บทที่ 606 งานเลี้ยงครั้งสุดท้าย (1)

[ปราสาทของบาอัล]

คิมซูโฮยังคงปีนขึ้นบันไดที่ไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเขาใกล้กับท้องฟ้ามากขึ้น เขาก็คร่ำครวญในสิ่งที่จินซาฮยอคพูดเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน

‘คิมฮาจินมีความรู้สึกที่ซับซ้อนสำหรับฉันมากจนมันเป็นปัญหาสำหรับฉัน’
‘ถ้านายรู้ว่าคิมฮาจินรู้สึกยังไง นายทุกคนคงตกใจอะ….’

ไม่เข้าใจเลยว่าเธอหมายถึงอะไร แล้วคิมซูโฮก็เรียกชินจงฮัก

“ชินจงฮัก นายรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม?”

“เกี่ยวกับอะไร?”

“เกี่ยวกับสิ่งที่จินซาฮยอคพูดอะ”

ชินจงฮักส่ายหัว

“ไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย ฉันตามเธอมาที่นี่เท่านั้นแหละ….แต่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นจ้องที่คิมฮาจินด้วยท่าทางที่อบอุ่นนะ”

“อะไรนะ? จริงดิ?”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกน่าซูโฮ ฉันแน่ใจว่าเธอโกหก ทำไมเฟนรีร์ถึงชอบผู้หญิงที่บ้าคลั่งด้วยละ?”

ไอลีนพูดตัดบท
เอาตรงๆ คิมซูโฮคิดแบบเดียวกัน แต่เขารู้ว่าจินซาฮยอคไม่ใช่คนประเภทที่จะติดตลก เธอคิดว่าตัวเองเป็นพวกราชวงศ์ และการล้อเล่นเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับศักดิ์ศรีของพวกเขา

“ยิ่งกว่านั้น ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไหร่เราจะไปถึงจุดสิ้นสุดของบันไดนี้สักที!”

ไอลีนไขว้แขนอย่างไม่มีทุกข์ อย่างที่เธอพูด ทุกคนปีนขึ้นบันไดมาเกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว แต่พวกเขายังไม่ทันเห็นอะไรที่คล้ายกับทางเดินเลย

“…เฮ้ย! สาวผมสีดำ!”

ไอลีนเรียกจินซาฮยอค ซึ่งกำลังปีนไปข้างหน้า จินซาฮยอคหยุดและมองกลับไปที่ไอลีน

“เธอแน่ใจหรอว่าเรากำลังไปในทางที่ถูกต้อง?”

“…ใครจะรู้?”

จินซาฮยอคยักไหล่อย่างไร้ความรับผิดชอบ

“หะ?”

ไอลีนหน้าซีด ซึ่งจินซาฮยอคยิ้มเยาะ

“เรามีทางเลือกอื่นอีกไหม? ไม่ใช่ว่าเราจะตะโกนให้บาอัลออกมารึไง เราจะไปต่อและในขณะเดียวกันฉันจะส่งกระแสจิตไปยังดอกบัวดำ”

“ …ส่งกระแสจิต? ถึงดอกบัวดำเหรอ?”

“ช่าย”

จินซาฮยอคพยักหน้าและส่งกระแสจิตไปที่คิมฮาจิน วิธีของเธอในการส่งสัญญาณทางจิตนั้นค่อนข้างพิเศษ เพราะเธอใช้ ‘การจัดการความเป็นจริง’ เพื่อทำเช่นนั้น

– ฉันอยู่ในปราสาทของบาอัลกับคิมซูโฮ นายอยู่ข้างนอกนะ อย่าเข้ามาในปราสาท หากนายต้องการช่วยโลกให้ทำตามที่ฉันพูดซะ

คิมฮาจินตอบประมาณ 3 นาทีหลังจากนั้น

-…ทำไม?

มันเป็นคำถามสั้นๆ จินซาฮยอคหัวเราะในใจกับปฏิกิริยาที่น่ารักนี้ ซึ่งข้างหลังเธอ ไอลีนส่งเสียงอันดังออกมา

“เข้าเร็ววว! เราต้องไปอีกนานแค่ไหน -”

“โอ้ นั้นไง”

จินซาฮยอคขัดจังหวะไอลีน และชี้ไปที่จุดหนึ่งบนบันไดวน ชินจงฮัก คิมซูโฮ และไอลีน หันไปจ้องมองยังจุดที่จินซาฮยอคชี้ทันที

“…ฮะ? เธอพูดถูก มันอยู่ที่นั่นจริงๆ แต่เมื่อไม่นานมานี้มันไม่มีอะไรหนิ”

ดวงตาของไอลีนเบิกกว้าง เช่นเดียวกับที่เธอพูด ประตูใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในจุดที่ว่างเปล่าก่อนหน้านี้

“…ฉันจะเข้าไปก่อนแล้วกัน”

ชินจงฮักก้าวไปข้างหน้าทันทีที่เขาเห็นประตู เขากระโดดขึ้นบันได 3 ครั้งในแต่ละครั้งจนกระทั่งเขามาถึงประตู เมื่อเห็นว่าชินจงฮักทำงานอย่างไร จินซาฮยอคก็ยิ้ม

ในไม่ช้า สมาชิกทั้งสี่ก็มาถึงประตู ชินจงฮักยืนอยู่หน้าประตูขนาดยักษ์ ชินจงฮักจ้องมองที่จินซาฮยอคและจินซาฮยอคพยักหน้า ชินจงฮักก็คว้าลูกบิดทางด้านขวา ในขณะที่คิมซูโฮจับลูกบิดทางด้านซ้าย จากนั้นพวกเขาก็ผลักมันไปข้างหน้าด้วยกัน

Kiik-

ประตูยักษ์เปิดออกพร้อมเสียง ในทันใดนั้น แสงก็ที่เปล่งประกายจากอีกด้านหนึ่งและดนตรีคลาสสิกก็เริ่มบรรเลง พวกเขาทั้งสี่กระพริบตาด้วยแสงแพรวพราว และในทันทีต่อมา กระบวนการคิดของพวกเขาก็หยุดลง
ฉากที่พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เห็นกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า

“…ที่นี่ที่ไหนอะ?”

ไอลีพึมพำอย่างเงียบๆ แล้วกลอกตาเพื่อศึกษาพื้นที่ อธิบายง่ายๆได้คือพวกเขาอยู่ในที่ที่เรียกได้ว่าเป็น ‘งานเลี้ยง’ โคมระย้าอันเพ้อฝันหล่อไปทุกทิศทางและมีการจัดงานเลี้ยงที่หรูหรามากมาย พวกเขายังสามารถเห็นชายหญิงแต่งตัวดีเต้นรำไปกับดนตรีคลาสสิก
ไม่ว่าพวกเขาจะดูอย่างไร พวกเขาก็อยู่ในห้องจัดเลี้ยง

“ …เขาอยู่ตรงนั้น”

ในขณะที่คนอื่นยืนสับสน จินซาฮยอคเห็นคนหนึ่งจากฝูงชนและยิ้ม
คิมซูโฮและชินจงฮักได้ติดตามการจ้องมองของจินซาฮยอค ในขณะที่ไอลีนได้สนใจพนักงานเสิร์ฟที่ถือช็อกโกแลตแฟนซี

“นั่นคืออียอนจุน หัวหน้าคนก่อนของคณะคมีเลียน”

เวลาที่จินซาฮยอคพูดถึงเรื่องนี้….

“อะไรนะ?”

ดวงตาของไอลีนเปิดออกและความสนใจของเธอก็หันไปหาอียอนจุน

“ไอ้นั่นมัน…เขายังมีชีวิตอยู่จริงเหรอ?”

ไอลีนก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับอียอนจุน ปัจจุบันเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียงชั้นบนของห้องจัดเลี้ยง มองลงไปที่ฝูงชนด้านล่าง

**

[ประตูอาณาจักรอสูร – กำแพงของบาอัล]

ผมยืนอยู่หน้าปราสาทของบาอัล เจนและชิมูรินกำลังยืนอยู่ข้างๆผม แม้ว่าผมจะใช้กระสุนส่วนใหญ่หมดแล้ว แต่ผมก็กำจัดสัตว์อสูรทั้งหมดที่วิ่งอาละวาดเข้าไปในกำแพง ในไม่ช้าราเชล ยุนซึงอาและวีรบุรุษคนอื่นๆ ก็มาที่นี่เช่นกัน

“ไปกันเถอะ”

เมื่อผมกำลังจะเข้าปราสาทของบาอัล…

– ฉันอยู่ในปราสาทของบาอัลกับคิมซูโฮ นายอยู่ข้างนอกนะ อย่าเข้ามาในปราสาท หากนายต้องการช่วยโลกให้ทำตามที่ฉันพูดซะ

การส่งกระแสจิตของจินซาฮยอคไหลเข้ามาในหูของผม ซึ่งผมหยุดทันที

“… หืม? เกิดอะไรขึ้นหยออ ~?”

เจนเงยหัวของเธออย่างอยากรู้อยากเห็น

“เอ่อ…รอเดี๋ยวนะ ฉันได้รับข้อความแปลกๆ”

ผมส่งกระแสจิตกลับไป

-ทำไม?

แต่เธอไม่ตอบกลับ หลังจากรอสักพัก ผมก็ไม่สนใจคำเตือนของเธอและเข้าไปข้างใน ผมคิดและสรุปว่ามีโอกาสที่จินซาฮยอคจะไม่โกหกผม

“รออีกหน่อยแล้วกัน”

ผมกางเอเธอร์ออกเหมือนพรมและนั่งลงบนพื้น เจนและชิมูรินก็นั่งข้างผม เจนหาวและชิมูรินหยิบกระดาษม้วนออกมาทันทีที่เธอนั่งลง

“นั่นคือม้วนมิติหรอ?”

ผมดูม้วนกระดาษของเธอด้วยความสนใจ ชิมูรินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ม้วนนี้จะอันญชิญประตูใหญ่ที่เชื่อมต่อสองมิติเข้าด้วยกัน มันยังไม่สมบูรณ์และไม่ปลอดภัย ประตูเองก็ยังไม่ใหญ่พอ ยังมีอีกมากที่ฉันต้องแก้ไข…ทำไม? ผมอยากไปหรอ?”

“…”

ผมจ้องที่ม้วนกระดาษอย่างหนักแน่น จากนั้นความคิดที่ยอดเยี่ยมก็พุ่งทะลุจิตใจของผม

“ขอฉันทดสอบอะไรซักอย่างหน่อยสิ”

ผมหยิบกระดาษ A4 สองแผ่นออกมา ชิมูรินเงยศีรษะของเธอแล้วถาม

“นั่นอะไร?”

“อค่เศษกระดาษนะ สำหรับตอนนี้น่ะ….”

ผมเปิดใช้งานการตั้งค่าการแทรกแซงเพิ่ม [เชื่อมโยง], [บันทึก] และ [ความทนทาน] การตั้งค่าพวกนั้น ผมเปลี่ยนชื่อเอกสารเป็น ‘ผู้ส่งสาร’

————-2————