เพื่ออะไร?

     นักบวชก็อบลินอยากจะถามเอลฟ์เหล่านั้น ‘เจ้าทำเพื่ออะไร?’

     หากเป็นตนคงเลือกที่จะหนีไปนานแสนนานแล้ว ทำไมเหล่าเอลฟ์ถึงพากันมาตายทีละคนสองคน …

     พวกมันยังมีความเป็นเอลฟ์อยู่ไหม?

     เอลฟ์ผู้สงวนท่าที มีความสูงศักดิ์ และให้คุณค่าต่อชีวิต! 

     เอลฟ์ผู้รักสันติ หัวอนุรักษ์ และรอบคอบ! 

     กูลูรู้สึกว่าท่าทีของเอลฟ์เหล่านี้อยู่เหนือความเข้าใจของมัน เป็นกลุ่มเอลฟ์ที่วิปริตที่มันเคยเจอมา!

     ไม่ … ไม่ใช่แค่นั้น

     เอลฟ์เหล่านี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่บ้าคลั่งที่สุดเท่าที่มันเคยเจอมา!

     พวกมันไม่กลัวความเจ็บปวดหรือความตาย ซ้ำร้ายพวกมันยังพร้อมจะพลีชีพเพื่อทำลายล้างศัตรู …

     ในเวลานั้น กูลูยังลอบวิตกว่าพวกมันจะเป็นผีดิบระดับสูงที่แฝงตัวมาในคราบเอลฟ์!

     น่ากลัวเกินไปแล้ว …

     มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!

     แม้พละกำลังของพวกมันจะไม่ได้กล้าแกร่ง แต่การที่พวกมันเอาแต่ไล่ล่าโดยความปราศจากความกลัวก็ทำให้นักบวชก็อบลินรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ!

     นอกจากนี้ …

     กูลูคิดว่าตนจะสังหารเอลฟ์เหล่านี้ได้ในเวลาไม่นาน ทว่าเมื่อเอลฟ์ตนหนึ่งตายลง อีกตนก็จะเข้ามาแทนไม่จบไม่สิ้น ราวกับพวกมันไม่มีวันตาย

     เนื่องด้วยสาเหตุทางด้านเผ่าพันธุ์ กูลูไม่สามารถแยกแยะเอลฟ์จากหน้าตาได้อย่างแจ่มชัด มันจึงไม่ทราบข้อเท็จจริงที่ว่าเอลฟ์บางตนได้กลับมาใหม่หลังเผชิญหน้ากับความตาย

     ทว่า มันทันสังเกตเห็นร่างกายของเอลฟ์ที่ค่อย ๆ สลายไปเมื่อมันสิ้นชีพ …

     กูลูเบิกตากว้างเมื่อตนได้เห็นเหตุการณ์ประหลาดดังกล่าว

     “ปีศาจ … ไอ้พวกนี้มันเป็นปีศาจ!”

     มือที่กุมไม้เท้าของมันสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น เมื่อตัวมันคิดว่าตนอาจจะตกอยู่ภายใต้มนตร์ลวงตา

     แต่การที่ผีดิบของมันพากันสิ้นฤทธิ์อย่างต่อเนื่อง ก็เป็นสิ่งชี้ชัดว่าเหตุการณ์เหล่านี้ไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน!

     สิ่งเหล่านี้ทำให้กูลูรู้สึกขนพองสยองเกล้า 

     เมื่อผีดิบของมันถูกทำลายลง พวกมันควรจะกลับมาสู่ไม้เท้าของมันในรูปแบบของพลังงานบริสุทธิ์ แต่กูลูพบว่าพลังเวทที่เชื่อมต่อกับผีดิบเหล่านั้นได้ถูกสะบั้นลง ราวกับพวกมันได้สูญสลายไปอย่างแท้จริง …

     ยิ่งจำนวนซากศพภายใต้การควบคุมของมันได้หายไปมากเท่าไร ความหวาดกลัวของมันยิ่งเพิ่มทวีขึ้นตามลำดับ …

     เมื่อมองไปยังกลุ่มเอลฟ์ ตนพบว่าจำนวนของพวกมันไม่ได้ลดลงเลย ซ้ำร้ายเหมือนกับว่าจะมีจำนวนเพิ่มขึ้นเสียด้วย …

     ก่อนหน้านี้เคยมีเอลฟ์ประมาณร้อยตน แต่ตอนนี้น่าจะมีเอลฟ์เกือบ ๆ สามร้อยตน!

