ที่คลังหนังสือซิลเวอร์บลูไม่ได้ปล่อยเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสออกไปทันที ทว่ารอให้ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วจึงปล่อยผลงานขึ้นสังเวียนนั้นมีเหตุผล

ก่อนที่จะอธิบายเหตุผลสองประการนี้ จำเป็นต้องเอ่ยถึงประสบการณ์ของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูหลังจากที่ได้รับเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสมาเมื่อวานนี้

อัศจรรย์!

เยี่ยมยอด!

สะเทือนวงการ!

หัวหน้าบรรณาธิการเฉาเต๋อจื้อซึ่งเป็นผู้ที่อ่านฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสจบเป็นคนแรกของสำนักพิมพ์ เขาถึงกับร้องอุทานดังลั่นห้องทำงาน เมื่อเขาอ่านจนถึงตอนจบของนิยาย

“สุดยอด!”

ในเวลานั้น เสียงของเฉาเต๋อจื้อดังไปทั่วทั้งแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน พลอยให้บรรณาธิการหลายคนสะดุ้งโหยง

ไม่เพียงแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน

อันที่จริง แม้แต่แผนกนิตยสารซึ่งอยู่ถัดไปยังได้ยินเสียงร้อง และพูดคุยกันถึงเรื่องนี้

“เต๋อจื้อดูบอลอีกแล้วเหรอ”

“ช่วงนี้ไม่มีการแข่งขันอะไรนี่”

“งั้นเขาดีใจอะไรขนาดนั้น”

“…”

แผนกนิตยสารซึ่งอยู่ถัดไปพูดคุยกันอยู่สักพัก

ดูเหมือนว่าแผนกใกล้เคียงก็ตกใจกับเสียงร้องของเฉาเต๋อจื้อจริงๆ

ทุกคนจำได้ว่าครั้งก่อนที่เฉาเต๋อจื้อร้องลั่นแบบนี้ ก็เพราะแอบดูการแข่งขันกีฬาระหว่างทำงาน ปรากฏว่าทีมที่ตนเชียร์ดันได้แชมป์เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

ผลคือครั้งนั้นเฉาเต๋อจื้อถูกหักเงินโบนัสไปหนึ่งพันหยวน

ถึงแม้จะเป็นเพราะแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนเติบโตได้ไม่ดีนัก ที่ผ่านมาเฉาเต๋อจื้อจึงไม่ได้รับโบนัสอะไรมากมายอยู่แล้ว

เพียงแต่นั่นทำให้หัวหน้าบรรณาธิการซึ่งกระเป๋าแฟบที่สุดในบริษัทยิ่งอัตคัดลงไปอีก

ครั้งนี้ไม่มีผู้บริหารคนไหนบังเอิญผ่านมาพอดี เฉาเต๋อจื้อจึงรอดตัวไป

อย่างน้อยช่วงเช้าวานนี้ ก็มีหลายคนคิดเช่นนั้น

อย่างไรก็ดี ในช่วงบ่ายวานนี้ แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนคล้ายว่าจะติดเชื้อจากเฉาเต๋อจื้อแล้ว เพราะพวกเขาส่งเสียงร้องประหนึ่งคลุ้มคลั่ง เสียงที่ดังขึ้นในครั้งนี้ดังลั่นไปทั่วทั้งบริษัท

พลอยให้หลายแผนกตกใจไปตามๆ กัน

จะอธิบายว่ายังไงดีล่ะ

เหมือนกับสมัยยังเป็นนักเรียน คุณนั่งเรียนกันอยู่ดีๆ จู่ๆ ชั้นเรียนข้างๆ ก็ส่งเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง พานให้คุณนึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้าง

เกิดอะไรขึ้น

หรือว่าครูชั้นเรียนข้างๆ ล้มป่วยกันหมด

จนเหลือแต่ครูพละที่ร่างกายแข็งแรงพอจะมาเข้าสอนหรือไง?

สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย

ถึงได้ตื่นเต้นจนอาการหนักขนาดนี้?

ทำไมฉันถึงได้อิจฉาล่ะ

ถึงยังไงเหล่าบรรณาธิการในแผนกนิตยสารก็อยากรู้อยากเห็นถึงระดับนี้แล้ว

มีบรรณาธิการแผนกนิตยสารบางคน ถือโอกาสในช่วงพัก ลอบย่องไปสอบถามสถานการณ์

“ปีนี้แผนกเรามีหวังแล้ว!”

บรรณาธิการแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนอธิบายอย่างตื่นเต้นถึงสาเหตุที่โหวกเหวกโวยวายด้วยความตื่นเต้น ใบหน้ายังคงแดงระเรื่อ

“ปรมาจารย์ท่านไหนฉุดขึ้นไปล่ะ”

เป็นบรรณาธิการเหมือนกัน ย่อมรู้ว่าเมื่อสักแผนกหนึ่งมีหวังในการทำผลงาน โดยมากมักจะเป็นเพราะนักเขียนสักท่านหนึ่งของแผนกนั้นปล่อยผลงานระดับเทพออกมา

ในอุตสาหกรรมนิยาย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผลงานระดับเทพสักชิ้นจะหล่อเลี้ยงคนทั้งแผนกได้

“แผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนยังมีปรมาจารย์คนอื่นอีกหรือไง”

บรรณาธิการของแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนเอ่ยอย่างหนักแน่น “ก็ฉู่ขวงไง! งานชิ้นใหม่ของเขา…เฮ้อ นายไม่ค่อยรู้เรื่องนิยายสืบสวนสอบสวน ฉันจะอธิบายให้นายฟังแบบนี้ก็แล้วกัน งานชิ้นใหม่ของฉู่ขวงน่ะ ระดับเทพ!”

“…”

บรรณาธิการแผนกนิตยสารงงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็พลันรู้สึกอิจฉาขึ้นมา

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเหตุผลโดยละเอียดก็แล้วกัน

กลับมาพูดถึงเหตุผลสองประการที่ต้องรอหนึ่งสัปดาห์ให้หลังถึงค่อยวางแผงนิยาย

เหตุผลประการแรก

เฉาเต๋อจื้อต้องการหาปรมาจารย์แนวสืบสวนสอบสวนสักท่านหนึ่ง มาเขียนคำนิยมให้เรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ในการโปรโมต

เรื่องนี้ต้องใช้เวลา

นิยายเรื่องนี้ยอดเยี่ยมเกินไป จนจำเป็นต้องใช้นักเขียนระดับปรมาจารย์สักท่านหนึ่งมาเขียนคำนิยม

ในสถานการณ์ปกติ เมื่อเฉาเต๋อจื้อต้องการหานักเขียนระดับปรมาจารย์ในวงการวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนมาเขียนคำนิยมให้กับนักเขียนในสังกัด จำเป็นต้องใช้ความสนิทสนมส่วนตัว ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย

อย่างไรเสียเรื่องอย่างการเขียนคำนิยมก็ไม่มีค่าต้นฉบับ ถ้าไม่ใช่นักเขียนที่ระดับเทียบเคียงกันได้ ทำไมคนเขาต้องมาช่วยยกยอปอปั้นงานของคุณด้วย?

แต่ว่า…

ถ้าหากเขียนคำนิยมให้ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส เฉาเต๋อจื้อเชื่อว่าต่อให้เป็นนักเขียนวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนระดับปรมาจารย์ไม่มีทางปฏิเสธหรอก!

พวกเขาคงถึงขั้นดีใจด้วยซ้ำไป!

ใครจะไม่อยากเขียนคำนิยมให้กับผลงานซึ่งถูกลิขิตมาให้กลายเป็นผลงานสุดคลาสสิกบ้างล่ะ นี่นับเป็นเกียรติอย่างหนึ่งของนักเขียนคำนิยมให้ผลงานชิ้นนี้เชียวนะ!

เหตุผลประการที่สอง

เฉาเต๋อจื้อหวังว่าฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสจะถูกส่งไปประเมินคะแนนที่สมาคมวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนซึ่งสังกัดอยู่ภายใต้สมาคมวรรณศิลป์ ก่อนที่ผลงานชิ้นนี้เผยแพร่ออกไป ก็จะสามารถใช้คะแนนนี้ข่มคู่ต่อสู้ในการประชันวรรณกรรมได้

กระบวนการนี้จำเป็นต้องใช้เวลาหลายวัน

ส่วนเรื่องที่บรรณาธิการในแผนกส่งเสียงดังเกินไปในวันนั้น จนถูกบริษัทตำหนิว่าไม่มีระเบียบวินัยนั้น เฉาเต๋อจื้อไม่ได้ใส่ใจ

ยามที่คนเรายืนอยู่ตรงหน้าขุนเขาทองคำ ต่อให้เจ้านายโทรมา บอกว่าจะหักเงินเดือนนี้ เราก็ไม่สนใจ ถึงขั้นอยากหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ

การเปรียบเปรยนี้อาจไม่เหมาะสมนัก ทว่าเมื่อเฉาเต๋อจื้อได้รับเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส เขาก็มีความกล้าหาญมากพอที่จะควบคุมขุนเขาแห่งทองคำจริงๆ

หลังจากนั้นเฉาเต๋อจื้อก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งแรกที่เขาอ่านฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์

ในเวลานั้น แม้เขาจะคิดว่าผลงานของฉู่ขวงนั้นยอดเยี่ยม แต่เขาไม่เคยคิดว่าตนกำลังได้เห็นการอุบัติขึ้นของเทพคนใหม่ในโลกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน!

ที่แท้รูปแบบผู้เล่าเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ก็เป็นเพียงการอุ่นเครื่องเท่านั้นเอง

ฉู่ขวงซึ่งเริ่มเอาจริงหลังจากการอุ่นเครื่องจบลง ถึงจะเป็นความน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง!

ในความจริงแล้ว

ลำพังผลงานอย่างฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ปล่อยออกมา ก็ทำให้ผลงานในปีนี้ของแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนแลดูแย่น้อยลงมากแล้ว

เมื่อพิจารณายอดขายโดยเฉลี่ยของบริษัทในปีนี้ ตัวเลขของทุกคนคล้ายว่าจะใช้ได้อย่างเห็นได้ชัด

ถูกต้อง

ยอดขายของผลงานของฉู่ขวง เมื่อนำไปรวมกับยอดขายของผลงานจากนักเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนคนอื่นๆ ในแผนก จากนั้นก็นำมาเฉลี่ย ผลงานที่ได้ไม่เลวเลยจริงๆ

นี่คือสิ่งที่เรียกว่าคนคนเดียวเลี้ยงดูทั้งแผนก!

เมื่อนำคนยากจนไปรวมกับแจ็ก หม่า และนำมูลค่าทรัพย์สินมาหารเฉลี่ย มูลค่าทรัพย์สินโดยเฉลี่ยของ ทุกคนคงน่าดูมากทีเดียวเช่นกัน

ฉู่ขวงก็คือขาใหญ่ที่สามารถยกระดับค่าผลงานโดยเฉลี่ยของทั้งแผนกได้

และในตอนนี้

ดูเหมือนว่าผลงานชิ้นใหม่ของฉู่ขวงนี้ มีแนวโน้มว่าจะลากทั้งแผนกขึ้นมาได้อีก แล้วจะไม่ให้เฉาเต๋อจื้อตื่นเต้นจนร้องเสียงหลงได้อย่างไรกัน?

และในช่วงเวลาหลายวันหลังจากนั้น

ก็มีข่าวคราวทยอยตอบกลับมายังเฉาเต๋อจื้อ

“อาจารย์คาเธอร์เขียนคำนิยมให้เรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสแล้วค่ะ เขาเป็นคนส่งมาให้เอง แถมยังบอกอีกว่าถ้ามีโอกาส หวังว่าอาจารย์ฉู่ขวงจะเขียนคำนิยมให้ผลงานชิ้นต่อไปของเขาเหมือนกัน”

“เข้าใจแล้ว”

เฉาเต๋อจื้อเผยรอยยิ้ม ทุกอย่างเป็นไปตามคาด

ต่อให้เป็นคาเธอร์ ก็ไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสได้ ถึงขั้นอยากให้ฉู่ขวงเขียนคำนิยมให้ตนเช่นกัน

คาเธอร์ไม่มีทางหาคนมาเขียนคำนิยมให้ผลงานของตนแบบสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก

“อีกเรื่องค่ะ”

ผู้ช่วยของเฉาเต๋อจื้อสีหน้าฉายแววประหลาดใจ “ทางสมาคมวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนให้คะแนนเรื่องฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรสมาแล้ว ขณะเดียวกันอาจารย์จากทางนั้นยังให้เราส่งผลงานชิ้นนี้เข้าร่วมรางวัลวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนในปีหน้าด้วยค่ะ”

“เรื่องรางวัลไว้ก่อน พวกเขาให้มากี่คะแนน”

“หัวหน้าดูเอาเองแล้วกันค่ะ”

ผู้ช่วยยื่นเอกสารมา

ทันทีที่เฉาเต๋อจื้อเห็นคะแนน ลมหายใจของเขาก็กระชั้นขึ้นมาเล็กน้อย

นิยายสืบสวนสอบสวน ‘ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส’

คะแนนจากการประเมินโดยสมาคมวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน: 92.4

ขอเอ่ยถึงสักหน่อย คะแนนประเมินของเรื่อง ‘หอพัก’ คือ 79.3 นับว่าเป็นคะแนนที่ดีมากแล้ว

ขอเสริมอีกสักนิดก็แล้วกัน ผลงานทั้งหมดที่ได้เกิน 90 คะแนนจากการประเมินโดยสมาคมวรรณกรรมสืบสวนสอบสวน ล้วนเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงซึ่งได้รับการยอมรับจากวงการนี้!

ใช้คำกล่าวของผู้คนในวงการก็คือ ‘ผลงานซึ่งทำให้สมาคมวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนเทคะแนนให้เกิน 90 คะแนน ล้วนเป็นผลงานสุดคลาสสิกที่ไม่ควรพลาด!’

หนึ่งในนั้นก็คือ ‘ฆาตกรรมบนรถด่วนโอเรียนท์เอกซ์เพรส’

………………………………………………….