บทที่ 366 ชั้น 20 (2)

 

หลังจากฮีโร่ทุกคนประสบความสำเร็จในการผ่าตัด ยูยอนฮา ออกจากโรงพยาบาลและโทรหาใครบางคนทันที

 

กรี้งงงงงงงงงงงงง—

 

กรี้งงงงงงงงงงงงง—

 

โทรศัพท์ดังขึ้นและ ยูยอนฮา ก็กังวลว่าเขาจะไม่มาอีกครั้ง …

 

“นายสวัสดีไหม”

 

– ใช่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ

 

เสียงไม่แยแสของคิมฮาจินดังขึ้น ยูยอนฮา ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทันทีที่เธอได้ยินเสียงของเขา

 

“นายหายไปเลยและนายก็ไม่ได้ตอบกลับข้อความของฉัน นายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”

 

– ก็ทั้งหมดนั้นละ ตอนนี้ฉันกำลังพักอยู่น่ะ

 

“… .”

 

ทุกอย่าง

 

สิ่งที่คิมฮาจินบอกนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเขากำลังบาดเจ็บหนัก.

 

ยูยอนฮา ถอนหายใจ

 

“อย่าทำเลยนะ”

 

– …อย่าทำเลยนะ?

 

คิมฮาจินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ

 

“นายรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร.”

 

– ฮะ? เธอหมายถึงอะไร

 

“ฉันได้ยินเรื่องที่นายฆ่าดอกบัวดำแล้ว”

 

– อ้อ

 

‘เขาคิดว่าฉันเป็นคนโง่หรือไง?’ ยูยอนฮา เหลือบมองไปรอบๆและส่งเสียงกระซิบอย่างต่อเนื่อง

 

“ฉันรู้ว่านายกำลังตามล่าสมาชิกที่เหลืออยู่ของกลุ่ม Chameleon”

 

คราวนี้คิมฮาจินพูดไม่ออก มันอาจหมายความว่าเราพูดถูกต้องก็ได้

 

“มันอันตรายเกินไปเพราะงั้นนาย-“

 

– ไม่ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ไล่ล่าใคร

 

“…ฮะ?”

 

ยูยอนฮา ปิดปากเธอ ครู่หนึ่งเธอสงสัยว่าจริงๆแล้วยังไงกันแน่

 

“จริงๆเหรอ?”

 

– ใช่ ฉันฆ่าดอกบัวดำเพราะมันเป็นคำขอของไอลีน ฉันไม่ได้ไล่ล่า กลุ่ม Chameleon Troupe ด้วยเหตุผลส่วนตัว

 

“แล้ว…นายอยู่ชั้นอะไร มาเจอกันข้างในหอคอยแล้วคุยกันหน่อย”

 

– เจอฉันได้ที่ชั้น 15

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเสียงของ ยูยอนฮา ก็ดังขึ้นมาทันที

 

“อะไรนะ? นายขึ้นสูงไปแล้ว? นายไล่ตามหลังพวกเขาไปจริงๆ!”

 

– …ไม่. ยังไงก็เถอะขึ้นมาชั้น 15 ฉันจะไปหาเธอ

 

“หืม…ฉันคิดว่ายังไงนายก็โกหกฉัน…แต่ก็โอเค…”

 

ยูยอนฮา อยากพูดคุยกับเขามากกว่านี้แต่เขาคงไม่ตอบและคิมฮาจิน เองก็ดูยุ่งมาก เธอเลยได้แต่พูดต่อไม่กี่ประโยค

 

“นาย….อย่างทำอะไรที่มันอันตรายเกินไปละ”

 

– ไม่ทำงานที่อันตรายหรอก

 

“ดีแล้ว มีอะไรเกิดขึ้น…ก็โทรหาฉัน ฉันจะวางสายแล้วละ”

 

– ฉันก็กำลังบอกเธออยู่นี้ไงว่าไม่มีอะไร

 

ยูยอนฮา วางสายแล้วโทรหาคนอื่น

 

“สวัสดี.”

 

เสียงเย็นยะเยือกออกมาจากปากของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจาก

น้ำเสียงเบาๆที่เธอเพิ่งทำ

 

– เอ่อหัวหน้ายู ผมหวังว่าคุณจะได้เห็นจดหมายขอโทษที่ผมส่งไป…

 

“ไม่”

 

– …อะไรนะ?

 

“ฉันอ่านมันแล้วและนั่นคือคำตอบของฉัน”

 

ซุนมู คอร์ปอเรชั่น มันเป็นหนึ่งในบริษัทผู้เหมาของกิลด์ Essence of the Strait ด้วยการใช้เงินทุนที่ได้รับจาก Essence of the Strait ทำให้ บริษัทขนาดกลางพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ๆขึ้นมา

 

แต่เมื่อสัญญาของพวกเขาใกล้จะสิ้นสุดลง ซุนมูก็ขายเทคโนโลยีของพวกเขาไปยัง บริษัทต่างประเทศอย่างลับๆ เมื่อ ยูยอนฮา พบว่า

ผู้รับเหมารายหนึ่งของเธอทำตัวเป็นสายลับทางอุตสาหกรรมแบบโง่ๆนี้ เธอก็ค่อนข้างตะลึง

 

“คุณมี 2 ทางเลือก”

 

– …ผมขอโทษ แต่ได้โปรดหัวหน้ายู

 

“ 1 คุณจะเดินไปลงหลุมฝังศพของคุณด้วยตัวคุณเองหรือดูตัวเองถูกใส่ลงไปในนั้น”

 

การค้าขายลับๆของ ซุนวู ถูกค้นพบโดยสมาคม บุษพาร่วงโรย ของ

ยูยอนฮา ในวันเดียวกันนั้น ยูยอนฮา บังคับผู้บริหารในเกาหลีทันทีโดยการห้ามไม่ให้พวกเขาเดินทางและแช่แข็งเงินทุนของพวกเขา

 

– หัวหน้ายู ผมมีลูก! ผม….

 

ยูยอนฮา วางสายขณะที่ชายคนนั้นตะโกนอย่างสิ้นหวัง

 

“เฮ้อออออออออออ… .”

 

ถอนหายใจที่ขมขื่นดังขึ้น บุษพาร่วงโรยของ กิลด์ Essence of the Strait จะไม่ได้แสดงความเมตตาต่อผู้ทรยศและให้อีกฝ่ายต้องชนใช้หนี้ให้ได้

 

วันนี้กฎนั้นจะถูกใช้อีกครั้ง

 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างความรู้สึกว่างเปล่าปรากฏในตัวเธออีกครั้ง

มันให้ความรู้สึกเหมือนมีรูอยู่ในร่างกายของเธอพร้อมกับความรู้สึก

ไร้พลังแทรงเข้ามาและออกผ่าอกของเธอ ยูยอนฮารู้สึกเซื่องซึม

 

ตอนนั้นเองที่ม้านั่งของ ยูยอนฮา ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงดวงดาวเธอเห็นฮีโร่ทั้ง 2 ก็โอบกอดกัน ในไม่ช้าริมฝีปากของพวกเขาก็เปิดออก

 

“…ชิ.”

 

ยูยอนฮา คลิกที่ลิ้นของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดวงตาของเธอยังคงอยู่กับจ้องมองพวกเขาจากนั้นลิ้นพวกเขาก็เริ่มพันกัน…

 

อึก

 

ลิ้นข้างหนึ่งโจมตีอีกข้างเหมือนกับแส้ 2 อัน

 

อึก.

 

ยูยอนฮากลืนน้ำลายของเธอเมื่อเห็นภาพลามกตรงหน้า ต่อมาเมื่อ

รถลีมูซีนของเลขานุการหยุดตรงหน้าเธอ

 

“ขอโทษที่มาสาย.”

 

“คะ-คะ?”

 

เลขานุการรีบออกจากรถและเปิดประตูหลัง

 

“ไม่เลย ไม่เป็นไร”

 

หลังจากเข้ามาในรถลีมูซีนแล้ว ยูยอนฮา บังคับให้ตัวเองไม่มองดูคู่รักบนม้านั่ง

 

*************************************************************************

 

[ชั้น 15 เรือถูกทอดทิ้งของ Genkelope]

 

หลังจากใช้เวลาพักกับแีเวนเดลประมาณ 4 วันผมกลับไปที่หอคอย

 

ผมขับเคลื่อนเรือขึ้นพร้อมปลุก NPC ที่เป็นทหารแล้วเสริมกำลังทหารของเรือโดยการทิ้งเหมือนน้ำ TP ด้วยเหตุนี้ผมจึงได้รับทหารติดอาวุธจำนวน 43 นาย

 

“พื้นที่ 3 ส่วนใหญ่กลับสู่การดำเนินการตามปกติ การแก้ไขระบบ

การใช้พลังงานด้วยตนเองดูเหมือนจะได้ผล”

 

ขณะนี้ผมกำลังถูกชี้นำโดยกัปตันเรือ ตอนนี้พื้นที่ 3 ดูเหมือนว่าเป็นสถานที่ที่ผู้คนอาศัยอยู่และ NPC ก็รู้สึกขอบคุณเพราะมันสบายมาก

 

โฮเนอร์พูด

 

“ตอนนี้พวกเราต้องการเริ่มต้นแผนการเพื่อช่วยเหลือมนุษยชาติ”

 

“… .”

 

“แน่นอนว่าตราบเท่าที่ผู้บัญชาการเรืออนุญาต”

 

ผมมองไปที่ โอเนอร์ ผมกลายเป็นผู้บัญชาการเรือไปแล้ว

 

“นายมั่นใจไหม”

 

“แน่นอน พวกเราเคยฝึกฝนมาแล้วหลายครั้ง ต้องขอบคุณการกินอยู่ที่ดีทำให้ พวกเราได้กลับคืนสู่สภาพร่างกายสูงสุดของพวกเราและทุกคนก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น”

 

“อืมงั้นเอาเลย ฉันอนุญาต นายสามารถใช้ TP ได้มากเท่าที่นายต้องการได้เลย”

 

มันเป็นวิธีที่ขาดความรับผิดชอบในการใช้เงิน แต่ผมไม่มีทางเลือก

ผมต้องปีนขึ้นไป ในขณะนั้นเองแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็ปรากฏตัวขึ้น

 

[ 3 คนเข้าสู่พื้นที่ 3]

[ผู้เล่น PhantomThief]

[ผู้เล่น Goryeo Strongest]

[ผู้เล่น Hurabono]

[พวกเขาได้รับการยืนยันว่าเป็นสหายของผู้บัญชาการเรือ ทางเข้าจะถูกเปิดออก]

 

ระบบการจัดการของพื้นที่ 3 เปิดประตูด้วยเสียงกล ชอคจุนกยอง, เจน และ จินโยฮาน เดินเข้ามา

ผมยิ้มกว้าง

 

“มาแล้วเหรอ?”

 

“ใช่~ พวกเราเพิ่งมาถึง ~”

 

เจน ถอดเสื้อคลุมของเธอทันทีหลังจากนั้นและมองไปรอบๆ พื้นที่ 3 แห่งอนาคตด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

 

“ว้าว~ มันเหมือนกับว่าฉันอยู่ในหนังไซไฟเลย”

 

“บอสอยู่ไหน”

 

“เธอบอกว่าเธอมบางอย่างต้องทำ~”

 

“อืม.”

 

ผมถามสิ่งที่ผมอยากรู้

 

“ ใช่แล้วเจน เธอขโมยไปเท็มได้มากี่ชิ้นละ”

 

“ฉันไม่ได้โลภมากแค่ครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ปีศาจค้นพบ ฉันเอาธนูมาให้นายด้วยนะ”

 

ธนูที่เธอพูดอาจหมายถึง [ธนูแห่งเตมูจิน] สำหรับเนื้อเรื่องที่ผมแต่งไว้

[ธนูแห่งเตมูจิน] กับ [คันศรแห่งบุบพา] หลังจากนั้นผมก็ไม่ต้องการอะไรอีก

 

“ขอบคุณ.”

 

“ไม่มีปัญหา~ ฉันต่างหากที่ควรจะเป็นคนที่ขอบคุณ”

 

เจนแสดงกำไลบนแขนของเธออย่างภาคภูมิใจ มันเป็นสร้อยข้อมือที่ทำขึ้นเพื่อเธอโดยใช้วัสดุที่เธอมอบให้ผม ผมสร้างสร้อยข้อมือเพราะเธอมีแหวนและสร้อยคออยู่แล้ว เพียงแต่สร้อยข้อมือเล็กๆนี่ใช้ 21 อัญมณี สายทำจากหินดวงจันทร์ซึ่งกล่าวกันว่าสวยกว่าทองคำมากมาย

โดยปกติแล้ว ค่าใช้จ่ายของวัสดุสูงกว่า 2000 ล้านวอนอย่างง่ายดายและด้วยความชำนาญของคนแคระการสร้างมันขึ้นมามันจึงกลายเป็นสิ่งมีค่า

 

“แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันนนน~”

 

เจนถามด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่

 

“พวกเราจะขึ้นไปชั้น 16”

 

“ตอนนี้?”

 

“ใช่ พวกเราสามารถขึ้นไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการ”

 

พื้นที่ 3 มีโรงเก็บเครื่องบินที่มียานพาหนะที่สามารถบินผ่าน Tower ได้ เมื่อมาถึงชั้นที่ 16 เราจะสามารถเห็นอาณาจักรปีศาจที่แท้จริงได้ใน

มุมมองแบบเต็มๆ

 

“โอ้ แจ่มไปเลย!”

 

ชอคจุนกยอง ตบหน้าอกของเขาเหมือนลิงกอริลลา ผมยิ้มและเรียกกัปตัน

 

“โฮเนอร์.”

 

“ครับ ยานอวกาศพร้อมแล้ว”

 

“พวกเราไปไม่นานหรอก”

 

ด้วยวิธีนี้มันน่าจะปีนขึ้นไปบนชั้นที่ 19 ได้ง่ายๆ อาจใช้เวลาไม่เกิน

2 สัปดาห์ อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆจะยากขึ้นจากชั้นที่ 20 เช่นเดียวกับ Crevon ชั้น 8-1 8-2 และ 8-3 ของ Crevon ชั้น 20 ~ 23 เชื่อมต่อกัน ผมอยากเตรียมตัวเพราะว่าอาจเพื่อเสียชีวิตอย่างน้อย 1 ครั้งที่นั้น

 

“ผมจะนำทางให้เอง”

 

ผมติดตาม โฮเนอร์ และสหายของผมก็ติดตามผมมา

 

*************************************************************************

 

… 30 นาทีต่อมา

 

หลังจากผู้บัญชาการเรือ ‘Extra7’ และสหายของเขาออกไปแล้ว โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ นักยุทธศาสตร์การทหารได้ขอเข้าพบ

 

“ตราบใดที่พวกเราเปิดทางเดินเขาจะปลดล็อกห้องจำศีลได้”

 

“ใช่ แต่คำถามคือวิธีการเปิดทางเดิน”

 

“ง่ายมาก พวกเราแค่ต้องขุดมันให้ได้”

 

“แต่คนที่อาศัยอยู่ในเมืองใต้ดินละ….”

 

ในขณะที่ โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ กำลังคุยกันเรื่องการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของพวกเขาทันใดนั้นก็มีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในเรือ

 

[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]

[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]

[สิ่งมีชีวิตที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงเข้ามาในเรือ]

 

“…อะไรกัน?”

 

“คนที่มีสภาวะการดำรงอยู่ระดับสูงงั้นเหรอ”

 

NPC ในเรือค้างที่ข้อความอย่างไม่คาดคิด อย่างไรก็ตาม โฮเนอร์ และ อีเรนเนอร์ ย้ายก้นอย่างรวดเร็วไปยังห้องควบคุมและตรวจสอบกล้อง

จากนั้นพวกเขาเห็นผู้หญิง 2 คนกำลังเดินไปยังบริเวณที่ 3

สิ่งมีชีวิตที่สวมเสื้อคลุมสองตัวที่มีสถานะที่ไม่ธรรมดานั้น พวกเธอก็คือผู้ดูแลระบบ ‘เมเดีย’ และ ‘อเธอน่า’

 

อีเรนเนอร์ ถาม

 

“พวกเขาเป็นผู้ดูแลไม่ใช่เหรอ?”

 

“ใช่ ว่าแต่ทำไมพวกเธอมาทำอะไรที่นี่…”

 

ผู้ดูแลระบบไม่สามารถเข้าสู่ชั้นอื่นๆได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ดูแลระบบของชั้นนั้น อย่างไรก็ตามชั้น 15 เป็นกรณีพิเศษเนื่องจากไม่ใช่

‘ชั้นอย่างเป็นทางการ’ ที่มีผู้ดูแลระบบ

 

“ฉันไม่แน่ใจ แต่ดูเหมือนว่าพวกเราต้องเปิดประตู”

 

แม้ว่าพวกเขาจะกลัวแต่กัปตันโฮเนอร์ก็รีบตัดสินใจและเปิดประตูที่ปิดอย่างแน่นหนาทันที

 

เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

เมเดีย และ อเธอน่า เดินเข้ามา

แม้ว่าใบหน้าของพวกเธอจะถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมทั้งหน้า แต่ NPC ก็สามารถจดจำพวกเธอได้จากพลังเวทมนต์ที่เป็นเอกลักษณ์ เพราะงั้นพวกเขาเลยตัวสั่นเทาเพราะความกลัว สำหรับพวกเขาแล้วผู้ดูแลระบบอยู่ห่างไกลจากความเป็นคนดีอยู่มาก

 

“สวัสดีคะ ทุกคน~”

 

เมเดีย ถามอย่างใจดีกับ NPC ที่กลัว

 

“ผู้เล่น Extra7 อยู่ที่นี่หรือไม่”