นางจึงได้กินโจ๊กชามใหญ่หอมกรุ่น

กินโจ๊กหมดนางรู้สึกไม่อิ่มเรียกศิษย์รับใช้เข้ามา

“มื้อเช้าล่วงเลยมาแล้ว ในครัวจึงไม่มีสิ่งใดเหลือแล้ว”

เป่ยฟางหรงร้อง อ้าว ออกมา นางยังไม่อิ่มเลย ฉับพลันนางคิดถึงคนที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจคนนั้นขึ้นมาทันใด

อาหนง พ่อครัวเทวดาแห่งหุบเขาซินเซวียน

เป่ยฟางหรงเดินไปที่เตียงดึงบางสิ่งที่นางแอบเอาออกมาจากถุงเฉียนคุนของอาจารย์เมื่อเช้าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

เป่ยฟางหรงนอนอย่างเจียมตนตามที่อาจารย์สั่งในเรือนของตนอย่างว่าง่าย ศิษย์รับใช้ทั้งสองต่างประหลาดใจ ที่ครานี้เป่ยฟางหรงเชื่อฟังคำสั่งเป็นอย่างยิ่ง ไม่ดื้อรั้นจะออกไปที่ใด

ในขณะที่พวกเขาวางใจอยู่นั้น คนผู้หนึ่งพลันปรากฏกาย

“อาจารย์อา อาจารย์สั่งห้ามเด็ดขาดเจ้าค่ะ ไม่ให้คนเข้าพบศิษย์น้องและไม่ให้นางออกจากเรือน”

คนทั้งสองจึงตัดสินใจว่าต้องรออาจารย์อนุญาตเท่านั้นหลิงเสียนจึงจะเข้าไปได้

หลิงเสียนโมโหเป็นอย่างยิ่ง ฟาดอาคมลงมาทันใดศิษย์ทั้งสองจึงกระเด็นไปคนละทางทั้งยังเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง

“อาจารย์อา อย่าเข้าไปเจ้าค่ะ”

มีหรือที่หลิงเสียนจะฟังอีก นางปรายตามองคนทั้งสองแล้วเอ่ยว่า

“สามหาวนัก กล้าขัดขวางข้าหรือ”

กล่าวจบหลิงเสียนก็ก้าวเข้าไปในเรือนโดยทันที

หลิงเสียนเดินมาหยุดที่หน้าเตียงของเป่ยฟางหรง ท่าทางไม่เป็นมิตร มองเป่ยฟางหรงที่นอนอย่างสงบบนเตียงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เมื่อมีผู้มาเยือน เป่ยฟางหรงจึงลุกจากที่นอน เห็นว่าเป็นอาจารย์อา นางจึงร้องทักอย่างดีใจ

“อาจารย์อา ท่านมาเยี่ยมข้าหรือจ้าคะ”

หลิงเสียนยิ้มเยือกเย็น

“เป่ยฟางหรง”