ตอนที่ 563 คู่จิ้นยาวิเศษ หลินชิงจยาตะลึง

ขนาดในโลกจอมยุทธที่กว้างใหญ่ยังเจอกันได้ นั่นก็ทำให้หลินชิงจยาชักหงุดหงิดบ้างแล้ว

แม้แต่ในตี้ตูยังได้เจอกันอีก ออกจะบังเอิญเกินไป

ทำไมไปที่ไหนก็มีแต่เวินทิงหลาน

หลังจากมีสถานะมั่นคงในตระกูลหลิน หลินชิงจยาก็ไม่เคยคิดจะรับเวินเฟิงเหมียนกับเวินทิงหลานไปอยู่ด้วย

เพราะสถานะของเธอไม่ได้ถูกต้องนัก มักจะถูกคนเอาไปนินทา

หรือแม้แต่ตอนนี้ บางครั้งลูกหลานสายตรงของตระกูลหลินก็ยังเอาเธอไปนินทาลับหลังอยู่

หลายครั้งที่บังเอิญเจอเซี่ยเนี่ยน เซี่ยเนี่ยนก็จะพูดเยาะเย้ยบอกว่าเธอเป็นพวกนอกคอก

ถ้าไม่ติดว่ามีตระกูลหลินอยู่เบื้องหลังเธอ เซี่ยเนี่ยนคงฆ่าเธอไปนานแล้ว

เธอกับเวินทิงหลานหน้าคล้ายกันมาก แต่ก็สามารถใช้เหตุผลอื่นกลบเกลื่อนได้

อย่างไรเสียบนโลกนี้ก็มีคนที่หน้าตาคล้ายกันแปดสิบเปอร์เซ็นต์แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยอยู่มากมาย

ขอแค่ไม่มีใครพูดก็ไม่มีใครรู้ว่าพ่อกับน้องชายแท้ๆ ของเธอเป็นใคร

“คุณหลินครับ” คนดูแลตกใจนิดหน่อย

“เป็นอะไรไปครับ ทางนี้มีอะไรผิดปกติเหรอครับ”

“อ๋อ ตรงนั้นมีขายมันเผา ฉันจะไปซื้อสักลูกค่ะ” หลินชิงจยายิ้ม สีหน้าเป็นปกติ “ฉันอยู่ในโลกจอมยุทธไม่มีของแบบนี้ให้กินค่ะ”

คนดูแลพยักหน้า “เดี๋ยวผมไปซื้อเป็นเพื่อนครับ กว่าพวกเขาจะออกมาน่าจะอีกสักพัก”

คนดูแลต่อสู้ไม่เป็น ย่อมสายตาดีสู้หลินชิงจยาที่เป็นจอมยุทธไม่ได้

ห่างออกไปร้อยกว่าเมตรยังเห็น อีกทั้งคนในสวนสนุกก็มีเยอะมาก

แต่เวินทิงหลานเห็น และก็เห็นหลินชิงจยาถอยไปอย่างชัดเจน

“ทิงหลาน?” อะเดลตามมา สังเกตเห็นอารมณ์ของเวินทิงหลานที่เปลี่ยนไป เธอเอามือแตะหน้าผากเขา

“เป็นอะไรไป อารมณ์ไม่ดีเหรอ”

เวินทิงหลานตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เปล่า เธอกินเถอะ”

ขณะพูดเขาได้เอาขนมสายไหมในมือตัวเองยัดใส่มืออะเดล

เนื่องจากนิสัยที่ปิดกั้นโลกภายนอกมานาน เวินทิงหลานจึงความรู้สึกช้าในเรื่องความรัก

แต่จิตใจละเอียดอ่อน

อารมณ์ที่คนอื่นมีต่อเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาก็รู้สึกได้

ครั้งแรกที่เจอหลินชิงจยา เวินทิงหลานไม่รู้สึกอะไร

แต่การถอยหลังของเธอครั้งนี้ได้ทำร้ายจิตใจเขาอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่เคยคิดจะไปยุ่งกับหลินชิงจยา

เวินทิงหลานสีหน้าเย็นชา รอคนอยู่ที่หน้าประตู

หลินชิงจยาก็ชำเลืองมองอยู่ตลอด ยิ้มคุยเรื่องอื่นกับคนดูแลเพื่อฆ่าเวลา

“ช้าจัง” อะเดลบ่น

“ไม่รอแล้ว ฉันจะเข้าไปเล่น รอฉันเล่นเสร็จค่อยออกมาเจอเถอะ ฉันจะส่งข้อความบอกรุ่นพี่”

มีชาวต่างชาติจำนวนไม่น้อยมาที่นี่ อะเดลรู้แค่ว่าสี่ตระกูลมหาเศรษฐีของยุโรปไหว้วานรุ่นพี่คนหนึ่งที่จบมหาวิทยาลัยนอร์ตันเป็นคนกลางพาคนที่อยากมาเจอเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจว่าใคร

เธอสนใจแค่เรื่องกินกับเวินทิงหลาน

เวินทิงหลานก็ไม่อยากอยู่ตรงนั้นต่อเหมือนกัน อย่างไรเสียเขาก็แค่มาเป็นเพื่อนอะเดล “อืม”

“ไปๆ” อะเดลส่งข้อความเสร็จก็จับมือเวินทิงหลานแล้วเข้าไปในสวนสนุกอีกครั้ง

สายตาของหลินชิงจยาขยับเล็กน้อย “ฉันกินเสร็จแล้ว พวกเราไปกันเถอะค่ะ”

“ขอโทษทีครับ คุณหลินอาจต้องรออีกสักพัก” คนดูแลมองข้อความในมือถือ

“เมื่อครู่พวกเขารออยู่สักพักไม่เจอใคร ตอนนี้ต้องรอเล่นเสร็จถึงออกมาครับ”

หลินชิงจยาพยักหน้า “ได้ค่ะ”

พวกอัจฉริยะทะนงตน รอหน่อยก็ไม่เป็นไร

…

ภายในสวนสนุก

อิ๋งจื่อจินกินมันเผาระหว่างรอเวินทิงหลานกับอะเดล

จนกระทั่งเธอกินหมดหันหน้าไปเตรียมหยิบทิชชู่ก็เห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือของฟู่อวิ๋นเซิน

ฟู่อวิ๋นเซินเตรียมกดปิดหน้าจอ แต่ก็ไม่ทันแล้ว

เพราะอิ๋งจื่อจินเห็นข้อมูลแอคเคาท์ของเขาแล้ว

ไอดี : แอทเยาเยาของเค้า

ข้อมูลยืนยันตัวตน :ผู้ดำเนินกลุ่มคู่จิ้นยาวิเศษ

ระดับในกลุ่ม : แอล14 (ตัวพ่อ)(ตลกเฮฮา)

วันเดือนปีที่เข้าร่วม : 23 พฤศจิกายน 2020

วันที่นี้คือวันสร้างกลุ่ม

“…”

อิ๋งจื่อจินรู้การมีอยู่ของกลุ่มนี้มาตลอด เพราะผู้เฒ่าจงก็อยู่ในนั้น ชอบเอามาอวดเธอว่าได้เลื่อนระดับอีกแล้ว

สองวันก่อนผู้เฒ่าจงเล่าให้เธอฟังว่าทุ่มเทไปมากจนได้เลื่อนขึ้นระดับสิบสาม จึงเล่นเกมสุ่มจับรางวัลอีกครั้ง

ระดับในกลุ่มยิ่งสูงก็ยิ่งเลื่อนขึ้นยาก อิ๋งจื่อจินได้ยินผู้เฒ่าจงบ่นให้ฟังว่าของแบบนี้ไม่เป็นมิตรกับคนสูงวัย

แต่โชคดีที่เขาตัดต่อคลิปวิดีโอได้สารพัด คนคอมเมนต์เยอะ แต้มก็เลยขึ้นไว

ปรากฏว่า ระดับของฟู่อวิ๋นเซินในกลุ่มสูงกว่าผู้เฒ่าจงอีก

ผู้เฒ่าจงอาจโมโหอกแตกตายได้

อิ๋งจื่อจินชะงัก จากนั้นก็พูดขึ้น “ที่แท้…”

ฟู่อวิ๋นเซินกลืนน้ำลาย พูดเสียงเบามาก “หืม?”

