ในบริเวณโบราณสถานแห่งนครศักดิ์สิทธิ์ ฟลอเรนซ์

     ก็อบลิน สิ่งมีชีวิตผิวกายเขียวหน้าตาอัปลักษณ์ล้วนกระจัดกระจายพบได้ทั่วไป พวกมันมักจะจับกลุ่มสองถึงสามตัว บ้างก็นั่ง บ้างก็นอน บ้างก็เล่นดินกับพวกพ้อง บ้างก็อุ่นหม้อโลหะบนกองไฟ ก่อให้เกิดกลิ่นรุนแรงเหนือคำบรรยายโชยไปทั่วบริเวณ …

     เอลฟ์ทั้งสี่และ “หนึ่งมนุษย์สาว” ย่องอยู่ในพงหญ้าสูงใกล้ ๆ กับที่มั่นของก็อบลิน พวกเขาคือหน่วยจู่โจมพิเศษที่รุกคืบเข้ามาช้า ๆ หลังจากปฏิบัติการติดตั้งวงเวทเคลื่อนย้ายดำเนินไปได้ด้วยดี

     ลูกเมี้ยวเค็มได้แต่อุทานเบา ๆ ด้วยความประทับใจ เมื่อได้เห็นซากปรักหักพังในระยะไกลที่ยังเปี่ยมไปด้วยความงดงามของสถาปัตยกรรมจากอดีต

     “ที่นี่คือฟลอเรนซ์สินะ … นึกไม่ออกเลยว่ามันเคยสวยขนาดไหน”

     นกกาเหว่าหลับตาลงครู่หนึ่งพลางเงี่ยหูฟังบรรยากาศโดยรอบ สีหน้าของเธอค่อย ๆ ทวีความจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

     “มีก็อบลินจำนวนมาก นอกจากที่พวกเรามองเห็นด้วยตาเปล่าก็ยังมีพวกมันซ่อนอยู่ในโบราณสถาน บางตัวน่าจะอยู่ในระดับเหล็ก แถมยังมีตัวอันตรายอีกหนึ่ง … ในระดับที่ทำให้รู้สึกกลัวมันขึ้นมาจากใจ”

     “อึก–”

     เหล่าผู้ถูกเลือกพร้อมใจกันสูดหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินดังว่า

     “โชคดีที่ไม่ปล่อยให้พวกผู้เล่นเข้าบุกเมืองกันตามใจ เกรงว่าจะตายเรียบแทน”

     ข้าวกล่องกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     หลี่มู่ตบบ่าเดมาเซียอีกพลางพูดขึ้นมา

     “เดมาเซีย เล่นตามแผนนะ เอาตรงนั้น ตรงก็อบลินที่เล่นดินอยู่สามหน่อ ชั้นคิดว่ามันไม่โหดเท่าไร แถมของสวมใส่ก็งั้น ๆ ที่สำคัญคือเลเวลต่ำกว่าสิบ … ป่ะ เชิญน้อนไปล่อมา!”

     เดมาเซีย: “…”

     หญิงสาว (?) ผู้ไม่มีทางเลือกทำได้เพียงยิ้มแหย ๆ

     “… ตูไม่ไปได้ป่ะ?”

     “ไม่”

     สมาชิกทีมทั้งสี่พร้อมใจกันปฏิเสธเสียงเย็น

     เดมาเซีย: “…”

     “เอาฟะ เป็นไงเป็นกัน โอ–พายุกระหน่ำและสายน้ำเย็นเยียบ~♫”

     เดมาเซียสะบัดเรือนผมที่เพิ่งได้มาจากทักษะแปลงกาย เขาร้องร้องเพลงปลุกใจ (*) พร้อมลุกขึ้นจากพงหญ้าอย่างองอาจ

     …

     ในบริเวณชายขอบของเขตโบราณสถาน

     ก็อบลินสามตนนั่งจับกลุ่มกันปั้นก้อนดินอย่างสนุกสนาน พวกมันหัวเราะด้วยน้ำเสียงประหลาดอย่างต่อเนื่อง

     ในวินาทีนั้น พลันปรากฏก้อนหินก้อนหนึ่งพุ่งเข้าปะทะหัวทึบ ๆ ของก็อบลินตัวหนึ่งอย่างแม่นยำ

     ตุบ!

     ของเหลวสีแดงฉานกระเซ็นไปทั่วบริเวณ ร่างของก็อบลินตัวนั้นทรุดลงบนพื้นทันทีที่ถูกก้อนหินพุ่งเข้าใส่

     ทว่า … มันลุกขึ้นพลางมองซ้ายมองขวา พบเพียงสายตาจากเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์

     โทสะมหันต์พลันผุดขึ้นในใจของก็อบลิน มันคำรามพร้อมเหวี่ยงหมัดเข้าปะทะหัวของสหายอีกตัวในกลุ่ม ทำให้ผู้เคราะห์ร้ายจากกำปั้นตกอยู่ในความตะลึงงัน

     สงครามขนาดจิ๋วระหว่างก็อบลินสองตัวจึงอุบัติขึ้น

     ตุบ!

     ตุบ!

     หินอีกสองก้อนพุ่งแหวกอากาศเข้ามาด้วยความเร็วสูง มันปะทะเข้ากับหัวของก็อบลินที่กำลังทะเลาะวิวาทกันทั้งสองตัวอย่างแม่นยำราวจับวาง

     ก็อบลินตัวสุดท้ายในกลุ่มยืนขึ้นพร้อมสายตาเบิกกว้าง มันชี้นิ้วไปพื้นที่ในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกลและเริ่มกรีดร้องไม่เป็นภาษา

     ก็อบลินทั้งสองตัวที่กำลังทึ้งหัวอีกฝั่งพลันหยุดทุกการกระทำ มันหันมองตามนิ้วของพวกพ้องที่กำลังชี้ไปที่บางสิ่ง …

     ที่ระยะประมาณสิบเมตรจากซากปรักหักพัง ปรากฏร่างของสาวงามผู้หนึ่งกำลังเอนกายพิงต้นไม้โบราณ

     หญิงสาวขยิบตาพลางกัดริมฝีปากแต่พองามเมื่อเห็นเหล่าก็อบลินกำลังจ้องมาทางเธอ มือเรียวทำท่าส่งจูบโปรยเสน่ห์ใส่สิ่งมีชีวิตตัวเขียวทั้งสาม

     พวกมันจ้องตาเป็นมันเมื่อพบสาวงามปริศนาปรากฏกายออกมาจากป่าทึบ

     วินาทีนั้น สมองของพวกมันพากันประมวลผลอย่างขยันขันแข็งที่สุดตั้งแต่ได้ลืมตาดูโลก

          มีหัว+ยืนสองขา+เสื้อผ้าอย่างดี = มนุษย์!

          มนุษย์+อก+เอว = ตัวเมีย!!

          ตัวเมีย = ขยายพันธุ์!!!

     …

     แววตาของพวกมันพลันเปล่งประกายราวกับกลุ่มดาวกำเนิดใหม่ ก็อบลินพากันคว้าอาวุธพร้อมวิ่งเข้าใส่สาวงามคนนั้น

     ทว่าหญิงงามมิได้ยืนรอพวกมัน เมื่อเห็นฝูงก็อบลินเริ่มไล่ตาม เธอก็รีบหันหลังแล้วพุ่งตัวหนีราวกับนางแมวป่า

     ก็อบลินทั้งสามไม่ทันเอะใจในความผิดปกติ พวกมันยังคงเร่งฝีเท้าเข้าไล่ล่าราวกับปลาที่โผงับเหยื่อ

     ผ่านไปกว่าสามนาที สมองน้อย ๆ ของพวกมันพลันตระหนักบางสิ่ง

     สาวงามคนนี้กลับมีความคล่องแคล่วเหมือนกับบุตรีแห่งพงไพร … เอลฟ์

     ทว่าวินาทีนั้น พวกมันได้เข้าสู่พื้นที่โล่งแจ้งอันรายล้อมด้วยพุ่มไม้หนาทึบ หญิงสาวปริศนาหยุดวิ่งอย่างกะทันหันก่อนจะเหลียวหลังมายิ้มแสยะและพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มที่ฟังดูขี้เล่น

     “โดนหลอกแล้วเจ้าพวกงั่ง!”

     สิ้นเสียงดังกล่าว ร่างของเธอพลันสว่างขึ้นวูบหนึ่ง กลายเป็นเอลฟ์หนุ่มกำยำพร้อมทรงผมสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ … ในชุดเดรส – เดมาเซีย

     ก็อบลินชะตาขาดทั้งสามได้แต่ยืนตะลึงเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วเกินกว่าสมองน้อย ๆ ของพวกมันจะรับไหว

     ในวินาทีนั้นพลันปรากฏเถาวัลย์จำนวนมากพุ่งเข้ารัดพวกมันจากทั่วสารทิศ พวกมันถูกทักษะควบคุมเถาวัลย์ของหลี่มู่พันธนาการไว้อย่างแน่นหนา

     นกกาเหว่าและข้าวกล่องพุ่งตัวเข้ามาล้อมเหล่าก็อบลินร่วมกับเดมาเซียที่ยืนคุมเชิงอยู่อีกทิศหนึ่ง

     “เชือดมัน!”

     เดมาเซียคว้าเอามีดไม้ที่ซ่อนไว้ออกมาก่อนจะกระโจนเข้าใส่ด้วยความลิงโลด

     ก็อบลินทั้งสามตื่นตะลึงเพียงครู่หนึ่ง พวกมันคำรามด้วยความโกรธพร้อมฟาดอาวุธลงบนเถาวัลย์ที่รัดพวกมันไว้

     เคล้ง!

     น่าประหลาดที่ดาบโค้งของพวกมันกลับตัดเถาวัลย์ของหลี่มู่ได้อย่างง่ายดาย ผู้เล่นสายกายภาพทั้งสามเข้ารับช่วงปะทะกับก็อบลินอย่างรวดเร็ว

     ทว่าการตะลุมบอนครั้งนี้กลับไม่ราบรื่นอย่างที่คิด

     “เฮ่ย! พี่กาเหว่าจะเตะตูเรอะ!”

     “โทษ ๆ เธอบังอ่ะ”

     “ก็อบลินพวกนี้มันแกร่งเอาเรื่อง”

     “เอื้อ … ตูโดนแทง”

     “ฟื้นฟูระดับต่ำ!”

     “เมจ! เมจ! น้องเมี้ยวอยู่ไหน?!”

     “มาค่ะ–!”

     บึ้มมมมมมม!

     “แม่เจ้าโว้ย! ไฟร์บอลหนูจะเผาตูอยู่แล้ว เล็งดี ๆ เด้?!”

     “อย่าทุ่มกำลังกันจนหมด! ออมเลือดออมมานากันไว้หน่อย เพลย์เซฟครับ! หาช่องว่างเพื่อโจมตี! จำนวนพวกเรามากกว่า มันเล่นเกมยื้อกับเราไม่ได้!”

     แผนใด ๆ ล้วนพังเละเมื่อพวกเขาได้สู้กับสามก็อบลินที่บุกโจมตีอย่างไม่คิดชีวิต ผู้เล่นทั้งห้าขาดการประสานงานที่เหมาะสม และยิ่งผ่านไปนานเท่าไร พวกเขาก็ดูราวกับกำลังเพลี่ยงพล้ำมากขึ้นเท่านั้น

     ผู้เล่นประชิดทั้งสามดูท่าจะย่ำแย่เป็นพิเศษ หากไม่ได้ข้าวกล่องช่วยไว้หลายต่อหลายครั้ง เกรงว่าทั้งเดมาเซียและนกกาเหว่าคงพลาดจนได้รับบาดเจ็บสาหัสนับครั้งไม่ถ้วน

     แม้สถานการณ์จะย่ำแย่เพียงใด เหล่าเอลฟ์ทั้งห้าต่างก็ดิ้นรนเท่าที่ร่างกายของตนจะอำนวย

     เบอร์เซิร์กเกอร์ที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าใกล้ ๆ ทำได้เพียงถอนหายใจเมื่อเห็นสภาพเหล่านั้น

     “ช่างน่าขันที่เหล่าผู้ถูกเลือกเลเวล 10 ตั้ง 5 คน กำลังจะพ่ายแพ้ให้กับก็อบลินเลเวล 8 แค่ 3 ตัว”

     ความผิดหวังอย่างยิ่งยวดแฝงมาในน้ำเสียงของมัน

     ในดินแดนแห่งนี้ คำว่าก็อบลินสื่อถึงความอ่อนแอและความเขลา เช่นเดียวกับที่มนุษย์บนดาวสีฟ้ามองแมลงสาบและหมูด้วยอคติ

     บนทวีปซากัส คำว่าก็อบลินไม่ได้จำกัดอยู่แค่คำนามที่ใช้เรียกเผ่าพันธุ์หนึ่ง ทว่ามันคือคำผรุสวาทที่พบได้ทั่วไป

     ไอ้ก็อบลิน! เป็นการดูหมิ่นในรูปแบบที่รุนแรงที่สุดหากถูกใช้เพื่อยั่วยุบรรดาสิ่งมีชีวิตอันทรงปัญญาทั้งหลาย

     สาเหตุที่อลิซและเบอร์เซิร์กเกอร์ถึงกับรังเกียจเดียดฉันท์เดมาเซีย ก็เพราะการเสนอแผนใช้ผู้เล่นสาวมาล่อลวงก็อบลินนั่นเอง

     มันเทียบเท่ากับการใช้มนุษย์มาเป็นเหยื่อล่อหมูป่า ที่มาพร้อมกับความเสี่ยงอย่างร้ายแรง …

     “พระมารดา พวกเขาดูจะถนัดก่อสร้างมากกว่าก่อเรื่อง เหตุใดท่านจึงคาดหวังในตัวพวกเขายิ่งนัก?”

     เบอร์เซิร์กเกอร์ตระหนักดีว่าอีฟกำลังเฝ้ามองการต่อสู้นี้อยู่ มันจึงไม่คิดจะซ่อนความสงสัยของตน

     อีฟยักไหล่ในขณะที่กำลังดูไลฟ์สตรีม พลางส่งวิวรณ์เข้าสู่ห้วงจิตของเบอร์เซิร์กเกอร์

     “อย่าได้ห่วงไป จงเฝ้าดูพวกเขาเถิด”

     ได้ยินดังว่า เบอร์เซิร์กเกอร์พลันรู้สึกหมดสิ้นหนทางและทำได้เพียงสอดส่องเหล่าผู้ถูกเลือกพร้อมกับความขุ่นหมองในใจ

     เอาเถอะ ให้พวกเขาพลาดท่าแก่ก็อบลิน จะได้เป็นบทเรียนของการทำตัวขี้เกียจ

     ทว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานขึ้นเท่าไร สถานการณ์กลับค่อย ๆ พลิกผันอย่างน่าประหลาดใจ

     …

     …

เชิงอรรถท้ายตอน 28

     风萧萧兮易水寒。พายุกระหน่ำและสายน้ำเย็นเยียบ เป็นข้อความที่ตัดทอนมาจากจากเพลงของมือลอบสังหารนามว่า จิงเคอ (荊軻 / Jing Ke) ที่มีชื่อเสียงจากความพยายามลอบสังหารฉินซีฮ่องเต้

     มีท่อนเต็ม ๆ ว่า 风萧萧兮易水寒，壮士一去兮不复还。พายุกระหน่ำและสายน้ำเย็นเยียบ ชายผู้หาญกล้าจากไปแล้วจะไม่กลับมา ซึ่งคาดว่าเป็นการเปรียบเปรยความโศกเศร้าของจิงเคอเมื่อตนต้องลอบสังหารฉินซี ที่เหมือนกระแสลมแรงและน้ำเย็นเยียบอันไหลเชี่ยวกับเรื่องที่ตนเองตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่กลับมาจนกว่าภารกิจจะสำเร็จ

…

…

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: เดมาเซียเดอะแทรป!

     วันนี้มีตอนเบิ้ลค่าาา …. จริง ๆ เพราะตอนช่วงนี้สั้น

…

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _