บทที่ 633 The Final Name (4)

ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดปรากฏความเด็ดเดี่ยว บาอัลยิ้มอย่างเย็นชา มนุษย์ทั้งหมดเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่พิเศษอะไรนอกจากตัวละครในนวนิยายเฉกเช่นเดียวกับตัวเขา

’การดำรงอยู่ของเราล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์ ’

บาอัลเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไกลโพ้น ก้อนโลหะขนาดใหญ่ลอยอยู่บนหัวของเขาและในนั้นคือคิมฮาจินผู้เขียนผู้ที่สร้างโลกใบนี้

บาอัลรู้สึกถึงแรงกระตุ้นจากความโกรธ เขาจ้องมองไปที่ผู้เขียนและเพิ่มพลังปีศาจของตัวเอง เขาแผ่ขยายพลังปีศาจของตัวเองเหมือนภูเขาไฟ พลังงานแห่งความโกรธเกรี้ยวปกคลุมทั่วทั้งโลกรุกล้ำเข้าไปในธรรมชาติและดึง ‘ตัวละคร’ ทั้งหมดเข้าไปในปราการของ บาอัล

!“-”

บาอัลคำรามในปราการนั้นและสาบานกับตัวเองอีกครั้ง

‘ข้าจะทำลายโลกใบเล็กๆที่หวงแหนของแก ข้าจะไม่เหลือแม้เพียงของเล่นชิ้นเดียว ‘

ดวงตาของบาอัลเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและความมืดของเขาเริ่มกลืนกินโลก

**

[เรือรบแห่งเกนเคลลอป]

ประมาณ 30 วินาทีหลังจากการ์ดระดับ 9 ดาวหายไป ชิมูริน ก็ปรากฏตัวขึ้นในจุดที่การ์ดใบนั้นหายไป นั่นหมายความว่าการ์ดระดับ 9 ดาวเรียก ชิมูรินออกมาหรือ แต่ทำไมชิมูรินมีความเกี่ยวข้องยังไงกับการ์ดใบนั้น?
ความรู้สับสนเกิดขึ้น ผมมองลงที่ที่พื้นข้างล่างนั่น

“ อะไรนะ…. พวกเขาคือทุกคนจากโลกอื่น”

โทเมอร์พึมพำขณะที่เธอสังเกตเห็นทหารของ อาณาจักรลีโอเรส และ อาณาจักรอรันเฮลล์ ผมยักไหล่แล้วหันไปหาเธอ

“ อย่างไรก็ตาม คุณควรเตรียมพร้อมที่จะลงไป”

“ คุณต้องการให้ฉันไปด้วยหรือ”
โทเมอร์ยกคิ้วของเธอขึ้น เธอดูเหมือนจะสงสัยว่าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอหรือไม่

“แน่นอน เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราสามารถหาได้”

ผมพยักหน้าและนำกระสุนมิสเทลทีนออกมาจากรอยสัก กระสุนเรียวยาวสี่นัดเปล่งประกายอย่างบางเบา

“…นั่นอะไรน่ะ?”

โทเมอร์ถามพลางมองที่กระสุน ผมถูกระสุนเบา ๆ สักครู่ก่อนเปิดใช้งาน [การสังเคราะห์]

[หลอมกระสุนมิสเทลทีน ….]

ทันทีที่ข้อความของระบบปรากฏขึ้นกระสุนทั้งสี่ถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว นอกเหนือจากการสังเคราะห์ ผมได้ใช้ SP ที่เหลือทั้งหมดของตัวเองเพื่อเพิ่มความพิเศษในหาร”ขจัดปีศาจ” เข้าไปในกระสุนนัดสุดท้าย

“ว้าว มันรวมเป็นนัดเดียวแล้ว”

เช่นเดียวกับที่กระสุนนัดสุดท้ายเกิดขึ้น แต่สิ่งนี้เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะจัดการบาอัลได้อย่างสมบูรณ์
ผมแสดงกระสุนให้ โทเมอร์ ที่เฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดด้วยความสนใจ

“ สิ่งนี้น่าจะทำให้บาอัลจนมุมได้อย่างน้อยครั้งหนึ่ง”

อาวุธพร้อมแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเวลา
เมื่อพลังของฮีโร่ทั้งหมดรวมตัวกัน เมื่อโชคของผมนำพาโชคชะตาของผู้อื่นและพลังทั้งหมดของโลกมารวมกัน….
นั่นจะเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับผมที่จะยิงกระสุนนัดนี้
และเวลานั้นอาจจะเป็น ….
KWAAAAANG-!
ทันใดนั้น การระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้นและความมืดก็กลืนกินทุกสิ่ง

“…เกิดอะไรขึ้น?”

โทเมอร์เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทันทีที่พื้นของเรือจมลง – ไม่ตัวเรือเองก็หายไปและพวกเราสองคนก็เริ่มตกลงมา 4000 เมตรลงไปที่พื้น

“ Uaaaaaah-” โทเมอร์กรีดร้อง

ผมเรียกสปาร์ตันออกมาอย่างเร่งด่วน สปาร์ตันที่พุ่งเข้าใส่ฉากเหมือนฮีโร่กางปีกของเขาแล้วจับโทเมอร์กับผมขึ้นมาไว้บนหลังของเขา

“โอ้ พระเจ้า.”

โทเมอร์ จับหน้าอกของเธอและเริ่มหายใจอย่างหนักหน่วง ปฏิกิริยาของเธอเป็นที่เข้าใจ แม้แต่เหนือมนุษย์อย่างเธอก็คงจะไม่รอดจากการตกลงไปจากความสูง 4000 เมตร

“…”

ผมมองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า เรือของ เกนเคลลอป หายไป ท้องฟ้าหายไป ต้นไม้และหญ้าหายไปและเราถูกล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด
อย่างไรก็ตาม เมื่อผมเบิกตาขึ้นและมองไกลออกไปทำให้ผมค้นพบใบหน้าที่คุ้นเคยมากมาย
คิมซูโฮ, แชนายอน, ยุนซึงอา, ชิมูริน, ไอลีน …. ทุกคนตกใจจากการเปลี่ยนแปลงของฉากอย่างฉับพลันเช่นกัน พวกเขาก็กำลังพยายามที่จะเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน

“เฮ้ พวกเราอยู่ที่ไหน” โทเมอร์ถามขึ้น

ผมได้รับข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นี้ผ่านการสังเกตและการอ่าน

[ปราการของบาอัล – พื้นที่ที่สร้างโดยบาอัล สำหรับการสืบเชื้อสายของเขาลงมาบนโลก มันคล้ายกับดินแดนเหนือธรรมชาติของบาอัล]

ดูเหมือนว่าบาอัลจะทำสิ่งที่บ้าไปแล้ว

ผมตอบอย่างขมขื่น“ ข้างในปราการของ บาอัล”

“…ฮะ?”

“ ดูเหมือนว่าบาอัลพาเรามาที่นี่”

ผมหันมามองโทเมอร์ โทเมอร์จ้องกลับมาที่ผมและหัวเราะเบา ๆ

“ นั่นหมายความว่าบาอัลอยู่ที่นี่ด้วยใช่มั้ย”

“ ถูกต้อง”

“โอเค ดีละถ้าอย่างนั้น-“

โทเมอร์พับแขนเสื้อขึ้น เธอเพิ่มพลังเวทมนตร์ของตัวเองขึ้นด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“ ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าฉันได้รับสมญานาม เจ้าหญิงเลือดเหล็ก มาได้ยังไง”

ร่างกายของเธอเริ่มไหม้เป็นสีน้ำเงิน ดวงตาและนิ้วมือของเธอ หัวใจและเส้นผมของเธอ – ทุกส่วนทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟสีฟ้า ตอนนี้เธอเป็นตัวอย่างที่ดีของซุปเปอร์ฮิวแมนที่เห็นเฉพาะในการ์ตูน

“ โอเค ฉันจะ….”

ผมพยักหน้าแล้วโหลด กระสุนมิสเทลทีน ใส่เข้าไปใน Desert Eagle ความจริงแล้วคือผมกลัวมาก แต่ผมแกล้งทำเป็นว่าปกติดีและวางมือบนไหล่ของโทเมอร์

“ ….มันจะปกป้องคุณจากด้านหลัง”

“…ปกป้องฉัน?”

โทเมอร์ดูไม่พอใจไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม

“ใช่ ฉันเป็นนักแม่นปืนแต่เดิม จำได้ไหม?”

“…เอาเถอะ”

เธอพยักหน้าอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็พุ่งออกกไปอย่างหงุดหงิดด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งกว่ากระสุนของตัวผมเองเสียอีก