[นิยายแปล] Game of the World Tree 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน!

Now you are reading [นิยายแปล] Game of the World Tree Chapter 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน! at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

      สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าหลี่มู่คือเทพธิดารูปงาม ทั่วทั้งร่างเปล่งประกายแสงอันอ่อนโยน เธออยู่ในชุดเดรสที่สวยสง่าอย่างเป็นเอกลักษณ์ ผมสีเงินสลวยยาวถึงสะโพก ดวงตาสีม่วงแฝงไปด้วยความลึกลับและปัญญาที่ลุ่มลึก สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในใจของผู้เฝ้ามองคงมีเพียงความเทิดทูนเท่านั้น 

      ความงดงามเบื้องหน้านี้อยู่ในระดับที่หลี่มู่ไม่สามารถหาคำใด ๆ มาบรรยายได้ ราวกับความสวยงามใต้หล้าไม่อาจเทียบเคียงกับเธอ

      ตาของเขาจับจ้องโดยไม่รู้สึกตัว บัดนั้นหลี่มู่ลืมแม้แต่การอ่านช่องคอมเมนท์ในไลฟ์สตรีมของตน …

      ความรู้สึกอบอุ่นพลันบังเกิดขึ้นทั่วร่างเมื่อตนได้อยู่ในรัศมีขององค์เทพี เสียงลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง

      “เราคือมหาพฤกษาผู้ปกครองธรรมชาติ ปกครองชีวิต และเหล่าเอลฟ์ เทพดั้งเดิมนาม อีฟ อึกก์ดราซิลล์”

      “ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งเวทมนตร์และคมดาบ”

      น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยความสุขุมและน่าเคารพนับถือ

      หลี่มู่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดหวั่น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

      บ้าจริง! โมเดลกับสเปเชียลเอฟเอฟเฟคเกมนี้มันจะเทพเกินไปแล้ว!

      เขาคุ้นชินกับการเจอเหล่า NPC ที่ถูกสร้างมาอย่างปราณีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่มู่ได้พบกับการสร้างตัวละครในระดับงานศิลป์ มันเต็มไปด้วยรายละเอียดอันน่าตื่นตะลึง

      คอมเมนท์ในช่องแชท ณ เวลานี้ไหลบ่าราวกับน้ำป่าไหลหลาก ..

      “ขุ่นพระ!”

      “แม่เจ้าโว้ย!”

      “เด็ดมากครับบบบบ!”

      “ชั้นรักเธอ ชั้นรักเธอ …”

      “ตูจะเปลี่ยนศาสนา อย่าห้ามตู อย่าาาา!”

      “โอ้ท่านเทพธิดา ขอผมจับขอผมทัชกระโปรงงาม ๆ นั่นได้ไหม?”

      “ชั้นว่าล่ะ … ยังไงเทพธิดากับต่างโลกก็เป็นของคู่กันอ่ะน้า!”

      “เด๋วดิพวกแก! ฟังที่เค้าพูดกันทันด้วยเรอะ ชั้นรู้สึกว่ามันไวโคตร ๆ เลย…”

      แน่นอนว่าประโยคล่างสุดถูกคลื่นข้อความถาโถมใส่จนมิดไปในทันที

      เทพธิดานี้เป็นภาพสะท้อนจากร่างจำแลงของอีฟ เพื่อให้ผู้เล่นจดจำตนในฐานะเทพธิดา อีฟใช้พลังศักดิ์สิทธิ์สร้างโปรแกรมสอนเล่นไว้ต้อนรับผู้เยี่ยมเยียน โดยยึดต้นแบบมาจากรูปสักการะของตนเอง

      ผู้เล่นทุก ๆ คนจะเข้าเกมผ่านกระบวนการนี้ และได้รับพรจากเทพธิดา ซึ่งถือเป็นหนึ่งกระบวนการเข้าเกมตามปกติ

      “ผู้กล้าเอ๋ย เราจะมอบพลังให้ท่านเพื่อใช้ในโลกใบนี้” 

      เสียงของเทพธิดาดังขึ้นพร้อมกับนิ้วงามชี้ลงมาสู่หลี่มู่ช้า ๆ วินาทีนั้นพลันปรากฏหน้าต่างระบบ ณ เบื้องหน้าของเขา

      [กรุณาเลือกระบบอาชีพที่ต้องการ]

      [สายพละกำลัง]

      [สายเวทมนตร์]

      เลือกอาชีพเรอะ?

      หลี่มู่ลูบคางพลางวิเคราะห์

      เขาได้ค้นหาข้อมูลบนเว็บไซต์ทางการเมื่อหลายวันก่อน จึงทราบว่าสาขาอาชีพในเกมนี้แบ่งเป็นสองสายหลัก ๆ ได้แก่สายพละกำลัง และสายเวทมนตร์

      ผู้เล่นจะเลือกพัฒนาอาชีพเฉพาะทางได้เมื่อถึงเลเวล 10 เช่นนักรบ นักธนู นักบวช และอื่น ๆ อีกมากมาย …

      อันไหนดีหว่า?

      หลี่มู่จมดิ่งลงในห้วงความคิด ขณะที่ในช่องแชทเริ่มเกิดการแบ่งฝ่าย

      “กล้ามเนื้อดิ สหาย! กล้ามเนื้อและเหงื่อไคล! เอลฟ์เป็นเผ่าที่คล่องแคล่วว่องไว จะเปลี่ยนไปอาชีพนักสอบสังหารหรือนักธนูทีหลังก็เหมาะ”

      “พี่อาจจะอยากเล่นสายเวท ไง ๆ มันก็เป็นโลกเสมือนอ่ะ อีกอย่างถ้าไม่ใช้เวทนะ พี่จะใช้มีดเล่มเบิ้ม ๆ แทนเหรอ?”

      “ผิดแล้วเพิ่ล สถานที่เดียวที่ไล่เสียบผู้คนได้คือเกม VR นะ ความรู้สึกตอนใบมีดเฉือนผ่านกล้ามเนื้อมันต้องแหล่มมากแน่ ๆ!”

      “เรื่องนั้นถ้าจะให้รู้สึกสมจริงก็ต้องชีวิตจริงดิ!”

      “ใครมันจะแทงชาวบ้านในชีวิตจริงได้ฟะ?”

      “พวกแกเป็นปีศาจรึไง?”

      “…”

      หลี่มู่ถึงกับปากสั่นเมื่อเห็นช่องแชทตอนนี้ เขาลังเลเพียงเล็กน้อยและเลือกสายอาชีพเวทมนตร์

      เวทมนตร์ยังไงก็น่าสนกว่าล่ะนะ มันเป็นความป่าเถื่อนและลดทอนคุณค่าพวกเราชาวปัญญาชนหากจะเข้าไปคลุกวงใน

      ปัญญาชนชอบขยับปากมากกว่าขยับมือครับ ร่ายคาถาเอา เราไม่บู๊ มู่ไม่ปลื้ม

      “ผู้ถูกเลือกได้เลือกระบบเวทมนตร์ เราจะมอบมนตร์อันทรงพลังให้สองบทโดยการสุ่ม”

      เทพธิดากล่าวพลางวาดนิ้วเรียวมาทางหลี่มู่

      ด้วยพลังที่ได้รับจากต้นไม้โลก อีฟมีระบบฐานข้อมูลเกี่ยวกับอาชีพโดยสมบูรณ์อยู่ภายในหัว มันจึงเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่จะมอบทักษะระดับเริ่มต้นให้กับเหล่าผู้เล่น

      หลี่มู่สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันอบอุ่นค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ร่างกาย ประสาทสัมผัสทั้งห้าถูกกระตุ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่อธิบายได้ยาก

      เขาเปิดหน้าจอสเตตัสดูอีกครั้ง

      [ชื่อ: หลี่มู่]

      [เผ่า: เอลฟ์]

      [อาชีพ: นักเวท]

      [เลเวล: 1 (ผู้ฝึกตน)]

      [ค่าประสบการณ์: 0/100] 

      [พลังชีวิต: 50/50]

      [พลังเวท: 100/100]

      [คณสมบัติ: ความกำยำ (5), ความแข็งแกร่ง (5), ความว่องไว (5), เวทมนตร์ (10)]

      [ทักษะ: ฟื้นฟูระดับต่ำ, ควบคุมเถาวัลย์]

      “ทักษะด้านเวทมนตร์ของเราเพิ่มขึ้น!”

      หลี่มู่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

      “ท่านผู้ถูกเลือก เราได้มอบพรและอุปกรณ์เริ่มต้นให้กับท่าน ขอให้โชคดีมีชัยในการเดินทางครั้งนี้!”

      ร่างของหลี่มู่เปล่งแสงตอบรับกับเสียงของเทพธิดา บังเกิดเป็นชุดคลุมที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่าย ไม้เท้าด้ามหนึ่ง และมีดพกหนึ่งเล่มที่ทำจากไม้

      [คุณได้รับไอเท็ม: ชุดคลุมเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: ไม้เท้าเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: มีดไม้ดำ (ทั่วไป)]

      สิ่งเหล่านี้คือไอเท็มสำหรับผู้เริ่มต้น อีฟใช้ทรัพยากรในป่ามาเป็นวัตถุดิบ เป็นสิ่งของรุ่นผลิตจำนวนมาก และใช้เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเหล่าผู้เล่น

      แม้อีฟจะสร้างสรรค์ไอเท็มที่ดีกว่านี้ได้ แต่ปริมาณพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่เอื้ออำนวยให้อีฟทำเรื่องแบบนั้น การผลิตไอเท็มเริ่มต้นจำนวน 300 ชุดใช้ไปเพียง 0.1 แต้มเท่านั้น

      ฉากรอบข้างหลี่มู่พลันเปลี่ยนไปหลังได้รับพรจากเทพธิดา ประกายแสงระยิบระยับพุ่งผ่านโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาเผลอหลับตาลงชั่วครู่

      หลี่มู่รู้สึกเหมือนตนทะลุม่านกำบังออกมาคล้ายกับการฟักออกจากไข่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าล้วนเฉียบแหลมขึ้น …

      ลมเย็นโชยอ่อนปะทะกับใบหน้า เสียงนกร้องจากป่า หลี่มู่ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตนอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปจากเดิม 

      เขายืนอยู่บนกิ่งก้านสาขาขนาดมหึมา บริเวณใกล้เคียงมีวิหารแห่งธรรมชาติที่ดูเก่าแก่และงดงาม รายล้อมด้วยเอลฟ์สวยหล่อประมาณ 300 ตน …

      “โห กราฟฟิกอลังการงานสร้าง 100% สมคำโฆษณา”

      ”ชั้นรักเกมนี้! ปังแน่นอน! วิวนี้สวยหยั่งกะอะไรดี”

      “ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าตาทุกคนดูหล่อเป็นบ้า เกินไปเกินไป๊”

      “หัวแดงทรงฟูระเบิดนั่นมันอะไรฟะ ใช้ของเดิม ๆ ไม่ดีกว่าเรอะ”

      “ของแจกสายเวทเป็นคลุมกะไม้เท้า ส่วนสายกายเป็นเกราะกับมีดไม้?”

      “วิวสวยมากค่าา ไว้เกมเปิดโอเพ่นเบต้าเมื่อไร เราไปหามุมถ่ายภาพกัน!”

      “หือ ทำไมบิ๊กมู่ไม่พูดไรเลยอ่ะ?”

      “บิ๊กมู่ ๆ! แอดเพื่อนกันเถอะ เราเดมาเซียเอง! เพิ่งเข้าเกมสด ๆ เลย”

      ปริมาณข้อความในแชทยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

      หลี่มู่ยังคงนิ่งเงียบต่อไป และจู่ ๆ เขาก็เผยอปากขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาหยดหนึ่งพลันปรากฏ เสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อย 

      “บ้าจริง …”

      “เรา …”

      วินาทีที่หลี่มู่มีทีท่าประหลาดจนเริ่มน้ำตาไหล เหล่าผู้ชมทั้งแชนแนลพร้อมใจกันตื่นตระหนกทันควัน

      “เห้ยเอาจริงดิ? พี่มู่เนี่ยนะซึ้งจนร้องไห้?”

      “มีระบบแสดงสีหน้าด้วยยย”

      “หยดน้ำตางามมาก!

      “เกมนี้แสดงสีหน้าได้บับ เหมือนจริงขนาดนี้?”

      สีหน้าหลี่มู่พลันเปลี่ยนเมื่อเห็นช่องแชท เขามองบริเวณเท้าตัวเองอย่างระมัดระวังและเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยืดอกเล็กน้อยระหว่างพยายามอธิบาย

      “คือ … คืองี้ … เราไม่ได้กลัวความสูงนะ …”

      ทั้งแชทพร้อมใจกันหยุดพิมพ์ชั่วขณะ

      “พี่มู่ว่าไงนะ? มันเร็วไปชั้นฟังไม่ทัน …”

      “ใช่มะ พี่มู่พูดไวไปปะ? หยั่งกะกดปุ่มเร่งสปีด …”

      “เจ้าพวกความรู้สึกช้า!”

      หลี่มู่ตะลึง

      “…”

      “เร่งสปีด …?”

      “เร่งกระบวนการคิด! มันเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด! พี่มู่พูดเร็วเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด ใช่แน่ ๆ!”

      “เอาจริงดิ! ระบบเร่งคิดจริงดิ?!”

      “นั่นแหละ เวลาหนึ่งชั่วโมงในเกมก็คือสิบห้านาทีในชีวิตจริง?!”

      “ขุ่นพร! เกมนี้โหดแบบฟ้าถล่มดินทลาย! ภาพสวยเวอร์วังแถมยังมีเทคโนโลยีที่โหดจัด ๆ ดังแน่ว้อย”

      “เตรียมกินขี้ได้เลย ไอ้ท็อปเม้นตอนนั้น!”

      ช่องแชทแชนแนลหลี่มู่พลันระเบิดด้วยคอมเมนท์จำนวนมหาศาล

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: เรื่องความกลัวอะไรพวกนี้ บางครั้งก็จะรู้ตัวในสภาวะที่ทำอะไรไม่ทันแล้วจริง ๆ ค่ะ … โดยส่วนตัวค่อนข้างระแวงพวกตัวตลกเพราะอิทธิพลของหนังผีเรื่องหนึ่งในสมัยเด็ก ยิ่งโตมาเจอตัวตลกสยอง ๆ ก็ยิ่งฝังใจ แบบไม่ได้กลัวแล้วนะ (มั้ง?) แค่ไม่ชอบมอง มันติดตา –> ไม่นับไทป์ที่ทำให้ตกใจนะคะ ยังไงก็ช็อคค่ะ

      พอลองคิดว่ายืนอยู่บน “กิ่งไม้” ขนาดยักษ์ที่ความสูงหลักกิโลเมตร ไม่มีอุปกรณ์เซฟตี้ใด ๆ … เค้าคิดว่าเค้าเข้าใจหลี่มู่ขึ้นมานิดนึง 

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทค่ะ ที่ต้นทางนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

[นิยายแปล] Game of the World Tree 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน!

Now you are reading [นิยายแปล] Game of the World Tree Chapter 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน! at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

      สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าหลี่มู่คือเทพธิดารูปงาม ทั่วทั้งร่างเปล่งประกายแสงอันอ่อนโยน เธออยู่ในชุดเดรสที่สวยสง่าอย่างเป็นเอกลักษณ์ ผมสีเงินสลวยยาวถึงสะโพก ดวงตาสีม่วงแฝงไปด้วยความลึกลับและปัญญาที่ลุ่มลึก สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในใจของผู้เฝ้ามองคงมีเพียงความเทิดทูนเท่านั้น 

      ความงดงามเบื้องหน้านี้อยู่ในระดับที่หลี่มู่ไม่สามารถหาคำใด ๆ มาบรรยายได้ ราวกับความสวยงามใต้หล้าไม่อาจเทียบเคียงกับเธอ

      ตาของเขาจับจ้องโดยไม่รู้สึกตัว บัดนั้นหลี่มู่ลืมแม้แต่การอ่านช่องคอมเมนท์ในไลฟ์สตรีมของตน …

      ความรู้สึกอบอุ่นพลันบังเกิดขึ้นทั่วร่างเมื่อตนได้อยู่ในรัศมีขององค์เทพี เสียงลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง

      “เราคือมหาพฤกษาผู้ปกครองธรรมชาติ ปกครองชีวิต และเหล่าเอลฟ์ เทพดั้งเดิมนาม อีฟ อึกก์ดราซิลล์”

      “ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งเวทมนตร์และคมดาบ”

      น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยความสุขุมและน่าเคารพนับถือ

      หลี่มู่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดหวั่น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

      บ้าจริง! โมเดลกับสเปเชียลเอฟเอฟเฟคเกมนี้มันจะเทพเกินไปแล้ว!

      เขาคุ้นชินกับการเจอเหล่า NPC ที่ถูกสร้างมาอย่างปราณีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่มู่ได้พบกับการสร้างตัวละครในระดับงานศิลป์ มันเต็มไปด้วยรายละเอียดอันน่าตื่นตะลึง

      คอมเมนท์ในช่องแชท ณ เวลานี้ไหลบ่าราวกับน้ำป่าไหลหลาก ..

      “ขุ่นพระ!”

      “แม่เจ้าโว้ย!”

      “เด็ดมากครับบบบบ!”

      “ชั้นรักเธอ ชั้นรักเธอ …”

      “ตูจะเปลี่ยนศาสนา อย่าห้ามตู อย่าาาา!”

      “โอ้ท่านเทพธิดา ขอผมจับขอผมทัชกระโปรงงาม ๆ นั่นได้ไหม?”

      “ชั้นว่าล่ะ … ยังไงเทพธิดากับต่างโลกก็เป็นของคู่กันอ่ะน้า!”

      “เด๋วดิพวกแก! ฟังที่เค้าพูดกันทันด้วยเรอะ ชั้นรู้สึกว่ามันไวโคตร ๆ เลย…”

      แน่นอนว่าประโยคล่างสุดถูกคลื่นข้อความถาโถมใส่จนมิดไปในทันที

      เทพธิดานี้เป็นภาพสะท้อนจากร่างจำแลงของอีฟ เพื่อให้ผู้เล่นจดจำตนในฐานะเทพธิดา อีฟใช้พลังศักดิ์สิทธิ์สร้างโปรแกรมสอนเล่นไว้ต้อนรับผู้เยี่ยมเยียน โดยยึดต้นแบบมาจากรูปสักการะของตนเอง

      ผู้เล่นทุก ๆ คนจะเข้าเกมผ่านกระบวนการนี้ และได้รับพรจากเทพธิดา ซึ่งถือเป็นหนึ่งกระบวนการเข้าเกมตามปกติ

      “ผู้กล้าเอ๋ย เราจะมอบพลังให้ท่านเพื่อใช้ในโลกใบนี้” 

      เสียงของเทพธิดาดังขึ้นพร้อมกับนิ้วงามชี้ลงมาสู่หลี่มู่ช้า ๆ วินาทีนั้นพลันปรากฏหน้าต่างระบบ ณ เบื้องหน้าของเขา

      [กรุณาเลือกระบบอาชีพที่ต้องการ]

      [สายพละกำลัง]

      [สายเวทมนตร์]

      เลือกอาชีพเรอะ?

      หลี่มู่ลูบคางพลางวิเคราะห์

      เขาได้ค้นหาข้อมูลบนเว็บไซต์ทางการเมื่อหลายวันก่อน จึงทราบว่าสาขาอาชีพในเกมนี้แบ่งเป็นสองสายหลัก ๆ ได้แก่สายพละกำลัง และสายเวทมนตร์

      ผู้เล่นจะเลือกพัฒนาอาชีพเฉพาะทางได้เมื่อถึงเลเวล 10 เช่นนักรบ นักธนู นักบวช และอื่น ๆ อีกมากมาย …

      อันไหนดีหว่า?

      หลี่มู่จมดิ่งลงในห้วงความคิด ขณะที่ในช่องแชทเริ่มเกิดการแบ่งฝ่าย

      “กล้ามเนื้อดิ สหาย! กล้ามเนื้อและเหงื่อไคล! เอลฟ์เป็นเผ่าที่คล่องแคล่วว่องไว จะเปลี่ยนไปอาชีพนักสอบสังหารหรือนักธนูทีหลังก็เหมาะ”

      “พี่อาจจะอยากเล่นสายเวท ไง ๆ มันก็เป็นโลกเสมือนอ่ะ อีกอย่างถ้าไม่ใช้เวทนะ พี่จะใช้มีดเล่มเบิ้ม ๆ แทนเหรอ?”

      “ผิดแล้วเพิ่ล สถานที่เดียวที่ไล่เสียบผู้คนได้คือเกม VR นะ ความรู้สึกตอนใบมีดเฉือนผ่านกล้ามเนื้อมันต้องแหล่มมากแน่ ๆ!”

      “เรื่องนั้นถ้าจะให้รู้สึกสมจริงก็ต้องชีวิตจริงดิ!”

      “ใครมันจะแทงชาวบ้านในชีวิตจริงได้ฟะ?”

      “พวกแกเป็นปีศาจรึไง?”

      “…”

      หลี่มู่ถึงกับปากสั่นเมื่อเห็นช่องแชทตอนนี้ เขาลังเลเพียงเล็กน้อยและเลือกสายอาชีพเวทมนตร์

      เวทมนตร์ยังไงก็น่าสนกว่าล่ะนะ มันเป็นความป่าเถื่อนและลดทอนคุณค่าพวกเราชาวปัญญาชนหากจะเข้าไปคลุกวงใน

      ปัญญาชนชอบขยับปากมากกว่าขยับมือครับ ร่ายคาถาเอา เราไม่บู๊ มู่ไม่ปลื้ม

      “ผู้ถูกเลือกได้เลือกระบบเวทมนตร์ เราจะมอบมนตร์อันทรงพลังให้สองบทโดยการสุ่ม”

      เทพธิดากล่าวพลางวาดนิ้วเรียวมาทางหลี่มู่

      ด้วยพลังที่ได้รับจากต้นไม้โลก อีฟมีระบบฐานข้อมูลเกี่ยวกับอาชีพโดยสมบูรณ์อยู่ภายในหัว มันจึงเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่จะมอบทักษะระดับเริ่มต้นให้กับเหล่าผู้เล่น

      หลี่มู่สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันอบอุ่นค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ร่างกาย ประสาทสัมผัสทั้งห้าถูกกระตุ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่อธิบายได้ยาก

      เขาเปิดหน้าจอสเตตัสดูอีกครั้ง

      [ชื่อ: หลี่มู่]

      [เผ่า: เอลฟ์]

      [อาชีพ: นักเวท]

      [เลเวล: 1 (ผู้ฝึกตน)]

      [ค่าประสบการณ์: 0/100] 

      [พลังชีวิต: 50/50]

      [พลังเวท: 100/100]

      [คณสมบัติ: ความกำยำ (5), ความแข็งแกร่ง (5), ความว่องไว (5), เวทมนตร์ (10)]

      [ทักษะ: ฟื้นฟูระดับต่ำ, ควบคุมเถาวัลย์]

      “ทักษะด้านเวทมนตร์ของเราเพิ่มขึ้น!”

      หลี่มู่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

      “ท่านผู้ถูกเลือก เราได้มอบพรและอุปกรณ์เริ่มต้นให้กับท่าน ขอให้โชคดีมีชัยในการเดินทางครั้งนี้!”

      ร่างของหลี่มู่เปล่งแสงตอบรับกับเสียงของเทพธิดา บังเกิดเป็นชุดคลุมที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่าย ไม้เท้าด้ามหนึ่ง และมีดพกหนึ่งเล่มที่ทำจากไม้

      [คุณได้รับไอเท็ม: ชุดคลุมเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: ไม้เท้าเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: มีดไม้ดำ (ทั่วไป)]

      สิ่งเหล่านี้คือไอเท็มสำหรับผู้เริ่มต้น อีฟใช้ทรัพยากรในป่ามาเป็นวัตถุดิบ เป็นสิ่งของรุ่นผลิตจำนวนมาก และใช้เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเหล่าผู้เล่น

      แม้อีฟจะสร้างสรรค์ไอเท็มที่ดีกว่านี้ได้ แต่ปริมาณพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่เอื้ออำนวยให้อีฟทำเรื่องแบบนั้น การผลิตไอเท็มเริ่มต้นจำนวน 300 ชุดใช้ไปเพียง 0.1 แต้มเท่านั้น

      ฉากรอบข้างหลี่มู่พลันเปลี่ยนไปหลังได้รับพรจากเทพธิดา ประกายแสงระยิบระยับพุ่งผ่านโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาเผลอหลับตาลงชั่วครู่

      หลี่มู่รู้สึกเหมือนตนทะลุม่านกำบังออกมาคล้ายกับการฟักออกจากไข่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าล้วนเฉียบแหลมขึ้น …

      ลมเย็นโชยอ่อนปะทะกับใบหน้า เสียงนกร้องจากป่า หลี่มู่ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตนอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปจากเดิม 

      เขายืนอยู่บนกิ่งก้านสาขาขนาดมหึมา บริเวณใกล้เคียงมีวิหารแห่งธรรมชาติที่ดูเก่าแก่และงดงาม รายล้อมด้วยเอลฟ์สวยหล่อประมาณ 300 ตน …

      “โห กราฟฟิกอลังการงานสร้าง 100% สมคำโฆษณา”

      ”ชั้นรักเกมนี้! ปังแน่นอน! วิวนี้สวยหยั่งกะอะไรดี”

      “ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าตาทุกคนดูหล่อเป็นบ้า เกินไปเกินไป๊”

      “หัวแดงทรงฟูระเบิดนั่นมันอะไรฟะ ใช้ของเดิม ๆ ไม่ดีกว่าเรอะ”

      “ของแจกสายเวทเป็นคลุมกะไม้เท้า ส่วนสายกายเป็นเกราะกับมีดไม้?”

      “วิวสวยมากค่าา ไว้เกมเปิดโอเพ่นเบต้าเมื่อไร เราไปหามุมถ่ายภาพกัน!”

      “หือ ทำไมบิ๊กมู่ไม่พูดไรเลยอ่ะ?”

      “บิ๊กมู่ ๆ! แอดเพื่อนกันเถอะ เราเดมาเซียเอง! เพิ่งเข้าเกมสด ๆ เลย”

      ปริมาณข้อความในแชทยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

      หลี่มู่ยังคงนิ่งเงียบต่อไป และจู่ ๆ เขาก็เผยอปากขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาหยดหนึ่งพลันปรากฏ เสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อย 

      “บ้าจริง …”

      “เรา …”

      วินาทีที่หลี่มู่มีทีท่าประหลาดจนเริ่มน้ำตาไหล เหล่าผู้ชมทั้งแชนแนลพร้อมใจกันตื่นตระหนกทันควัน

      “เห้ยเอาจริงดิ? พี่มู่เนี่ยนะซึ้งจนร้องไห้?”

      “มีระบบแสดงสีหน้าด้วยยย”

      “หยดน้ำตางามมาก!

      “เกมนี้แสดงสีหน้าได้บับ เหมือนจริงขนาดนี้?”

      สีหน้าหลี่มู่พลันเปลี่ยนเมื่อเห็นช่องแชท เขามองบริเวณเท้าตัวเองอย่างระมัดระวังและเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยืดอกเล็กน้อยระหว่างพยายามอธิบาย

      “คือ … คืองี้ … เราไม่ได้กลัวความสูงนะ …”

      ทั้งแชทพร้อมใจกันหยุดพิมพ์ชั่วขณะ

      “พี่มู่ว่าไงนะ? มันเร็วไปชั้นฟังไม่ทัน …”

      “ใช่มะ พี่มู่พูดไวไปปะ? หยั่งกะกดปุ่มเร่งสปีด …”

      “เจ้าพวกความรู้สึกช้า!”

      หลี่มู่ตะลึง

      “…”

      “เร่งสปีด …?”

      “เร่งกระบวนการคิด! มันเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด! พี่มู่พูดเร็วเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด ใช่แน่ ๆ!”

      “เอาจริงดิ! ระบบเร่งคิดจริงดิ?!”

      “นั่นแหละ เวลาหนึ่งชั่วโมงในเกมก็คือสิบห้านาทีในชีวิตจริง?!”

      “ขุ่นพร! เกมนี้โหดแบบฟ้าถล่มดินทลาย! ภาพสวยเวอร์วังแถมยังมีเทคโนโลยีที่โหดจัด ๆ ดังแน่ว้อย”

      “เตรียมกินขี้ได้เลย ไอ้ท็อปเม้นตอนนั้น!”

      ช่องแชทแชนแนลหลี่มู่พลันระเบิดด้วยคอมเมนท์จำนวนมหาศาล

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: เรื่องความกลัวอะไรพวกนี้ บางครั้งก็จะรู้ตัวในสภาวะที่ทำอะไรไม่ทันแล้วจริง ๆ ค่ะ … โดยส่วนตัวค่อนข้างระแวงพวกตัวตลกเพราะอิทธิพลของหนังผีเรื่องหนึ่งในสมัยเด็ก ยิ่งโตมาเจอตัวตลกสยอง ๆ ก็ยิ่งฝังใจ แบบไม่ได้กลัวแล้วนะ (มั้ง?) แค่ไม่ชอบมอง มันติดตา –> ไม่นับไทป์ที่ทำให้ตกใจนะคะ ยังไงก็ช็อคค่ะ

      พอลองคิดว่ายืนอยู่บน “กิ่งไม้” ขนาดยักษ์ที่ความสูงหลักกิโลเมตร ไม่มีอุปกรณ์เซฟตี้ใด ๆ … เค้าคิดว่าเค้าเข้าใจหลี่มู่ขึ้นมานิดนึง 

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทค่ะ ที่ต้นทางนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

[นิยายแปล] Game of the World Tree 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน!

Now you are reading [นิยายแปล] Game of the World Tree Chapter 12 โอ้ท่านเทพธิดา! ข้าจะย้ายศาสนาไปหาท่าน! at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

      สิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าหลี่มู่คือเทพธิดารูปงาม ทั่วทั้งร่างเปล่งประกายแสงอันอ่อนโยน เธออยู่ในชุดเดรสที่สวยสง่าอย่างเป็นเอกลักษณ์ ผมสีเงินสลวยยาวถึงสะโพก ดวงตาสีม่วงแฝงไปด้วยความลึกลับและปัญญาที่ลุ่มลึก สิ่งเดียวที่ผุดขึ้นในใจของผู้เฝ้ามองคงมีเพียงความเทิดทูนเท่านั้น 

      ความงดงามเบื้องหน้านี้อยู่ในระดับที่หลี่มู่ไม่สามารถหาคำใด ๆ มาบรรยายได้ ราวกับความสวยงามใต้หล้าไม่อาจเทียบเคียงกับเธอ

      ตาของเขาจับจ้องโดยไม่รู้สึกตัว บัดนั้นหลี่มู่ลืมแม้แต่การอ่านช่องคอมเมนท์ในไลฟ์สตรีมของตน …

      ความรู้สึกอบอุ่นพลันบังเกิดขึ้นทั่วร่างเมื่อตนได้อยู่ในรัศมีขององค์เทพี เสียงลึกลับดังขึ้นอีกครั้ง

      “เราคือมหาพฤกษาผู้ปกครองธรรมชาติ ปกครองชีวิต และเหล่าเอลฟ์ เทพดั้งเดิมนาม อีฟ อึกก์ดราซิลล์”

      “ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งเวทมนตร์และคมดาบ”

      น้ำเสียงนี้เต็มไปด้วยความสุขุมและน่าเคารพนับถือ

      หลี่มู่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดหวั่น ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

      บ้าจริง! โมเดลกับสเปเชียลเอฟเอฟเฟคเกมนี้มันจะเทพเกินไปแล้ว!

      เขาคุ้นชินกับการเจอเหล่า NPC ที่ถูกสร้างมาอย่างปราณีต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่มู่ได้พบกับการสร้างตัวละครในระดับงานศิลป์ มันเต็มไปด้วยรายละเอียดอันน่าตื่นตะลึง

      คอมเมนท์ในช่องแชท ณ เวลานี้ไหลบ่าราวกับน้ำป่าไหลหลาก ..

      “ขุ่นพระ!”

      “แม่เจ้าโว้ย!”

      “เด็ดมากครับบบบบ!”

      “ชั้นรักเธอ ชั้นรักเธอ …”

      “ตูจะเปลี่ยนศาสนา อย่าห้ามตู อย่าาาา!”

      “โอ้ท่านเทพธิดา ขอผมจับขอผมทัชกระโปรงงาม ๆ นั่นได้ไหม?”

      “ชั้นว่าล่ะ … ยังไงเทพธิดากับต่างโลกก็เป็นของคู่กันอ่ะน้า!”

      “เด๋วดิพวกแก! ฟังที่เค้าพูดกันทันด้วยเรอะ ชั้นรู้สึกว่ามันไวโคตร ๆ เลย…”

      แน่นอนว่าประโยคล่างสุดถูกคลื่นข้อความถาโถมใส่จนมิดไปในทันที

      เทพธิดานี้เป็นภาพสะท้อนจากร่างจำแลงของอีฟ เพื่อให้ผู้เล่นจดจำตนในฐานะเทพธิดา อีฟใช้พลังศักดิ์สิทธิ์สร้างโปรแกรมสอนเล่นไว้ต้อนรับผู้เยี่ยมเยียน โดยยึดต้นแบบมาจากรูปสักการะของตนเอง

      ผู้เล่นทุก ๆ คนจะเข้าเกมผ่านกระบวนการนี้ และได้รับพรจากเทพธิดา ซึ่งถือเป็นหนึ่งกระบวนการเข้าเกมตามปกติ

      “ผู้กล้าเอ๋ย เราจะมอบพลังให้ท่านเพื่อใช้ในโลกใบนี้” 

      เสียงของเทพธิดาดังขึ้นพร้อมกับนิ้วงามชี้ลงมาสู่หลี่มู่ช้า ๆ วินาทีนั้นพลันปรากฏหน้าต่างระบบ ณ เบื้องหน้าของเขา

      [กรุณาเลือกระบบอาชีพที่ต้องการ]

      [สายพละกำลัง]

      [สายเวทมนตร์]

      เลือกอาชีพเรอะ?

      หลี่มู่ลูบคางพลางวิเคราะห์

      เขาได้ค้นหาข้อมูลบนเว็บไซต์ทางการเมื่อหลายวันก่อน จึงทราบว่าสาขาอาชีพในเกมนี้แบ่งเป็นสองสายหลัก ๆ ได้แก่สายพละกำลัง และสายเวทมนตร์

      ผู้เล่นจะเลือกพัฒนาอาชีพเฉพาะทางได้เมื่อถึงเลเวล 10 เช่นนักรบ นักธนู นักบวช และอื่น ๆ อีกมากมาย …

      อันไหนดีหว่า?

      หลี่มู่จมดิ่งลงในห้วงความคิด ขณะที่ในช่องแชทเริ่มเกิดการแบ่งฝ่าย

      “กล้ามเนื้อดิ สหาย! กล้ามเนื้อและเหงื่อไคล! เอลฟ์เป็นเผ่าที่คล่องแคล่วว่องไว จะเปลี่ยนไปอาชีพนักสอบสังหารหรือนักธนูทีหลังก็เหมาะ”

      “พี่อาจจะอยากเล่นสายเวท ไง ๆ มันก็เป็นโลกเสมือนอ่ะ อีกอย่างถ้าไม่ใช้เวทนะ พี่จะใช้มีดเล่มเบิ้ม ๆ แทนเหรอ?”

      “ผิดแล้วเพิ่ล สถานที่เดียวที่ไล่เสียบผู้คนได้คือเกม VR นะ ความรู้สึกตอนใบมีดเฉือนผ่านกล้ามเนื้อมันต้องแหล่มมากแน่ ๆ!”

      “เรื่องนั้นถ้าจะให้รู้สึกสมจริงก็ต้องชีวิตจริงดิ!”

      “ใครมันจะแทงชาวบ้านในชีวิตจริงได้ฟะ?”

      “พวกแกเป็นปีศาจรึไง?”

      “…”

      หลี่มู่ถึงกับปากสั่นเมื่อเห็นช่องแชทตอนนี้ เขาลังเลเพียงเล็กน้อยและเลือกสายอาชีพเวทมนตร์

      เวทมนตร์ยังไงก็น่าสนกว่าล่ะนะ มันเป็นความป่าเถื่อนและลดทอนคุณค่าพวกเราชาวปัญญาชนหากจะเข้าไปคลุกวงใน

      ปัญญาชนชอบขยับปากมากกว่าขยับมือครับ ร่ายคาถาเอา เราไม่บู๊ มู่ไม่ปลื้ม

      “ผู้ถูกเลือกได้เลือกระบบเวทมนตร์ เราจะมอบมนตร์อันทรงพลังให้สองบทโดยการสุ่ม”

      เทพธิดากล่าวพลางวาดนิ้วเรียวมาทางหลี่มู่

      ด้วยพลังที่ได้รับจากต้นไม้โลก อีฟมีระบบฐานข้อมูลเกี่ยวกับอาชีพโดยสมบูรณ์อยู่ภายในหัว มันจึงเป็นเรื่องง่าย ๆ ที่จะมอบทักษะระดับเริ่มต้นให้กับเหล่าผู้เล่น

      หลี่มู่สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันอบอุ่นค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ร่างกาย ประสาทสัมผัสทั้งห้าถูกกระตุ้นและเปลี่ยนแปลงไปในทางที่อธิบายได้ยาก

      เขาเปิดหน้าจอสเตตัสดูอีกครั้ง

      [ชื่อ: หลี่มู่]

      [เผ่า: เอลฟ์]

      [อาชีพ: นักเวท]

      [เลเวล: 1 (ผู้ฝึกตน)]

      [ค่าประสบการณ์: 0/100] 

      [พลังชีวิต: 50/50]

      [พลังเวท: 100/100]

      [คณสมบัติ: ความกำยำ (5), ความแข็งแกร่ง (5), ความว่องไว (5), เวทมนตร์ (10)]

      [ทักษะ: ฟื้นฟูระดับต่ำ, ควบคุมเถาวัลย์]

      “ทักษะด้านเวทมนตร์ของเราเพิ่มขึ้น!”

      หลี่มู่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

      “ท่านผู้ถูกเลือก เราได้มอบพรและอุปกรณ์เริ่มต้นให้กับท่าน ขอให้โชคดีมีชัยในการเดินทางครั้งนี้!”

      ร่างของหลี่มู่เปล่งแสงตอบรับกับเสียงของเทพธิดา บังเกิดเป็นชุดคลุมที่ตัดเย็บอย่างเรียบง่าย ไม้เท้าด้ามหนึ่ง และมีดพกหนึ่งเล่มที่ทำจากไม้

      [คุณได้รับไอเท็ม: ชุดคลุมเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: ไม้เท้าเริ่มต้น (ทั่วไป)]

      [คุณได้รับไอเท็ม: มีดไม้ดำ (ทั่วไป)]

      สิ่งเหล่านี้คือไอเท็มสำหรับผู้เริ่มต้น อีฟใช้ทรัพยากรในป่ามาเป็นวัตถุดิบ เป็นสิ่งของรุ่นผลิตจำนวนมาก และใช้เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับเหล่าผู้เล่น

      แม้อีฟจะสร้างสรรค์ไอเท็มที่ดีกว่านี้ได้ แต่ปริมาณพลังศักดิ์สิทธิ์ไม่เอื้ออำนวยให้อีฟทำเรื่องแบบนั้น การผลิตไอเท็มเริ่มต้นจำนวน 300 ชุดใช้ไปเพียง 0.1 แต้มเท่านั้น

      ฉากรอบข้างหลี่มู่พลันเปลี่ยนไปหลังได้รับพรจากเทพธิดา ประกายแสงระยิบระยับพุ่งผ่านโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาเผลอหลับตาลงชั่วครู่

      หลี่มู่รู้สึกเหมือนตนทะลุม่านกำบังออกมาคล้ายกับการฟักออกจากไข่ ประสาทสัมผัสทั้งห้าล้วนเฉียบแหลมขึ้น …

      ลมเย็นโชยอ่อนปะทะกับใบหน้า เสียงนกร้องจากป่า หลี่มู่ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตนอยู่ในโลกที่แตกต่างออกไปจากเดิม 

      เขายืนอยู่บนกิ่งก้านสาขาขนาดมหึมา บริเวณใกล้เคียงมีวิหารแห่งธรรมชาติที่ดูเก่าแก่และงดงาม รายล้อมด้วยเอลฟ์สวยหล่อประมาณ 300 ตน …

      “โห กราฟฟิกอลังการงานสร้าง 100% สมคำโฆษณา”

      ”ชั้นรักเกมนี้! ปังแน่นอน! วิวนี้สวยหยั่งกะอะไรดี”

      “ฮ่าฮ่าฮ่า หน้าตาทุกคนดูหล่อเป็นบ้า เกินไปเกินไป๊”

      “หัวแดงทรงฟูระเบิดนั่นมันอะไรฟะ ใช้ของเดิม ๆ ไม่ดีกว่าเรอะ”

      “ของแจกสายเวทเป็นคลุมกะไม้เท้า ส่วนสายกายเป็นเกราะกับมีดไม้?”

      “วิวสวยมากค่าา ไว้เกมเปิดโอเพ่นเบต้าเมื่อไร เราไปหามุมถ่ายภาพกัน!”

      “หือ ทำไมบิ๊กมู่ไม่พูดไรเลยอ่ะ?”

      “บิ๊กมู่ ๆ! แอดเพื่อนกันเถอะ เราเดมาเซียเอง! เพิ่งเข้าเกมสด ๆ เลย”

      ปริมาณข้อความในแชทยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

      หลี่มู่ยังคงนิ่งเงียบต่อไป และจู่ ๆ เขาก็เผยอปากขึ้นพร้อมหยาดน้ำตาหยดหนึ่งพลันปรากฏ เสียงของเขาสั่นไหวเล็กน้อย 

      “บ้าจริง …”

      “เรา …”

      วินาทีที่หลี่มู่มีทีท่าประหลาดจนเริ่มน้ำตาไหล เหล่าผู้ชมทั้งแชนแนลพร้อมใจกันตื่นตระหนกทันควัน

      “เห้ยเอาจริงดิ? พี่มู่เนี่ยนะซึ้งจนร้องไห้?”

      “มีระบบแสดงสีหน้าด้วยยย”

      “หยดน้ำตางามมาก!

      “เกมนี้แสดงสีหน้าได้บับ เหมือนจริงขนาดนี้?”

      สีหน้าหลี่มู่พลันเปลี่ยนเมื่อเห็นช่องแชท เขามองบริเวณเท้าตัวเองอย่างระมัดระวังและเงยขึ้นอย่างรวดเร็วพลางยืดอกเล็กน้อยระหว่างพยายามอธิบาย

      “คือ … คืองี้ … เราไม่ได้กลัวความสูงนะ …”

      ทั้งแชทพร้อมใจกันหยุดพิมพ์ชั่วขณะ

      “พี่มู่ว่าไงนะ? มันเร็วไปชั้นฟังไม่ทัน …”

      “ใช่มะ พี่มู่พูดไวไปปะ? หยั่งกะกดปุ่มเร่งสปีด …”

      “เจ้าพวกความรู้สึกช้า!”

      หลี่มู่ตะลึง

      “…”

      “เร่งสปีด …?”

      “เร่งกระบวนการคิด! มันเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด! พี่มู่พูดเร็วเพราะระบบเร่งกระบวนการคิด ใช่แน่ ๆ!”

      “เอาจริงดิ! ระบบเร่งคิดจริงดิ?!”

      “นั่นแหละ เวลาหนึ่งชั่วโมงในเกมก็คือสิบห้านาทีในชีวิตจริง?!”

      “ขุ่นพร! เกมนี้โหดแบบฟ้าถล่มดินทลาย! ภาพสวยเวอร์วังแถมยังมีเทคโนโลยีที่โหดจัด ๆ ดังแน่ว้อย”

      “เตรียมกินขี้ได้เลย ไอ้ท็อปเม้นตอนนั้น!”

      ช่องแชทแชนแนลหลี่มู่พลันระเบิดด้วยคอมเมนท์จำนวนมหาศาล

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: เรื่องความกลัวอะไรพวกนี้ บางครั้งก็จะรู้ตัวในสภาวะที่ทำอะไรไม่ทันแล้วจริง ๆ ค่ะ … โดยส่วนตัวค่อนข้างระแวงพวกตัวตลกเพราะอิทธิพลของหนังผีเรื่องหนึ่งในสมัยเด็ก ยิ่งโตมาเจอตัวตลกสยอง ๆ ก็ยิ่งฝังใจ แบบไม่ได้กลัวแล้วนะ (มั้ง?) แค่ไม่ชอบมอง มันติดตา –> ไม่นับไทป์ที่ทำให้ตกใจนะคะ ยังไงก็ช็อคค่ะ

      พอลองคิดว่ายืนอยู่บน “กิ่งไม้” ขนาดยักษ์ที่ความสูงหลักกิโลเมตร ไม่มีอุปกรณ์เซฟตี้ใด ๆ … เค้าคิดว่าเค้าเข้าใจหลี่มู่ขึ้นมานิดนึง 

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทค่ะ ที่ต้นทางนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด

×

Pengaturan Membaca

Background :

Size :

A-16A+