“ตรงไหนล่ะ ฮาจุน พูดมาสิ”

สุดท้ายน้ำเสียงที่ปนกับเสียงครางก็เล็ดลอดออกมาจากปากที่เผยอออกของฮาจุน

“อ๊า อ๊ะ ทะ ทางซ้าย…”

“ทางซ้ายงั้นเหรอ”

“อือ อ๊ะ! อะอือ”

นิ้วของมูคยอมค่อยๆ ถูไปกับผนังด้านในอย่างช้าๆ พอคิดว่าน่าจะกดลงไปในจุดที่ต้องการแล้ว แต่ครั้งนี้ก็ยังเลยจุดที่ต้องการไปอยู่ดี

“ตรงนี้เหรอ”

“อ๊า อ๊ะ ขึ้นไปอีก อีกนิด… ฮึก อ๊ะ ตรงนั้น อ๊า…”

นิ้วที่เหมือนจะจิ้มไปถูกจุดแต่ก็ไม่ถูก ขยับวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นด้วยความกระวนกระวาย ฮาจุนหุบเข่าที่แยกออกจากกันเพื่อออกแรงไปที่ขาจนขาสั่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น เอวและสะโพกสั่นไหวไปตามอารมณ์ และพามือของมูคยอมไปยังจุดที่ต้องการ

มูคยอมจับมือของฮาจุนที่วางอยู่บนหน้าท้องเอาไว้ แล้วก็เอามาซ้อนลงบนมืออีกข้างของตัวเองที่กำลังกวัดแกว่งอยู่ภายใน ดูเหมือนจะเป็นสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน แต่สถานะของทั้งสองตรงกันข้ามกับในตอนนั้น

ถึงจะไม่อธิบายให้ยืดยาว แต่ฮาจุนก็จับมือของมูคยอมเอาไว้แน่นกว่าเดิม พอก้มลงไปมองด้านล่างด้วยใบหน้าอันแดงฉาน ก็หลับตาลงและเริ่มขยับมือที่หยุดนิ่งอยู่ภายในร่างกาย ปากเผยอออกในทันที

“อ๊ะ ฮ๊าาา อ๊า…!”

“อ๋อ ตรงนี้เหรอ”

ทั้งๆ ที่รู้ดีกว่าใคร แต่มูคยอมก็ยังถามออกมาราวกับเพิ่งรู้เป็นครั้งแรก ฮาจุนเพียงแค่ขยับมือโดยไร้ซึ่งคำตอบ เป็นภาพที่ดูเหมือนว่า เขาใช้มือของมูคยอมเพื่อช่วยตัวเอง

จุดที่ความรู้สึกดีพุ่งพล่านอย่างรวดเร็วที่รอคอยการปลุกเร้ามาตั้งแต่เมื่อกี้ คงจะกระหายการสัมผัสและมีความอยากมากขึ้นจากการรอคอย จึงอ่อนไหวต่อมือของมูคยอมมากกว่าปกติ ปลายนิ้วและข้อนิ้วแข็งๆ ปลุกเร้าอารมณ์ที่รอมาตั้งแต่เมื่อครู่ และปลอบประโลมร่างกายอันเร่าร้อน

แม้จะเป็นการช่วยตัวเอง แต่มือของมูคยอมก็แตกต่างกับสิ่งของที่ไร้อารมณ์และความรู้สึก ทุกครั้งที่ฮาจุนขยับ มือของมูคยอมก็ออกแรงกดผนังด้านในไปด้วย และทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นเอวและกระดูกเชิงกรานก็จะกระตุกโดยอัตโนมัติ

“อ๊าาา อึก อ๊ะอ๊า… อ๊า…!”

“ช้าๆ นะ”

มูคยอมเกร็งข้อมือเพื่อยับยั้งการใช้มือช่วยตัวเองอย่างรีบร้อนของฮาจุน การขอให้มูคยอมค่อยๆ ทำทุกครั้งที่เริ่มขยับเอว มักจะเป็นหน้าที่ของฮาจุนเสมอ ฮาจุนแยกไม่ออกเลยว่าการที่มูคยอมขยับเอวเข้าออกด้วยตัวเอง

กับการที่ตัวเขาใช้นิ้วหยอกล้อมันต่างกันตรงไหน

“ฉันเคยบอกนายแล้วนี่ เวลาที่นายทำเองน่ะ มันรุนแรงเกินไป”

“อ๊า ไม่รู้ ฉันไม่รู้เลย…”

มูคยอมแยกไม่ออกว่าการเบิกทางที่รุนแรงกับการที่ตัวเขาเองใช้มือช่วยอยู่ในตอนนี้ต่างกันยังไง พอฮาจุนส่ายหน้าปฏิเสธ มูคยอมก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย และในตอนนี้ก็มูคยอมก็ขยับมือเข้าไปด้านในลึกๆ และดึงเข้าดึงออกด้วยตัวเอง

“ทำแบบนี้สิ ตอนแรกให้ใช้ความเร็วประมาณนี้ ไม่งั้นนายจะอ่อนไหวแล้วไม่นานมันก็จะบวม เวลาที่ใช้มือมันจะบาดเจ็บได้ง่ายกว่าตอนที่ใช้ของจริง เลยต้องระวังมากกว่า”

ถึงแม้ว่ามูคยอมจะคอยแนะนำอย่างช้าๆ อยู่ข้างหู แต่ตอนนี้ฮาจุนไม่รับรู้อะไร

นอกจากสัมผัสด้วยความรักใคร่ของอีกฝ่าย

ถึงตอนแรกจะอธิบายว่าให้ทำช้าๆ แต่จริงๆ แล้ว ตอนนี้นิ้วของมูคยอมก็กวัดแกว่งอยู่ภายในร่างกายของฮาจุนมาได้สักพักแล้ว ระหว่างที่มูคยอมกำลังหยอกล้อ ภายในที่ถูกกระตุ้นมาตลอดก็เร่าร้อนไปจนถึงขีดสุด

“อ๊ะ! อะ อ๊า!”

มูคยอมที่กระซิบกระซาบราวกับช่วยสอนสั่ง สอดอีกสองนิ้วที่เหลือเข้าไป พลางขยับข้อมือกวัดแกว่งด้านในเหมือนที่เคยทำมาตลอด ฮาจุนที่สติเลือนรางไปชั่วขณะ คว้าไหล่ของมูคยอมเข้ามากอดในทันที

เสียงครางราวกับกรีดร้องหลุดออกมาจากปากที่ยังคงเผยอออก น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา เมื่อรู้สึกราวกับว่าท้องน้อยที่เกร็งจนเกิดความร้อน หลอมละลายลง ฮาจุนก็ขับน้ำรักออกมาโดยไม่รู้ตัว

ของเหลวที่เหมือนกับโลชั่นเหลวๆ ตามที่มูคยอมได้พูดเปรียบเอาไว้ พุ่งออกมาและไหลลงไปตามแก่นกายที่ลุกชูชัน ฮาจุนดึงเสื้อขึ้นเล็กน้อยพลางหายใจหอบ เพราะกลัวว่าของเหลวที่ไหลออกมาจะเปื้อนชายเสื้อ

นิ้วที่ปลุกเร้าอารมณ์มาสักพัก ถูเข้าไปในผนังด้านในเบาๆ จนสุดแล้วก็ถูกดึงออกไป ริมฝีปากยังคงคลอเคลียอยู่กับคอและหูที่อ่อนไหวมากขึ้น ฮาจุนยังคงตกอยู่ในภวังค์จากการสัมผัสที่ไม่ยอมลดละของอีกฝ่าย และหมดแรงอยู่ภายใต้ร่างของมูคยอมโดยที่ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน

“หมดแรงแบบนี้ไม่ได้นะ”

มูคยอมที่ทำท่าเหมือนจะสอดใส่เข้าไปทั้งอย่างนั้น หัวเราะพลางก้มตัวลงมา พรมจูบหลายต่อหลายครั้งลงไปบนใบหน้าที่ดวงตาแดงกล่ำจากการร้องไห้ มูคยอมดันขาที่แผ่ออกของฮาจุนให้หุบลงและดันไปด้านข้าง ฮาจุนที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร ใช้ศอกหยัดร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเพื่อนอนคว่ำเผยให้เห็นแผ่นหลัง

ฮาจุนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ราวกับว่าถูกใจอะไรบางอย่างดังมาจากด้านหลัง มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวจับสะโพกของฮาจุนให้แยกออก นิ้วมือหนาๆ นวดลงไปบนช่องทางรักที่ยังคงเปิดรับการกระตุ้นอยู่ จากนั้นก็จ่อแก่นกายชูชันที่ทั้งเร่าร้อนและแข็งแกร่งกว่ามือไปที่ช่องทางรักพลางบดขยี้ไปมา

ไหล่ของฮาจุนสั่นไหวเพราะสัมผัสของแท่งร้อนที่ถูไถช่องทางด้านหลัง

“อ่า ฮาจุน… ตอนนี้ฉันจะเป็นบ้าแล้วจริงๆ”

“ทำไม อ๊า วันนี้นายเป็นอะไร”

วันนี้มูคยอมไล่ต้อนเขาตั้งแต่เริ่ม และถึงแม้จะแสร้งทำเป็นไม่ใช่ แต่วันนี้มูคยอมก็ตื่นตัวกว่าปกติ ชุดบอลนี่ก็ใส่อยู่ทุกวันแท้ๆ แม้ว่าฮาจุนจะยังตกอยู่ในภวังค์แต่ความขี้สงสัยก็ยังคงอยู่จึงได้ถามออกไป

“ตอนนี้ที่หลังของนาย แม่งเอ๊ย มันมีชื่อฉันอยู่นี่ เหมือนกับว่า ตอนนี้นายเป็นของฉันเต็มตัวแล้ว”

“อ๊า อี๊ก! ฮื้อ…!”

มูคยอมพูดพลางดันแก่นกายเข้าไปอย่างรุนแรง ด้านในที่ถูกนิ้วรังแกมาพักใหญ่ๆ หดตัวลงอย่างรีบร้อน และบีบรัดสิ่งแปลกปลอมหนาๆ ราวกับเป็นการเตือนว่าให้ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามา

ถ้ารออีกสักหน่อย ให้ผนังด้านในได้ผ่อนคลายลงก็คงจะเข้าไปได้ไม่ยาก แต่มูคยอมกลับมีท่าทีรีบร้อน กระแทกสะโพกของฮาจุน เพื่อให้ผนังด้านในที่แคบลงขยายออก และเสียบแก่นกายของตัวเองเข้าไปจนสุด ร่างที่อยู่ใต้ร่างของมูคยอมสั่นไหวไปตามจังหวะการกระแทก

“อ๊ะ อ๊า”

ส่วนลึกภายในที่ส่วนปลายแก่นกายสัมผัสถึง กระตุกราวกับมีชีวิต มูคยอมหยุดเคลื่อนไหว ทั้งๆ ที่ทิ้งน้ำหนักสอดแก่นกายเข้าไปจนสุด และดื่มดำความรู้สึกที่แก่นกายและผนังด้านในแนบชิดจนเป็นหนึ่งเดียว

“ฮู่ว…”

“อื้อ ฮึก อือ”

แม้จะไม่ขยับ แต่ผนังด้านในที่สั่นสะท้านก็บีบรัดแก่นกายที่ลุกล้ำเข้าไป มูคยอมผ่อนลมหายใจออกมาพลางหลับตาลงไปชั่วขณะ ฮาจุนที่ฝังหน้าลงบนที่นอน ทั้งไหล่และเอวสั่นสะท้านราวกับรู้สึกได้เพียงแค่การลุกล้ำของมูคยอม พลางส่งเสียงร้องครวญครางออกมาเบาๆ

มูคยอมเลียริมฝีปากที่ร้อนจนแห้งผากของตัวเอง หากร่างกายของฮาจุนทำให้ตัวเขาเร่าร้อนขึ้นมาได้ เขาก็จะมอบสิ่งตอบแทนที่สาสมให้ทันที เมื่อลูบไล้ปลุกเร้าอารมณ์ด้วยความรัก ฮาจุนก็จะรู้สึกได้แม้ว่าจะลุกล้ำเข้าไปแล้ว และยิ่งรู้สึกมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งบีบรัดแก่นกายของมูคยอมแน่นขึ้นเท่านั้น

เมื่อค่อยๆ ควงเอวโดยที่ยังสอดเข้าไปลึกๆ อยู่อย่างนั้น ฮาจุนก็เงยหน้าขึ้นพลางส่ายหัวส่งเสียงครวญครางออกมาราวกับทนไม่ไหว

“อะ อ๊ะ อ๊า!”

ราวกับว่าหูของมูคยอมหลอมละลายไปกับเสียงครวญครางนั้น ต้นคอขาวที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อน เสื้อบอลสีขาว และชื่อของตัวเขาที่สลักเป็นสีน้ำเงินอยู่บนนั้น กระตุ้นให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่าน ความรู้สึกเหมือนกับว่าชื่อของเขาถูกสลักลงบนแผ่นหลังของฮาจุน มันทำให้สมองของเขาขาวโพลนไปหมด

มูคยอมดึงฮาจุนที่นอนคว่ำอยู่เข้ามากอดจากด้านหลัง เมื่อดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่นราวกับบดขยี้ ฮาจุนที่หายใจไม่ออกก็หายใจหอบรัว

“อ่า ฮาจุน นายรู้สึกยังไงที่ฉันเสียบเข้าไปจนสุดแบบนี้”

“อึก ฮ๊าาา อะ อ๊า”

“หืม พูดมาสิ”

“ฮึก ดี รู้สึกดี อะอ๊า! รู้สึกดี…”

“รู้ไหมตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง รู้สึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับนายเลย นายเป็นของฉัน”

มูคยอมยังคงขยับร่างกายส่วนล่างอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงกระทบ โดยที่ยังคงโอบกอดฮาจุนเอาไว้อย่างนั้นราวกับผูกมัด เสียงครางพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

“ฮึก อ๊ะ อ๊า อ๊า อึก อ๊า!”

หลังจากขยับเอวด้วยความกระหายไปแบบนั้นได้สักพัก มูคยอมก็ค่อยๆ หยัดร่างกายส่วนบนขึ้น คว้าเชิงกรานของฮาจุนไว้และดึงให้ยกสะโพกขึ้น เสื้อบอลที่คลุมไปถึงสะโพก เลื่อนลงจนเผยให้เห็นส่วนที่อยู่ใต้เอวลงไป

เผยให้เห็นทั้งร่องหลัง กระดูกก้นกบ และส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างสวยงาม มูคยอมใช้สองมือลูบไล้ลงไปบนนั้น พลางสอดสิ่งที่ดึงออกมาจนถึงบริเวณปากทางเข้าของช่องทางรักและสอดเข้าไปอีกครั้งอย่างเต็มแรงภายในชั่วอึดใจ

“อะ อ๊ะ!”

เสียงของฮาจุนดังขึ้นในทันที มือสีขาวจับข้อมือสีแทนที่ค้ำอยู่ข้างๆ ใบหน้าเอาไว้ราวกับเสาอันแข็งแกร่ง มูคยอมที่ทำเป็นมองไม่เห็นสัญญาณจากฮาจุนที่ขอให้รออีกสักหน่อย เริ่มขยับเอวอย่างรวดเร็วในทันที

ภายในห้องเล็กๆ เกิดเสียงดังสนั่นจากเสียงสะโพกกระแทกกับต้นขาและหัวหน่าว เสียงสปริงของเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าด และเสียงหายใจหอบกับเสียงครางของทั้งสอง ที่นอนราคาถูกส่งเสียงดังกว่าที่คิด แม้แต่โครงเตียงก็ยังสั่นไหว

ทำเอาสติกระเจิดกระเจิง ถึงจะไม่ดังจนขัดจังหวะการทำกิจกรรม แต่มูคยอมก็ไม่ชอบเสียงรบกวนที่ว่านี้เลย เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดที่แทรกอยู่ในเสียงครางชวนหวานหูของฮาจุนมันดังมากเกินไป เตียงที่บ้านของเขาหรือที่บ้านพักตากอากาศน่ะ ไม่ว่าจะขยับแรงแค่ไหนก็ไม่ส่งเสียงดังขนาดนี้

เขาอยากจะกระแทกไปตามอารมณ์ที่รู้สึก แต่พอเกิดเสียงดังรบกวนแล้วก็ทำให้หงุดหงิดทุกที มูคยอมขยับเอวช้าลงพลางขยับขึ้นลงราวกับคลื่น เพื่อควบคุมความใจร้อนของตัวเอง

“อ๊า ฮ๊าาาา อะอ๊า…!”

แต่นั่นก็เป็นการควบคุมจิตใจที่รีบร้อนของมูคยอมเพียงฝ่ายเดียว เมื่อส่วนปลายของแก่นกายทิ่มแทงถูไถไปโดนส่วนอื่นของผนังด้านใน เสียงของฮาจุนก็สูงขึ้นและออกแรงจับข้อมือของมูคยอมไว้แน่น

ทุกครั้งที่ด้านในสะบักหดตัวลงด้วยความเกร็งและคลายตัวออก ก็จะเกิดรอยยับบนเสื้อบอลเครื่องแบบ ชื่อของมูคยอมเองก็เกิดรอยย่นและคลายออกซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาของมูคยอมที่จ้องมองภาพนั้นราวกับตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ ก็หยุดอยู่บนชั้นวางเมื่อสักครู่นี้

มือใหญ่กดเอวลงไปให้ฮาจุนนอนคว่ำราบลงไปอีกครั้ง จัดแจงพับขาข้างหนึ่งของฮาจุนที่แผ่ออก แม้ระหว่างที่พลิกร่างที่เผยให้เห็นแผ่นหลังให้หันข้าง มูคยอมก็ยังไม่หยุดขยับเอว ไม่หยุดแม้จะให้ร่างที่คว่ำหน้าลงนอนราบลงไปกับที่นอนทั้งๆ ที่ยังมีการสอดใส่อยู่อย่างนั้น

“ฮ๊า อ๊ะอือ… เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน…”

เมื่อกระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างไม่หยุดยั้งพลางปรับเปลี่ยนท่าไปด้วย ผนังด้านในที่แนบติดกับแก่นกายก็ถูกกวัดแกว่งลากยาวราวกับบิดให้แนบแน่นกว่าเดิม ฮาจุนสั่นไปทั้งตัวพลางวางมือลงบนต้นขาของมูคยอมและผลักออกไปอย่างไร้เรียวแรง ราวกับอยากจะหายใจให้เต็มปอด

จะนับว่าเป็นโชคดีของฮาจุนก็ได้ ที่แทนที่มูคยอมจะขยับเอวอย่างรุนแรงต่อ เขากลับก้มตัวลงและยื่นแขนออกไปบนชั้น ถึงจะคิดว่ามูคยอมจะทาโลชั่นเพิ่มหรือเปล่า แต่สิ่งที่อยู่ในมือของมูคยอมกลับเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน

ฮาจุนจ้องมองสิ่งนั้นราวกับสงสัย แต่มูคยอมก็จับมือที่ดันต้นขาของตัวเองเอาไว้เบาๆ และยกขึ้น จากนั้นก็ขยับเอวจนได้ยินเสียงดังมาจากในท้องอีกครั้ง มูคยอมก้มลงไปมองใบหน้าของฮาจุนที่เผยอปากโดยไม่ได้ถามอะไรออกมาอีกเพราะความรู้สึกดีที่ตีตื้นขึ้นมาจนถึงหน้าอกอยู่อย่างเงียบๆ

รอยยิ้มขี้เล่นปรากฎขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลา ฮาจุนที่เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้ม แหงนมองมูคยอมด้วยดวงตาที่เปียกชื้น ไม่สามารถหลบสายตาได้แม้จะกำลังส่งเสียงครางออกมา

ท่าที่ทำจากด้านหลัง ทำให้แก่นกายของมูคยอมเข้ามาลึกกว่าเดิม พอฝ่ายรับอยู่ในท่านอนคว่ำ แก่นกายที่ลุกล้ำเข้ามาก็ต้องพุ่งตรงลงไปด้านล่างตามธรรมชาติ ทุกครั้งที่แก่นกายของมูคยอมที่ขืนตัวไว้ลุกล้ำเข้ามา ก็จะกดและถูไถไปในบริเวณที่กระตุ้นอารมณ์ ถึงแม้ว่าฮาจุนจะพยายามแค่ไหนแต่ก็ยังกรีดร้องออกมา และน้ำตาไหลทุกครั้ง

ท่าที่หันหน้าเข้าหากันนั้น ถึงแม้ว่าจะปลุกเร้าอารมณ์ได้น้อยกว่า แต่ก็เห็นใบหน้าของมูคยอมอย่างชัดเจน เมื่อไหร่ที่ได้จ้องมองใบหน้าของมูคยอมที่มองลงมาที่เขาราวกับรักใคร่ หรือบางครั้งก็เหมือนกับอยากจะฟัดให้หายอยาก ความรู้สึกดีถึงขนาดที่สามารถเติมเต็มความต้องการทางร่างกายจนเต็มได้ ก็มักจะทำให้สติของฮาจุนเลือนรางเสมอ

มูคยอมก้มตัวลงไปมอบจูบให้ฮาจุน ฮาจุนเปิดปากรับจูบที่ได้รับโดยไม่ทันตั้งตัวราวกับดื่มน้ำอย่างหิวกระหาย

“อ๊า อื้อ”

ลิ้นที่เข้ามาในช่องปากลูบไล้เยื่อบุอันเร่าร้อน และโลมเลียลิ้นของฮาจุนที่มาคลอเคลีย แม้แต่ตัวเองก็รู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่ลิ้นของมูคยอมลูบไล้ไปทั่วช่องปาก ผนังด้านในที่ห่อหุ้มแก่นกายอยู่จะทั้งกระตุกและบีบรัด

ห้องที่เงียบไปชั่วขณะก็เกิดเสียงกระทบกับอากาศดังขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่ทั้งสองจูบกัน ฮาจุนที่จดจ่ออยู่กับการจูบ ลืมตาขึ้นมาราวกับตั้งสติได้ เป็นเพราะเสียงเปิดฝาของสิ่งที่อยู่ในมือมูคยอม

“…นายจะเอา มาทำ อะไร…”

มูคยอมหยิบเจ้าสิ่งนั้นออกมาขึ้นเป็นครั้งแรกเลยยังไม่รู้ว่าเอามาทำอะไรตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ฮาจุนจึงคิดดีไม่ได้และถามออกไป น้ำเสียงของฮาจุนขาดห้วง

จะเอาใส่เข้ามาในตัวของเขาอย่างนั้นเหรอ ฮาจุนปิดปากเงียบด้วยความกลัว ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเอาสิ่งอื่นที่ไม่ใช่นิ้วและแก่นกายของมูคยอมเข้ามาในร่างกาย แต่ก็พอจะรู้ว่ามีคนที่นิยมใช้วิธีแบบนั้นอยู่ด้วย

แต่สิ่งที่อยู่ในมือมูคยอมมันเล็กเกินที่จะใช้สอดเข้าไปในร่างกาย เล็กกว่านิ้วของมูคยอมด้วยซ้ำ

“บางครั้งก็จะมีแฟนคลับที่เป็นแบบนั้น”

“อือ อะอือ…”

แก่นกายค่อยๆ ขยับเข้าไปจนถึงจุดที่อยู่ลึกเข้าไป และค่อยๆ ขยับออกไปเช่นกัน ถึงมูคยอมที่ขยับเอวให้ช้าลงจะดูผ่อนคลายกว่าเมื่อกี้ แต่ฮาจุนไม่เป็นแบบนั้น

เวลาที่มูคยอมสอดใส่เข้ามาอย่างรวดเร็ว สติของฮาจุนก็กระเจิดกระเจิงไปหมด เวลาที่ค่อยๆ สอดใส่เข้ามา ก็รับรู้ได้ถึงปลายแก่นกายและเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาเคลื่อนผ่านผนังด้านในได้อย่างชัดเจนจนสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัวไปหมด

ฮาจุนหายใจติดขัด พลางค่อยๆ หลับตาลงและลืมตาขึ้นมาเพราะความรู้สึกที่แท่งเนื้อที่ทั้งแข็งและยาวถูไถผนังด้านในที่อ่อนไหว และเคลื่อนที่ออกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุด มูคยอมยังคงพูดคนเดียวต่อไป

“มีคนตั้งมากตั้งมายที่ขอให้ฉันเซ็นลายเซ็นลงบนเสื้อบอล… บางครั้งก็มีคนที่ขอให้เซ็นลงบนตัวด้วยนะ”

“ฮ้าาา อึก”

“ฉันว่า โค้ชอีก็น่าจะชอบเหมือนกัน ก็เป็นแฟนคลับของคิมมูคยอมนี่นา พอมาคิดดูแล้ว ฉันไม่เคยแจกลายเซ็น… ให้นายเลย”

“อะอื้อ!”

จู่ๆ มูคยอมก็กดตัวลงเพื่อดันเข้าไปในจุดที่ลึกที่สุดจนขนลับถูไถไปกับฝีเย็บ ร่างกายของฮาจุนที่กระตุกเพราะการขยับเอวช้าๆ ของมูคยอม แข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งและหน้าท้องสวยๆ ของเขาหดเกร็งจนแบนราบ

ปลายแก่นกายที่เข้าไปถึงจุดที่ผนังด้านในคับแคบลง กดลงไปบนเยื่อบุ มูคยอมรู้ได้จากประสบการณ์ที่ผ่านมาว่า หากค่อยๆ กดลงไปในบริเวณนี้ แม้จะไม่ขยับเอว ฮาจุนก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัวจนถึงขั้นร้องไห้ออกมา ซึ่งมันก็แตกต่างกับตอนที่กระตุกเมื่อไปถึงจุดสุดยอด แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ทำให้มูคยอมคลั่งจนแทบเป็นบ้าได้ทั้งนั้น