แม้ว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวจะรู้สึกเบื่อหน่ายกับถังรั่วชิวอยู่ในใจ แต่เธอก็ยังคงพิงแขนของถังรั่วชิวส่ายหัวร้องไห้และพูดว่า：“ ฉันไม่สนใจว่าพี่รั่วชิวจะแต่งงานกับฉันหรือไม่ ตราบใดที่พี่รั่วชิวมีชีวิตที่ดี ฉันก็พอใจแล้ว”

ถังรั่วชิวมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยวผู้อ่อนโยนและมีสติสัมปชัญญะ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก：“ถ้าหากเซี่ยอันหรานมีความสามารถได้ครึ่งหนึ่งของคุณ เรื่องต่างๆก็คงไม่ต้องมาถึงจุดนี้ แต่ว่าเสี่ยวเสี่ยว ผมยังต้องการให้คุณช่วยผมเรื่องหนึ่ง ผมอยากจะนัดเซี่ยอันหรานออกมา ไม่อย่างนั้นตอนนี้ฉันไม่แม้แต่จะมีโอกาสได้พูดคุยกับเซี่ยอันหรานซะด้วยซ้ำ”

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวลดสายตาลงและสะอื้นเบาๆ：“ เพราะว่าคนที่พี่รั่วชิวชอบคือฉัน เซี่ยอันหรานไม่เพียงแต่เพิกเฉยใส่ฉัน ยังทำให้ฉันอับอายในทุกๆด้าน เธอจะต้องไม่มาตามนัดฉันแน่นอน แต่ฉันสามารถอยู่ในตระกูลเซี่ยจนถึงวันไหว้พระจันทร์ได้ บางทีฉันอาจจะช่วยพี่รั่วชิวได้”

ถังรั่วชิวขมวดคิ้ว：“จะช่วยยังไง ?”

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองไปที่ถังรั่วชิว และพูดอย่างอ่อนแอแผ่วเบาว่า：“จริงๆแล้วผู้หญิงที่ไร้ยางอายอย่างเซี่ยอันหรานเธออาจจะไม่สนว่าจะมีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหน แต่พ่อแม่ของตระกูลเซี่ยนั้นแตกต่างกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอำนาจมาก แต่ก็หัวโบราณมากเช่นกัน หากเซี่ยอันหรานริเริ่มโผเข้าหาคนในตระกูลเซี่ย แม้ว่าเซี่ยอันหรานจะปฎิเสธภายหลัง ไม่แต่งงานกับคุณ แต่พ่อแม่ของตระกูลเซี่ยก็มีหน้ามีตา พวกเขาจะต้องไม่ทำตามความคิดของเซี่ยอันหรานแน่ เขาจะต้องให้เซี่ยอันหรานแต่งงานกับคุณ ถ้าเซี่ยอันหรานแต่งงานกับคุณด้วยวิธีนี้ ตระกูลเซี่ยจะต้องเสียสติไปแน่ และพี่รั่วชิวต้องการให้พวกเขาจ่ายเท่าไหร่ พวกเขาจะต้องจ่ายแน่นอน”

“ใช่แล้ว ความคิดนี้ของคุณดีเลย ถ้าเป็นแบบนี้ แม้เซี่ยอันหรานไม่อยากแต่งกับผมแต่ยังไงก็ต้องแต่ง ！”

ถังรั่วชิวแสดงความดีใจเล็กน้อยออกมา และรีบขมวดคิ้วในทันที：“ แต่ว่า จะทำยังไงให้เซี่ยอันหรานเชื่อฟังคำ และโผเข้าหาผมล่ะ ? ตอนนี้เธอไม่อยากให้ผมแตะต้องเธอเลยด้วยซ้ำ”

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวกระพริบตาและลดเสียงลง：“ฉันได้ยินมาว่ามียาชนิดหนึ่ง ที่จะช่วยให้ผู้หญิงโผเข้าหาผู้ชาย ถ้าหากพี่รั่วชิวใช้ยาชนิดนี้ได้ ฉันสามารถช่วยคุณได้”

“มียาแบบนี้จริงๆ ！ใช่สิ ถ้าให้ยาแก่เซี่ยอันหรานแล้ว จะไม่โผเข้าหาผมได้อย่างไรกัน ?”

ถังรั่วชิวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวจะคิดกลยุทธ์ที่เลวร้ายได้แบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่อ่อนแอ ถังรั่วชิวอดสงสัยไม่ได้ว่า จริงๆแล้วฉู่เสี่ยวเสี่ยว เป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสาที่น่าสงสารแบบที่เขาเห็นจริงๆเหรอ ?

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวรู้สึกว่าดวงตาของถังรั่วชิวผิดปกติ เธอรีบร้องไห้พูดกระซิบออกมาทันที：“พี่รั่วชิว ฉันก็ไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้หรอก แต่เพื่อพี่รั่วชิวแล้ว อะไรฉันก็เต็มใจจะทำ ฉันเต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังคุณ แม้ว่าจะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีโดยไม่รู้เรื่องเลยก็ตาม ขอแค่เห็นคุณมีช่วงเวลาที่ดี ฉันก็พอใจแล้ว”

เมื่อถังรั่วชิวได้ยินแบบนี้ เขาก็รีบขยับตัวและกอดฉู่เสี่ยวเสี่ยวไว้ในอ้อมแขน：“คุณมีความรู้มาก ช่วยผมขนาดนี้ ผมจะทำผิดกับคุณได้อย่างไร ?”

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวร้องไห้เสียงต่ำ ด้วยใบหน้าเล็กที่ดูน่าสงสาร：“ ตราบใดที่ฉันมีคำพูดของพี่รั่วชิว ฉันก็พอใจแล้ว แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงพี่รั่วชิวมาก ฉันได้ยินมาว่าเซี่ยอันหรานได้รับการยอมรับจากบริษัทหวาอวี่แล้ว ตระกูลเซี่ยตามใจเธอ ไม่รู้จักดูแลเธอซะบ้าง เมื่อเธอแต่งงานกับตระกูลถังแล้ว ฉันเป็นห่วงว่าพี่รั่วชิวจะทำยังไง ? ฉันได้ยินมาว่าการแสดงมักจะเกี่ยวข้องกับเรื่องกอดผู้ชายหลายคน พี่รั่วชิวคุณสามารถทนต่อภรรยาที่ไม่เชื่อฟังแบบนี้ได้เหรอ คนอื่นจะพูดถึงคุณยังไงล่ะ ?”

ถังรั่วชิวพูดอย่างเย็นชา：“เมื่อรอให้เรื่องนี้สายเกินแก้แล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้เธอได้แสดงต่อไป ลูกสะใภ้ของตระกูลถังของเราจะเป็นนักแสดงได้อย่างไร ?”

ในขณะนี้ ฉู่เสี่ยวเสี่ยวแสดงรอยยิ้มอันแสนหวาน ดูเหมือนว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวจะได้เห็นจุดจบที่น่าเศร้าของเซี่ยอันหราน เซี่ยอันหรานคุณอยากเป็นนักแสดงไม่ใช่เหรอ ? ฉันจะทำให้คุณได้แต่งงานไวๆและกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าสนใจ ！เซี่ยอันหรานคุณมีพ่อแม่พี่ชายไม่ใช่เหรอ ? ฉันจะให้คุณแสดงความอัปลักษณ์ต่อหน้าญาติของคุณ ！ฉันจะดูว่าคุณยังจะเปรียบเทียบกับฉันฉู่เสี่ยวเสี่ยวคนนี้ได้อย่างไร ?

เซี่ยอันหรานถูกฉู่เสี่ยวเสี่ยวและถังรั่วชิวคิดบัญชีทำให้คืนนี้เธอนอนไม่ค่อยหลับ และฝันร้ายว่าเธอพัวพันกับโม่เซ่าเหยียนตลอดทั้งคืน เซี่ยอันหรานตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายทันที เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นกระเป๋าเป้ถูกโยนไว้ที่มุมห้อง เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าของโม่เซ่าเหยียนที่เปิดอยู่ข้างใน เซี่ยอันหรานรู้สึกหวาดกลัวจนหัวใจของเธอเต้นรัว เซี่ยอันหรานลูบหน้าอกของเธอ และรีบยัดเสื้อผ้าของโม่เซ่าเหยียนกลับเข้าไปข้างในกระเป๋าของเธอ หลังจากอาบน้ำเปลี่ยน ชุดเป็นชุดกีฬาแล้ว เธอก็ลงไปข้างล่าง

แม้ว่าบริษัทวงการบันเทิงหวาอวี่จะฝึกสอนศิลปินด้วย แต่เซี่ยอันหรานก็ต้องใช้ประโยนช์จากข้อเท็จจริงที่ว่าบริษัทหวาอวี่ไม่ได้จัดงานให้เธอชั่วคราว เพื่อไปลงทะเบียนการแสดงและฝึกอบรมทักษะการแสดงละคร เพื่อฝึกทักษะการแสดงและไลน์อีกครั้ง มีราชาและราชินีการแสดงเกิดขึ้นน้อยเกินไป แม้แต่คนที่มีความสามารถมากก็ควรพยายามอย่างหนักเพื่อขัดเกลาตัวเอง วันนี้เซี่ยอันหรานตื่นเช้า ก็เพื่อไปเข้าคลาสการฝึกฝนนี้

เมื่อเซี่ยอันหรานลงมาชั้นล่าง เธอก็มองเห็นฉู่เสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ในห้องโถงด้วยท่าทางที่น่าสมเพช เมื่อมองเห็นเซี่ยอันหราน ดวงตาของฉู่เสี่ยวเสี่ยวก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอค่อยๆกระพริบ น้ำตาก็ร่วงลงมา ถ้าใครไม่รู้มาเห็นฉากนี้ จะต้องคิดว่าเซี่ยอันหรานรังแกฉู่เสี่ยวเสี่ยวแน่

แต่ตอนนี้คนตระกูลเซี่ยรู้แล้วว่าฉู่เสี่ยวเสี่ยวเป็นคนแบบไหน แม้แต่คนรับใช้ยังคร้านที่จะมองฉู่เสี่ยวเสี่ยว คนใจอ่อนอย่างกู้เหม่ยอวี้ หลังจากเห็นการแสดงออกที่ร้ายของฉู่เสี่ยวเสี่ยว และเมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแอของฉู่เสี่ยวเสี่ยว เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนในดวงตา และขมวดคิ้วเล็กน้อย

เซี่ยอันหรานคร้านเกินกว่าที่จะให้ความสนใจฉู่เสี่ยวเสี่ยว เธอเหลือบมองไปที่ฉู่เสี่ยวเสี่ยว จากนั้นก็ยิ้มให้กับกู้เหม่ยอวี้และพูดว่า：“ แม่ ฉันออกไปข้างนอกนะ แล้วจะกลับมาตอนค่ำ”

กู้เหม่ยอวี้พูดเตือนว่า：“ วันนี้เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ อย่าลืมกลับบ้านเร็วหน่อยล่ะ ”

ขณะที่ฟังเซี่ยอันหรานก็วิ่งไปไกลแล้วรีบตอบกลับมา กู้เหม่ยอวี้ส่ายหัวยิ้มและพูดว่า：“ เด็กคนนี้นี่ จริงๆเลย…….”

ยังไม่ทันพูดจบ กู้เหม่ยอวี้ก็หันศีรษะไปมองฉู่เสี่ยวเสี่ยวที่อยากจะร้องไห้ ในใจก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา และไม่อยากที่จะอยู่บ้านอีกต่อไป เธอจึงสั่งคนรับใช้สองสามคำและเดินออกไป

ฉู่เสี่ยวเสี่ยวเฝ้าดูคนตระกูลเซี่ยออกไปทีละคน และเข้าใจว่าคนตระกูลเซี่ยนี้ล้วนไม่ชอบเธอ และจงใจหลีกเลี่ยงเธอ เมื่อเห็นคนรับใช้ของตระกูลเซี่ยปฎิบัติต่อฉู่เสี่ยวเสี่ยวเธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง เธอรีบเก็บท่าทางการแสดงที่น่าสงสารที่ไม่มีประโยชน์ในตระกูลเซี่ยอีกต่อไป เธอกัดฟันและพูดเสียงต่ำว่า：“ พวกคุณไม่สนใจฉัน ? งั้นฉันจะโชว์การแสดงใหญ่ให้พวกคุณได้ดูในคืนนี้ ！ให้พวกคุณได้เห็นว่าเซี่ยอันหรานที่น่ารักมาตลอดของพวกคุณมันต่ำตมขนาดไหน ！”

เซี่ยอันหรานรู้หลักสูตรการฝึกแสดงละครหลายเรื่องดีในชาติที่แล้ว ดังนั้นเธอจึงเลือกหลักสูตรที่ดีที่สุดของพวกเขา และลงทะเบียนจ่ายเงินสมัคร และเริ่มในวันนั้นเลย ในชั้นเรียนมีคนหลากหลายประเภท บางคนเป็นนักเรียนที่วางแผนจะเข้าสถาบันศิลปะและบางคนก็เป็นดาราที่แสดงหนังมาบ้างแล้ว เซี่ยอันหรานมีรูปร่างหน้าตาที่ดี แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกมากนักในสายตาของผู้ชมบนโลกนี้

เซี่ยอันหรานเข้าร่วมชั้นเรียนฝึกทักษะแสดงละครทั้งวัน เมื่อเลิกเรียนแล้ว เธอก็มองไปเห็นชายหนุ่มรูปหล่อสวมแว่นกันแดดเดินผ่านหน้าเธอไปอย่างรวดเร็ว ท่าทางดูคุ้นเคยมาก เซี่ยอันหรานอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามว่：“นี่ ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นมากเลย”

“จะไม่คุ้นได้ยังไง ? คนนั้นก็คือหมิงเยี่ยนเฟย นักแสดงรุ่นใหญ่ ”ใครบางคนที่รู้จักตัวตนของชายคนนั้นหัวเราะและพูดแทรกขึ้นมา

“หมิงเยี่ยนเฟย ? ”ทำไมเขาถึงกลับมาที่นี่ ? ตอนนี้เขามีชื่อเสียงโด่งดังมาก ฉันชอบเขามาก เขาเพิ่งแสดงเป็นศิษย์พี่ในเรื่อง 《The Immortal》หล่อมากจริงๆ ！ราวกับเป็นอมตะ แต่ว่าเขามาทำอะไรที่นี่เหรอ ? เมื่อได้ยินชื่อหมิงเยี่ยนเฟย ก็มีเสียงผู้หญิงกรีดร้องขึ้นทันที

“เข้าเรียนไง คณคิดว่าการแสดงของนักแสดงรุ่นใหญ่มีไว้เพื่ออะไร ?ได้ยินว่าเขามาเข้าคลาสบ่อยๆ ยังเคยซ้อมละครด้วยกันเลย ไม่แปลกใจที่เขาเป็นนักแสดงดัง ความพยายามไม่ธรรมดาเลย” มีคนถอนหายใจออกมา

ชื่อหมิงเยี่ยนเฟย ตราบใดที่มันปรากฎ ก็มักจะทำให้หญิงสาวกรีดร้อง ตอนนี้เขาเป็นนักแสดงชายที่ได้รับความนิยมสูง เดินไปตรงไหนก็มักจะเห็นเขาได้ทุกที่ เห็นโฆษณา ละคร และMV ของเขาในทุกๆที่ แม้แต่น้ำแร่ที่เซี่ยอันหรานดื่มก็เป็นผลิตภัณฑ์ที่หมิงเยี่ยนเฟยเป็นพรีเซ็นเตอร์ และหน้าของหมิงเยี่ยนเฟยก็พิมพ์ติดอยู่บนนั้น

ใบหน้าของหมิงเยี่ยนเฟยนั้นมีความแตกต่างที่เหมือนกัน และอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ในโฆษณาหมิงเยี่ยนเฟยยิ้ม คิ้วและตาโค้งงอ ราวกับคุณชายรูปงาม เซี่ยอันหรานเป็นคนแรกในตอนนี้ที่รู้สึกถึงหมิงเยี่ยนเฟย และหมิงเยี่ยนเฟยจะได้รับความนิยมมากขึ้นอีกในอนาคต และกลายเป็นราชาในวงการภาพยนตร์ ถ้าหากคนที่ไม่รู้จักเขา อาจจะคิดว่าความสำเร็จของเขานั้นเป็นเพราะรูปลักษณ์หน้าตาที่หล่อเป็นธรรมชาติของเขา แต่มีแค่ตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่า กว่าจะไปถึงตำแหน่งนั้นได้ เขาต้องพยายามเป็นอย่างหนัก

เซี่ยอันหรานต้องการเป็นดาราเหมือนกับหมิงเยี่ยนเฟย และไม่ใช่แค่สมบัติส่วนตัวของชายร่างใหญ่ หรือแม่บ้านที่ขังตัวอยู่บ้านและจัดการงานบ้าน

เซี่ยอันหรานบีบขวดน้ำแร่โดยมีหน้าของหมิงเยี่ยนเฟยพิมพ์ติดอยู่ เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากชั้นเรียน แต่ระหว่างทางกลับบ้านในตอนกลางคืนนั้น เซี่ยอันหรานรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่เสมอราวกับเธอถูกเข็มที่เย็นแทงเธออย่างเย็นชาและขนลุกไปทั้งตัว

เมื่อถึงประตูบ้าน ในที่สุดเซี่ยอันหรานก็อดไมได้ที่จะหันศีรษะไปมอง แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย

“สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ?” สัญชาติญาณของหญิงสาวทำให้เซี่ยอันหรานรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอไม่สามารถหาสาเหตุที่แท้จริงได้ เซี่ยอันหรานได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และเดินเข้าประตูบ้านตระกูลเซี่ยไป

และรถที่อยู่ตรงกันข้ามตระกูลเซี่ย มีชายรูปหล่อและหยิ่งผยองกำลังนั่งมองอยู่ เขามีอารมณ์ที่เย็นชาจนไม่มีใครสามารถเข้าไปในดวงตาที่ดำสนิทของเขาได้ เขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเซี่ยอันหราน

จนกระทั่งเซี่ยอันหรานเดินเข้าไปข้างใน เขาถึงละสายตา และก้มศีรษะลงมองเอกสารในมือ และเอื้อมมือไปลูบหน้าของเซี่ยอันหรานที่อยู่บนสุดของเอกสาร และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกว่า：“ เซี่ยอันหราน ? ที่แท้คุณก็ชื่อเซี่ยอันหราน ? ในที่สุดก็หาคุณพบแล้ว”

จากนั้นการแสดงออกบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆอ่อนลงมา เขาบิดนิ้วของเขาเบาๆ ราวกับว่าสัมผัสที่นุ่มนวลที่สัมผัสผิวของเซี่ยอันหรานนั้นยังคงอยู่ในมือ