โอเค ในเมื่อพวกเราออกมาแล้ว งั้น…….งั้นฉันก็สามารถไปได้แล้ว ?”

โม่เซ่าเหยียนไม่ตอบคำถามของเซี่ยอันหราน และหันไปคุยกับคนขับรถว่า：“คุณออกไปให้พ้นผม”

คนขับรถไม่กล้าถามอะไร และก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง จึงรีบวิ่งออกจากรถไปในทันที

จากนั้นโม่เซ่าเหยียนก็หันศีรษะไปมองเซี่นอันหราน ดวงตาของเซี่ยอันหรานสว่างขึ้นในขณะที่มองโม่เซ่าเหยียน ราวกับมีประกายไฟ ในความมืด เขาดูเหมือนหมาป่าที่ได้ลิ้มรสเนื้อเพียงอย่างเดียวที่ยังกินไม่อิ่ม

เซี่ยอันหรานรีบไปที่ประตูรถ แต่ประตูรถก็ถูกล็อคไว้ เธอรีบหันศีรษะไปขอร้องโม่เซ่าเหยียน：“ โม่ ประธานโม่ ฉันต้องไปก่อนแล้ว พ่อแม่ของฉันยังรอฉันอยู่ที่บ้าน ฉันต้องรีบกลับบ้าน คุณ…..คุณ…..อย่าทำอะไรที่มันผิดกฎหมายเลย ครอบครัวของฉันก็มีความสามารถมากเหมือนกัน ถ้าหากคุณรังแกฉัน พ่อแม่ฉันไม่ปล่อยคุณแน่ ถ้าคุณปล่อยฉันไปตอนนี้ พวกเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตกลงไหม?”

คำพูดของเซี่ยอันหรานหยุดกะทันหัน เพราะว่าเธอเห็นโม่เซ่าเหยียนกำลังถอดเสื้อผ้า และเขาก็ถอดมันออกอย่างช้าๆ แต่ดวงตาของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้น เซี่ยอันหรานเคยเห็นคนที่ถูกวางยาด้วยการควบคุมตัวเองแบบโม่เซ่าเหยียน เขาไม่ได้เร่งรีบ เขาแค่กำลังฉีดเสื้อผ้าของเธอ และแสดงให้เห็นถึงการควบคุมตนเองอย่างยอดเยี่ยมของโม่เซ่าเหยียน

แต่เซี่ยอันหรานหวังว่าโม่เซ่าเหยียนจะสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น และสามารถปล่อยเธอไปได้ เธอพิงประตูรถและพูดเสียงสั่นว่า：“ ฉันรู้ว่าประธานโม่ถูกวางยา ตอนนี้พวกเราก็ออกมาลิฟต์ได้แล้ว ประธานโม่สามารถไปหาผู้หญิงคนอื่นได้ไหม จะต้องมีผู้หญิงคนอื่นเต็มใจแน่นอน ฉัน ฉันไม่ได้จริงๆ………”

โม่เซ่าเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรออกมา แต่ในขณะที่เขาถอดเสื้อผ้า ในที่สุดเขาก็รู้สึกกระตือรือร้นขึ้น และดึงกระดุมเสื้อออกโดยตรงเผยให้เห็นร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเขา โดยไม่มีแม้แต่ร่องรอยของไขมัน

“ผมต้องการคุณ……..”เสียงที่แหบแห้งและนุ่มนวลของโม่เซ่าเหยียนมีควมปราถนาที่ไม่สามารถบรรเทาได้ เขาโน้มลงไปใกล้เซี่ยอันหราน และจูบที่ริมฝีปากของเซี่ยอันหรานจากนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอ

เสื้อผ้าของเซี่ยอันหรานฉีดขาดทันทีเธอขอร้องโม่เซ่าเหยียนอย่างสิ้นหวัง แต่โม่เซ่าเหยียนรั้งมือของเซี่ยอันหรานไว้ด้วยมือข้างเดียว และมืออีกข้างหนึ่งดึงเสื้อผ้าของเซี่ยอันหราน เขาก้มศีรษะลง ราวกับราชาหมาป่าที่กำลังจะเตรียมลิ้มรสเหยื่อของตัวเอง จากนั้นเขาก็กัดไปที่คอของเซี่ยอันหราน

เซี่ยอันหรานพยายามดิ้นรนตามสัญชาติญาณ เธอไม่คาดหวังจะมีชีวิตอีกครั้ง และเธอก็ไม่สามารถควบคุมโชคชะตาของตัวเองได้ เธอน้ำตาไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้และขอร้องเขาอย่างอ่อนแรง：“ขอร้องคุณล่ะ อย่าแตะต้องฉัน ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันเจ็บ คุณกัดฉันเจ็บแล้ว”

ทันใดนั้นการเคลื่อนไหวของโม่เซ่าเหยียนหยุดลง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองไปที่หญิงสาวที่ตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย และรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย

โม่เซ่าเหยียนยกมือขึ้นทันที และเซี่ยอันหรานก็หดตัวลงโดยสัญชาติญาณ โดยคิดว่าโม่เซ่าเหยียนกำลังบังคับเธอ โม่เซ่าเหยียนเพิ่งเปิดประตูรถและพูดกับเซี่ยอันหราน：“ คุณไปเถอะ คุณรีบไป ”

เซี่ยอันหรานผงะไปครู่หนึ่ง และรีบลุกขึ้นเพื่อเตรียมที่จะวิ่งหนีทันที แต่ยังไม่ทันรอให้เธอวิ่ง โม่เซ่าเหยียนก็คว้าข้อมือของเธอ เซี่ยอันหรานตื่นตระหนกและรู้สึกว่าโม่เซ่าเหยียนเปลี่ยนใจแล้ว

โม่เซ่าเหยยีนทำเพียงแค่โยนเสื้อโค้ทไปให้เซี่ยอันหราน：“ใส่เสื้อโค้ทให้ดีๆ”

เซี่ยอันหรานก้มศีรษะลงและตระหนักได้ว่าเสื้อผ้าของเธอถูกโม่เซ่าเหยียนฉีก เธอจึงรีบสวมเสื้อโค้ทและวิ่งออกจากรถไป

โม่เซ่าเหยียนปิดประตูรถ นั่งตัวตร และโทรศัพท์：“ซือถูเจวี้ยนฉันถูกวางยาทำยังไงดี”

ทางนั้นมีเสียงดังออกมา ซือถูเจวี้ยนชายหนุ่มผู้โรแมนติกกำลังกอดสาวงามสองคน เขาหัวเราะและพูดว่า：“อะไรนะ ?ประธานโม่ถูกวางยา ? คงไม่ใช่ยาที่ฉันคิดไว้อันนั้นหรอกนะ ? ใครวางยาล่ะ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก ！ที่คุณโทรศัพท์หาผม อย่าบอกนะว่าแพราะเรื่องนี้ ? ผมคิดว่าประธานโม่จะมีอำนาจทุกอย่างซะอีก ?”

โม่เซ่าเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาพูดอีกครั้งว่า：“ ผมกำลังถามคุณว่าจะแก้ปัญหายังไง ！”

ซือถูเจวี้ยนยิ้มและพูดว่า：“ ถ้าคนอื่น มันแก้ง่าย แค่หาผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้แล้ว แต่ประธานโม่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิงนี่ ? งั้นนี่ก็ยุ่งแล้ว”

“แต่ตอนนี้กลับเข้าใกล้ได้แล้ว…….”

โม่เซ่าเหยียนมองไปที่เซี่ยอันหรานด้วยความตื่นตระหนกเหมือนกระต่ายน้อยที่หวาดกลัวในตอนกลางคืนเขาหรี่ตาเล็กน้อย：“แต่เธอกลัวเจ็บ ！ผมเลยปล่อยเธอไป”

ซือถูเจวี้ยนตกใจมากจนเกือบจะตกเก้าอี้ลงมา：“พระเจ้าช่วย ประธานโม่ คุณสามารถเข้าใกล้ผู้หญิงได้แล้ว และยังปล่อยเธอไปอีก หรือว่าในตอนที่คุณโดยวางยา ประธานโม่ผู้ยิ่งใหญ่ รู้ดีว่าคุณไม่มนุษย์ แต่การควบคุมตัวเองของคุณมีมากขนาดไหนเนี่ย ไม่ ไม่ ผู้หญิงที่วิ่งออกมาจากข้างกายของคุณมีควมสามารถในการควบคุมตัวเองขนาดไหนเนี่ย ถึงสามารถทิ้งประธานโม่ได้ ผมหล่ะอยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ?”

โม่เซ่าเหยียนก้มศีรษะลงไปมองรอยฟันบนฝ่ามือขวาของตัวเองที่ถูกเซี่ยหรานกัด และค่อยๆกำมือขวาเป็นกำปั้น สัมผัสที่กอดเซี่ยอันหรานเมื่อครู่กลับเข้ามาในความทรงจำของเขา การหายใจของโม่เซ่าเหยียนเร็วขึ้นอีกครั้ง และถามอีกครั้ง：“ รีบพูด ！แต่ฉันไม่ต้องการใช้ผู้หญิงมาแก้ปัญหา ผู้หญิงคนอื่นล้วนสกปรก ！”

ซือถูเจวี้ยนฟังออกว่าอาการของโม่เซ่าเหยียนไม่สามารถล้าช้าได้แล้ว จึงรีบพูดไปว่า：“ ที่จริงคุณสามารถใช้น้ำเย็นแช่ตัวได้ แต่ว่า…….”

ซือถูเจวี้ยนยังไม่ทันพูดจบ สายของเขาก็ถูกโม่เซ่าเหยียนกดทิ้งอย่างรวดเร็ว

เช่นเดียวกันกับผู้ช่วยหลิวเฟยที่อยู่ข้างกายของโม่เซ่าเหยียน ซือถูเจวี้ยนที่เติบโตมาพร้อมกับโม่เซ่าเหยียนยังตกใจเป็นเวลานาน จนกระทั่งสาวงามที่อยู่ข้างๆผลักซือถูเจวี้ยนเบาๆและพูดว่า：“ ไอ่หย่า คุณรู้ไหมว่าประธานโม่ในตำนาน ได้ยินมาว่าเขาหล่อมาก เป็นเรื่องจริงรึเปล่า ?”

“ใช่สิ ได้ยินมาว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง แต่ก็ไม่ชอบผู้ชาย สรุปแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่ ?”

ซือถูเจวี้ยนสติกลับมาอีกคร้ง เขาเก็บรอยยิ้มที่โรแมนติก และแสดงสีหน้าเย็นชาออกมาและพูดว่า：“ เขาเป็นคนยังไงไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ ！”

เมื่อซือถูเจวี้ยนแสดงท่าทีที่เย็นชา เขาดูเหมือนโม่เซ่าเหยียนเล็กน้อย

ซือถูเจวี้ยนรีบขับไล่ผู้หญิงที่อยู่รอบๆตัวเอง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำกับตัวเองว่า：“ โม่เซ่าเหยียนไม่ต่างอะไรจากพวกเรา เขาก็แค่ป่วย ใครที่เห็นพ่อแม่ตัวเองถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาแล้วจะไม่ป่วยบ้างล่ะ ? เพียงแค่ตอนแรกเขาไม่มียารักษา ตอนนี้ ดูเหมือนว่ายาของเขาจะมาแล้ว…..”

พูดจบ ซือถูเจวี้ยนก็ยิ้มและกระโดดขึ้นไปบนเวที：“ วันนี้ผมเลี้ยงเหล้าทุกคนที่อยู่ที่นี่ ！เพื่อเฉลิมฉลองให้ใครบางคนที่กำลังจะถูกรักษา ！”

มีความสุขอยู่ในบาร์ โม่เซ่าเหยียนที่กลับมาถึงบ้านกำลังแช่ตัวในน้ำเย็น และจ้องมองไปที่รอยแผลบนฝ่ามือของเขา ที่ถูกกัดโดยเซี่ยอันหราน และรอให้ความร้อนจากร่างกายเขาค่อยๆสลายไป