บทที่ 620 การประชุม (9)

เฟฮี ถาม อีเรน ว่าทำไมเขาถึงร้องไห้ อีเรนรีบเช็ดน้ำตาของเขาและรีบตอบเธอกลับไปว่าเขาไม่ได้ร้อง เฟฮียกยิ้มแล้วมองดาบของ อีเรนที่ผูกติดอยู่ที่เอวของเขา อีเรนเห็นดังนั้นจึงค่อยๆหันดาบไปทางด้านหลังของเขาช้าๆ

เฟฮีถามขึ้น“ เธอชื่ออะไร”

อีเรน ตอบว่า“ กระผมชื่อ อีเรนขอรับ เป็นอัศวิน”

“ฉันรู้ ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอมาบ้างแล้ว”

เจ้าหญิงพยักราวกับว่าการพบกันของพวกเขาเป็นเรื่องบังเอิญ ในความเป็นจริง มีข่าวลือเกี่ยวกับอัศวินหนุ่มชื่อ อีเรน ที่ได้รับการผลัดเปลี่ยนหน้าที่ในพระราชวังบ้างใมบางครั้ง แม้แต่โรเมโรผู้ติดตามของเฟฮีก็ชื่นชมอัศวินหนุ่มคนนี้ เขาเคยพูดว่า“ ถ้าเขาเกิดเมื่อ 10 ปีก่อน ชะตากรรมของอาณาจักรของเราคงจะเปลี่ยนไป”
เฟฮีโลภมาก เธอต้องการอัศวินที่แข็งแกร่งที่สามรถร่วมทางไปกับความใฝ่ฝันของเธอได้

“ ฉันได้ยินมาว่ามาสเตอร์ของเธอป่วย”

เฟฮีถาม เวลานี้อีเรนรู้สึกลังเลที่จะตอบคำถามนั้น

“…”

แม้ว่าเขาจะยังคงนิ่งเงียบแต่อีเรนไม่สามารถอดทนที่จะรอปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้ Puharen ผู้ซึ่งเขาสาบานว่าจะจงรักภักดีได้ยอมแพ้ต่อการรักษาของมาสเตอร์ คนรับใช้ของ Puharen เข้ามาหาเขาด้วยตัวเองและพูดว่า“ เราขาดเงินทุนและเวลา”
อีเรน รู้สึกผิดหวัง แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องเข้าใจ เนื่องจากอาจารย์ของเขาเข้าใจในจุดนั้นอีเรนก็ต้องทำเช่นกันเช่นกัน

เฟฮีถามอีกครั้ง “ เขาป่วยหรือไม่? ฉันยังไม่ได้คำตอบเลย”

“ …เขาป่วยขอรับ” อีเรนพยักหน้า

เฟฮีเปิดประตูห้องที่อีเรนเพิ่งเดินออกมาโดยมีอีเรนเดินตามเจ้าหญิงเข้าไปติดๆ
“…”

เฟฮี มองมาสเตอร์ของ อีเรน ที่นอนอยู่บนเตียงของเขา เธอรู้จักอัศวินที่ตอนนี้เเห้งเหี่ยวจนแนบติดกระดูกคนนี้
‘จินเคนส์.’
อัศวินยศเล็กๆที่มีข้อจำกัดที่เห็นได้ชัด เขาเริ่มต้นในระดับล่างๆและอยู่ระดับนั้นจนตลอดชีวิตของเขา ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังถือว่าเขามีประโยชน์ เพราะเขาได้นำเด็กชายผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมคนนี้มาสู่เมืองหลวง

“ฉันรู้จักเขา จินเคนส์ คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์”

เฟฮีจ้องมองจินเคนส์

“ ฉันได้ยินมาว่า เขารับใช้ราชวงศ์มาเกือบ 20 ปีแล้ว ฉันแน่ใจว่าอดีตกษัตริย์จะจำเขาได้เช่นกัน….”

เมื่อเสียงของ เฟฮี เริ่มนุ่มนวลลง ความหวังของ อีเรนเหมือนได้ถูกจุดประกายมากยิ่งขึ้น บางที เฟฮี อาจช่วยมาสเตอร์ของเขาได้

‘ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันควรขอความช่วยเหลือจากเธอ หรือฉันควรรอให้เธอพูดก่อนกัน?’ อีเรนสงสัยในใจ

แต่แล้วหลังจากนั้น
ทันใดนั้นเจ้าหญิงก็หันกลับมามอง อีเรน

“ อัศวินหนุ่มเอ๋ย”

“…พะยะค่ะฝ่าบาท.”

อีเรนคุกเข่าต่อหน้าเจ้าหญิงและก้มหน้าลง เฟฮี สามารถรู้สึกได้ถึงความคาดหวังและความตื่นเต้นที่เพิ่มขึ้นจาก อีเรน เจ้าหญิงผู้เขี้ยวลากดินซ่อนรอยยิ้มของเธอและพูดต่อด้วยท่าทางที่เด็ดเดี่ยว

“ ฉันจะช่วยเธอเอง”

“… !”

ในขณะนั้นหัวใจของ อีเรน เต้นแรงขึ้นไปด้วยความดีใจ เงื่อนไขที่ตามมา – แต่หากเธอสัญญาว่าจะรับใช้ฉันนับจากนี้เป็นต้นไป – ก็จะถูกมองข้ามไปอย่างง่ายดาย

อีเรน มองไปที่ เฟฮี ภายใต้แสงจันทร์สีซีด เจ้าหญิงน้อยผู้นี้กำลังส่องแสงสีเงินสุกใสเสมือนดาวแห่งความหวังของเขา

**

[โลก – เกาหลี]

ผมส่งพิกัดหอคอยแห่งปาฏิหาริย์ไปให้ยูยอนฮา หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ยูยอนฮาจึงเปลี่ยนเป็นการสนทนาทางวิดีโอแทน หน้าจอขนาดใหญ่ที่โผล่ขึ้นมาเต็มไปด้วยใบหน้าของ ยูยอนฮา ผมรีบลดขนาดหน้าจอลงทันที

– ทำไมที่นี่ทุกอย่างดูกระทันหันไปซะหมด? มันคือหอคอยแห่งปาฏิหาริย์ ใช่มั้ย?

ยูยอนฮา ขมวดคิ้วแน่นพลางชี้ไปที่พิกัดที่ผมเพิ่งส่งไป เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่เข้าใจถึงความต้องการของผม

“ เมเดีย อยู่กับฉัน ตอนนี้”

ผมปรับมุมของ smartwatch เพื่อให้เห็นเมเดีย เมเดียยิ้มบางๆและโบกมือ ยูยอนฮา สะดุ้ง

– อะไร … ทำไม เมเดีย ถึงอยู่ทีนั่น …

“ เมเดียนำจดหมายอย่างเป็นทางการจาก ครีบวอน มาให้ฉัน เธอควรอ่านมันก่อน “

ผมสแกนจดหมายด้วย smartwatch แล้วส่งไปที่ ยูยอนฮา ยูยอนฮาเบิกตากว้างหลังจากอ่านจดหมายก่อนที่ผมจะเริ่มอธิบายซะอีก เธอเข้าใจอะไรได้รวดเร็วเช่นเคย

-…นี่.

“ใช่. เธอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย”

โทเมอร์เขียนไว้ในจดหมาย“ ราชินีอราฮาผู้พิชิตชั้นที่ 9 ได้ประกาศครีบวอนเป็นจักรวรรดิและกลายเป็นจักรพรรดินี เธอต้องการที่จะช่วยคุณ แต่ในหอคอยไม่มีพลังที่จะทำให้เราสามารถใช้สำหรับการลงไป โลกของคุณมีพลังนนั้นหรือไม่?”

และพลังนั้น มันมีอยู่บนโลก

– คุณคิดจะใช้มิติเอนโทรปีหรอ?

“ถูกตัอง”

ผมหักนิ้วดังกร๊อบ

[มิติเอนโทรปี]

“ ถ้าเราส่งผ่านพลังงานไปที่หอคอย เราจะสามารถสร้างเส้นทางชั่วคราวได้”

– อืม…ให้เวลาฉันสักครู่

ยูยอนฮา ในหน้าจอเริ่มคิดอย่างถี่ถ้วน นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้าและเส้นผมของเธอได้ยาวตั้งตรงเหมือนกำลังหยุดนิ่ง ทั้งหมดนี้เกิดจากทักษะพิเศษของ ยูยอนฮา ที่เพิ่มความสามารถในการคิดอย่างมีลอจิค

ประมาณ 3 นาทีต่อมา

– ฉันไม่รู้ว่ามันจะทำงานไหม เพราะฉันไม่มีข้อมูลเพียงพอ ฉันไม่สามารถคำนวณได้อย่างถูกต้อง … แต่ฉันคิดว่านี่เป็นทางเลือกเดียวของเราและ…ฉันจะทำมัน.

