“อาจารย์ท้องของข้าร้องแล้ว ท่านจะให้ผู้ใดยกอาหารมาให้ได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าต้องพิษยังไม่สบายจึงตื่นขึ้นมาไม่ทันมื้ออาหารเย็น”

“ฝีมืออ่อนหัดยังมาเรียกร้องสิ่งใดอีก ข้าบอกเจ้าให้ระวังหากไม่ผลีผลามเข้าไปจะโดนพิษหรือ? เจ้ามีสมองหมูหรืออย่างไรจึงไม่จดจำในสิ่งที่ข้าสอน”

“ผู้ใดจะรู้ว่ามันยังไม่ตายล่ะ ข้าซัดยันต์ใส่มันจนแน่นิ่งไปแล้วแท้ ๆ แต่ตอนนี้ข้าหิวจริง ๆ นะเจ้าคะ”

“หิวก็ไปโรงครัว”

นางค่อย ๆ ไต่มือขึ้นไปบนร่างของเขา คล้องมือเข้าที่ลำคอแนบแก้มเข้ากับแก้มของเขาแล้วทำเสียงงึมงำแนบชิด ร่างทั้งร่างของนางแทบจะกลืนหายเข้าไปในร่างของเขา นางขยับปากไปใกล้ใบหูเป่าลมร้อนแล้วเริ่มส่งเสียงออกมา

“อาจารย์ข้าหิว ข้าหิว หากท่านไม่ให้คนเปิดโรงครัวผู้ใดจะกล้า ข้าหิว ข้าหิว ข้าหิว”

เพราะกฎเกณฑ์ที่นี่ค่อนข้างเคร่งครัด หากเลยเวลาอาหารแล้วไม่ว่าเป็นผู้ใดก็ต้องอด นอกจากจะมีคำสั่งเฉพาะของอาจารย์พ่อครัวจึงจะเปิดโรงครัวเป็นกรณีพิเศษ ซึ่งคำสั่งนี้เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อมีแขกคนสำคัญมาเยี่ยม

เสียงของนางไม่ดังมาก คล้ายเสียงยุ่งหึ่ง ๆ บินอยู่ข้างใบหู ช่างน่ารำคาญเป็นอย่างยิ่ง ถึงความอดทนของหลี่จิ้งจะมีมากแต่เขากลับแพ้เสียงนี้ของนางทุกที ทนฟังอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งก้านธูปหลี่จิ้งก็ลืมตาขึ้น