เดมาเซียพบเอลฟ์ตัวน้อยถึง 3 ตนในห้องขังของฐานที่มั่นของออร์ค!

      เมื่อเขาอัพโหลดสกรีนช็อตลงไปในกระดานสนทนา ความโกลาหลก็บังเกิดขึ้นมาทันควัน…

      มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอารมณ์อ่อนไหว และมีแนวโน้มจะเห็นใจสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอกว่าตน

      นอกจากนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ยังมีความต้านทานต่อสิ่งที่น่ารักน่ากอดในระดับที่ต่ำ

      ซึ่งเอลฟ์ตัวน้อยทั้งสาม ล้วนสอดคล้องกับเงื่อนไขเหล่านี้อย่างเหมาะเจาะ…

      ดวงตากลมโตแสนไร้เดียงสาจนยากจะหาสิ่งใดมาเปรียบ ผิวนวลนุ่มที่ดูราวกับจะบอบช้ำด้วยการสัมผัสเพียงเล็กน้อย และรูปร่างหน้าตาที่เต็มไปด้วยความเยาว์วัย เรียกได้ว่าเป็นกลุ่มก้อนแห่งความน่ารักและความบริสุทธิ์ผุดผ่อง!

      เมื่อรวมเข้ากับปัจจัยอื่น ๆ อย่างเสื้อผ้าที่สกปรก ความตื่นตระหนก และความสิ้นหวังที่ปรากฏขึ้นเป็นระยะ ตลอดจนความระแวดระวังและความประหม่าที่แสดงออกมาเป็นครั้งคราว เอลฟ์ตัวน้อยทั้งสามยิ่งดูเหมือนกับกับลูกแมวน้อยที่ถูกรังแก

      หัวใจของผู้เล่นทุกคนจึงเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอย่างท่วมท้น…

      “อะ… อา… จะน่ารักเกินไปแล้ว ไม่นะ… อย่าทำน้องนะ… ”

      “ถึงจะเป็นเกมก็เหอะ แต่แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปมั้ย”

      “ไอ้พวกออร์ค! พวกเอ็งกล้าดียังไงมาทำร้ายเหล่าเอลฟ์ผู้สูงศักดิ์และงดงามของพวกเรา! งานนี้ข้าขอลุยด้วยคน!”

      “เดมาเซีย! ถอยออกมาจากน้องเดี๋ยวนี้! ห้ามขยับเด็ดขาด!”

      เดมาเซีย: “…”

      “โก– โก– โก-–!! ไปช่วยสหายเอลฟ์เร็วพวก!!”

      “มาแล้วสหาย ลุยลุยลุย–!”

      เหล่าผู้เล่นที่ตื่นเต้นกับภารกิจลับเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต่างรู้สึกกระตือรือร้นมากขึ้นเป็นเท่าทวี

      อีฟรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าจำนวนผู้เล่นที่เข้าร่วมภารกิจนี้ ได้เพิ่มจำนวนจากหลักสิบ กลายเป็นหลักร้อยในระยะเวลาเพียงพริบตาเดียว…

      เหล่าผู้เล่นต่างพากันเข้าปาร์ตี้ของเดมาเซีย และเคลื่อนตัวไปทางฐานที่มั่นของพวกออร์คทีละ 2-3 คน

      แรงจูงใจในการเข้าร่วมภารกิจครั้งนี้ไม่ใช่แค่รางวัลจากเทพธิดา แต่มันรวมไปถึงภาพสกรีนช็อตของเดมาเซีย…

      ในท้ายที่สุด หลี่มู่ถึงขั้นต้องตั้งแชทกลุ่มเพื่อรับหน้าที่ผู้บัญชาการ เพื่อป้องกันเหล่าผู้เล่นไม่ให้กระทำสิ่งใดที่อาจทำให้เสียรูปการณ์…

      “กองทัพโชตะค่อนและโลลิค่อนชัด ๆ เลยค่ะ…”

      เทพธิดารู้สึกหมดสิ้นคำจะกล่าว

      …

      ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า

      ในบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของป่าเอลฟ์ ปรากฏร่างเงาของเหล่าออร์คระดับเหล็ก ที่กำลังย่างกรายอยู่ในป่า