“คุณคิดไม่ซื่อกับฉันมานานแล้ว”

ฟู่อวิ๋นเซินชะงัก ยิ้มมุมปาก “ก็นานแล้ว”

อิ๋งจื่อจินเหลือบมองเขา “แล้วยังจะมาพูดว่ารอเป็นผู้ใหญ่ทำไม”

“พี่ชายให้เกียรติเธอ ก่อนเธอจะบรรลุนิติภาวะ ต่อให้มีใจก็ต้องเก็บอาการไว้ ก็เหมือนเรื่องบางอย่างต้องอดใจไว้หลังแต่งงาน”

อิ๋งจื่อจินจับโทรศัพท์มือถือเลิกคิ้ว “ผู้บัญชาการ คุณว่าพฤติกรรมไม่เป็นโล้เป็นพายแบบนี้ของคุณ ถ้าฉันเอาข้อมูลไปขายบนเว็บบอร์ดเอ็นโอเคจะได้เงินเท่าไร”

ระดับสูงขนาดนี้ในกลุ่ม แสดงว่าแต่ละวันปั่นคอมเมนต์ปั่นโพสต์ไม่ใช่เล่นๆ

อีกอย่าง จวบจนทุกวันนี้ผู้บัญชาการสูงสุดของไอบีไอยังคงตกเป็นหัวข้อสนทนาบนเว็บบอร์ดเอ็นโอเคอย่างไม่หยุดหย่อน

แต่ก็ยังไม่มีใครขุดเจอว่าคือใครกันแน่

ฟู่อวิ๋นเซินเป็นคนสร้างไฟล์วอลของไอบีไอ ขนาดฉินหลิงเยี่ยนยังทะลวงไม่ได้

“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินกอดเธอ หัวเราะเบาๆ

“ทำลงเหรอ ไม่ปวดใจเหรอ”

“ปวดใจ” อิ๋งจื่อจินพับแขนเสื้อของเขาขึ้น นิ้วจับที่แผลเป็นจางๆ ของเขา

“ต่อไปอย่าบาดเจ็บอีกนะ”

แผลเป็นแบบนี้มีอยู่บนตัวฟู่อวิ๋นเซินเยอะพอสมควร

เธอเคยเห็นรอยแผลเป็นตรงอกซ้ายของเขา อีกแค่นิดเดียวก็จะทะลุหัวใจแล้ว

ฟู่อวิ๋นเซินพูดเสียงเบา “ไม่เหมือนกันแล้ว พอมีเธอพี่ชายก็จะไม่มีทางยุ่งกับอันตราย”

อิ๋งจื่อจินครุ่นคิดสองวินาที “ฉันลบให้แล้วกัน”

“ลบเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินไม่ได้สนใจรอยแผลเป็นพวกนี้ “ทำไมล่ะ”

“ไม่น่ามอง หลังแต่งงานอาจรังเกียจได้”

“…”

“ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!” อะเดลเอาสองมือปิดตา

“ทิงหลานนายว่าไหม พูดสิว่านายก็ไม่เห็น”

เวินทิงหลาน “…”

เขาไม่ได้ตาบอด

อีกอย่าง เขาก็ชินแล้วด้วย

เวินทิงหลานรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้ว เขาเดินเข้าไป “พี่ ผมอยากกินข้าวโพดปิ้ง”

“พี่ไม่อยากขยับ” อิ๋งจื่อจินยังคงนั่งพิงเก้าอี้ยาว “ให้พี่เขยซื้อสิ”

เวินทิงหลาน “…”

เขารู้สึกว่าสถานะของตัวเองลดลง

ฟู่อวิ๋นเซินลุกขึ้น กำลังจะไปซื้อข้าวโพดที่ร้านข้างหน้า

ทันใดนั้นหูของเขาก็ขยับ จับเสียงประหลาดได้

ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้า แววตาเปลี่ยนไป “เกิดเรื่องแล้ว ทุกคนอย่าขยับ”

ตรงด้านหน้า ทันใดนั้นเครื่องเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ได้หยุดกะทันหันบนจุดสูงสุด

มีคนตกลงมาสี่คน หนึ่งในนั้นเป็นเด็ก

คนด้านล่างตกใจกรีดร้อง ช็อกกับภาพตรงหน้า

สูงขนาดนี้ ตกลงมาคือตายสถานเดียว

แต่ฟู่อวิ๋นเซินเคลื่อนไหวแล้ว

เขาใช้กำลังภายในช่วย

วินาทีถัดมาทุกคนที่กำลังตกตะลึงก็เห็นคนร่างสูงเหยียบรางโรลเลอร์โคสเตอร์ขึ้นไป เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วดุจสายลม

มีเพียงเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านล่างกำลังตื่นเต้นมาก ดึงชายเสื้อผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ

“แม่ฮะ เห็นยอดมนุษย์ด้วย ยอดมนุษย์!”

สองมือของฟู่อวิ๋นเซินจับผู้ใหญ่สามคนไว้ พอวางเสร็จก็ขึ้นไปอีกครั้ง รับเด็กคนสุดท้ายลงมา

แม้แต่ใบหน้าของฟู่อวิ๋นเซินผู้ใหญ่ทั้งสามคนก็เห็นไม่ชัด อุตส่าห์ลงมาถึงพื้นได้ พวกเขายังคงหวาดผวาไม่หาย ช็อกสุดขีด

“คุณพระคุณเจ้า…” เด็กหนุ่มคนหนึ่งหายใจหอบ พูดพึมพำ “เกือบตายแล้ว”

ชั่วขณะที่เขาตกลงไป สมองว่างเปล่า นึกไม่ถึงว่ายังจะมีชีวิตรอดมาได้

แต่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองไปอีกครั้ง แต่กลับไม่เห็นฟู่อวิ๋นเซินแม้แต่เงา

ทางสวนสนุกส่งทีมกู้ภัยมาทันที เริ่มช่วยคน

ในที่สุดอะเดลก็ได้สติกลับมา จ้องตาค้าง

“ทิงหลาน พี่เขยสุดยอดมาก ฉันอยากเรียนรู้จากเขา จะได้ปกป้องนายได้”

เวินทิงหลานโล่งอก “พี่สาวฉันไม่เคยมองคนผิด”

“แต่เมื่อกี้นายยังบอกฉันอยู่ว่าพี่เขยนายร้ายกาจมาก รังแกนายกับพี่สาว ทั้งยังชอบแกล้งสัตว์ตัวเล็กๆ หน้าไม่อายที่สุด”

“…เธอเลิกพูดเถอะ”

“อ่อ” อะเดลเบ้ปาก “ฉันเองก็ไม่ค่อยชอบพูดหรอก แต่เพราะนายเป็นคนที่ฉันชอบ ไม่อย่างนั้นใครจะคุยกับนาย”

อะเดลวิ่งไปซื้อไอศกรีมที่ด้านหน้าอย่างมีความสุข

ไม่กี่วินาทีถัดมาเวินทิงหลานถึงเอะใจ

พี่เขยใครกันแน่

…

อีกด้านหนึ่ง

ด้านหลังห้องน้ำไม่มีคน ฟู่อวิ๋นเซินวางเด็กผู้หญิงลง

เด็กน้อยอายุแค่แปดขวบ เธอกะพริบตาปริบๆ แต่ใบหน้าไม่มีความหวาดกลัว แค่สงสัย

“พี่คะ พี่เป็นยอดมนุษย์เหรอคะ”

เธอเคยเห็นยอดมนุษย์ในหนัง เหาะได้ด้วย

เมื่อครู่เธอก็ได้เหาะด้วยกัน

“ไม่ใช่” ฟู่อวิ๋นเซินยิ้ม “คนธรรมดา หนูไปหาคุณแม่เถอะ ต่อไปอย่าเล่นเครื่องเล่นที่อันตรายแบบนี้เลยนะ”

เด็กน้อยพยักหน้า วิ่งไปโบกมือไป “หนูจะจดจำพี่ตลอดไปค่ะ”

ฟู่อวิ๋นเซินชะงัก เขาเดินเข้าห้องน้ำ ฉีกหน้ากากบางๆ บนใบหน้าออก

เปลี่ยนไปใส่อีกอัน

พอเทคโนโลยีเจริญก้าวหน้าก็มีข้อดี แปลงโฉมสะดวกมาก

คอมพิวเตอร์จำลองใบหน้าต่างๆ ได้จากนั้นก็สั่งพิมพ์ผ่านทางเครื่องพิมพ์สามมิติ อีกทั้งยังเลียนแบบได้ไม่จำกัด

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฟู่อวิ๋นเซินก็เช็ดเหงื่อแล้วออกจากห้องน้ำ

พอเกิดเรื่องนี้ขึ้น ทางสวนสนุกยูนิเวอร์แซลก็สั่งปิดเครื่องเล่นขนาดใหญ่ทั้งหมดทันที เหลือแค่ม้าหมุน ร้านอาหาร และจุดชมวิวอื่นๆ

หลายคนกลับกันแล้ว

อะเดลกับเวินทิงหลานไม่รู้สึกอะไร ในมหาวิทยาลัยนอร์ตันเกิดเรื่องที่อันตรายกว่านี้อีก

สวนสนุกโล่ง อะเดลกลับมีความสุข

“ไปกินอีกแล้วเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินหันมา “หนุ่มสาวพลังเยอะจริงๆ”

เขาเพิ่งอายุยี่สิบสี่ก็รู้สึกแก่มากแล้ว

อิ๋งจื่อจินหยิบยาหนึ่งเม็ดยื่นให้เขา “พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร หนูน้อยยังถามด้วยว่าพี่ชายเป็นยอดมนุษย์หรือเปล่า” ฟู่อวิ๋นเซินหัวเราะ “แต่พี่ชายก็ช่วยไม่ได้ตั้งหลายคน”

อิ๋งจื่อจินลูบศีรษะของเขา พูดปลอบ “ไม่มีใครกอบกู้โลกได้หมดหรอก”

ไม่กี่วินาทีต่อมาฟู่อวิ๋นเซินก็เอะใจ “เยาเยา?”

อิ๋งจื่อจินลูบศีรษะของเขาต่อ พูดอย่างใจเย็น

“ฉันกำลังสัมผัสความรู้สึกเหมือนลูบหัวหมา ทำไมคุณถึงได้ชอบลูบแบบนี้”

“…”

“ลูบหัวจะไปมีความหมายอะไร” มือข้างหนึ่งของฟู่อวิ๋นเซินจับข้อมือเธอไว้ มืออีกข้างเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดล่างสุด เผยให้เห็นกล้ามท้อง “ลูบตรงนี้ หืม?”

“…”

เกรียนสู้ไม่ได้จริงๆ

…

ทั้งสี่คนเที่ยวอยู่ในสวนสนุกยูนิเวอร์แซลจนถึงสี่ทุ่ม

หลินชิงจยาก็รอด้วยความอดทนอยู่ด้านนอกจนถึงสี่ทุ่มเช่นกัน ไม่มีหงุดหงิดแม้แต่น้อย

คนดูแลยืนขึ้น “พวกเขามาแล้วครับคุณหลิน”

หลินชิงจยาเงยหน้ามองไป

เวินทิงหลานกับอะเดลเดินเข้ามาในร้านกาแฟแห่งนี้

คนดูแลรีบเข้าไปหาทันที พูดอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับคุณมิลตัน ไม่ทราบว่าท่านนี้คือ”

เขารู้แค่ว่าต้องมาพบอะเดล และก็ได้เห็นรูปอะเดลก่อนแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นอีก

“ระ…รุ่นพี่ฉันค่ะ วิศวกรรมเครื่องกลปีสอง” อะเดลพูด “เวินทิงหลาน ชื่อเพราะใช่ไหมคะ เก่งมากด้วย ระเบิดห้องทดลองได้…”

‘เยอะกว่าฉัน’ ยังไม่ทันได้พูดออกไปก็ถูกปิดปากไว้

มือของเวินทิงหลานแห้งแต่อบอุ่น มีแรงเยอะ

อะเดลถูกปิดปากไว้ พูดไม่ได้ จึงต้องถามทางสายตา

นายปิดปากฉันทำไม

เวินทิงหลานเอามือออก ไม่ได้มองคนดูแลกับหลินชิงจยา “โทษที”

พอเห็นแบบนี้คนดูแลก็ตกใจ

เพราะนามสกุลมิลตันทำให้อะเดลมีสถานะสูงมากในมหาวิทยาลัยนอร์ตัน ทำไมว่าง่ายแบบนี้

เห็นทีสมควรให้ความสำคัญกับเด็กหนุ่มคนนี้ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสดึงมาอยู่ในตระกูลเทเลอร์หรือไม่

แต่ความเป็นไปได้มีไม่เยอะ

พ่อบ้านแอบปาดเหงื่อในใจ จากนั้นถึงหันไปแนะนำให้หลินชิงจยาได้รู้จัก

“คุณหลินครับ นี่คือคุณอะเดล มิลตัน ผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลมิลตันครับ”

“ท่านนี้คือคุณเวินทิงหลาน เป็นอัจฉริยะของคณะวิศวกรรมเครื่องกลมหาวิทยาลัยนอร์ตันทั้งคู่ อาวุธบางอย่างที่ทางตระกูลใช้ก็ซื้อมาจากคณะวิศวกรรมเครื่องกลมหาวิทยาลัยนอร์ตัน…คุณหลินครับ”