“อิ่มแล้วค่ะป้าหลิว”

     เฉินกั๋วกั่ว วางตะเกียบในมือของเธอและยิ้มบาง ๆ ให้กับหญิงสาววัยกลางคนที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะอาหาร 

     สายตาของกั๋วกั่วชำเลืองไปยังเก้าอี้ว่าง 2 ตัวที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ สีหน้าของเธอดูหมองหม่นลงเล็กน้อย

     “กลับห้องก่อนนะคะ”

     เด็กสาวลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ และเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตน

     หญิงวัยกลางคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเตือน

     “กั๋วกั่ว หนูกำลังจะขึ้นมัธยม 3 ในปีหน้าแล้วนะคะ อย่าเล่นเกมนานเกินไปล่ะ ถ้ามันกระทบกับผลการเรียนล่ะก็ คุณเฉินและท่านอื่น ๆ จะโกรธเอานะคะ”

     เฉินกั๋วกั่วชะงักชั่วขณะ เธอเหยียดยิ้มด้วยความสมเพชกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมา

     “โกรธ? …ยุ่งกับการหาเงินกันขนาดนั้น ไม่มีเวลามาโกรธหนูหรอกค่ะ”

     กั๋วกั่วรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองเต็มไปด้วยความก้าวร้าว จึงกล่าวต่อเล็กน้อย

     “สบายใจได้ค่ะป้าหลิว รอบที่แล้วหนูได้ที่หนึ่งในคลาส แถมได้เจอกับพี่สาวในเกมที่มาจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง หนูขอให้พี่เขาช่วยสอนการบ้านให้อยู่เรื่อย ๆ ด้วย ไว้ใจได้เลยค่ะ!”

     หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วด้วยความฉงน 

     “เรียนในเกมเหรอคะ? แบบนั้นจะไม่เสียสมาธิเอาเหรอ?”

     เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจพูดต่อ

     “หนูไม่ควรจะเล่นเกมอยู่ในห้องทั้งวันนะคะ ออกมาข้างนอกแล้วใช้เวลากับเพื่อนร่วมชั้นหน่อยดีกว่า โรงเรียนหนูมีแต่ลูกหลานจากตระกูลใหญ่ แถมมันจะ… จะดีกับอนาคตของหนูเอง ถ้าสร้างคอนเนคชันกับเพื่อน ๆ ไว้ตั้งแต่ตอนนี้”

     “พวกเขา ให้ป้าบอกหนูแบบนั้นเหรอคะ?”

     กั๋วกั่วพูดแทรกขึ้นมา เสียงของหญิงวัยกลางคนจึงค่อย ๆ เงียบลง 

     “กั๋วกั่ว…”

     หลิวแสดงท่าทีลำบากใจ ความเงียบของเธอคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด 

     กั๋วกั่วยิ้มเยาะตัวเองด้วยความสมเพชท่ามกลางความเงียบ

     เธอหันหลังและเดินกลับไปที่ห้อง ก่อนจะปิดประตูลงอย่างแรง

     หลิวถอนหายใจเมื่อเห็นประตูที่ปิดลง ก่อนจะเก็บภาชนะในความเงียบงัน…

     …

     กั๋วกั่วเดินเข้าห้องนอนพลางพิงหลังลงแนบบานประตู เด็กสาวหลับตาลงอย่างแผ่วเบา

     “อะไร ๆ ก็ผลประโยชน์… ในหัวมีแต่เรื่องนี้หรือไง…”

          ปัง!

     สิ้นประโยคดังกล่าว กั๋วกั่วกำหมัดแน่นและทุบใส่บานประตูสุดแรง

     “เกลียด… เกลียดโลกใบนี้ที่สุด…”

     หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กั๋วกั่วเงยศีรษะขึ้น สายตาของเธอหยุดลงบนเครื่องเกม VR ที่อยู่ในมุมห้อง ความเจ็บปวดในแววตาของเด็กสาวค่อย ๆ ทุเลาลง

     “จะว่าไป… วันนี้เป็นวันเปิดทดสอบรอบที่สองนี่นา…”

     เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกแขนขาวผ่องขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาข้อมือ

     “11 โมง 50…”

     กั๋วกั่วหายใจออกช้า ๆ เพื่อขับไล่ความเบื่อหน่าย แล้วจึงยกมือเรียวขึ้นตบแก้มของตนเองเบา ๆ 

     “ถ้าจำไม่ผิด วันนี้จะมีภารกิจที่ให้สอนพวกผู้เล่นใหม่ …อืม รางวัลน้อยไป แถมเราก็ไม่ได้คิดจะทำอยู่แล้ว เข้าเกมไปดูความวุ่นวายมันก็สนุกดีล่ะนะ…”

     “โอะ สีหน้าของพวกผู้เล่นใหม่ที่เพิ่งเข้าเกมต้องน่าสนใจแน่ ๆ”

     เมื่อคิดได้ดังนั้น สาวน้อยพลันคลี่รอยยิ้มหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มเล็ก ๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง

     กั๋วกั่วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนลายหมีอย่างรวดเร็ว เธอมัดรวบผมขึ้น ก่อนจะเอนตัวลงนอนในเครื่องเกม VR อย่างช่ำชอง

     “ลิงก์สตาร์ท– The Kingdom of Elves!” 

     สติสัมปชัญญะของกั๋วกั่วดับลงชั่วขณะ ก่อนที่เมนูระบบอันคุ้นเคยจะปรากฏขึ้น 

     ปุกิ๊ง–

     [เชื่อมต่อเกมสำเร็จ…]

     [พบเวอร์ชันใหม่, The Kingdom of Elves 1.02]

     [กำลังอัพเดทแพทช์…]

     ปุกิ๊ง–

     [การอัพเดทสำเร็จ]

     [กำลังเข้าสู่ระบบ…]

     [เกมไอดี: ลูกเมี้ยวเค็ม]

     [ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับกลับสู่อาณาจักรเอลฟ์!]

     ภาพเบื้องหน้าเฉินกั๋วกั่วเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงจากระบบที่คุ้นเคย

     เด็กสาวปรากฏตัวในห้องนอนไม้ที่ตกแต่งอย่างเลิศหรู

     ภายในห้องมีเครื่องเรือนนานาชนิดและสิ่งประดิษฐ์อีกมากมาย …ของเหล่านี้คือวัตถุโบราณจากฟลอเรนซ์ที่เธอรวบรวมมาจากบรรดาผู้เล่น

     สถานที่แห่งนี้คือบ้านของเธอใน The Kingdom of Elves

     แสงสว่างสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง พร้อมกับอากาศแสนบริสุทธิ์อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของป่าเอลฟ์ พัดพาความกังวลจากโลกภายนอกของเด็กสาว ให้มลายหายไปในชั่วพริบตา  

     เธอบิดขี้เกียจอย่างช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง

     เฉินกั๋วกั่วสัมผัสได้ถึงพลังเวทอันทรงพลังในร่างกายของตนเองทันทีที่เข้ามาสู่ดินแดนแห่งนี้ ประสาทสัมผัสทั้งห้าต่างเฉียบคมขึ้น พลังกายทวีขึ้นอย่างยิ่งยวด และทัศนวิสัยมีความคมชัดมากยิ่งขึ้น

     เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนซากัส

     เฉินกั๋วกั่วชื่นชอบความรู้สึกนี้เป็นอย่างมาก 

     สาวน้อยในเวลานี้ไม่ใช่เฉินกั๋วกั่วอีกต่อไป เธอคือ ลูกเมี้ยวเค็ม

     ลูกเมี้ยวเค็มหายใจออกช้า ๆ พลางกวาดสายตามองเวลาในหน้าต่างระบบ

     “แปดโมงห้าสิบ? …จังหวะเป๊ะ!”

     ฮึบ– 

     ร่างบางกระโดดลงจากเตียง อกของเธอกระเพื่อมจากแรงกระแทก

     ลูกเมี้ยวเค็มคว้าชุดคลุมนักเวทอันหรูหราลงมาจากที่แขวนบนผนัง และสวมใส่มันด้วยความช่ำชอง 

     เสื้อคลุมนักเวทชิ้นนี้เป็นชุดคลุมระดับเลเจนด์ชิ้นเดียวในเซิฟเวอร์ เธอใช้แต้มผลงานถึง 100,000 หน่วยเพื่อแลกมันมา

     เด็กสาวก้มลงหยิบรองเท้านักเวทจากใต้เตียง มันเป็นรองเท้าหนังกรอบทองในระดับเหล็กขั้นต้นที่เธอเพิ่งแลกเปลี่ยนมาได้ไม่นาน

     ลูกเมี้ยวเค็มขยับตัวเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจหลังจากที่สวมชุด เธอคว้าไม้เท้าปีศาจจากบริเวณมุมหนึ่งของห้อง แล้วจึงเดินมาส่องกระจกบานใหญ่ที่ทำจากมรกต 

     มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม

     ไอเท็มระดับเลเจนด์เหล่านี้ ล้วนเป็นไอเท็มที่มีเพียงหนึ่งเดียวในเซิฟเวอร์ โดยเฉพาะไม้เท้าปีศาจของลูกเมี้ยวเค็มด้ามนี้ ที่เป็นสาเหตุให้หลี่มู่จากกิลด์หัวใจแห่งธรรมชาติรู้สึกอิจฉาตาร้อนมาอย่างยาวนาน

     ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกว่าเงินค่าขนมทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้กับ The Kingdom of Elves ล้วนเต็มไปด้วยความคุ้มค่า

     เงินมีไว้ใช้สร้างความสนุกนี่นา?