      พวกมันทั้งสี่ต่างช่วยกันแบกหามซาก กวางวายุเขาเดียว ที่เพิ่งถูกสังหารได้ไม่นาน

      กวางวายุเขาเดียว เป็นสัตว์อสูรระดับเหล็กขั้นต้น เลือดของมันมีคุณสมบัติเป็นวัตถุดิบทางเวทมนตร์อันแข็งแกร่ง สามารถใช้วาดวงเวทได้อย่างมีประสิทธิภาพ

      ทว่าสัตว์อสูรชนิดนี้กลับพบเจอได้ยากยิ่ง เหล่าออร์คต่างใช้ความอุตสาหะอย่างมหาศาลในการค้นหาพวกมัน

      ออร์คทั้งหลายต่างพูดคุยกันระหว่างเดินป่า 

      “เฮ้อ… ใช้เวลาไปทั้งวันเพื่อล่าไอ้ตัวเนี้ย ท่านนักบวชจะโกรธไหมเนี่ย…”

      “ช่วยไม่ได้หรอก แถวนี้มันแห้งแล้งอย่างกับอะไรดี…”

      “ถ้าถามความเห็นของข้า ท่านนักบวชใจร้อนเกินไปหน่อย ทำไมท่านต้องรีบทำพิธีสังเวยเพื่อสื่อสารกับพระบิดาขนาดนี้ด้วย?”

      “หึหึ เจ้าไม่รู้อะไร รางวัลจากการรายงานเรื่องนี้ให้ที่เผ่ารับรู้ จะไปดีกว่ารางวัลที่พระบิดามอบให้จากการรายงานโดยตรงได้ไง?”

      “ก็ถูกของเจ้า…”

      ขณะที่พวกมันกำลังก้าวเดินต่อไป ออร์คที่นำอยู่ข้างหน้าสุดกลับหยุดอย่างกะทันหัน

      “รอเดี๋ยว!”

      มันกวาดสายตาไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

      “มีบางอย่างผิดปกติ ป่าแถวนี้มันเงียบเกินไป…”

      เมื่อกล่าวจบ มันสูดจมูกเพื่อดมกลิ่นครั้งหนึ่ง

      ทันทีนั้น ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกทันที!

      “เวรเอ้ย พวกศัตรู!”

      สิ้นเสียงของออร์ค พลันปรากฏเสียงสัญญาณ “ยิง!” พร้อมกระแสเวทมนตร์ในอากาศที่ผันผวนอย่างรุนแรง คมดาบสายลม เปลวเพลิง และสายฟ้าจำนวนมากต่างพวยพุ่งเข้าใส่พวกมันราวกับห่าฝน

      ออร์คทั้งสี่ต่างตื่นตะลึง พวกมันโยนซากกวางในมือทิ้งและพยายามหลบเลี่ยงสุดกำลัง

      แต่ถึงอย่างไรพวกมันก็ไม่สามารถหลบได้อย่างหมดจด… เพราะเวทมนตร์ได้พุ่งเข้าใส่พื้นที่โดยรอบจนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่าง ออร์คบางตัวถึงกับสูญเสียแขนไปข้างหนึ่งในชั่วพริบตา

      ก่อนที่พวกมันจะได้ตอบโต้ เสียงให้สัญญาณเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง!

      “ไป!”

      ร่างสูงจำนวนนับสิบปรากฏตัวขึ้นโดยรอบ

      พวกเขาสวมอุปกรณ์ที่ถูกสร้างมาอย่างประณีต สีหน้าท่าทางดูเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ร่างสูงเหล่านั้นถาโถมเข้ามาพร้อมกับโห่ร้องสุดเสียง

      “ชาร์จ—-!”

      “อูลาาาา—-!”

      เอลฟ์… เอลฟ์โผล่มาจากไหน?!

      พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่ได้ไง?!

      เมื่อหลี่มู่เห็นท่าทีเก้กังของออร์คทั้งสี่ มุมปากของเขาก็กระตุกยิ้มขึ้นมา เอลฟ์หนุ่มใช้ทักษะควบคุมเถาวัลย์พร้อมตะโกนสั่งการอีกครั้ง

      “อย่าพัวพันนานเกินไปนะครับ ถึงพวกมันแข็งแกร่งขนาดไหน แต่พวกเราก็มีจำนวนมากกว่า ดังนั้นผลัดกันบุกเข้าไปครับ!”

      เขาเสริมอย่างรวดเร็ว

      “และช่วยเลิกฟาดหน้าพวกมันทีครับ!”

      หลี่มู่นำเหล่าผู้เล่นมาดักรอในบริเวณนี้เป็นเวลานาน

      การติดต่อกับเดมาเซีย ทำให้การเคลื่อนไหวของพวกออร์คอยู่ในสายตาของบรรดาผู้เล่นมาโดยตลอด

      หากเหล่าออร์คต้องการสร้างวงเวทสังเวย พวกมันต้องเข้าไปล่าสัตว์อสูรภายในบริเวณป่าอย่างแน่นอน

      และบรรดาสัตว์อสูรที่สามารถนำมาประกอบพิธีสังเวยได้ทั้งหลาย ต่างอยู่ห่างไกลออกไปจากฐานที่มั่นของออร์ค โดยเฉพาะกวางวายุเขาเดียว ที่เหล่าผู้เล่นล้วนทราบว่าจะหาพวกมันได้จากแถวไหน

      ข้อมูลจากมินิแมพของเดมาเซีย ทำให้หลี่มู่สามารถคาดเดาเส้นทางที่น่าจะเป็นทางผ่านของพวกออร์คที่กลับจากการล่า เขาจึงนำกลุ่มผู้เล่นมาดักซุ่มไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ  

      และแล้วพวกมันก็ตกหลุมพราง

      เหล่าออร์คล้วนมีความแข็งแกร่งอย่างมาก แม้ว่าผู้เล่นจะอยู่ในระดับเหล็กขั้นต้นเหมือนพวกมัน แต่ประสบการณ์ในการต่อสู้ของพวกเขาก็ยังห่างชั้นกับพวกออร์คอยู่ช่วงใหญ่ ๆ

      ทว่าเหล่าผู้เล่นไม่เกรงกลัวความเจ็บปวด หรือความตาย …การเข้าปะทะกับพวกออร์คโดยไม่สนความปลอดภัยของตนเอง ทำให้พวกมันลอบหวาดวิตกด้วยความกังวลและได้แต่โต้กลับอย่างเก้ ๆ กัง ๆ 

      แต่ถึงกระนั้น ก็มีผู้เล่นบางคนที่เสียชีวิตทันทีในการปะทะครั้งแรก

      อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าออร์คจะแข็งแกร่งเพียงใด จำนวนของพวกมันก็น้อยกว่าผู้เล่นอยู่หลายขุม บาดแผลบนร่างกายของมันจึงทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ …หากเป็นการต่อสู้กับศัตรูที่มีความแข็งแกร่งในระดับใกล้เคียงหรือสูงกว่าผู้เล่นเล็กน้อย กล่าวได้ว่า กลยุทธ์คลื่นเอลฟ์ จะเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพสูงสุด

      “บ้าไปแล้ว! พวกมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ!”

      ออร์คทั้งสี่ที่กำลังเผชิญหน้ากับปีศาจในคราบเอลฟ์ ต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว 

      พวกมันพากันล่าถอยพลางตะโกนขอชีวิต

      “ข้ายอมแพ้! ข้าขอยอมแพ้! พวกข้ายินดีจะรีบออกไปจากป่าของพวกท่าน ไม่เอาแล้ว! ไม่สู้แล้ว!”

      มุมปากของผู้นำกลุ่มออร์คเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อมันกล่าวจบ

      นี่คือไม้เด็ดของพวกข้า!

      ไอ้พวกเอลฟ์มันรักสงบ

      ตราบใดที่แกล้งยอมแพ้ ไอ้พวกหูยาวหน้าโง่ก็จะยอมปล่อยไปแน่ ๆ!

      สิ่งนี้คือองค์ความรู้ที่ตกผลึกจากประสบการณ์ในการล่าเอลฟ์อันยาวนาน เหล่าออร์คได้ใช้วิธีนี้นับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งพวกมันต่างมั่นใจในผลลัพธ์เป็นอย่างยิ่ง

      ทว่าครั้งนี้… เอลฟ์พวกนี้กลับไม่หยุด…

      “ยอมแพ้เรอะ? ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าไม่สนเชลยตัวเบิ้มหรอกโว้ย! ไอ้พวกแต้มเดินได้ มามอบซะดี ๆ!”

      ผู้เล่นต่างหัวเราะเยาะและโจมตีอย่างดุเดือดกว่าเดิม

      “เลือดมันจะหมดแล้ว!”

      “ฆ่ามัน–!”

      “สังหารออร์คผู้ชั่วร้าย! เพื่อพวกพ้องของพวกเรา!! ”

      “อูลา—!!”

      ออร์คทั้งสี่ต่างอกสั่นขวัญแขวนจากการเผชิญหน้ากับเหล่าเอลฟ์ที่ดูกระหายเลือด 

      เดี๋ยว….

      ไอ้พวกนี้จะลงมือสังหารพวกข้าจริงเหรอ?

      พวกเอลฟ์มันบ้าเลือดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

      ร่างหนาของเหล่าออร์คต่างสั่นอย่างรุนแรงด้วยความหวาดหวั่น ภาพลักษณ์ของเอลฟ์ในความทรงจำของพวกมันต่างทลายลงในชั่วพริบตา

      “พวกมัน… เป็นเอลฟ์แน่เหรอ…”

      ออร์คบางตัวพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อสายตาของตน พลางจับจ้องใบหน้าอันหล่อเหลาที่บิดเบี้ยวจากความดุร้าย

      เหล่าผู้เล่นไม่เปิดโอกาสให้พวกมันมีโอกาสคิดอะไรต่อไป พวกเขาต่างเรียกใช้ทักษะของตนสร้างความเสียหายแก่ออร์คอย่างสนุกสนาน

      ผู้เล่นทั้งหลายต่างโจมตีเพียงหนึ่งกระบวนท่า ก่อนจะล่าถอยออกไปทันที ให้ผู้เล่นคนอื่น ๆ เข้ามารับช่วงต่อ เป็นการประสานงานกันอย่างสมบูรณ์แบบ…

      และแล้วออร์คตัวแรกก็พ่ายแพ้ต่อการโจมตีประสาน 

      มันถูกปิดฉากด้วยคมดาบที่แทงทะลุกลางอก

      หลังจากที่ออร์คตัวแรกได้ตายลง เหล่าผู้เล่นต่างยกระดับการโจมตีอย่างบ้าคลั่ง ออร์คที่เหลือจึงตายตกตามกันไปอย่างรวดเร็ว…

      ในที่สุดออร์คตัวสุดท้ายก็สิ้นชีพลง ในขณะที่ฝั่งผู้เล่นเกิดความสูญเสียถึงแปดชีวิต

      อาวุธและชุดเกราะบนซากของออร์คถูกผู้เล่นบางส่วนปลดออกมาอย่างรวดเร็ว 

      หลี่มู่ได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ เขาจ้องมองร่างโชกเลือดของเหล่าออร์คด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

      “ไม่เคยคิดเลยว่าออร์คจะโหดขนาดนี้…”

      หลี่มู่ได้คัดเลือกผู้เล่นจำนวน 27 คน ที่มีเลเวลสูงกว่า 11 มาร่วมปฏิบัติการซุ่มโจมตีครั้งนี้ แต่จำนวนผู้เสียชีวิตกลับมีจำนวนมาก ทั้ง ๆ ที่ศัตรูเป็นเพียงออร์คระดับเหล็กขั้นต้นเท่านั้น!

      หลี่มู่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าการรับมือกับสัตว์อสูร กับการต่อสู้ระหว่างสิ่งมีชีวิตทรงปัญญา อยู่ในระดับที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว

      เขาถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนจะตะโกนแจ้งเอลฟ์สาวตนหนึ่งในทีม

      “ลูกเมี้ยวเค็ม ใช้ทักษะแปลงกายให้ข้าวกล่องได้เลยครับ”

      …

      …

 _ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: พรุ่งนี้งดวันนึงน้า 

…

      อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413/ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432 

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _