เวลาสั้นๆ เพียงแค่ปีเดียว ตระกูลโจวอบรมสั่งสอนได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ไม่ว่าตระกูลโจวจะลงทุนลงแรงไปเท่าใด ทว่ารูปแกะสลักที่งดงามย่อมมาจากไม้ชั้นดี เช่นนั้นแล้วเจ้าเด็กบ้านี่… ไม่ได้บ้าอย่างนั้นหรือ

“เจียวเหนียง เจ้ามาหาท่านลุง มีเรื่องอันใดหรือ”

ฮูหยินใหญ่เฉิงชิงถามขึ้นก่อน

นายใหญ่เฉิงเพิ่งได้สติกลับคืนมา เขาจ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า

ก่อนจะเอ่ยปากพูด นางหันมาคำนับให้แก่ฮูหยินใหญ่เฉิง

“ข้าอยากดู ลำดับบรรพชน” นางเอ่ย

พอคำนั้นพูดออกไป ฮูหยินใหญ่เฉิงก็ชะงักไปในทันที

พวกเขาเองก็เคยคิดว่าหญิงผู้นี้อาจจะพูดจาเหลวไหลตามประสา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเอ่ยคำพูดพิลึกชอบกลเช่นนี้ออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

“เจ้าจะดูไปทำไมหรือ” ฮูหยินใหญ่เฉิงถาม

ทว่าเฉิงเจียวเหนียงยังไม่ทันตอบ นายใหญ่เฉิงก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“มีคนจากเมืองหลวงมาสู่ขอ เจ้ารู้อยู่ก่อนแล้วใช่หรือไม่” เขาถาม

ฮูหยินใหญ่เฉิงสะดุ้งตกใจก่อนจะหันไปมองด้วยสีหน้าตื่นกระหนก

เหตุใดจู่ๆ ถึงถามเช่นนั้น

นายใหญ่เฉิงเองก็ตกใจกับสิ่งที่ตนถามออกไปเช่นกัน อันที่จริงเขาเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงได้ถามเช่นนั้น

“พวกเขามาสู่ขอจริงหรือเจ้าคะ” เฉิงเจียวเหนียงยิ้มบางพลางพยักหน้า “ข้ารู้”

ฮูหยินใหญ่เฉิงไม่ได้ประหลาดใจกับคำตอบนัก เรื่องเช่นนี้ตระกูลโจวย่อมปรึกษากับนางก่อนหน้าแล้ว

ทว่านายใหญ่เฉิงกลับดูเหม่อลอยไป เพียงแค่ประโยคสั้น ทว่ากลับให้ความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย อยากจะพูดออกไปแต่กลับพูดไม่ออก

“เช่นนั้นแล้วท่านลุงของเจียวเหนียงต้องการอะไร” ฮูหยินใหญ่เฉิงถาม “เจ้าเชื่อท่านลุงของเจ้า หรือจะเชื่อตระกูลเรา”

นางพูดจบก็มองไปยังสาวใช้ที่นั่งอยู่หน้าประตู

สาวใช้นิ่งเงียบมาโดยตลอด ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

ดูก็รู้ว่าเตรียมคำพูดมาแล้วอย่างดี ยามนี้จึงไม่จำเป็นต้องกังวลสิท่า

ฮูหยินใหญ่เฉิงเย้ยหยันอยู่ในใจ

“ข้าเชื่อตัวเองเจ้าค่ะ” เฉิงเจียวเหนียงตอบแล้วหันไปทางนายใหญ่เฉิง “ดังนั้นท่านลุงได้โปรดให้ข้าดูลำดับบรรพชนด้วยเถิดเจ้าค่ะ ข้าอยากรู้ว่าข้าคือใคร”

คำตอบนั้นพาลทำให้ฮูหยินใหญ่เฉิงต้องขมวดคิ้ว ส่วนนายใหญ่เฉิงกลับแววตาเป็นประกาย

นางเชื่อตัวเอง อยากจะรู้ว่าเป็นตนตระกูลใดกันอย่างนั้นหรือ ก็ย่อมเป็นคนตระกูลเฉิงอยู่แล้ว หากเป็นคนตระกูลโจว เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็คงไม่ฟัง!

“หากเจ้าคิดเช่นนั้นก็ดี” เขาเอ่ยพลางพยักหน้าแล้วมองไปข้างนอก “ลิ่วเหวิน”

ไม่นานชายชราท่าทางแสนซื่อตรงก็เดินเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน

“นายใหญ่มีรับสั่งอันใดหรือขอรับ” เขาคำนับก่อนจะเอ่ยอย่างนอบน้อม

“พานางไปดูลำดับบรรพชน” นายใหญ่เฉิงพูดจบก็นึกขึ้นได้ว่านางไม่รู้หนังสือ “เจ้าอ่านให้นางฟัง”

ชายผู้นั้นขานรับ ก่อนจะชำเลืองมองเฉิงเจียวเหนียง แล้วออกไปรอที่นอกห้อง

เฉิงเจียวเหนียงคำนับขอบคุณก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามออกไป

“นางพูดอะไรของนาง หมายความว่าอย่างไร จะดูลำดับบรรพชนไปทำไมกัน” ฮูหยินใหญ่เฉิงขมวดคิ้วถาม “แล้วเหตุใดท่านถึงยอมให้นางดู”

“นางพูดแล้วนี่ว่าจะเป็นคนตระกูลเฉิง จึงไม่เชื่อคำของตระกูลโจว” นายใหญ่เฉิงลูบเคราพลางพยักหน้าเอ่ย

ฮูหยินใหญ่เฉิงหันไปมองเข้า

“นางพูดหรือ นางพูดเมื่อใดกัน เหตุใดข้าถึงไม่ได้ยิน” นางถาม

มือที่ลูบเคราอยู่ของนายใหญ่เฉิงชะงักไป

“ก็เมื่อครู่นางพูดไม่ใช่หรือว่าอยากดูลำดับบรรพชน เพราะอยากรู้ว่าตนเป็นใคร และนางก็จะเชื่อตัวนางเอง…” เขาเสียงตะกุกตะกัก

พูดยังไม่ทันจบฮูหยินใหญ่เฉิงก็โมโหเลือดขึ้นหน้าจนต้องเอ่ยแทรก

“นางพูดเองเสียที่ไหนกัน ท่านพูดเองชัดๆ!” นางตะโกนลั่น “ท่านเสียสติไปแล้วหรือ คิดอะไรเหลวไหล!”

นั่นสินะ เขาคิดอะไรเหลวไหล นางพูดอีกอย่าง เหตุใดเขาถึงคิดไปอีกอย่างได้

เพียงแต่ตอนที่มองหญิงผู้นั้นพูดคำนี้ออกมา เขากลับรู้สึกว่านางหมายความเช่นนี้…

แล้วนางไม่ได้หมายความเช่นนี้หรือ เขาเองหรอกหรือที่คิดมากจนเกินไป แล้วเหตุใดเขาถึงคิดมาก ราวกับว่านับแต่ที่หญิงผู้นั้นเอ่ยออกมาประโยคแรก บทสนทนานั้นก็จะมีนางเป็นผู้นำเสียอย่างนั้น….

แต่ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือนางทำมันได้อย่างแยบยลนัก ราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา นางทำเช่นนั้นได้อย่างไร! ลูกหลานคนหนึ่งทำเช่นนี้ต่อหน้าเขาได้อย่างไร แถมยังเป็นเด็กบ้านั่นอีกต่างหาก

ต้องมีอะไรบางอย่างผิดแปลกไปแน่นอน

นายใหญ่เฉิงก้มหน้ายกมือขึ้นมานวดขมับอย่างอดไม่ได้

“อยากดูก็ดูไปเถิด หาใช่ของสำคัญแต่อย่างใด” เขาเอ่ยพึมพำออกมา

พูดจบจนเองก็ชะงักไป

ลำดับบรรพชน…

เหมือนนี่จะเป็นครั้งที่สองในรอบสองเดือนแล้วที่มีคนมาขอดูลำดับบรรพชน

แล้วทั้งสองหนนี้มีความเกี่ยวเนื่องกันอย่างนั้นหรือ

ความคิดแวบเข้ามาในหัว ทว่านายใหญ่เฉิงกลับรีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป

จะเกี่ยวเนื่องกันได้อย่างไร เขาคิดมากไปอีกแล้ว! คราวก่อนเป็นขุนนางจากเมืองหลวง จะเกี่ยวเนื่องกับเด็กบ้านของตระกูลเขาได้อย่างไร!

พอพูดถึงเมื่อคราวก่อน คนเมืองหลวงพวกนั้นต้องการอะไรกันแน่ มาตรวจสอบข้อมูลการสอบขุนนางจริงๆ หรือ ข้อมูลการสอบของขุนนางผู้น้อยต่างเมืองเช่นนี้ สำคัญถึงขนาดต้องให้คนจากทางการของเมืองหลวงมาตรวจสอบเลยหรือ

ทั้งยังน่าแปลกที่พวกเขากลับไม่ได้ถามถึงนายใหญ่เฉิงด้วย

เมืองหลวง วังหลัง ภายในตำหนักของไทเฮามีผู้คนนั่งพูดคุยหัวเราะกันอยู่เต็มไปหมด

“ใช่แล้ว องค์ชาย” เกาหลิงปอใบหน้ายิ้มแย้มในชุดขุนนาง จู่ๆ ก็หันไปถามจิ้นอันจวิ้นอ๋องที่กำลังเล่นหมากรุกกับองค์ชายรองอยู่

จิ้นอันจวิ้นอ๋องมองมาด้วยรอยยิ้ม

“กัวเฉวียนจากกรมพระคลัง ท่านรู้จักหรือไม่” เกาหลิงปอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

จิ้นอันจวิ้นอ๋องพยักหน้า

“เคยได้ยินชื่อ เป็นผู้พิพากษาใช่หรือไม่ เหมือนเคยได้ยินผู้ใดพูดถึง” เขาเอ่ยพลางขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะหันไปทางองค์ชายใหญ่ที่นั่งหลังตรงอยู่ “เคยได้ยินองค์ชายใหญ่พูดถึง บอกว่าตอนว่าความเขาพูดถึงเรื่องอะไรสักอย่าง”

องค์ชายใหญ่ไม่ตอบ ทว่ากุ้ยเฟยที่นั่งอยู่ข้างกายกลับยิ้มออกมา

“เด็กน้อยจะไปเข้าใจงานราชการแผ่นดินได้อย่างไร พวกเจ้าอย่าได้เอามาพูดเหลวไหล” นางเอ่ย

องค์ชายใหญ่เข้าไปนั่งในศาลาว่าการ แถมยังเอ่ยถึงชื่อของคนอื่น กิริยาเช่นนี้ไม่เหมาะสมยิ่งนัก

เกาหลิงปอเองก็รู้ดี จึงรีบหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนมนา

เขาไม่มีทางพูดเรื่องที่จะเป็นผลร้ายต่อองค์ชายใหญ่เป็นแน่

จิ้นอันจวิ้นอ๋องยิ้มบาง พลางก้มหน้าเล่นหมากรุกกับองค์ชายรองต่อ

“คนผู้นั้นทำไมหรือ” ไทเฮาที่นอนอยู่บนเตียงที่เยื้องออกไปได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน จึงเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอันใดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ได้ข่าวมาว่าช่วงก่อนเขาส่งคนไปตรวจข้อมูลของขุนนางผู้น้อยคนหนึ่งเป็นการส่วนตัว จึงรู้ว่าแปลกชอบกลพ่ะย่ะค่ะ” เกาหลิงปอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เห็นแปลกนี่ ข้อมูลสอบขุนนางจะละเลยได้อย่างไร เป็นหน้าที่ของกรมพระคลังอยู่แล้วมิใช่หรือ ช่วยจัดการดูแลแทนฝ่าบาท” ไทเฮายิ้มเอ่ย

ทุกคนพากันหัวเราะ

“ไทเฮา กรมพระคลังมิได้มีหน้าที่เพียงเท่านั้นนะพ่ะย่ะค่ะ” เกาหลิงปอเอ่ยพลางหัวเราะ

“อืม หากพวกเขาทำหน้าที่นี้ได้ดีก็นับว่าไม่เลวแล้ว” ไทเฮาเองก็หัวเราะเช่นกัน

เรืองในราชสำนัก วังหลังมิควรก้าวก่าย ไม่ต้องรอให้ผู้ใดเตือน ไทเฮาก็เปลี่ยนเรื่องคุยด้วยตนเอง นางพูดคุยหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลาทุกคนแล้วออกไป

“องค์ชาย ช้าๆ พ่ะย่ะค่ะ อย่าวิ่ง”

พอก้าวออกมาจากตำหนักไทเฮา องค์ชายรองก็รีบจูงมือจิ้นอันจวิ้นอ๋องวิ่งเล่นในทันที ขันทีตื่นตกใจแทบแย่ พลางวิ่งตามไปกล่าวเตือน

“เร็วเข้า เร็วเข้า ข้าจะไปหาเสด็จพ่อ” องค์ชายรองเอ่ย

“เสด็จพ่อว่าราชการอยู่ เจ้าอย่าได้รบกวนท่าน” องค์ชายใหญ่เอ่ยพลางยกมือขึ้นกอดอก

องค์ชายรองหันมายิ้มให้แก่เขา

“เสด็จพ่อเรียกให้ข้าไปหา” เขาตอบ

“เจ้ารบเร้าฝ่าบาท ฝ่าบาทจนใจ จึงยอมตกลงเสียมากกว่า” จิ้นอันจวิ้นอ๋องพูดต่อพลางหัวเราะออกมา มือข้างหนึ่งจูงมือองค์ชายรองไว้ เพื่อให้อีกคนเดินช้าลง

คำพูดนั้นทำให้สีหน้าขององค์ชายใหญ่แจ่มใสขึ้นมาไม่น้อย เขาเชิดหน้าขึ้น

“ข้าจะไปทำการบ้าน” เขาเอ่ยพลางเหลียวกลับไปมองกุ้ยเฟยและเกาหลิงปอ

กุ้ยเฟยส่งยิ้มไหม้

“เพคะ ไปเถิดเพคะ” นางตอบ

“องค์ชายช่างพากเพียรแท้” เกาหลิงปอพยักหน้าเอ่ยชม

องค์ชายใหญ่พึงพอใจไม่น้อยก่อนจะหลังกลับแล้วก้าวเท้าเดินออกไป

มองดูพวกเขาเดินไกลออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของกุ้ยเฟยก็เลือนหายไปในทันที สายตาหันมองไปทางองค์ชายรองที่เดินไกลออกไปเช่นกัน

“ลิ่วเกอร์ฉลาดหลักแหม ฝ่าบาทยิ่งเอ็นดูมากขึ้นทุกวัน” นางเอ่ยน้ำเสียงเนิบนาบ