ความหมองหม่นระลอกใหญ่ได้เข้าปกคลุมหัวใจของโอ๊คการ์ดเมื่อมันได้ยินแผนของเดมาเซีย ประกายแห่งความขุ่นเคืองผสมปนเปกับความผิดหวังปรากฏขึ้นในตาของมัน

     “ผู้ถูกเลือก ข้าเคยคิดว่าเจ้าคือผู้เปี่ยมไปด้วยความชอบธรรม ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำตัวน่ารังเกียจเยี่ยงนี้ เจ้านำความอัปยศมาสู่ฉายาผู้พิทักษ์แห่งมหาพฤกษา!”

     อลิซมองเดมาเซียด้วยความเฉยเมย สายตาของเธอเย็นชาราวกับกำลังจ้องมองกองขยะเปียกริมทาง

     ปุ่กิ๊ง—

     [ค่าความสนิทของเบอร์เซิร์กเกอร์ลดลง 40 หน่วย ความสนิทสนมเข้าสู่สถานะ “ไม่ชอบ”]

     ปุ่กิ๊ง—

     [ค่าความสนิทของอลิซ เกลลดลง 40 หน่วย ความสนิทสนมคงสถานะ “ไม่ชอบ”]

     เดมาเซียยืนตัวแข็งเมื่อชำเลืองมองข้อความจากระบบ

     “ได้ไง? แต้มความสนิทลดลงเพราะคำแนะนำของตูเนี่ยนะ?”

     ความลังเลลุกลามไปในหมู่ผู้เล่น

     “แผนนี้ … ไม่เวิร์ค?”

     “จะทำไงถ้ามันมีภัยที่เราคาดไม่ถึงล่ะ? ยิ่งเพราะเป็นเกมนี้นะ … เราไม่กล้าคิดผลที่จะตามมาเลยอ่ะ”

     “ใช่ เกมนี้ไม่เหมือนเกมทั่ว ๆ ไปนะ มันสมจริงแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ …”

     “พวกเราออฟไลน์ในสถานะกำลังต่อสู้ไม่ได้นะ ต่อให้เราบังคับล็อกเอาท์สักทางก็เถอะ ตัวเราก็ยังอยู่ที่เดิมอยู่ดี แถมจะเกิดอะไรถ้าเราบึ้มตัวตายไม่ได้ …”

     “ในกรณีนั้นก็เชื่อเหอะค่ะ ว่าจะได้แผลใจกลับบ้านแน่นอน”

     “ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดไงนะ แต่เค้าไม่เอาด้วยกับแนวคิดนี้อ่า พวกก็อบลินดูโรคจิตจะตาย”

     “เราจะไม่เข้าร่วมภารกิจถ้านายยืนยันว่านั่นคือแผน ไม่เอาด้วย เด็ด ขาด”

     “ชั้นก็ไม่”

     “ไอ้หนุ่มซิงเดมาเซีย”

     “คนอย่างเธอไม่มีทางหาแฟนได้อ่ะค่ะ”

     เดมาเซีย “…”

     หลี่มู่ยังคงเงียบกริบ ครุ่นคิด ก่อนจะผุดไอเดียหนึ่งขึ้นมา

     “… ฮันนี่แทรป? … เอาเข้าจริงมันก็ใช้ได้อยู่นะ”

     ทุกชีวิตพลันตกตะลึงเพราะความเห็นของหลี่มู่

     “โคตรเอาอ่ะพี่มู่ คิดเหมือนกันชะ?”

     “บ้าไปแล้ว!”

     “พี่มู่ก็เป็นหนุ่มโสดชะ? ประเภทที่จะใส่กางเกงหลากสีกับรองเท้าแตะหนีบใหญ่ ๆ ที่วัน ๆ เอาแต่ซื้อขนมถุงกับนมถั่วเหลืองทุกเช้า ใช่ป่ะ? ”

     หลี่มู่ “…”

     เขากระแอมอยู่หลายครั้งและเริ่มอธิบายก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

     “ไม่สิครับ คือถึงจะชื่อฮันนี่แทรปเหมือนกัน แต่เราไม่เห็นต้องให้สาว ๆ มารับความเสี่ยงพวกนี้เลย”

     หลี่มู่ชำเลืองมองเดมาเซียหัวจรดเท้า ท่าทางของเขาดูราวกับกำลังพิจารณาบางอย่าง ก่อนจะกล่าวต่อ

     “เราจำได้ว่าใครสักคนมีสกิลแปลงกาย”

     ได้ยินดังว่า เดมาเซียถึงกับสั่นไปทั่วสรรพางค์ราวกับมีไอเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นมาตามสันหลัง …

…

     บรรยากาศโดยรอบคือป่าที่ไร้ผู้ใดเคยย่างกรายเข้ามา

     ต้นไม้สูงแผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมผืนฟ้า พร้อมกับพุ่มไม้นานาพรรณที่เพิ่มความซับซ้อนของการเดินทางขึ้นไปอีกหลายระดับ

     ทว่าสิ่งเหล่านี้กลับไม่มีผลใด ๆ ต่อโอ๊คการ์ด

     เบอร์เซิร์กเกอร์ก้าวผ่านผืนป่าราวกับเป็นพื้นที่สวนหลังบ้านของตน บนบ่าของเขามีเอลฟ์สี่ชีวิตในชุดผ้าลินินและเกราะไม้ และเบื้องหลังคือเดมาเซีย … ที่วิ่งหน้าตั้งตามมาพร้อมเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นทั่วร่าง 

     ผู้เล่นทั้งห้าคือหน่วยจู่โจมพิเศษที่ได้รับการโหวตเลือกโดยเหล่าผู้เล่น

     ถ้าไม่นับเดมาเซีย หน่วยจู่โจมพิเศษเป็นทีมที่ประกอบด้วยหลี่มู่ นกกาเหว่า พร้อมด้วยผู้เล่นอีกสองคนที่ชื่อ ข้าวกล่องและลูกเมี้ยวเค็ม 

     ในบรรดาผู้เล่นทั้งห้า หลี่มู่และลูกเมี้ยวเค็มเป็นผู้เล่นสายเวทมนตร์ ในขณะที่เดมาเซีย ข้าวกล่อง และนกกาเหว่าเป็นผู้เล่นสายกายภาพ 

     เดิมทีหลี่มู่วางแผนให้ทีมบุกทะลวงใช้สมาชิกที่มีจุดเด่นด้านการลอบเร้น ทว่า ผู้ที่มีทักษะในสายดังกล่าวมีเพียงหยิบมือเดียว ทีมบุกเบิกสำหรับภารกิจนี้จึงต้องถูกปรับเปลี่ยนให้เหมาะตามสถานการณ์ ด้วยแนวคิดที่จะเฟ้นหาผู้เล่นสายโจมตีระดับสูงพร้อมกับผู้เล่นที่มีทักษะซัพพอร์ทด้านอื่น ๆ มาเป็นกลุ่มหัวหอก

     หลี่มู่มีทักษะฟื้นฟูระดับต่ำและควบคุมเถาวัลย์ สามารถทำหน้าที่ได้อย่างดีทั้งในด้านการหยุดยั้งศัตรูและการฟื้นฟู นอกจากนี้เขาคือผู้บัญชาการของทีม

     ลูกเมี้ยวน้อย เป็นเด็กสาวตัวเล็กที่มาพร้อมกับ แปลงกาย ทักษะลวงตาที่หาได้ยากยิ่ง สามารถใช้เปลี่ยนลักษณะภายนอกของเป้าหมายเป็นเวลา 20 นาที

     นกกาเหว่า มีความถนัดศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวระยะประชิดและมีจุดเด่นทางกายภาพที่น่าทึ่ง นอกจากนี้ยังมีทักษะ ไวต่อเสียง ที่ทำให้การตรวจจับร่องรอยของการสิ่งต่าง ๆ ได้โดยง่าย

     ข้าวกล่อง เป็นผู้เล่นชายมาดนิ่ง เขาไม่มีทักษะการลอบเร้นหรือตรวจจับใด ๆ แต่กลับมีฝีมือในการตรวจหาสิ่งผิดปกติที่ยอดเยี่ยม นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาพบงูหลามยักษ์ตั้งแต่ต้นเกม

     และสำหรับ เดมาเซีย ผู้มีทักษะ พายุดาบ และ ยืนหยัด เป็นผู้ที่สามารถสร้างความเสียหายให้แก่ศัตรูได้อย่างมากในขณะที่รับบทตัวชนประจำกลุ่ม

     ผู้เล่นทุกคนได้หารือกันและตัดสินใจว่าเดมาเซียจะเป็นผู้รับบทเหยื่อล่อในครั้งนี้

     สมาชิกทีมทั้งห้าคนล้วนมีเลเวลสิบ

     เมื่อเริ่มดำเนินแผนการ พวกเขาได้ขึ้นมานั่งบนไหล่ของเบอร์เซิร์กเกอร์ ทว่าโอ๊คการ์ดกลับปฏิเสธที่จะให้เดมาเซียโดยสาร เขาจึงเป็นคนเดียวที่ต้องอาศัยเท้าทั้งสองข้างของตนในการเดินทาง

     ผู้เล่นคนอื่นจึงเข้าสู่ช่วงรับชมไลฟ์สตรีม ขณะที่รอให้การติดตั้งวงเวทเคลื่อนย้ายบรรลุตามเป้า

     ใช่ การไลฟ์สตรีม

     แม้ว่าอัตราการไหลของเวลาระหว่างสองโลกจะแตกต่างกัน แต่ปัจจัยนี้ไม่มีผลระหว่างผู้เล่นที่อยู่ในฝั่งซากัสซึ่งกำลังใช้อินเทอร์เน็ตผ่านระบบของเกม เหล่าผู้เล่นจึงสามารถรับชมไลฟ์สตรีมของหน่วยจู่โจมพิเศษผ่านหน้าต่างระบบ

     วิธีนี้ถูกค้นพบโดยผู้เล่นเมื่อไม่นานมานี้ มันคล้ายกับการใช้โปรแกรมแชทด้วยเสียงขณะเล่นเกม ทว่าเป็นไปในรูปแบบวีดิโอแทน บางคนได้ประยุกต์ใช้กับการล่าสัตว์อสูรในอดีตเพื่อเป็นการลาดตระเวนไปในตัว 

     อีฟรู้สึกทึ่งในทักษะการพลิกแพลงของเหล่าผู้เล่น อีฟจึงเปิดระบบไลฟ์สตรีมในมิติปัจเจกของตนเพื่อร่วมเป็นหนึ่งในผู้ชม

     “พวกเรามาถึงแล้ว”

     โอ๊คการ์ดหยุดลง

     มันย่อเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อให้สมาชิกทีมก้าวลงสู่พื้น ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก

     “เราอยู่ห่างเพียงกิโลเมตรเดียวจากฟลอเรนซ์ ข้าจะไม่เข้าไปใกล้กว่านี้เพื่อป้องกันการค้นพบโดยนักบวชก็อบลิน โปรดดำเนินการด้วยดุลพินิจของพวกท่าน”

     สิ้นประโยคดังกล่าว ร่างยักษ์พลันหันหลังและกลืนหายเข้าไปในผืนป่า

     เดมาเซียผู้วิ่งสุดชีวิตตามหลังมาได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมหอบหายใจอย่างแรง เขายืนพิงต้นไม้ใหญ่พลางก้มลงนวดเข่าที่ปวดร้าวของตนพร้อมมองไปทางเบอร์เซิร์กเกอร์ด้วยสายตาเย็นชา

     “ชั้นบอก .. แฮ่ก … ว่ามันไม่จำเป็นที่จะ … แฮ่ก … ก็แค่ไอเดียอ้ะ …จะมาเกลียดกันมากมายถึงขั้นไม่ให้ขี่หลัง”

     “คือเธอไม่รู้ตัวว่ามันแย่แค่ไหน ว่างั้น?”

     นกกาเหว่าจ้องเดมาเซียด้วยสายตาเย็นเยียบ พร้อม ๆ กับเหล่าผู้เล่นที่กำลังดูไลฟ์สตรีมพากันซ้ำเติมด้วยความสะใจ 

     “ออกกำลังกายหน่อยสหาย วิ่งดิเดมา! วิ่ง! ปั้มเปอร์ได้ซักหน่วยสองหน่วยเลยนะโว้ย”

     “ฮ่าฮ่า เดมาเซีย เป็นไงล่ะแต้มติดลบไปเลย”

     “หึ ชั้นยังจำได้ดีตอนที่ไอ้นี่มันเอาแต่อวดแต้มสนิทลุงบี เป็นไงล่ะ คืนเดียวหายเรียบ”

     “ฮ่าฮ่าฮ่า! เห็นชัดจะตายว่าพวก NPC เขามองก็อบลินเป็นแหล่งรวมความน่ารังเกียจขนาดไหน กล้าเสนอแผนที่ใช้สาว ๆ ไปเป็นเหยื่อล่องั้น จะโดน NPC เกลียดขี้หน้าก็สมควรแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!”

     “ท่านโอ๊คการ์ดและเหล่าเอลฟ์เป็นผู้มีเกียรติ”

     “ฮ่าฮ่าฮ่า! งานนี้ เหยื่อ คงต้องออกแรงหน่อยแล้ว”

     “ชั้นจะรอดูนายกลายเป็นตัวล่อมอน!”

     “เฝ้ารอ +1”

     “รอด้วย +2”

     หน้าของเดมาเซียดูบูดเบี้ยวในขณะที่ช่องแชทถูกข้อความถล่มอย่างต่อเนื่อง  

     นกกาเหว่าพักการล้อเลียนเดมาเซียไว้เพียงแค่นั้น เธอนิ่งสงบพลางตั้งใจฟังเสียงรอบตัวด้วยใบหูที่เอียงไปฝั่งหนึ่ง …

     นั่นคือทักษะของนกกาเหว่า ไวต่อเสียง

     “แถวนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่”

     นกกาเหว่ากล่าว 

     ข้าวกล่องส่ายหัวเป็นเชิงสนับสนุนหลังจากออกสำรวจบริเวณโดยรอบมาเมื่อครู่ ผู้เล่นทุกคนพากันโล่งใจจากข้อมูลที่ได้รับ

     หลี่มู่มองสำรวจรอบข้างพลางหยิบอุปกรณ์สร้างวงเวทเคลื่อนย้ายออกมาก่อนจะเอ่ย

     “เราคิดว่าแถวนี้เป็นชัยภูมิที่ดี พวกเรามาเคลียร์พื้นที่แล้วติดตั้งวงเวทกันเถอะ ด้วยระยะห่างหนึ่งกิโลราว ๆ นี้ คงมั่นใจในความปลอดภัยได้ในระดับนึง … ถ้าพวกเราเข้าไปใกล้กว่านี้ก็คงจะเป็นการเพิ่มปัจจัยเสี่ยงโดยใช่เหตุ”

     เขาชำเลืองมองเดมาเซียด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ทันทีที่กล่าวจบประโยค

     “เอาล่ะ พวกนายเตรียมตัวให้พร้อม ทำวงเวทเคลื่อนย้ายกันจบเมื่อไร ให้ไปล่อก็อบลินมาทดสอบพลังของพวกมันกัน”

     ใจของเดมาเซียแป้วลงราวกับลูกโป่งที่ถูกเจาะ ชายหนุ่มเดินเลี่ยงไปข้าง ๆ ด้วยความหวาดกลัว ไอกระท่อนกระแท่นติด ๆ อยู่พักหนึ่งแล้วจึงกล่าว

     “พะ … พี่มู่ … ไอ้เรื่องนั้น … ไม่เอาจริงได้ป่ะ?”

     “ไม่ใช่ว่านายเสนอแผนนี้เองเหรอ เดมาเซีย?”

     ลูกเมี้ยวน้อยคว้าเอาชุดเดรสสีเขียวอ่อนออกมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

     “รีบใส่ชุดนี้เร็ว น้องอลิซให้มาเลยน้า–”

     หน้าของเดมาเซียซีดเป็นไก่ต้มเมื่อเห็นชุดเดรสไซซ์จิ๋วตัวนั้น

     “บ้าบอ! พวกนายเอาจริงเดะ? จะให้ตูใส่ชุดผู้หญิงจริง ๆ เรอะ? ตูบอกว่าฮันนี่แทร็ป! ไม่ใช่รีเวิร์สฮันนี่แทร็ป! ตูเป็นชายทั้งแท่งว้อย!”

     “ไม่ใช่ปัญหาค่ะ เดี๋ยวทำสวยด้วยสกิลแปลงกายให้เอง”

     ลูกเมี้ยวน้อยพูดต่อด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

     เดมาเซีย: “…”

     “ตัวเธอยังจำได้มั้ย เธอยังไม่มีบ้าน เสาหลักซักต้นก็ยังไม่มี”

     นกกาเหว่าถามอย่างละมุนละไมในฐานะหัวหน้าทีมก่อสร้าง

     เดมาเซีย: “…”

     “นายอยากจะให้ผู้เล่นหญิงมารับความเสี่ยงพวกนี้จริงรึ?”

     ข้าวกล่องปั้นหน้านิ่วคิ้วขมวด

     เดมาเซีย: “…”

     ช่องแชท ณ เวลานี้ถูกบรรดาผู้เล่นถล่มด้วยความสะใจ

     “ฮ่าฮ่าฮ่า! เดมาเซียผู้กล้าหาญ จงกลายร่างเป็นสาวถึกด้วยชุดกระโปรงตัวนั้นซะ!”

     “จัดไปพวก! นายจะเป็นคนดีทันทีที่ใส่มัน!”

     “ไอเดียแหล่ม ๆ เสนอโดยคนแจ่ม ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

     “ใส่ให้ไว ถ้าไม่อยากให้บ้านในอนาคตของนายกลายเป็นกองขยะ ฮี่ฮี่ …”

     เดมาเซีย: “…”

     หลี่มู่กระแอมสองครั้งติด ๆ พลางตบบ่าเดมาเซีย

     “เดมาเซีย ทำเถอะ ยังไงนายก็เกิดใหม่ได้มากกว่าชาวบ้าน รับเควสปุ๊บได้สามทีฟรีปั๊บ นายคือเดมาเซียแปดชีวิต แถมนายเป็นบุรุษผู้ไร้ความกลัวต่อทั้งความตายและการโดน-จับ-โดย-ก็อบ-ลิน …  ความเสี่ยงย่อมต่ำกว่าปล่อยสุภาพสตรีทำงานนี้อยู่แล้ว อะแฮ่ม … ถ้าพลาดโดนจับก็แค่บึ้มตัวเอง ถ้าไม่เวิร์คก็ให้ลองออฟไลน์ไป”

     เดมาเซีย: “…”

     ตูก็มีเอกราชที่ต้องปกป้องนะโว้ย?!

     เดมาเซียรับแรงกดดันจากเหล่าผู้เล่นไม่ไหว ได้แต่จำใจคว้าชุดเดรสด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทน

     “เอาล่ะ … ชั้นจะทำ โอเค้?”

     สิ้นประโยคดังกล่าว ชายหนุ่มพลันเริ่มเปลี่ยนชุดอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ

     “อย่าถอดตรงนี้ค่ะ ไม่อยากเห็นแสงศีลธรรมที่บังส่วนอุจาดค่ะ”

     เดมาเซีย: “…”

     “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

     “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

     สภาพช่องแชทตอนนี้ราวกับถูกพายุลูกใหญ่พัดผ่าน

     แม้แต่อีฟที่นั่งชมไลฟ์สตรีมมาตลอดก็ร่วมหัวเราะไปกับผู้เล่นด้วย ทว่าในใจของอีฟพลันปรากฏความเศร้าโศกขึ้นมาเล็กน้อย

     “ดีจังเลยน้า …”

     “อยากมีร่างกาย อยากเดินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระบ้างจัง …”

     บางครั้งคนเราอาจจะลืมคุณค่าของสิ่งที่ตนมีอยู่ แต่จะเริ่มตระหนักและโหยหามันเมื่อสูญเสียไป

     หากปราศจากพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เพียงพอ อีฟจะไม่สามารถสร้างร่างจุติที่รองรับวิญญาณของตนได้

     ในวินาทีนั้น อีฟรู้สึกว่าเสียงหัวเราะและความเพลิดเพลินของเหล่าผู้เล่น ช่างเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากตนเหลือเกิน …

     มันเป็นความรู้สึกอันล้ำค่าที่แสนไกลห่าง

     ราวกับสองภพที่ไม่บรรจบกัน

     “สักวัน … มันต้องมีสักวัน …”

     อีฟพึมพำออกมาเบา ๆ 

     ทว่าสิ่งนี้คือความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ

…

…

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: Q – Q อีฟ ….

…

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _