พวกเราทั้งสามมุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองทันทีหลังจากเสร็จธุระที่กิลด์ เราก็ยังไม่มีแผนที่จะกลับตอนนี้หรอก แต่คนคนเดียวที่รู้เรื่องสังคมเมืองมนุษย์แนะนำให้เราเอาใบยืนยันตนชั่วคราวไปคืนก่อน ซึ่งผมก็ไม่มีข้อแย้ง แต่จะใช้เส้นทางเดิมมันก็ออกจะหน้าเบื่อไปหน่อย เราเลยใช้เส้นทางใหม่กัน

 

เส้นทางที่เราใช้เป็นพื้นที่ที่ผู้คนสาจรกันน้อย คุณภาพของที่อยู่อาศัยนั้นด้อยลงกว่าอย่างเห็นได้ชัด และสถานที่นั้นเต็มไปด้วยอาคารที่ไม่ได้รับการดูแลและตรอกซอกซอยที่ทรุดโทรม และเมื่อเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่ง ผมก็หยุดกะทันหัน

 

“เหมือนเราจะเจอปัญหาเข้าซะแล้วแหะ” ผมบ่น

 

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น” ผู้กล้าพูด เธอเป็นกังวล กังวลถึงขนาดก้มตัวลงไปจับด้ามดาบที่เอว ท่าทางของเธอตรงข้ามกับทางเลฟี่อย่างชัดเจน ยัยมังกรไม่ได้รับผลกระทบกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นเลย และยังทำตัวตามธรรมชาติของเธอออกมาด้วย

 

มีชายติดอาวุธหลายคนออกมาจากเงามืด ปิดทางเข้าออกในซอยที่พวกเราอยู่ หน้า 3 หลังอีก 3 รวมเป็น 6 แต่ละคนต่างมีรอยยิ้มอันหน้ารังเกียจ 5 ใน 6 ชี้อาวุธมาทางพวกเรา ในขณะที่ 1 คนที่เหลือยืนกอดอกอย่างอวดดี ดูๆแล้วคงจะไม่ได้มาเชิญไปงานเลี้ยงน้ำชาสินะ

 

ความจริงแล้ว ที่ผมยังสงบได้แบบนี้เพราะผมรู้เรื่องเจ้าพวกนี้มาซักพักแล้วล่ะ เจ้าพวกนี้มันตามเรามาตั้งแต่ที่กิลด์แล้ว และระบบแผนที่ของดันเจี้ยนก็ช่วยทำให้ผมติดตามการเคลื่อนไหวของพวกมันได้ด้วย แต่ที่ผมยังไม่ทำอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับพวกนี้ดี ผมที่กำลังทำตัวเป็นประชาชนที่ดีอยู่นั้น จะให้พุ่งเข้าไปซัดตรงๆก็ใช่ที่

 

“นี้ อืมม… พวกเรามีที่จะไปกันนะ ช่วยหลบไปหน่อยได้ไหม?” ผมพูดแบบไม่แยแส “แล้วก็ พวกนายไม่ควรจะชี้ของแหลมคมใส่คนอื่นเขาน่า ที่โรงเรียนก็น่าจะสอนมากันเนอะ”

“หึ โทษทีว่ะไอหนู แต่พวกข้าไม่ใช่พวกที่ไปโรงรงโรงเรียนบ้าอะไรนั้นหรอก ที่ที่เรามามันไม่มีครูมาคอยสอนเฟ๊ย” ไอผู้ชายที่ยังไม่ซักอาวุธออกมาคงเป็นหัวหน้าสินะ มันเดินออกมาพร้อมกับร่างกายที่กำยำ ให้ตายสิ ตัวใหญ่ซะมัด  

 

“เอาล่ะ ฟังให้ดีล่ะไอหนู ทิ้งของและส่งเงินทั้งหมดมาซะถ้าพวกแกไม่อยากจะโดนกระทืบ และไม่ต้องมาแกล้งแอ๊บไม่มีนะ พวกข้ารู้ว่าแกได้มาเยอะขนาดไหนเพราะพวกเรามองอยู่”

“ขอถามอย่างสิ” ผมพูด “ทำไมพวกแกถึงกล้ามายุ่งกับคนที่จัดการมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งขนาดทำคนทั้งกิลด์ตาค้างได้ล่ะ?”

“พูดได้ดี แต่พวกข้ารู้ทริกแกมาแต่ไกลแล้ว ขี้ก้างอย่างแกไม่มีทางจัดการมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งระดับนั้นได้หรอกเว้ย คงจะไปแอบจิ๊กของคนอื่นตอนเขาไม่ได้ระวังตัวกันละสิท่า”

 

หืม… แข็งแกร่งหรอ? ชั้นไม่คิดว่างั้นน่า แต่ก็แล้วแต่เลย

 

ไหนๆก็ไหนๆแล้วตรวจสอบสถานะเจ้าหมอนี้ไปเลยล่ะกัน

 

***

ข้อมูลทั่วไป

ชื่อ: โดร์ก้า

เผ่า: มนุษย์

อาชีพ: นักใช้ขวานมีฝีมือ

เลเวล: 47

HP: 1601/1601

MP: 198/198

Strength: 350

Stamina: 432

Agility: 210

Magic: 91

Dexterity: 132

Luck: 111

 

สกิล

เทคนิคการใช้ขวาน IV

ตรวจจับวิกฤต III

 

ฉายา

ฆาตกร

ผู้ข่มขืนต่อเนื่อง

นักรบไร้สติ

 

***

 

โว้ว สำหรับมนุษย์ถือว่าเป็นผู้ใช้ขวานที่เก่งใช้ได้นะ แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรเลย

 

ถ้าเป็นผมคนเก่าคงจะลนลานไปแล้ว แต่ด้วยพลังที่มากกว่า ทำให้ผมมั่นใจในชัยชนะ ความรู้สึกที่ได้มองผู้ที่ต่ำต้อยกว่าตัวเองเป็นแบบนี้เองสินะ?

 

แต่ในตอนนี้ก็ไม่ได้มีความสุขอะไรเลย ออกจะน่ารำคาญด้วยซ้ำ ถ้าทะเลาะวิวาทกัน ผมจะโดนเตะออกจากเมืองไหมเนี่ย ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงเดินทัวร์เมืองซะด้วย เลยไม่คอยจะชอบไอเดียนี้เท่าไหร่แหะ ฆ่าและยัดศพเข้าไอเท็มบ๊อกดีไหมนะ…

 

ผมนึกไอเดียต่างๆออกมา แต่ก็ต้องเก็บลงไป ผมจะตกเป็นจุดสนใจไม่ได้ ดังนั้นใช้เวทแวบวับก็ตัดทิ้งไปเลย จะไล่ฆ่าที่ละตัวก็น่ารำคาญอีก

 

“ข้ารู้ว่ายัยเด็กหัวน้ำตาลนั้นเป็นมนุษย์ แต่ยัยหัวขาวนั้นมีเลือดปีศาจอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ?”

“เพราะอะไรถึงได้คิดแบบนั้นล่ะ?” ผมพูดด้วยความสงสัย

“หึ เพราะว่าข้าเป็นคนใจกว่า เลยจะสอนอะไรให้หน่อยก็แล้วกัน มันมีอุปกรณ์เวทมนต์ที่ไว้หาสิ่งที่ไม่ใช่ ‘มนุษย์’ และก็ต้องพูดว่า ขอโทษด้วยว่ะ ข้าใช้กับนางไปโดยไม่ได้ขอ แต่มันเป็นงาน อย่าถืออะไรกันล่ะ”

 

เจ้าหัวหน้าแสดงรอยยิ้มอันหน้าเกลียดออกมาอีกแล้ว แต่มันก็มีของแบบนั้นด้วยแหะ? ยิ่งอยู่ยิ่งรู้อะไรมากขึ้นแหะ

 

“ถ้างั้น? เอาเป็นว่าเธอเป็นปีศาจจริงๆ แล้วพวกแกจะเอายังไงล่ะ?”

“หึ แกถามได้ดีไอหนู แกรู้ไหมว่าปีศาจกับมนุษย์มันไม่ถูกกัน เราอยากจะทำอะไรกับมันก็ทำได้ ไม่มีกฏอะไรมาห้ามไว้ แต่ถ้าพวกนั้นกล้าแตะต้องเรา ก็เรียกพวกทหารมาแล้วพาพวกมันดิ่งลงนรกไปเลย ใช้เวลาไม่นานด้วย ”

“เอาล่ะ ถ้าแกไม่อยากให้ข้าวิ่งไปบอกพวกทหารว่าหล่อนทำร้ายพวกข้า แกก็รีบๆส่งเงินทั้งหมดที่มีมาได้แล้ว และก็ส่งยัยเด็กปีศาจนั้นมาด้วย ถึงจะแบนไปหน่อยแต่หน้าตาก็ไม่ได้แย่ และก็ไม่ต้องห่วง พวกข้าจะทำให้นางรู้สึกดีแบบสุดยอดไปเลยล่ะ ถ้าตอนที่พวกเราเริ่มนางจะยังไม่ตายไปซะก่อนละนะ! ใครจะรู้ล่ะ เราอาจจะได้ทำกับศพแทนก็ได้นะ Gahaha!”

 

ผมเลือดขึ้นหน้า

 

ความโกรธที่ไม่อาจอดกั้นได้ประทุขึ้นในจังหวะที่มันหัวเราะ ผมจึงพุ่งข้นไปจับคอมัน และยกลอยขึ้นฟ้าในพริบตา

 

“ช่วยพูดอีกซักรอบได้ไหม ไอส้นตีน?”

“ห๊ะ!?” มันพยายามจะพูด แต่ผมไม่ปล่อยให้มันพูด ผมบีบคอมันและทำให้เสียงมันแหบแห้งลง 

“Arghhh! Krghghhh!”

“ช่วยพูดมาชัดๆอีกซักทีสิว่ะ ว่าแกคิดจะทำอะไรกับผู้หญิงของชั้นกัน?”

“ปล่อยหัวหน้านะโว้ย ไอเด็กเชี่ย!”

 

ชายทางซ้าายเตรียมเหวี่ยงดาบพุ่งมาทางผม แต่มันช้ามาก ผมเลยเอาไอตัวถ่วงฟาดสวนไปก่อนที่มันจะได้ทำอะไร มีเสียงทื่อๆดังออกมาจากการกระแทกกันของร่างกาย ก่อนที่แรงกระแทกจะส่งร่างทั้งสองปลิวไปติดกำแพงที่อยู่ใกล้ๆ

 

“ไอเชี่ยนี้!”

“ด่าเป็นอยู่คำเดียวหรือไงว่ะ? สนใจอยากจะเรียนคำใหม่ๆบ้างไหม? แล้วก็จำใส่กระโหลกไว้จนวันตายเลยไง”

 

ผมหลบดาบของชายคนที่สามโดยการขยับตัวเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้โมเมนตัม ส่งลูกเตะอันทรงพลังไปที่หน้าผากของมัน ร่างการของมันหมุนปลิวไปทิ่มกับพื้นทันที และก็นอนแน่นิ่ง ไม่มีการตอบสนองอะไรกลับมาอีก

 

“ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ฉันไม่อาจยกโทษหรือปกป้องอะไรพวกนายได้” ผู้กล้าพูดกับชายสามคนด้านหลัง ที่พุ่งเข้ามาโจมตีในจังหวะที่ผมยกหัวหน้าของพวกมันขึ้น แต่ก็ไม่อาจตามความเร็วของผู้กล้าทัน เธอใช้เพียงปลอกดาบจัดการเก็บไปสอง ก่อนจะปิดงานตัวสุดท้ายในขณะที่กำลังพูด เธอเก่งในการใช้ดาบจริงๆแหะ

 

ผ่านไปเพียงแค่พักเดียว ก็มีแค่ผม ผู้กล้า และเลฟี่ ที่ยืนอยู่

 

“ควยเอ้ย!” เจ้าตัวหัวหน้าที่ยังไม่สลบจากแรงเหวี่ยงของผมค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ และหยิบขวานที่อยู่บนหลังออกมา ตัวอาวุธดูอันตรายอยู่ มันถูกแกะสลักด้วยภาพโครงกระดูกทุกประเภทและมีรูปร่างเหมือนกับขวานแบบที่เพชฌฆาตจะใช้กัน

 

ผมรู้สึกถึงพลังเวทที่ซึมเข้าไปในมือของมัน พอเช็คด้วยตาเวทมนต์ก็เป็นที่ยืนยันว่าต้นตอมันมาจากขวาน

 

“ไอห่านี้! แกได้เสียใจแน่!”

 

***

ข้อมูลทั่วไป

ชื่อ: โดร์ก้า

เผ่า: มนุษย์

อาชีพ: ผู้ใช้ขวานมีฝีมือ

Level: 47

HP: 1502/1891 (1601/1601)

MP: 456/456 (198/198)

Strength: 552 (350)

Stamina: 681 (432)

Agility: 429 (210)

Magic: 211 (91)

Dexterity: 132

Luck: 111

 

Skills

Axe Techniques IV

Crisis Detection III

 

Titles

Murderer

Serial Rapist

Mad Warrior

 

อาวุธ

ขวานแห่งความแค้น: ขวานที่ถูกครอบงำด้วยความเกลียดชังและความเศร้าโศกหลังจากที่ได้อาบเลือดและความแค้นของผู้คนมากมายที่ถูกปริดชีพโดยตัวมัน อาวุธชิ้นนี้จะทำให้ผู้กวัด  

แกร่งบ้าคลั้ง แลกมากับค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล  

คุณภาพ: A+

 

***

 

อย่างที่ตัวอาวุธมันอธิบายไว้ สถานะของเจ้ากล้ามโตนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก และดวงตาก็ได้เปลี่ยนเป็นสีแดง

 

“ไม่นะ! เขามีอาวุธเสริมพลัง!” เสียงของผู้กล้าเต็มไปด้วยความลนลาน

“อะไรนะ?”

“อาวุธเสริมพลังนะสิ! เป็นอาวุธที่มีพลังเวทอยู่ในตัวเหมือนกับดาบศักดิ์สิทธิ์ของฉัน แต่ขวานของเขาเต็มไปด้วยพลังงานด้านลบมากกว่าที่ฉันเจอมาซะอีก! ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”

“หึหึหึ แกควรจะฟังที่ข้าพูดแท้ๆ แต่มันสายไปแล้ว! ข้าจะสับพวกแกให้แหลกเป็นซากไปเลย!”

 

เจ้ากล้ามโตโยกไปซ้ายทีขวาที พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่แสดงให้รู้ว่ามันไม่ได้เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป

 

“ท-ทำยังไงดีล่ะ!?”

“ใจเย็นลงหน่อย ผู้กล้า เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกไป ความวิตกกังวลไม่สร้างประโยชน์อันใดให้เจ้าหรอกนะ” เลฟี่พูด  

“เจ้าสนใจชาซักถ้วยไหมล่ะ? เราว่ามันช่วยสงบใจลงได้นะ”

“ชั้นอยากได้ซักถ้วยนะ” ผมพูด ดูเหมือนว่าเราจะได้มีปาตี้น้ำชากันจริงๆแหละ

“พวกนายจะผ่อนคลายกันเกินไปแล้ว! นี้มันบ้าอะไรเนี่ย!?”

 

ผู้กล้าประหลาดใจต่อท่าทีของเรา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะผมกำลังคุ้ยหาของในไอเท็มบ๊อกอยู่

 

เอาเป็นอาวุธใหม่ที่ผมเพิ่งสร้างก็แล้วกัน เจ้ากล้ามโตนี้เหมาะจะเป็นเป้าลองซ้อมแบบสุดๆไปเลย

 

TL:ผมชอบแปลบทประมาณนี้จังจิ เหมือนได้ปลดปล่อยความเครียด ยิ่งเปิดเพลงแนว Rock หรือ Heavy-metal ฟังไปด้วยนี้ฟินใช้ได้เลยจิ