ยูยอนฮา พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว ผมเหลือบไปมอง เมเดีย

“ เมเดีย โปรดกลับไปที่ ครีบวอนและปรับเวลา”

ก่อนที่จะทำการอัญเชิญครั้งใหญ่แบบนี้ เวลาของเราจะต้องสอดคล้องกับ ครีบวอน และ ครีบวอน ยังต้องการเวลาในการเตรียมกองทัพให้พร้อมด้วยเช่นกัน

“ …มันจะสำเร็จใช่ไหม?”

เมเดีย ถามด้วยความสงสัย
ผมจึงพยักหน้าตอบกลับไป.

“ ใช่ มันจะสำเร็จแน่นอน แต่คุณต้องรีบไป”

เรายังคงอยู่ภายใต้อิทธิพลของ ‘การสะสมโชค’ ของผม
นอกจากนี้ ผมยังมีโชคเหลืออยู่สำหรับการใช้งานครั้งสุดท้าย

“ โอเค ถ้าคุณแน่ใจแบบนั้น”

เมเดีย ท่องคาถาอย่างรวดเร็ว หลังจากบริบทนั้นซึ่งรวดเร็วมากจนฉผมเข้าใจผิดว่าเป็นกระแสลมด้วยซ้ำ เมเดีย ก็ได้หายตัวไปแล้ว

“….”

ผมสงบสติตัวเองลงด้วยการสูดหายใจลึกและหันมามองสปาร์ตันบนไหล่ของตัวเอง

“สปาร์ตัน”

-Pururu

สปาร์ตันอ่านความคิดของผมและพยักหน้าก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร
ถึงอย่างนั้นก็ตาม ผมยกยิ้มและสั่งคำสั่งของตัวเองดัง ๆอีกครั้ง

“ ไปหา ยูยอนฮา กันเถอะ”

**

[โคลอสเซียมของ วาสโก้ – สนามกีฬา]

“…”

“…”

ชอคจุนกยอง และ จินเซยอน จ้องมองหญิงสาวตรงหน้าพวกเขาอย่างไม่วางตา

ที่ห้องบัลลังก์ที่เป็นที่สำหรับวาสซาโกโดยเฉพาะ สร้างขึ้นที่จุดสูงสุดของโคลอสเซียม นี่คือสิ่งที่ผู้ท้าชิงคนสุดท้ายจะต้องเผชิญหน้ากับ วาสโก้ ในระหว่างการดวลครั้งสุดท้าย

อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ ชอคจุนกยอง และ จินเซยอนจ้องมองวาสโก้ อย่างสงบนิ่ง พวกเขาไม่รู้สึกถึงการถูกคุกคามหรือความหวาดกลัว แต่สับสนในลักษณะที่ปรากฏของ วาสโก้ เท่านั้น วาสซาโกไม่เพียงดูอ่อนแอเท่านั้น แต่เธอยังงดงามจนไม่เหมือนปีศาจเลยแม้แต่น้อย

เส้นผมสีฟ้าที่ค่อนข้างยาวของเธอปลิวเหมือนคลื่นในมหาสมุทร จมูกและปากของเธอกลมกลืนกันราวกับดวงจันทร์และดวงดาวบนท้องฟ้า และดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับว่าพวกมันมีแสงสว่างทั้งหมดของโลกอยู่ในนั้น

“… ฮึ่ม.”

ไม่มีคำใดที่จะบรรยายความงามนี้ได้อย่างเหมาะสม เธอรู้สึกว่าความมั่นใจของตัวเองหายไป จินเซยอน หันจ้องมองที่ ชอคจุนกยอง
สายตาของ ชอคจุนกยองจับอยู่ที่ วาสโก้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คำนึงถึงมารยาทหรือการควบคุมตัวเอง จินเซยอนหยิกชอคจุนกยองอย่างแรง แต่เล็บของเธอไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาได้

“ฉันชอบมาก”

ในเวลานั้น วาสโก้ ก็พูดขึ้นมาในที่สุด

“คุณชอบอะไรหรือ?”

จินเซยอน ถามอย่างระมัดระวัง วาสโก้ยกยิ้มขึ้นและแตะบนบัลลังก์สองครั้ง เก้าอี้ที่ทำโดยแบล็กโลตัสซึ่ง ชอคจุนกยองยกให้ให้กับ วาสโก้ (?)

“ เก้าอี้ตัวนี้ ฉันชอบมันมาก.”

วาสซาโกพึงพอใจกับมันอย่างแท้จริง จินเซยอนพยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

——————–2——————–