บทที่ 457 รวมพล (5)

 

“…”

 

สติของผมกลับมา ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา จากความนุ่มนวลของที่นอน

ที่อยู่ใต้หลังของผม ผมบอกได้เลยว่าผมนอนอยู่บนเตียง ประโยคที่ยังไม่ได้อ่านปิดกั้นมุมมองของผม

 

[ตอนใหม่เสร็จสมบูรณ์ – คุณประสบความสำเร็จในการหยุดยั้งมาร]

[เนื่องจากคุณสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับ ‘มารขนาดยักษ์’

ฉายา ‘นักล่าปีศาจ’ ของคุณจะแข็งแกร่งขึ้น]

[ได้รับ 485 SP]

[ระดับความสามารถของพรสวรรค์ ‘ปรมาจารย์นักแม่นปืน’ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว]

[‘อัลกอริทึม’ และ ‘เอเธอร์’ ได้รับการปรับปรุง]

[เอเธอร์ เข้าใจถึงการมีอยู่ของ ‘มาร’]

[อายุขัยของคุณลดลง 3 ปี]

 

จากข้อความมากมายข้อความที่โดดเด่นที่สุดก็คือข้อความเกี่ยวกับอายุขัยของผม

 

“…เฮ้อออออออออ.”

 

หลังจากถอนหายใจผมก็ลุกขึ้นมา ผมคิดไว้แล้วว่า [ทะลายขีจำกัด] มีผลข้างเคียงบางอย่าง แต่ผมก็ตัดสินใจใช้มันเพื่อเพิ่มอีก 2 เส้นรอยสักเพราะผมเชื่อว่าแค่นี้มันไม่เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายให้กับมารได้

แน่นอนผมน่าจะรู้ตัวแต่แรกว่ามารที่นี่อ่อนแอกว่ามารจริงๆ แต่ก็ยัง …

 

[ความเสียหายที่เกิดขึ้นกับมาร ‘โมเรค’ 96%]

 

ผมประเมินตัวเองต่ำเกินไปหรือว่าผมประเมินมารสูงมากเกินไปกันแน่ ผมสร้างความเสียหาย 96% ด้วยตัวเอง การโจมตีครั้งเดียวของผมทำให้มันเหลือแต่ลมหายใจที่โรยรินและเหลือเพียง 4% เท่านั้น

 

“…นายรู้สึกยังไงบ้าง?”

 

ขณะที่ผมกำลังตรวจสอบสภาพของผม ผมก็ได้ยินเสียง เมื่อผมหันหลังกลับไปมองผมเห็นจินซาฮยอค

 

ผมตอบสั้นๆ “ก็ดี”

 

แม้ว่าผมจะเสียอายุขัยไป 3 ปี แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

 

[สถานะผิดปกติ]

*บาดแผลขนาดใหญ่ – เสียอายุขัยไป 3 ปี (กำลังผ่านกระบวนการฟื้นฟูผ่าน ลูกแก้วแห่งการฟื้นฟู)

 

ลูกแก้วแห่งการฟื้นฟู ได้ทำการรักษาร่างกายของผมไปแล้ว ความคืบหน้าของการฟื้นฟูมีลักษณะเฉพาะ มันต้องใช้เวลานาน 3-4 เดือนในการฟื้นฟูอายุขัยของผม

 

“… .”

 

จินซาฮยอค มองผมอย่างเงียบๆ การจ้องมองและความเงียบที่แปลกประหลาดนั้นทำให้ผมไม่คุ้นเคย หลังจากนั้นไม่นานจินซาฮยอค ก็อ้าปากขึ้นมา

 

“ฉันเข้าใจความตั้งใจของนายแล้ว”

 

“อะไรนะ? ความตั้งใจอะไร?”

 

เธอจะรู้ความตั้งใจของฉันได้ยังไงในเมื่อฉันยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ?

ถึงกระนั้นจินซาฮยอค ก็หันหลังกลับไปโดยไม่ตอบผม ผมเลยหยิบแว่นขยายออกมาเพื่อตรวจสอบอารมณ์ของจินซาฮยอค

 

[สำนึกผิด]

 

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้

 

คลิ้ก

 

ท่ามกลางความสับสนประตูก็ปิดสนิท

 

“…เมื่อกี้อะไรกัน?”

 

ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่ยังไงก็ตาม ด้วยการเอาชนะมารผมเลยได้รับรางวัลมาไม่น้อย เรื่องนี้นี้ทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นมาจริงๆ

 

===

[รางวัล]

– รายชื่อของรางวัลที่คุณจะได้รับตามธรรมชาติในขณะที่คุณดำเนินการ

1. แว่นขยายลึกลับ
2. ปากกาวิเศษทุกหนทุกแห่ง
3. คริสตัลบริสุทธิ์
4. ???

===

 

“อืมมม.”

 

ผมประหลาดใจมากที่สุดเกี่ยวกับรางวัลที่ 4 ‘???’ ….

 

ดิ้งงงงงงงงง

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงระฆังดังขึ้นที่หน้าต่างระบบ

 

[เนื่องจากคุณผ่านบทนี้ได้สำเร็จคุณสามารถถามฉันได้ 1 คำถาม]

[คำถามนี้อาจตอบไม่ได้ พยายามให้มันอยู่ในเหตุผล]

 

“…อะไรนะ?”

 

ดวงตาผมเบิกกว้าง ผมไม่เคยเห็นข้อความประเภทนี้มาก่อน

ข้อความเหล่านี้ถูกส่งถึงผมอย่างชัดเจนจากสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักและคิดว่ามีสติปัญญา

 

“คุณเป็นใคร?”

 

[นั่นคือคำถามของคุณงั้นเหรอ]

 

“ฮะ?”

 

ใจเย็นๆ เราต้องใจเย็นๆ

 

“ไม่….ไม่. ไม่เลย”

 

ผมจ้องมองที่หน้าต่างด้วยความงุนงง นี่เป็นรางวัลที่ 4 ทำให้มีโอกาสโต้ตอบกับผู้เขียนร่วมงั้นเหรอ ถ้าเป็นเช่นนั้นเราควรถามอะไรดี

 

อึก

 

ผมพยายามคิดหาคำถาม แต่ก็ไร้ประโยชน์ ผมพึ่งคิดได้ในภายหลัง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถตัดสินใจได้ในทันที

 

“…ผ่านก่อน”

 

ผมส่ายหัวและพยายามที่จะไม่เร่งตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นคำถามหรืออะไรก็ตามเราต้องรอจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน

 

[ฉันเห็น.]

 

ซ่าาาาาาา-!

 

“เฮ้ เฮ้ ~”

 

ในขณะนั้นเองประตูก็เปิดออกและผู้คนจำนวนมากก็รีบเข้ามาในห้อง ทั้ง ไอลีน จินเซยอน อียองฮา ซอยองจี และยังมีเฟฮีกับอัศวิน เช่นกัน พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะประหลาดใจ

 

“เกิดอะไรขึ้นกันนาย? นายนบอกว่ามารแข็งแกร่งมาก! แต่นายฆ่ามันด้วยตัวเอง!”

 

ไอลีนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

 

“อืม มารอ่อนแอกว่าที่ฉันคิดไว้มาก….”

 

ตอนนี้ผมต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงเพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น ๆ ผมรอยยิ้มแต่จริงๆแล้วได้แต่ถอนหายใจข้างใน

*************************************************************************

[ราชอาณาจักรของ ออร์เดน]

 

ในขณะเดียวกันบนโลกมีแผนการลอบสังหารกับเป็นอย่างดี ชาวปีศาจแบ่งตัวเองออกเป็นทีมและเดินทางไปยังดินแดนตะวันตก ฮีโร่รวมถึงผู้ที่เป็นสมาคมดำเนินการเข้าไปในดินแดนตะวันออก เบื้องหลังการทำงานร่วมกันอย่างเป็นระบบนี้เป็น ‘สนธิสัญญาลับ’ ระหว่างทั้ง 2 ฝ่าย

 

“แม่งเอ้ย มีสัตว์ประหลาดมากมายที่นี่”

 

ตุบ ตุบ

 

ชอคจุนกยอง กำหมัดของเขาตู้ม! สัตว์ประหลาดหลายสิบตัวตกลงมาจากท้องฟ้าสู่พื้นดิน

 

“นั่นมัน ราชาสัตว์ประหลาด” เขาแน่ใจว่าเขาแข็งแกร่งมาก เขามี

ผู้ติดตามสัตว์ประหลาดจำนวนมาก”

 

พวกเขาอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินที่อยู่ลึกที่สุดนอกราชอาณาจักรของออร์เดน ทีม Chameleon Troupe นั้นทำได้ดีกว่าคนอื่นมาก

 

“…โดรน พวกเราอยู่ไกลจาก ออร์เดน มากแค่ไหน”

 

บอสถามโดรนในขณะที่เธอกำจัดสัตว์ประหลาด โดรน ปิดตาของเขาและวัด

 

“6 km …ผมคิดว่านะ”

 

และแล้ว

 

“แอ่ว! ฉันเห็นสิ่งที่น่าสนใจที่นี่แล้ว!”

 

เสียงดังดังออกมาจากด้านหลังพวกเขา บอสหันหลังกลับ วิคเก็ช อยู่

ที่นั่น

วิคเก็ชที่สูญเสียผู้บริหารทั้งหมดของเธอมาพร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาเพียงประมาณ 4-5 คน พวกเขาเป็นกลุ่มมากกว่าแก๊ง

 

“…วิคเก็ช?”

 

บอสเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าทำไม วิคเก็ช ถึงอยู่ที่นี่ เธออาจกลัวที่จะออกไปลุยกับปีศาจคนอื่นๆ โดยไม่มีผู้บริหารของเธอ

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า เยี่ยมมาก ดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง เหตุผลที่ฉันมาที่นี่คือ-”

 

“บอส มีคนอื่นมาทางนี้”

 

โดรน ขัดจังหวะ วิคเก็ช บอสเปิดใช้งาน แปลงร่างอสูร ทันทีร่างของเธอเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันลมความเร็วสูงก็พุ่งเข้าหาพวกเขาจากอีกด้านหนึ่งของความมืด บอสรู้ว่าพายุนี้เป็นของใคร

 

คุรุคุรุคุรุ…

 

เสียงหึ่ง ๆ ของแมลงดังก้องไปทั่วอุโมงค์

ใบหน้าของบอสโกรธแค้น

ออร์เดนไม่ใช่เป้าหมายหลักของเธอ สิ่งที่เธอต้องการฆ่ามากที่สุดก็คือ แมลงสาปที่ครั้งหนึ่งเคยเอาชีวิตเพื่อนของเธอไป

 

และในตอนนี้แมลงตัวนั้นก็กำลังมุ่งหน้ามาทางเธอ บอสทักทายมันในฐานะ ‘อสูร’ ที่แท้จริง

*************************************************************************

 

[อดีต – อคทรีน่า]

 

เมื่อผ่านภัยคุกคามภายนอกทั้งหมดแล้ว พัลซาร์ จะเจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็ว ผู้คนจากทุกภูมิภาคของประเทศเข้ามาในเมืองหลวงและตอนนี้ประชากรของ พัลซาร์ เกิน 50,000 คนไปแล้ว การขาดแคลนอาหารได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดายด้วยความช่วยเหลือของ ลูกเต๋าแบบสุ่ม และ คริสตัลบริสุทธิ์ ตลาดแรงงานและเศรษฐกิจมีเสถียรภาพและประเทศก็กลับมายืนด้วยตัวเองได้อีกครั้ง

 

“ …วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ”

 

ขณะนี้พวกเรากำลังเดินไปรอบๆศูนย์กลางพลาซ่าตรวจสอบเมืองเป็นครั้งสุดท้าย พลาซ่าซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นหมัน ปัจจุบันมีชีวิตชีวา ภูมิทัศน์โดยรอบเต็มไปด้วยสัญญาณของชีวิต บ่อน้ำ ต้นไม้ พุ่มไม้และผู้คน

 

“มันน่าเศร้าที่พวกเราต้องจากไปแล้ว”

 

จินเซยอนบ่นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างขมขื่น

 

“อ่า นั้นสิ.”

 

ผมตอบแล้วมองไปรอบ ๆ การเดินทางไป อคทรีน่า ของพวกเราเป็น

สิ่งที่ไม่คาดคิด แต่พวกเราได้รับอะไรมามากมายจากประสบการณ์นี้ ตัวอย่างเช่นการเติบโตของ ชินจงฮัก การเปลี่ยนแปลงของ จินซาฮยอค ข้อมูลเกี่ยวกับชีวิตของ คิมชุนดง และเงื่อนงำเล็กน้อยเกี่ยวกับการมีอยู่ของผม….

 

“แต่พวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดไป พวกเราต้องรีบกลับ ใครจะรู้ได้ว่ากี่ปีผ่านไปแล้วในโลกภายนอก

 

นี่คือคำพูดของไอลีน เธอยังไม่ได้ตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างเวลาของที่นี่และเวลาที่อยู่ข้างนอก

 

“งั้นไปกันเถอะ”

 

พวกเราลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วมุ่งหน้าไปยังพระราชวัง พลเรือนกำลังยุ่งอยู่กับการใช้ชีวิตของตัวเองมากเกินไปที่จะใส่ใจพวกเรา นี่เป็นสัญญาณที่ดี

 

พวกเราเข้าไปในวังด้วยกัน เฟฮีอยู่ในสวนของพระราชามองดูดอกไม้กับจินซาฮยอค

 

“… !”

 

เฟฮีสังเกตว่าพวกเรากลับมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอลังเลที่จะเข้าใกล้พวกเรา อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่พวกเราต้องบอกลา

ผมเข้าหา เฟฮี ด้วยรอยยิ้ม

 

“ว่าไง ฝ่าบาท”

 

“… .”

 

เฟฮี ไม่ตอบ เธอไม่มองผมเลย ผมคุกเข่าข้างหน้า เฟฮี

 

“ได้โปรดอย่าเสียใจไปเลย สักวันพวกเราจะพบกันอีก”

 

เมื่อผมเขียนนิยายต้นฉบับสิ่งที่ผมเสียใจมากที่สุดคือผมเขียนบทที่ไม่มีความหมายมากเกินไป บทไร้ประโยชน์ในทุกๆด้านอย่างไร้จุดประสงค์

ผู้เขียนร่วมคงได้เห็นสิ่งนี้ เขาเลยเขียนเนื้อหาเพิ่มเติ่มใน ‘อดีต’ นี้เพื่อให้มีประโยชน์ในภายหลัง

—————–2——————-