     ซ้ำร้ายพวกมันยังดูแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย …

     กูลูจำได้ว่าเอลฟ์เลเวล 10 เคยมีจำนวนเพียงไม่กี่โหล ทว่าตอนนี้เอลฟ์เลเวล 10 กลับมีจำนวนนับร้อย!

     “… อย่าบอกนะว่าเอลฟ์ที่แข็งแกร่งกว่านี้กำลังยกโขยงกันมาที่นี่?!”

     องค์พระบิดา! ไอ้เอลฟ์พวกนี้มันโผล่มาจากไหน?!

     มันรู้สึกอยากจะถอยหนีไปให้ไกล

     ในการต่อสู้ครั้งนี้ กูลูได้สังหารเอลฟ์ไปเป็นจำนวนมาก แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ ไม้เท้าของมันไม่ได้เก็บเกี่ยววิญญาณดวงใหม่แม้แต่ตนเดียว ในทางกลับกันวิญญาณผีดิบของมันต่างพากันแตกดับไปอย่างถาวร …

     มันตัดสินใจหลบหนีเมื่อพบว่าพลังงานในไม้เท้าลดลงอย่างต่อเนื่อง

     กูลูขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จ้องเขม็งไปยังกองทัพเอลฟ์ด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะหันหลังเตรียมหนี 

     มันเลือกที่จะเรียกเหล่าโหงพรายมากวาดล้างเหล่าเอลฟ์ที่อยู่ใกล้ ๆ เพื่อเป็นการเปิดทาง

     ทว่าทีท่าของมันกลับกระตุ้นให้เอลฟ์ทั้งหลายทวีความบ้าขึ้นไปอีก

     “มันจะหนีแล้ว!”

     “มานาหมดล่ะสิท่า!”

     “อย่าปล่อยมันไปนะ! รีบตามไปเร็ว!”

     เนื่องจากเหล่าผู้เล่นมีเลเวลที่ต่ำกว่ากูลู พวกเขาจึงไม่สามารถประเมินพลังเวทที่เหลือของมันได้อย่างแม่นยำ แต่เหล่าผู้เล่นเดาได้อย่างตรงจุดเนื่องจากท่าทางของนักบวชก็อบลิน … มันไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ทว่าพลังเวทของมันได้ดิ่งลงมาถึงจุดวิกฤติ

     หากไร้ซึ่งพลังเวท ผู้ใช้เวทมนตร์เลเวลต่ำก็ไม่ต่างอะไรกับของหวานจานหนึ่ง

     “หยุดมันไว้! อย่าปล่อยให้มันฟื้นฟูนะ!”

     เอลฟ์ต่างพากันคำรามลั่นป่าในขณะที่ไล่ล่ากูลูด้วยสายตาที่น่าหวาดหวั่น  

     ในเวลานี้ พวกเอลฟ์ต่างคลุ้มคลั่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

     กูลูตื่นตะลึงที่เห็นเอลฟ์จำนวนมากโถมตัวเข้าใส่ผีดิบและเลือกที่จะตายไปด้วยกัน

     แสงจากเวทมนตร์จำนวนมากสาดส่องไม่สิ้นสุด ทั้งเอลฟ์และโหงพรายนับโหลต่างพากันตายตกไปอย่างรวดเร็ว …

     เอลฟ์อีกกลุ่มใหญ่พากันพุ่งตรงเข้ามาที่กูลู ราวกับเป็นศัตรูที่แค้นกันมาตั้งแต่ปางก่อน 

     จนในที่สุดกูลูก็ไม่เหลือผีดิบอีกต่อไป

     มันแทบจะลมจับเมื่อมันมองไปยังหมู่เอลฟ์ที่ฆ่าเท่าไรก็ไม่ตาย

     “เพื่ออะไรกัน? พวกเจ้าทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร?!”

