บทที่ 680 บทส่งท้าย (1) เรื่องราวของผม  (3)

“คุณนายอนมาหรอคะ?”

 

ราเชลผู้ซึ่งนั่งถัดจากยูยอนฮาเปิดตาเบิกกว้าง

 

“เธอควรถามเขานะ เขาน่าจะรู้ดีกว่าฉัน”

 

ยูยอนฮาชี้มาที่ผม

 

“ใช่ แชนายอนมาและจากไป เธอพูดเกี่ยวกับการพิชิตหอคอยที่กำลังจะถึงและไม่ได้พูดอะไรมาก”

 

“ใช่แล้ว การพิชิตหอคอยแห่งปาฏิหาริย์กำลังจะมาถึง….คุณนายอนต้องยุ่งจริงๆแล้วสิ”

 

ราเชลรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

 

สำหรับบันทึก ไอลีนได้รับเลือกให้เป็นประธานคนใหม่ของสมาคมฮีโร่ และแชนายอนกลายเป็นฮีโร่ระดับมาสเตอร์ที่อายุน้อยที่สุด

เนื่องจากฮีโร่ระดับสูงหลายคนได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นตำแหน่งมาสเตอร์พร้อมกันนั้น ตำแหน่งที่มีเกียรติได้ไปหาแชนายอน ซึ่งอายุน้อยกว่าคิมซูโฮ 4 วัน

 

เหตุผลที่ราเชลเริ่มพูดกับเธออย่างเคารพนับถือก็เพราะตำแหน่งของเธอ ในฐานะเรเชลที่ยังเป็นฮีโร่เกรด 1 (อันดับที่ 79 ของโลก) เธอค่อนข้างจริงจังกับพิธีการ

 

“เธอไปที่นั่นอีกครั้งกับนายอนสิ….แค่พูดกับเธอแบบสบายๆ”

 

ยูยอนฮาส่ายหัวก่อนที่จะหันศีรษะมาหาผมอย่างรวดเร็ว

 

“นี่ เอานี่สิ”

 

ทันใดนั้นเธอก็หยิบกระดาษออกมา

 

“นี่อะไรน่ะ?”

 

“นายพักมาเยอะแล้ว ถึงเวลาเริ่มทำงานแล้วละ”

 

ยูยอนฮายิ้มอย่างซุกซน รอยยิ้มของเธอทำให้ผมกังวลอยู่เสมอ

คราวนี้เธอจะทำอะไร?

ผมกลืนน้ำลายลงดังเอื้อก และตรวจสอบเนื้อหาของกระดาษ

 

[แบบฟอร์มการร้องขอการแถลงข่าว]

 

“…อะไร? งานแถลงข่าว?”

 

“ใช่ สิทธิบัตรสำหรับการรักษาศีรษะล้านที่นายสร้างไว้ไง มีเหตุผลที่คุณเรียกว่า ‘เภสัชกรปาฏิหาริย์’ ในตอนนี้ ทุกคนกำลังพูดถึงนาย และนายเป็นฮีโร่ของผู้ชายทุกคนที่มีอายุระหว่าง 20 ถึง 90 เลยนะ”

 

“แต่งานแถลงข่าวมีไว้ทำอะไรละ?”

 

“ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีการดำรงอยู่ของนายอาจจะฟื้นขึ้นมาในโลกนี้ด้วยการแถลงข่าวครั้งนี้ก็ได้”

 

ผมหัวเราะเบาๆ ออกมาทันที

แค่สำหรับการรักษาศีรษะล้านเนี่ยนะ?

 

อย่างไรก็ตาม

ยูยอนฮาเลิกคิ้วอย่างแหลมคม

 

“ไม่ ฉันกำลังซีเรียสนะ การรักษาศีรษะล้านเป็นเรื่องใหญ่ มันเป็นสิ่งที่แม้แต่เวทมนต์ก็ล้มเหลวในการแก้ไขปัญหานี่ หากนายจัดการแถลงข่าว คนหลายหมื่นคนจะรุมล้อม นายรู้ไหมว่ามีกี่คนในโลกที่กำลังทุกข์ทรมานจากศีรษะล้านหรือบางส่วน? ในตะวันตกมากกว่าครึ่ง -”

 

“อ๊ะ จิ๊ หยุดเลย กับอีแค่วิธีแก้ศีรษะล้าน มันก็ไม่ได้ -”

 

“แค่?”

 

“…อ่อใช่ เธอไม่ได้บอกว่าเธอเป็นคนหัวล้านจากความเครียดหรอ?”

 

“อะไร? ไม่ ฉันไม่ย่ะ! เมื่อไหร่ที่ฉันพูดอย่างนั้นหะ!?”

 

“งั้นเอากลับไปเถอะ”

 

ผมส่งเอกสารคืนให้ยูยอนฮา เธอบุ้ยปากและนำแบบฟอร์มการร้องขอออกไป

ในขณะนั้น อีบยอลก็ถาม

 

“ยังไงก็เถอะ เธอไม่ได้มากับชอคจุนกยองหรอ?”

 

ดูเหมือนว่าอีบยอลมีความอยากรู้อยากเห็นสำหรับบางคนที่คุ้นเคย

 

“อืมมมม พวกเขาจะกลายเป็นเป้าหมายที่ต้องการอีกครั้งแล้วนะ”

 

“…เป้าหมายอีกครั้งหรอ?”

 

อีบยอลขมวดคิ้ว

 

“ใช่”

 

ยูยอนฮามองออกไปนอกหน้าต่างแล้วจ้องมองท้องฟ้าที่ห่างไกลจากนั้นก็พึมพำ

 

“ในตอนนี้…พวกเขาควรจะอยู่ในคุกใต้ดินเพื่อเตรียมพร้อมที่จะชนะยูจินวอง”

 

“…อะไรนะ?”

 

“ฮะ?”

 

ผมดวงตาเบิกกว้าง ผมไม่ใช่คนเดียว อีบยอลและเรเชลก็ทำหน้าเหมือนกัน

ยูยอนฮาโบกมือราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

“ทุกอย่างปกติดีน่า เรื่องนี้จะได้รับการดูแลด้วยความลับสูงสุด เราคุยกับประธานสมาคมเสร็จแล้ว ยูจินวองได้รับการเก็บตัวเป็นเวลา 15 ปี แต่แชจูชึลก็หนีไปได้ อาจรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนั้น เธอตกลงทันทีที่เราทำข้อเสนอ”

 

ยูยอนฮายักไหล่ก่อนพูดต่อ

 

“ในความเป็นจริง จินเซยอนเป็นคนที่ทำข้อเสนอก่อน ตอนนี้เธอกลายเป็นสมาชิกของคณะคมีเลียนอย่างสมบูรณ์แล้ว สิ่งที่เกี่ยวกับการปกป้องความยุติธรรมจากเงามืด….เธอจะกลายเป็นขโมยและผู้ทำลายล้างพร้อมกับคนอื่นๆ แต่เธอจะทำมันกับคนที่ ‘ชั่ว’ อย่างไรก็ตามฉันมีความสุข ฉันไม่ต้องการให้พ่อของฉันเน่าเปื่อยหลังบาร์เป็นเวลา 15 ปี”

 

ฉึก ฉึก

ยูยอนฮาหั่นสเต็กของเธอด้วยมีดและส้อม

 

“ฉันแน่ใจว่าเขาจะเห็นด้วย การเดินทางรอบโลกเป็นความฝันที่สองของเขา”

 

อีบยอลและผมจ้องที่ยูยอนฮา

เธอวางสเต็กชิ้นเล็กๆ เข้าไปในปากของเธอ…

หลังจากเคี้ยวอย่างนุ่มนวลและกลืนชิ้นส่วน เธอเช็ดปากด้วยผ้าเช็ดปากแล้ววางมีดกับส้อมลง

 

“เอาล่ะ”

 

ยูยอนฮาประสานนิ้วของเธอและพักคางของเธอบนพวกมัน

จากนั้นเธอสร้างรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและซุกซน

 

“นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ราเชลอาจจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสมาคมของเธอหรืออะไรก็ตามดังนั้น….”

 

ยูยอนฮามองข้ามไปมาระหว่างผมกับอีบยอล

 

“ทำไมฉันไม่ได้ยินเรื่องราวของพวกเธอสองคนเลยละ?”

 

ห้องเงียบไปครู่หนึ่ง

เรเชล ดรูน และอียูริมองอย่างแปลกๆ

ผมจับมืออีบยอล เธอดูเหมือนจะประหม่าเพราะมันเย็นและแข็ง

 

“ดี….”

 

ผมคิดถึงคนที่ผมถูกทอดทิ้ง เพื่อนและครอบครัวของผม ซึ่งเป็นทั้งหมดของผมก่อนที่ผมจะมาถึงโลกนี้

 

แม้ว่าผมจะไม่สามารถเจอพวกเขาได้อีกต่อไป แต่ผมก็ไม่เสียใจกับการตัดสินใจของผม

ผมคิดถึงพวกเขาทุกวันและรู้สึกเศร้าเมื่อผมคิดถึงพ่อแม่ที่ผมสูญเสียไปตลอดกาล

แต่ผมจะไม่ตัดสินใจเรื่องนี้ถ้าผมไม่แน่ใจ

 

“…เรื่องราวของเรา”

 

ผมคิดเกี่ยวกับแชนายอนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่

ผมคิดถึงคิมซูโฮและชินจงฮักที่จำผมไม่ได้

ผมคิดถึงสิ่งที่ผมสามารถทำได้ในโลกนี้

จากนั้นผมมองคนที่มีค่ามากสำหรับผม

 

“เราจะต้องเขียนมันต่อจากนี้ จนกว่าจะจบลงอย่างมีความสุข”

 

ผมพูดอย่างที่ผมทำและยิ้มเสมอ

อีบยอลยิ้มกลับมา

ทุกคนในห้องยิ้ม

นั่นก็เพียงพอแล้ว

 

แม้ว่าผมจะกลายเป็นคนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงในโลกที่แตกต่าง

แม้ว่าผมจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างจากโลกก่อนหน้า

ปัจจุบันผม…ไม่ เราพูดได้อย่างมั่นใจว่าเรามีความสุข

เนื่องจากเราสามารถอยู่กับคนที่มีค่าสำหรับเราได้ตลอดไป….