บทที่ 659. Decision (4)

 

ผมรู้สึกว่าผมของตัวเองลุกจนถึงสุดปลายของมันแล้ว แต่ชายคนนั้นก็พยักหน้าราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

 

“แน่นอน. ไม่ชัดเจนใช่ไหม ผมไม่ใช่คนที่จะรักษาโลกนี้เอาไว้ มันคือคุณ ผู้มาจาก “มิติระดับของพินนาเคิล” ซึ่งเป็นหนึ่งเดียวกับจิตวิญญาณอันสูงส่ง หากไม่มีคุณ มิติที่อยู่ในระดับกลางจะหยุดทันทีและหมุนอย่างช้า ๆ จนกว่าจะหายไป”

 

ชายผู้นั้นถอนหายใจอย่างเบา ๆ และพูดต่อ

 

“ แต่คุณสามารถกลับสู่โลกได้อย่างปลอดภัย คุณไม่ต้องกังวลกับเวลาที่ผ่านไป น้อยกว่าสิบวันจะผ่านไปใน ‘มิติระดับของพินนาเคิล’ มีโอกาสที่ไม่สามารถผ่านไปได้ทั้งวัน ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับตัวชี้วัดเวลาที่แน่นอน…. โอ้ ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถลบความทรงจำทั้งหมดที่มีในโลกนี้!”

 

เสียงหัวเราะอันว่างเปล่าออกมาจากริมฝีปากของผม

ผมหัวเราะอย่างเบาๆแล้วกุมขมับของตัวเอง

ในขณะเดียวกันชายคนนั้นพูดต่อ

 

“ ถ้าคุณกลับไปสู่โลกของคุณ โปรดสร้างโลกนี้ใหม่ให้เสร็จสิ้น ผมก็อยากจะเห็นเช่นกัน นวนิยายเรื่องนั้นจะยิ่งใหญ่กว่าโลกทั้งหมดที่ผมสร้างขึ้นมารวมกัน-”

 

“ …เยี่ยมเลย ไอบ้าเอ้ย”

 

ผมกัดฟันแล้วพูดขัดจังหวะเขา

 

“อะไรนะ? อ่า คุณต้องไม่เข้าใจผมอย่างถูกต้อง -”

 

“ ผมเข้าใจแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมโกรธ โลกนี้ … โลกที่คุณ ‘สร้าง’ … ยิ่งใหญ่กว่าของผม “

 

ไม่มีทางที่นวนิยายที่ผมเขียนจะยิ่งใหญ่ไปกว่าโลกนี้

นอกจากนี้ผมไม่คิดว่าผมได้สร้างโลกนี้ขึ้น ผมแค่มาอยู่อาศัยในนี้เท่านั้น

 

“ หืม…ผมเข้าใจแล้ว”

 

รอยยิ้มเล็ก ๆ แผ่ไปทั่วใบหน้าของเขา

เขาหันมาจริงจังมากขึ้นเล็กน้อยและถาม

 

“ แล้วการตัดสินใจของคุณคืออะไร?”

 

“ มีอย่างอื่นที่ผมอยากถาม”

 

ผมอยากรู้เกี่ยวกับอีกสิ่งหนึ่ง บางทีมันอาจสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

 

“ …ผมจะตายในโลกนี้ได้ไหม? ผมเป็นอมตะเหมือนบาอัลหรือเปล่า?”

 

“ ไม่ คุณตายได้ และแม้ว่าคุณจะตาย โลกนี้ก็จะไม่หยุดลง เพราะวิญญาณของคุณจะอยู่และรักษาโลกนี้ นั่นเป็นสาเหตุที่บาอัลต้องการฆ่าคุณ”

 

“ฮา….”

 

เสียงถอนหายใจออกจากปากของผม

จากที่ได้ยินนั้น ผมไม่มีทางเลือกตั้งแต่ต้น จากช่วงเวลาที่ผมนถูกซิงโครไนซ์กับโลกนี้ จากช่วงเวลาที่ผมรักผู้คนในโลกนี้ การตัดสินใจของได้เริ่มขึ้นไปแล้ว

จริง ๆ แล้วผมรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

ดังนั้นผมจึงยิ้มออกมา …

 

“ แน่นอนคุณสามารถเลือกที่จะอยู่ที่นี่ได้ แต่ผมจะไม่แนะนำ เพราะคุณจะกลายเป็นผู้ที่อยู่ในมิติของอันดับที่น้อยกว่า ‘มิติระดับของพินนาเคิล’! Plus-!”

 

ชายคนนั้นทำให้ใบหน้าของเขาแข็งทื่ออย่างน่ากลัวและยกนิ้วขึ้น

 

“ เนื่องจากคุณจะไม่เป็นผู้เขียนอีกต่อไป คุณจะสูญเสียทุกอย่างที่คุณได้รับจากพลังของผู้เขียน คุณควรรู้ว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร ซึ่งรวมถึงความสัมพันธ์ส่วนตัวไม่ใช่แค่ความสามารถ”

 

“… .”

 

ผมพูดไม่ออก

สิ่งที่เขาพูดนั้นน่ากลัวจริงๆ

ผมคิดไม่ออก ด้านในหัวของผมว่างเปล่าเหมือนกระดาษ

ความว่างเปล่าในหัวของผมก็เริ่มเต็มไปด้วยสิ่งที่ผมสร้างขึ้น ใบหน้าของผู้คนนับไม่ถ้วนฉายขึ้นมา

“ ตอนนี้ เลือกครับ คุณไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว สิบนาทีในโลกนี้เทียบเท่ากับหนึ่งวันข้างนอก”

 

ชายคนนั้นเร่งผม

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ตอบ

หากเขามาพบผมใน ‘วันแรก’ เมื่อผมไม่แม้แต่จะเป็น ‘คิมฮาจิน’ การตัดสินใจของผมคงเป็นเรื่องง่ายๆ ผมคงจะกลับบ้านไปสู่โลกที่ผมจากมา

 

“อา….”

 

แต่ตอนนี้…เขาจะถามสิ่งนี้ได้อย่างไร หลังจากมันผ่านมานานมากแล้ว?

ผมใช้เวลามากเกินไปในโลกนี้ ที่จะลืมทุกสิ่งและปล่อยให้มันพังทลาย…ผม…ผมใส่ใจโลกนี้มากเกินไป

 

“… .”

 

ในที่สุดผมก็เริ่มเดินชะลอการตัดสินใจลง

รอยเท้าของผมกลายเป็นตราในทุ่งหิมะสีขาว

 

“คุณกำลังจะไปไหน?”

 

ผู้เขียนร่วมถาม

ผมตอบสั้นๆ

 

“ …ผมจะกลับไป”

 

ผู้เขียนร่วมถามกลับ

 

“สถานที่นั้นคือที่ไหนครับ?”

 

ผมมองเห็นภาพซ้อน หยดน้ำขนาดเล็กตกลงสู่สนาม

ผมกำลังร้องไห้.

 

“…ถึงบ้าน.”

 

“ และบ้านของคุณอยู่ที่ไหนครับ?”

 

“… .”

 

ผมไม่สามารถตอบได้ มันยากพอที่จะยืนอยู่ได้

ผมแค่เดินบนเส้นทางสีขาว ผมเดินและเดินไปเรื่อยๆ ร่องรอยของน้ำตาและรอยเท้าปรากฏบนสนามหิมะ

ข้างหลังเขาเสียงอันเยือกเย็นของผู้เขียนร่วมดังขึ้น มันสั่นหูของผมเหมือนเสียงสะท้อนที่ว่างเปล่า

 

“ การค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ”

 

ผมเดินต่อไป

หากผมเดินไปบนเส้นทางนี้ต่อไป ในที่สุดผมก็ควรจะพบว่าตัวเองอยู่ที่บ้านแล้ว

ผมไม่รู้ว่าบ้านจะอยู่ที่ไหน แต่ผมมั่นใจว่าผมจะอยู่ที่นั่น

ดังนั้นผมบอกตัวเองให้เดินต่อไป

มากกว่านี้อีกนิดหน่อย

ดังนั้นผมจะไม่เป็นทุกข์ ดังนั้นผมจะไม่เสียใจ….