     นี่มันก็แค่ค่าขนมเดือนเดียว…

     ยังไง ๆ แม่ก็มีเงินตั้งมากมายอยู่แล้ว

     ลูกเมี้ยวเค็มส่ายศีรษะพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสลัดความคิดอันยุ่งเหยิงทิ้งไป ก่อนจะผลักประตูและก้าวออกจากห้อง…

     …

     เมื่อลูกเมี้ยวเค็มเข้ามาสู่บริเวณเมือง เอลฟ์สาวได้กลายเป็นที่สนใจของบรรดาผู้เล่นโดยรอบทันที

     “นั่นลูกพี่เมี้ยวเค็มนี่! หวัดดียามเช้า!”

     “อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน!”

     “อรุณสวัสดิ์พี่เมี้ยว!”

     “เจ๊เมี้ยวผู้ร่ำรวย ต้องการสมุนสายอวยเพิ่มอีกซักคนมั้ยขอรับ? ข้าน้อยจะตามชมไม่หยุดปาก ชมตลอดเวลาเลยขอรับ!”

     ผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนต่างทักทายลูกเมี้ยวเค็มด้วยความกระตือรือร้น เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มกับเหล่าผู้เล่นทีละคน

     “อรุณสวัสดิ์ค่ะ อรุณสวัสดิ์ค่า”

     “ฮี่ฮี่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”

     “โทษค่ะมีลูกมือพอแล้ว ไม่ต้องการนายหรอกค่ะ”

     “…”

     แม้เวลานี้จะเป็นเที่ยงวันบนดาวเคราะห์สีคราม แต่บรรดาผู้เล่นต่างได้ทำการปรับเวลาของตัวเองให้สอดคล้องกับดินแดนซากัสเมื่อล็อกอินเข้าสู่เกม

     ผู้เล่นจำนวนมากรวมกลุ่มกันอยู่ในบริเวณจัตุรัสเมื่อลูกเมี้ยวเค็มเดินเท้ามาถึง พวกเขาได้รับภารกิจชี้แนะผู้เล่นมือใหม่ และกำลังรอคอยการมาถึงของเหล่าผู้เล่นชุดที่สอง

     การมาเยือนของผู้เล่นชุดนี้จะแตกต่างไปจากผู้เล่นกลุ่มแรก พวกเขาจะถูกเทเลพอร์ทมาจากต้นไม้โลก สู่จัตุรัสใจกลางเมืองโดยตรง!

     ลูกเมี้ยวเค็มชำเลืองมองเวลาในหน้าต่างระบบอีกครั้ง

     “ใกล้ถึงเวลาแล้ว”

     ทันทีที่จบประโยคดังกล่าว เสียงระฆังก็ดังแว่วมาจากวิหารแห่งธรรมชาติ 

     หง่าง— หง่าง— หง่าง—

     ลำแสงสีทองจำนวนมหาศาลพลันปรากฏทั่วบริเวณจัตุรัสพร้อมกับเสียงระฆัง

     ห้วงมิติโดยรอบเกิดความผันผวน พร้อมกับระดับพลังเวทที่พุ่งสูงขึ้นทั่วทั้งจัตุรัส ร่างสูงจำนวนมากได้ปรากฏตัวขึ้นบนวงเวท และทยอยเดินออกมาสู่ระยะสายตาของเหล่าผู้เล่น…

     นี่คือ “เอลฟ์” กลุ่มใหม่

     เอลฟ์เหล่านี้ยืนรวมตัวกันแน่นขนัด พวกเขาสวมใส่ชุดผ้าลินินและเกราะไม้ที่ทำให้ลูกเมี้ยวเค็มหวนนึกถึงวันวานในอดีต

     ดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจพวกนั้นสิ

     ดูใบหน้าที่เปลี่ยนจากความตื่นเต้นเป็นตื่นตะลึงนั่นสิ…

     มุมปากของลูกเมี้ยวเค็มเผยรอยยิ้มบาง ๆ

     ดวงตาใสแจ๋วของเธอพลันหรี่ลงราวกับจันทร์เสี้ยว พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนหวานและเปี่ยมสุข ลูกเมี้ยวเค็มกระซิบกับตัวเองเบา ๆ

     “ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งดาบและเวทมนตร์!”

     …

     …

 _ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: ถั่วรักลูกเมี้ยวเค็ม T – T

      จะว่าไป “เค็ม / 咸” ในชื่อของลูกเมี้ยวเค็ม (小咸喵) น่าจะมาจากอินเตอร์เน็ตแสลง “ปลาเค็ม / 咸鱼” ค่ะ หมายถึงกลุ่มคนที่ไม่อยากจะทำอะไร อยากจะปล่อยชีวิตไปวัน ๆ ซึ่งมาจากสำนวนจีนที่ว่า 我咸甚，此鱼何能及我也 / ฉันมัน “เค็ม” (ตากแห้ง ไร้วิญญาณ) เกินกว่าที่จะเทียบกับปลาเค็มตัวนี้ …แบบอันนี้อ่าค่ะ

      (ภาพเคียจังร่างทูน่า โดยคุณ 掉线狂魔☆火星 – users/4908836 ใน Pixiv ค่ะ)

…

      อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413/ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _