ตอนที่ 805 แผนร้าย

ลู่เจียวได้ยินชื่อองค์หญิงหมิงจู ก็รู้สึกไม่ค่อยยินดี หากเป็นไปได้ นางไม่อยากเข้าวังไปรักษาให้องค์หญิงเอาแต่ใจ แต่ผู้ใดให้นางวาสนาดี เป็นองค์หญิงแคว้นต้าโจว ตอนนี้ฝ่าบาทรับสั่งให้เรียกตัวนางเข้าวัง นางก็ได้แต่เข้าวัง

แต่ครั้งนี้ลู่เจียวห้ามเซี่ยอวิ๋นจิ่น ไม่ให้เขาตามนางเข้าวัง

“ข้าคุ้นเคยกับในวังมากแล้ว เจ้าอย่าได้เป็นห่วง ไม่มีอันใด”

“ตกลง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าตอนนี้ตนเองถูกคนจับตาดู โดยเฉพาะพวกฮองเฮากับไทเฮาจ้าว คิดจะหาเรื่องเขา อย่างไรก็อย่าได้ให้คนอื่นจับประเด็นไปเป็นเรื่องได้ดีกว่า

แต่ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นห่วงมาก เขามองลู่เจียวกำชับกล่าวว่า “เจ้าต้องระวังตัวหน่อย”

“รู้แล้ว”

ลู่เจียวพาคนเข้าวัง พอไปถึงตำหนักบรรทมองค์หญิงหมิงจู ก็เห็นหมอหลวงฉีในวังกับฉีเหล่ยสำนักยาหลวงก็มากันครบ

ลู่เจียวเลิกคิ้วเล็กน้อย หรือว่าองค์หญิงป่วยหนักมาก

ฉีเหล่ยเห็นลู่เจียวมา หันไปมองลู่เจียวทักทายว่า “อาจารย์ ท่านก็มาหรือ”

ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เดินเข้าไปถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น องค์หญิงป่วยด้วยโรคอันใด”

ฉีเหล่ยเอ่ยขึ้นว่า “ข้ารู้สึกว่าองค์หญิงคล้ายเป็นภูมิแพ้ แต่ตรวจไม่พบว่านางแพ้อันใดถึงเพียงนี้”

ลู่เจียวเดินเข้าไปดูองค์หญิงหมิงจูที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง ไม่เพียงแต่มีไข้สูง ใบหน้ายังเต็มไปด้วยผื่นแดงมากมายและเม็ดใหญ่มาก

ลู่เจียวเห็นเช่นนี้ พลันนึกถึงยาที่นางให้ซื่อเป่าลองปรุง มีครั้งหนึ่งใช้สมุนไพรมั่วซั่วหลายอย่างปรุงขึ้นโดยบังเอิญ เป็นยาที่ทำให้คนเกิดอาการคล้ายภูมิแพ้ ตอนนั้นซื่อเป่าทดลองกับสุนัข คิดอยากดูฤทธิ์ยา สุนัขตัวนั้นมีอาการเหมือนองค์หญิงหมิงจูยามนี้

แต่ยานั้นไม่ทำให้ถึงแก่ชีวิต แต่จะทำให้เกิดอาการแพ้เกสรดอกไม้ จากนี้ไปไม่อาจเข้าใกล้บริเวณที่มีดอกไม้ได้ ไม่อาจกินของที่ผสมดอกไม้ใดได้ แต่ในชีวิตคนเราล้วนมีแต่ของกินที่เป็นดอกไม้ ดังนั้นสุนัขตัวนั้นก็มักจะมีอาการภูมิแพ้ ตอนนี้มีแผลไปทั่วตัว รักษาไม่หาย ขนโล้นเกรียนไปหลายแห่ง อย่าได้เอ่ยว่าน่าเกลียดเพียงใด

ลู่เจียวคิดไปก็ก้าวเข้าไปตรวจอาการให้องค์หญิงหมิงจูด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่แสดงออก แน่ใจแล้วว่าเป็นยาที่ซื่อเป่าเคยปรุงออกมา ยานี้ทำให้สภาพร่างกายองค์หญิงหมิงจูเปลี่ยนไป ทำให้นางแพ้เกสรดอกไม้

ดังนั้นซื่อเป่าเป็นคนลงมือกับหมิงจู ลู่เจียวคิดถึงครั้งก่อนที่องค์หญิงหมิงจูหาเรื่องนาง

นางเดาออกว่าที่ซื่อเป่าลงมือก็เพราะเป็นห่วงว่าวันหน้าองค์หญิงหมิงจูจะวางอุบายนาง

เขาจึงชิงลงมือกับองค์หญิงหมิงจูก่อน เช่นนี้วันหน้านางก็จะไม่มีเวลามาวางอุบายนางอีก

บุตรชายคนนี้….

ในใจลู่เจียวเป็นห่วงเขา แต่ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ

แต่นางจะไม่ยอมให้ผู้ใดรู้ว่าเป็นฝีมือซื่อเป่า

ลู่เจียวตรวจอย่างละเอียดแล้วก็หันไปมองฉีเหล่ย กล่าวว่า “คิดว่าองค์หญิงหมิงจูมีอาการภูมิแพ้ หากไม่เหนือความคาดหมาย น่าจะเป็นดอกไม้ ดอกไม้หอมหรือของกินที่มีดอกไม้”

ลู่เจียวกล่าวจบ ในตำหนักบรรทมองค์หญิงหมิงจู นางกำนัลอาวุโสที่รับใช้ใกล้ชิดก็เสียงดังกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ องค์หญิงชอบดอกไม้มาก แต่ไรมาไม่เคยแพ้ ตอนนี้จะมาแพ้ดอกไม้พวกนี้ได้อย่างไร”

ลู่เจียวมองนางกำนัลอาวุโสแล้วก็กล่าวว่า “เมื่อก่อนไม่แพ้ แต่อาจจะเพราะไปเจอของเฉพาะบางอย่าง หากสองอย่างมาผสมกัน ก็จะทำให้นางแพ้ ก็อาจเป็นไปได้”

ฉีเหล่ยรีบกล่าวว่า “วาจานี้กล่าวได้ไม่ผิด เพียงแค่ดอกไม้อาจจะไม่แพ้ แต่หากเจอของสองอย่างมาผสมกันก็อาจเกิดอาการแพ้ได้”

นางกำนัลอาวุโสพลันกล่าวอันใดไม่ออก

ลู่เจียวสั่งการฉีเหล่ยจ่ายยาให้องค์หญิงหมิงจู

ฉีเหล่ยรับคำไปจ่ายยา ตอนฟ้าเริ่มสาง ไข้ขององค์หญิงหมิงจูก็ทุเลาลง มีเพียงผื่นแดงบนใบหน้าที่ยังคงไม่จางหายไป ยังคงดูน่าตกใจ ยามนี้นางตื่นมาเห็นคนในตำหนักบรรทมก็ร้อนใจถามว่า “ข้า ข้าเป็นอันใดไปหรือ”

นางกำนัลอาวุโสรีบเข้ามารายงานว่า “องค์หญิงทรงแพ้ดอกไม้ ทำให้มีไข้สูงและผื่นแดง ตอนนี้กินยาไปแล้ว ไข้ลดลงแล้ว แต่ แต่…”

นางกำนัลอาวุโสพูดไม่ออก องค์หญิงหมิงจูร้อนใจถามว่า “แต่อันใด”

“แต่วันหน้าองค์หญิงไม่อาจอยู่ในที่ที่มีดอกไม้ และไม่อาจกินของที่มีส่วนผสมของดอกไม้”

องค์หญิงหมิงจูสีหน้าพลันแปรเปลี่ยน ส่งเสียงกรีดร้องไห้ขึ้น “เป็นไปไม่ได้ ข้าชอบดอกไม้มาตลอด อยู่ดีๆ เหตุใดจึงได้แพ้ดอกไม้ได้”

ในวังมีดอกไม้ทั่วทุกพื้นที่ หากนางแพ้ดอกไม้ วันหน้านอกจากในตำหนักตนเองแล้วก็อย่าได้ออกไปที่ใด คงไม่อาจให้เสด็จพ่อกำจัดดอกไม้ในวังทิ้งให้หมด อีกอย่างวันหน้านางออกเรือนไปเล่า หรือวันหน้านางออกไปเที่ยวเล่นอีก

องค์หญิงหมิงจูยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าโลกพังทลายลง ส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้น “หมอหลวงล่ะ รักษาให้ข้า รีบรักษาให้ข้า”

หมอหลวงฉีเป็นหัวหน้าหมอหลวงของฝ่าบาท ได้ยินองค์หญิงหมิงจูก็รีบก้าวเข้ามารายงานว่า “ทูลองค์หญิง นี่เป็นสภาพร่างกายขององค์หญิงเอง กระหม่อมไม่มีทางปรับให้ได้ แต่องค์หญิงวางใจ อาการแพ้ดอกไม้ต้องพบกับของอีกสิ่ง สองอย่างปะทะกันจึงจะทำให้องค์หญิงเกิดอาการแพ้ หากสองอย่างไม่ปะทะกัน องค์หญิงก็จะไม่แพ้”

ลู่เจียวแย้มยกมุมปาก หมอหลวงฉีคิดมากไปไกลแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นเพียงวิธีการพูดของข้า ในความเป็นจริงวันหน้าหญิงผู้นี้ไม่อาจอยู่ในที่ที่มีดอกไม้และไม่อาจกินของที่มีส่วนผสมของดอกไม้ได้อีก

แต่นางไม่ได้เอ่ยอันใด แค่นี้องค์หญิงหมิงจูก็ทนไม่ไหว กรีดร้องดังแล้ว

“ไม่ รักษาให้ข้า รีบรักษาข้าให้หายเร็ว”

องค์หญิงเพิ่งจะตะโกนจบ ขันทีก็รายงานดังเข้ามา “ฮองเฮาเสด็จ พระสนมซูเฟยเสด็จ พระสนมเจาอี๋ เสด็จ พระสนมจ้าวเสด็จ”

สตรีสูงศักดิ์วังหลังล้วนพากันมา

ฮองเฮาเป็นประมุขวังหลัง องค์หญิงหมิงจูเกิดเรื่อง นางจะไม่มาถามไถ่อาการได้อย่างไร ดังนั้นจึงพาคนมาแสดงความห่วงใยด้วยตนเอง

ทุกคนเพิ่งจะก้าวถึงหน้าประตูตำหนักบรรทมก็ได้ยินเสียงตะโกนกรีดร้องขององค์หญิงหมิงจูดังอยู่ในตำหนักบรรทม

ฮองเฮาแค่นหัวเราะ สมน้ำหน้า

แต่ตอนเดินเข้าไปในตำหนักบรรทม สีหน้ากลับอ่อนโยนและห่วงใย เดินเข้ามาในตำหนักบรรทมก็ถามอย่างห่วงใยว่า “หมิงจู เป็นอันใดไปหรือ”

เซียวเยว่เห็นฮองเฮา ก็กล่าวอย่าวปวดใจว่า “ฮองเฮา ทรงให้พวกเขารีบรักษาให้ข้า รักษาข้าให้หาย”

ฮองเฮาได้ยินรายงานขันทีแล้วก็รู้ว่าองค์หญิงหมิงจูแพ้ดอกไม้

ฮองเฮาไม่อยากจะเชื่อ แต่ไรมาองค์หญิงหมิงจูชอบดอกไม้ หากแพ้ดอกไม้ เหตุใดเมื่อก่อนไม่เกิดอาการ แต่มาเกิดอาการตอนนี้

หรือว่ามีคนวางยาองค์หญิงหมิงจู

ฮองเฮารีบคิดถึงวันอภิเษกบุตรชายนางก็ถูกคนวางอุบาย

ไม่แน่ว่าองค์หญิงหมิงจูอาจโดนอุบายด้วย และคนที่วางอุบายนาง เป็นไปได้มากว่าจะเป็นเซียว เหวินอวี๋

ฮองเฮาจำได้ว่าในวันอภิเษกบุตรชายนาง องค์หญิงหมิงจูหาเรื่องลู่เจียว

ดังนั้นเซียวเหวินอวี๋แก้แค้นแทนลู่เจียวหรือ

หากพิสูจน์เรื่องนี้ได้ ฝ่าบาทต้องทรงกริ้วอย่างมาก บางทีฝ่าบาทอาจไม่กริ้วที่เซียวเหวินอวี๋จัดการหมิงจู แต่เขาไม่อาจทนรับได้ว่า เซียวเหวินอวี๋จัดการองค์หญิงหมิงจูแทนมารดาเลี้ยง แสดงให้เห็นว่าลู่เจียวมีน้ำหนักในใจเซียวเหวินอวี๋มาก หากเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทย่อมไม่วางพระทัยให้เซียวเหวินอวี๋เป็นรัชทายาทแคว้นต้าโจวเป็นแน่

ฮองเฮาคิดเรื่องเหล่านี้แล้ว ในใจก็ดีใจบอกไม่ถูก นางพลันนั่งไม่ติด รีบพาคนมาที่นี่

พอดีมีพวกพระสนมตามมาด้วย หลายคนจึงมาพร้อมกัน

ฮองเฮามององค์หญิงหมิงจูบนเตียง กล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “แต่ไรมาองค์หญิงก็ทรงชอบดอกไม้ จะแพ้ดอกไม้ได้อย่างไร นางคงไม่ได้กินอันใดที่ไม่ควรกินเข้าไป หรือถูกคนวางอุบายอันใดกระมัง”

เดิมองค์หญิงหมิงจูไม่ทันได้คิด ตอนนี้มาได้ยินฮองเฮาตรัส นางก็กรีดร้องดังขึ้นทันที “ใช่ ต้องมีคนวางยาข้า แพ้ดอกไม้อันใด เป็นไปไม่ได้ เสด็จพ่อ ข้าจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ”