[ เอลิเซีย ขอคุยด้วยหน่อยสิ ]

ก่อนวันฝึกร่วม

ผมทักเอลิเซียซึ่งกำลังจะกลับไปหอพักนักเรียนหลังจากเธอเพิ่งเข้าประชุมคณะกรรมการเสร็จ

[ มีอะไรล่ะ? ฉันไม่ว่างหรอกนะ เพราะดูเหมือนต้องไปฝึกพิเศษเพิ่มด้วย ]

[ ฝึกพิเศษ ที่อยากพูดคือ―― สิ่งที่เอลิเซียตั้งใจจะทำในการฝึกร่วมในวันพรุ่งนี้ต่างหาก ]

เมื่อผมพูดเช่นนั้นออกไป เอลิเซียก็มองผมด้วยสายตาสงสัย

[ …แม้จะพูดแบบนั้น แต่ที่ฉันทำก็แค่งานคณะกรรมการตามปกติ ]

[ ยังมีอีกเรื่อง ]

[ เรื่องอะไรล่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ]

เอลิเซียตอบด้วยสีหน้าตามปกติของเธอ

ก่อนที่เธอจะกลับส้นเท้าและเดินจากไป ผมจึงพูดไปอีกครั้ง

[ เอลิเซีย เอสเพอแรนด์… ]

เมื่อได้ยินชื่อนั้น เธอก็หยุดทันที

[ ขอพูดอีกครั้ง มาคุยกันหน่อยสิ ]

[ …เปลี่ยนที่คุยกันเถอะ ]

สถานที่ที่เอลิเซียมุ่งหน้าไปคือลานกว้าง สถานที่ที่ผมได้คุยกับเอลิเซียเรื่องข้อดีและข้อเสียของการแก้แค้นเมื่อไม่นานนี้

ขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงบนม้านั่งที่เดิมนั่น เอลิเซียก็พูด

[ ทำไมถึงรู้จักชื่อของฉัน? ]

[ มีร้านขายข่าวที่พอรู้จักน่ะนะ ]

[ สุดท้ายก็ไม่ปกปิดความน่าสงสัยของตัวเองแล้วสินะ ]

เอลิเซียจ้องมองผมและหลับตาลง

คงกำลังกังวลว่าจะถูกติดตามตัวเจอจากแหล่งข่าว แต่… ตอนนี้นั้นไม่ใช่เรื่องที่ผมจะคุยกับเธอ

[ เธอตั้งใจจะแก้แค้นโรเบิร์ต เทอร์แกรนด์ ]

[ ….ใช่ ]

น่าแปลกที่เอลิเซียยอมรับแบบง่ายๆ

[ …ในตอนที่เห็นซิคเข้าท้าดวลผมและเห็นด้วยกับการดวล เพราะรู้ถึงความรู้สึกอยากแก้แค้น ]

[ ใช่ ]

ผมจำได้ เอลิเซียเปลี่ยนไปทันทีหลังจากได้ยินคำว่า ‘แก้แค้น’ เดิมทีคิดว่าเอลิเซียคงเห็นด้วยกับการดวลเพราะอยากเห็นฝีมือของผม แต่มันไม่ใช่ มันเป็นเหตุผลที่ง่ายกว่านั้นและเป็นเหตุผลด้านอารมณ์ความรู้สึก

[ หยุดแผนการซะ ]

ผมพูดไปด้วยคำพูดประโยคสั้นๆ

[ สิ่งที่เธอพยายามทำมันคือการแก้แค้นแห่งหายนะ แม้จะแก้แค้นสำเร็จ โอกาสรอดชีวิตก็เป็นศูนย์ คงถูกอัศวินแห่งเซย์รินไม่ก็กลุ่มพันธมิตรของโรเบิร์ตฆ่าตายแน่ ]

[ มันไม่ถึงขนาดเป็นแผนการหรอก ดังนั้นฉันเลยบอกว่าไม่รู้เลยแผนเลยจริงๆ ]

[ ใช้โอกาสในการฝึกร่วมกันลอบสังหาร เหตุผลที่เข้าร่วมเป็นตัวแทนห้องก็เพราะต้องการจะเข้าไปใกล้โรเบิร์ตให้ได้ในวันนั้น ]

เอลิเซียเงียบ ดูเหมือนจะถูกต้องสินะ

อย่างไรก็ตาม นี่มันคาดเดาได้ง่ายนิดเดียว ถ้าดูจากพฤติกรรมช่วงนี้ของเธอ

[ ผมไม่รู้เรื่องรายละเอียดของแผนการหรอกนะ แต่ที่รู้คือไม่ใช่ว่ายังไม่พร้อมหรอกเหรอ? ก่อนหน้านี้ยังขอให้ผมเป็นคู่ฝึกซ้อมพิเศษให้… หลังจากฝึกพิเศษไปก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย ก็แค่―― ไม่สิ อยากให้ความกังวลในใจมันหายไปมากกว่า ]

พูดง่ายๆ ก็คือการหนีความจริง

ถ้าเธอมั่นใจว่าแผนจะสำเร็จ คงจะไม่หนีความจริงหรอก

[ … มันทำอะไรไม่ได้แล้วนี่ เพราะโอกาสของฉันมีแค่คราวนี้เท่านั้น โรเบิร์ตไม่เคยออกจากดินแดนเลยและยังมีคนคุ้มกันรอบตัวเสมอ ไม่ค่อยมีหรอกที่ชายคนนั้นจะโผล่ออกมาที่สาธารณะ … แต่ฉันอยากแก้แค้น หลังจากฝึกฝนมาที่โรงเรียนนี้ อย่างน้อยก็คิดว่าฉันน่าจะแข็งแกร่งพอจะสู้สูสีกับอัศวินแห่งเซย์รินได้แล้ว ]

[ สูสีกับอัศวินแห่งเซย์รินเหรอ … แล้วเธอคำนวณว่าจะคิดว่าจะสู้กับอัศวินได้ต้องใช้เวลาฝึกกี่ปีกันล่ะ ]

[ หนึ่งปี ]

เป็นดั่งที่คาดไว้ ทำเอาซ่อนความประหลาดใจไว้ไม่อยู่ พลันเสียงของผมหายไป

ตั้งใจจะแข็งแกร่งขนาดสู้กับอัศวินแห่งเซย์รินได้ในเวลาเพียงแค่ปีเดียว?

เข้าใจล่ะ พอเห็นตัวเธอที่อยากแข็งแกร่งก็พอเข้าใจเหตุผลได้ทันที

[ แต่นี่เพิ่งเข้าเรียนไปได้เดือนเดียว… นี่มันย่อเวลาจากหนึ่งปีเหลือหนึ่งเดือนเลยนะ ]

[ ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำเท่านั้น แม้ต้องตายก็ตาม ]

[ อย่างที่ผมเคยพูดไปแล้ว วิธีแบบนี้มันไม่เหลืออะไรหรอกนะ ]

[ ไม่ใช่ว่าฉันลืมคำพูดนั้น … ฉันยังจำทุกอย่างที่นายพูดได้ดี แต่ทนกับความรู้สึกนี้ไม่ได้อีกแล้ว ]

เอลิเซียกำหมัดแน่นเพื่อทนต่อความเกลียดชัง

อย่างไรก็ตาม ไม่ควรให้ความเกลียดชังมาครอบงำ

[ อาจจะไม่ได้ตายแบบสบายๆ แต่ตายอย่างทรมานก็ได้นะ ]

[ เตรียมใจไว้แล้วล่ะ ถ้าแก้แค้นสำเร็จ ฉันก็ยอมรับผลที่จะตามมาไว้แล้ว ]

[ แล้วคนที่อยู่ข้างหลังจะทำยังไงล่ะ? ทั้งกุเร็นและยังมิเซ่อีก? พวกเขาคงเสียใจมากแน่ถ้ารู้ว่าเอลิเซียตายแล้วน่ะ ]

[ เราเพิ่งพบกันแค่เดือนเดียว ไม่นานพวกเขาก็คงลืมฉันแล้ว ]

[ …นั่นเธอพูดจากใจจริงเหรอ? ]

นี่เธอให้ความเป็นเพื่อนกับเรื่องจำนวนวันที่พบงั้นเหรอ?

ไม่หรอก เอลิเซียเองก็รู้ดีถึงความเป็นเพื่อนกับทั้งสองคน

น่าเศร้ามากในตอนนั้น

ก่อนหน้านี้ที่เธอพูดถึงเรื่องการแก้แค้น ผมน่าจะพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ

เอลิเซียเพิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะแก้แค้นได้เพียงไม่กี่วัน เพลิงแค้นมันลุกไหม้จนยากจะควบคุมแม้จะเป็นตัวเอลิเซียเอง

[ ฉันจะไม่ยอมทิ้งครอบครัวหรือคนที่รัก ดังนั้นถึงนิ่งดูดายเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้ แล้วก็―― ]

เอลิเซียเดินเข้ามาใกล้ผม

[ มาเป็นคนรักของฉันได้มั้ย? ]

เอลิเซียพูดในระยะที่จมูกแทบจะจรดกัน

ตรงหน้า ดวงตาของเอลิเซียที่กำลังบิดเบี้ยวและผมมองเห็นความแค้นที่อยู่ในดวงตานั้น

[ หยุดมันเพียงเท่านี้เถอะเอลิเซีย ]

เธอค่อยๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ และจูบ

แม้จะจูบแต่ทั้งผมและเอลิเซียก็ไม่ได้หลับตา

หลังจากที่ริมฝีปากแตะกันประมาณ 30 วินาที เอลิเซียก็ค่อยๆ ผละใบหน้าของเธอออกไป

[ นั่นคือท่าทีของเธอที่มีต่อคนรักงั้นเหรอ? ]

[ อะไรล่ะ? ]

[ ถึงจะจูบแต่ก็ไม่ประมาทแม้แต่นิดเดียว ]

[ ก็แค่ฉันประหม่าเท่านั้นเอง ]

[ ….เรื่องที่เหลือ ฉันฝากด้วย ]

เอลิเซียทำหน้าเศร้าและเดินออกห่าง

――ถ้าผมเผยช่องว่างจะต้องโดนโจมตีอย่างแน่นอน

ถึงได้ถามว่า ’นั่นคือท่าทีที่เธอมีต่อคนรักงั้นเหรอ’ ไป

[ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ]

จากนั้นเธอก็กลับส้นเท้า

แต่ก่อนจะเดินจากไป เธอพูดทิ้งท้ายไว้โดยไม่หันกลับมามอง

[ ถ้าเป็นไปได้อย่ามาหยุดฉันเลย ]

ประโยคเพียงสั้นๆ และเอลิเซียก็เดินออกจากลานสนามไป

[ ….ถ้าทำได้ก็ไม่ได้อยากห้ามหรอกนะ แต่แบบนั้นผมจะเดือดร้อนนะสิ ]

ผมพูดพลางถอนหายใจหลังจากเอลิเซียเดินลับสายตาไปแล้ว

ถึงจะเข้าใจเมื่อได้คุยกัน แต่ก็หยุดเธอไว้ไม่ได้ ไม่มีใครในโลกที่หยุดเอลิเซียได้อีกแล้ว

แม้จะขวางเธอไว้ไม่ให้เธอแก้แค้นในคราวนี้ มันก็เป็นเพียงการแก้ปัญหาเพียงชั่วครู่ ความแค้นของเอลิเซียไม่มีวันหายไปจนกว่าโรเบิร์ตจะตาย

[ ไม่ไหวเหรอ ]

อา―― ช่วยไม่ได้

ผมรู้สึกถึงความหนักอึ้งของปัญหา พลางเอามือล้วงกระเป๋า