หลังวันฝึกร่วมกัน

หลังทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ ผมจึงเดินไปโรงเรียนผ่านโถงทางเดิน ทันใดนั้นก็ไปเจอเข้ากับเอลิเซียและจู่ๆ ก็ถูกเธอลากมายังลานสนามหญ้า

[ ทรูเอท … ฉันทำสำเร็จแล้วล่ะ ]

ด้วยคำพูดประโยคเดียว ผมก็คาดเดาได้ทุกอย่าง

เอลิเซียฆ่าโรเบิร์ตแล้วเมื่อวาน

แม้เธอจะไม่ต้องบอกก็ตาม

[ ก็คงงั้นล่ะนะ มองที่ขอบตานั้นก็พอรู้แล้ว ]

เมื่อตอบออกไป เอลิเซียจึงขยี้ตาครู่หนึ่งและหันมายิ้มในทันที แต่ใบหน้าของเธอดูแย่มาก

วงกลมสีดำรอบขอบตาชัดเจน ไม่เพียงแค่เอลิเซียอดนอนถึงได้ดูแย่ขนาดนี้ แต่เพราะภาวะทางจิตใจด้วย

[ รู้สึกยังไงล่ะหลังจากแก้แค้นสำเร็จ? ]

[ …มีความสุข เหมือนจะบินได้ทุกเมื่อตอนที่แก้แค้นสำเร็จเลยล่ะ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่างเปล่าแปลกๆ …ไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรต่อไป ]

[ ไม่แปลกใจเลย อย่างที่ผมบอกไปเมื่อสองวันก่อน ในตอนนั้นฉันคิดว่าเอลิเซียคงไม่มีชีวิตอยู่อีกแล้ว… บางทีนี่อาจเป็นโชคดีก็ได้ หรือจะจังหวะ เอลิเซียถึงได้รอดมาได้ ]

[ คิดเหมือนกัน นี่ฉันโชคดีสินะ… ที่รอดมาได้ ]

[ โชคเองก็เป็นทักษะอย่างหนึ่ง การที่เธอรอดมาได้คงต้องยอมรับความจริงข้อนั้น ]

ไม่สามารถขอสิ่งที่ตนไม่มีและกลับกัน

หากยังมีชีวิตอยู่ ก็จงคิดถึงการมีชีวิตอยู่ต่อไป

[ นี่ ทรูเอท ]

[ อะไร? ]

[ ต่อจากนี้ฉันควรทำยังไงต่อไปดี? ]

ผมครุ่นคิดถึงคำถามของเอลิเซียครู่หนึ่ง

[ ในตอนนี้คิดว่าเธอไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า ใบหน้าแบบนั้นมันเด่นมากเลยนะ ]

[ …อา ]

เอลิเซียทำสีหน้าผิดหวัง

คงเป็นคำตอบที่ต่างจากที่เธอคาดหวังไว้

เรื่องนั้นผมรู้ดี

[ เรื่องอนาคตเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง ]

เอลิเซียที่กำลังจะไปห้องพยาบาลจึงมองย้อนกลับมา

[ เรื่องหลังจากนี้ ค่อยมาคุยกันอีกทีก็ได้นี่นะ? ]

[ …ขอบคุณนะทรูเอท ]

เอลิเซียขอบคุณผมและเดินต่อไปยังห้องพยาบาล

◆

เมื่อจบพักกลางวัน เอลิเซียก็กลับมายังห้องเรียน

แม้ว่าขอบตาจะยังไม่หายดำไปซะทีเดียว แต่ก็สงบใจได้บ้างแล้วและกลับมาสภาพเดิมก่อนการฝึกร่วม อาจารย์เองก็รู้สึกสบายใจที่เอลิเซียกลับมาตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง

หลังเลิกเรียน

ขณะที่กำลังจะเดินกลับหอพักด้วยกัน

[ พักนี้ดูคุณจะแปลกๆ ไป แต่ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติแล้วสินะคะ ]

[ อย่าหักโหมล่ะ ถ้ามีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ก็บอกมาได้ทุกเมื่อเลย ]

กุเร็นและมิเซ่ต่างบอกกับเอลิเซีย

[ จ๊ะ … ขอบคุณมากนะทั้งสองคน ]

เอลิเซียรู้ดีว่าทั้งสองคนเป็นห่วง

อย่างไรก็ตาม การขอโทษของเอลิเซียก็ชัดเจนสดใส ราวกับเรื่องหนักๆ ภายในใจของเธอถูกยกหายไป

[ เอ่อ ขอโทษด้วยนะวันนี้ฉันมีธุระข้างนอกนะคะ ]

มิเซ่พูดขึ้นขณะที่กำลังเดินกลับไปยังหอพัก

เมื่อเห็นมิเซ่กำลังจะเดินออกไป กุเร็นเอียงหัว

[ ธุระอะไรงั้นเหรอ? ]

[ ฉันจะไปลงทะเบียนที่กิลด์นักผจญภัยน่ะค่ะ แม้จะรู้ตัวดีว่ายังแข็งแกร่งไม่พอ … แต่อยากเข้าใกล้เป้าหมายมากกว่านี้ค่ะ ]

มิเซ่ทำท่าเขินอายนิดหน่อย แต่กุเร็นและผมคิดว่ามันน่าชื่นชมมาก

แต่เดิมมิเซ่เข้าเรียนที่นี่ก็เพราะอยากเป็นนักผจญภัย นี่ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่เธอเข้าเรียน ในช่วงเวลานี้การเรียนก็ยุ่งอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังมีเป้าหมายแน่วแน่ในการเป็นนักผจญภัยให้ได้

[ ไม่ใช่ว่าความฝันของมิเซ่คือเดินทางไปทั่วโลกในฐานะนักผจญภัยหรอกเหรอ? ]

เอลิเซียถามเธอ

[ ค่ะ ฉันคิดว่านักผจญภัยเป็นอาชีพที่มีอิสระมากที่สุดแล้ว แน่นอนว่าหากเป็นคนนอกมองก็อาจคิดว่าเป็นอาชีพที่ไม่มั่นคงนัก ]

[ มันก็จริง มีอิสระก็ดีเหมือนกันนะ ]

กุเร็นพยักหน้าให้มิเซ่

[ อิสระเหรอ… ]

เอลิเซียบ่นพึมพำกับท่าทางของทั้งสอง

[ ฉันเองก็เป็นนักผจญภัยด้วยดีไหมนะ ]

[ จริงเหรอคะ!? ]

มิเซ่ตอบเสียงดังต่อการบ่นพึมพำของเอลิเซีย

[ ชะ ใช่แล้ว! ไปกิลด์นักผจญภัยด้วยกันเลยค่ะ! จริงสิ! การลงทะเบียนไม่เสียค่าใช้จ่ายนี่คะ? ส่วนเรื่องพื้นฐานถามฉันมาได้เลยนะคะ ]

มิเซ่พูดด้วยท่าทางตื่นเต้นมากกว่าเดิม

เอลิเซียจึงพยักหน้าตอบเพราะประหลาดใจ

[ งั้นรบกวนทีนะ ]

[ ค่ะ!! ]

มิเซ่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ

[ ทรูเอท ทำไมเราไม่ไปด้วยล่ะ? ]

[ อา ไปด้วยกันเถอะ ]

เมื่อกุเร็นชวน ผมจึงตอบรับไป

เราติดตามมิเซ่ที่ท่าทางอารมณ์ไป จากนั้นจึงเดินออกจากโรงเรียนกัน

[ ทรูเอท ฉันรู้สึกดีใจจังที่ยังมีชีวิตอยู่ ]

เอลิเซียมองด้วยมิเซ่ด้วยท่าทางมีความสุข

[ ดีแล้วล่ะ ที่เธอคิดถึงเรื่องในอนาคตได้ ]

[ … งั้นเหรอ นายสังเกตด้วยเหรอ ]

พลางถอนหายใจ

ดูเหมือนเอลิเซียจะตระหนักถึงความสำคัญของอนาคตแล้ว

ดูท่าทางด้านจิตใจจะไม่ต้องกังวลแล้ว

เอลิเซีย ชีวิตน่ะไม่ควรทิ้งขว้างไปอย่างไร้ค่าหรอกนะ

[ ――เจอตัวแล้ว เอลิเซีย มิลิชตัน ]