     ทำไมพวกมันถึงไม่หนีไป?

     ภายใต้น้ำเสียงของมันแฝงไปด้วยความคับข้องใจ

     มันรู้ตัวดีว่าก็อบลินชราอย่างตนคงไม่สามารถหลบหนีไปจากเหล่าเอลฟ์ได้

     ลมเย็นระรอกหนึ่งพัดปะทะแผ่นหลังของมัน กูลูสัมผัสได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเข้ามาประชิดตัว 

     ในวินาทีนั้น ร่างหนาขนาดใหญ่พลันโถมเข้ากอดรัดและตรึงร่างของมันไว้กับที่! 

     กูลูหันไปด้วยความตระหนก พลันพบกับใบหน้าขนาดใหญ่ที่กำลังฉีกยิ้มและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง!

     หูแหลมยาว ผมทรงชี้ฟูสีแดง และรอยยิ้มแสยะแบบนี้มัน …

     แม้ก็อบลินจะไม่สามารถจำแนกเอลฟ์จากหน้าตาได้อย่างแจ่มชัด ทว่ากูลูจดจำเอลฟ์ตรงหน้าได้ในบัดดล

     “ไอ้สารเลวที่แปลงกายเป็นมนุษย์ตัวเมีย!”

     มันขบฟันแน่น

     ไอ้เอลฟ์ตนนี้!

     ไอ้เอลฟ์ตัวนี้!

     กูรูได้แต่ลอบเสียใจ มันคับแค้นใจอย่างยิ่งยวด!

     เหตุใดตนถึงตามเอลฟ์ผู้นี้ออกมาจากโบราณสถาน?

     “จับมันได้แล้วเว้ย–!”

     เดมาเซียกดร่างกูลูด้วยแรงทั้งหมดที่มีพร้อมกับตะโกนด้วยความตื่นเต้น

     “จัดมาสหาย! พี่ขอหนัก ๆ !”

     ผู้ใช้เวทมนตร์จำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มร่ายคาถา ตามมาด้วยใบมีดและคมดาบที่สาดแสงระยิบระยับพุ่งเข้ามากระชั้นชิด ภาพสุดท้ายที่กูลูได้เห็นคือเดมาเซียหัวเราะอย่างองอาจพร้อมกับเวทมนตร์และคมดาบที่พุ่งเข้ามาหาทั้งสอง …

     ปุ่กิ๊ง—

     [กูลู นักบวชก็อบลินผู้ควบคุมอันเดดถูกปราบแล้ว]

     [ภารกิจเวิลด์บอส: เป้าหมายที่ 1 สำเร็จลุล่วง]

     [ผู้เล่นทุกคนที่เข้าร่วมภารกิจได้รับฉายาพิเศษ – ก็อบลินสเลเยอร์]

     [ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 1 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 1,000 หน่วย]

     [ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 2 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 2,000 หน่วย]

     [ผู้เล่นที่ร่วมสังหารอันเดด 3 ตน ได้รับคืนชีพสมบูรณ์ x 3 และค่าประสบการณ์ 3,000 หน่วย]

     …

     [ผู้เล่นที่ร่วมสังหารนักบวชก็อบลิน ได้รับรางวัลเพิ่มเติม คืนชีพสมบูรณ์ x 1 และค่าประสบการณ์ 1,000 หน่วย]

     เสียงแจ้งเตือนสุดน่ารักจากระบบดังขึ้น เป็นประกาศข้อมูลภารกิจที่เพิ่งสำเร็จลุล่วง พร้อมกับแจกรางวัลจำนวนมากให้กับผู้เล่นทุกคน

     เหล่าผู้เล่นพร้อมใจกันชะงักอยู่ครู่หนึ่ง พลันระเบิดเสียงโห่ร้องฉลองชัย

     “ฮ่าฮ่าฮ่า! ชนะแล้ว!”

     “โว้ว! เค้าได้บัฟเกิดใหม่ตั้งสี่อัน กับเปอร์อีกตั้งสี่พัน!” 

     “ในที่สุดเราก็อัพเลเวล 11 ได้แล้ว!”

     “หือ? มีแต้มผลงานในรางวัลภารกิจด้วยใช่ป้ะ? ไหนอ๊ะ?”

     …

     เบอร์เซิร์กเกอร์เดินออกมาจากป่าด้วยความรู้สึกทึ่งพร้อม ๆ กับมองไปยังผู้ถูกเลือกที่กำลังแสดงอาการตื่นเต้น

     “องค์พระมารดา … ผู้ถูกเลือกพวกนี้น่าหวาดหวั่นยิ่งนัก”

     มันพึมพำความคิดของตนออกมา โอ๊คการ์ดยังคงตื่นตะลึงจากการได้เห็นการรุมโจมตีแบบแลกชีวิตของเหล่าเอลฟ์ 

     แววตาของผู้เล่นลุกวาวเมื่อเห็นเบอร์เซิร์กเกอร์

     “ลุงบี! ลุงบีมาแล้วค่า!”

     “จะว่าไป มันมีอีกเป้าหมายในภารกิจ! พวกเราต้องเอาไม้เท้าไปบวงสรวงให้กับท่านเทพธิดา! ผมคิดว่ารางวัลของภารกิจนี้น่าจะเป็นแต้มผลงาน!”

     “แต้มผลงานใช้ทำไรอ่ะ?”

     “เห็นบอกว่าจะมีประโยชน์หลังเลเวล 11 … เดี๋ยวพอพวกเราอัพเลเวล 11 ก็คงได้ทราบกัน! เชื่อได้ว่าเป็นเรื่องเจ๋ง ๆ เพราะมันเกี่ยวกับเทพธิดา!”

     “เออ ๆ หยุดจ้อแปป รีบให้ลุงบีเอาไปสังเวยให้เทพธิดาเถอะ!”

     ผู้เล่นสนทนากันพลางดึงเอาไม้เท้าออกมาจากร่างกูลูที่เหลือเพียงเถ้าถ่าน

     นอกจากไม้เท้าด้ามนี้ อุปกรณ์อื่น ๆ ของกูลูล้วนกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยจากการถูกเวทมนตร์ยิงถล่ม

     “โหย ไม้เท้านี้ทำจากอะไรเนี่ย รอดมาได้ไง …”

     “ขอส่องแปป … อูว เค้าประเมินไม่ได้อ่ะ”

     “ของที่เทพธิดาต้องการก็คงเป็นไอเท็มภารกิจชะ?”

     ผู้เล่นพวกนั้นต่างพากันจับ ๆ ถู ๆ ไม้เท้าด้วยความสงสัย ทว่าพวกเขาไม่พบสิ่งใด จึงรีบส่งมันให้กับเบอร์เซิร์กเกอร์

     “ลุงบี เอาไม้เท้าไปเซ่นเร็ว!”

     พวกเขามองไปยังโอ๊คการ์ดอย่างเปี่ยมไปด้วยความหวังด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

     เบอร์เซิกเกอร์: “…”

     …

     …

 _ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: หัวเราะทีหลังดังกว่า

      แต่ถ้าจะให้ดูบ้า ๆ ก็ต้องหัวเราะต้องแต่ต้นยันจบค่ะ (…)

…

      ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _