“อาจารย์ท่านเข้าใจเขาผิดแล้ว เขาเป็นภูตประจำกายข้าเองเจ้าค่ะ”

หลี่จิ้งขยับเข้ามาใกล้ร่างเป่ยฟางหรง จับนางให้หันหลังถ่ายทอดปราณสายหนึ่งเข้าไปในร่างแล้วสำรวจร่างกายของนางช้า ๆ เป่ยฟางหรงยืนนิ่ง ๆ จนในที่สุดการตรวจร่างกายก็เสร็จเมื่อหลี่จิ้งไม่พบว่ามีสิ่งใดในร่างนี้ผิดปกติ

“ถึงเป็นเช่นนั้นแต่การกระทำของเขาที่ลักพาเจ้ามาข้าเห็นว่ามีความผิดร้ายแรง ข้าจะร้องเรียนเรื่องนี้ไปที่แดนสวรรค์ให้เขากลับไปเสีย”

หลี่จิ้งใบหน้าทะมึนดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง เป่ยฟางหรงตกใจนางเพิ่งจะมีหน้ามีตาบ้าง อาจารย์ก็จะส่งเขากลับไปแล้วหรือ นางยังไม่ได้เอาไปคุยโม้ให้ผู้ใดฟังเลย

“ไป” เขาจับแขนเป่ยฟางหรง รู้สึกว่ามือของนางเย็นเป็นอย่างยิ่งจึงถ่ายทอดพลังของตนเองเพิ่มเข้าไปอีกส่วนหนึ่ง

“ต่อไปอย่าได้จับมือถือแขนกับผู้ใดอีกเข้าใจหรือไม่”

“แต่อาจารย์”

“นี่คือคำสั่ง”

เป่ยฟางหรงพยักหน้า หยีจวนกลับคืนสู่ร่างปกติแล้ว ถึงบนสวรรค์เขาจะกลัวเทพอัคคีอยู่มากแต่นี่คือโลกมนุษย์ คนผู้นั้นย่อมสู้เขาไม่ได้ หยีจวนที่ไม่ได้พบหน้าเป่ยฟางหรงมานานแอบไปศึกษาตำราเวทย์ได้อาจารย์ดีมาผู้หนึ่ง แบ่งตบะให้เขาหลายพันปีทำให้เขายิ่งแข็งแกร่งขึ้นมาก

“อาจารย์หยีจวนดีจริง ๆ ข้าชอบเขายิ่งเขาเหมือนขนมสายไหมเลย ท่านว่าเขาจะกินได้หรือเปล่าเจ้าคะ”

หลี่จิ้งผู้ที่กำลังหงุดหงิดอย่างที่สุด ถึงกับสำลักน้ำลายออกมา เขาจับจ้องใบหน้าของนางแล้วเอ่ยว่า

“ไม่คนผู้นั้นกินไม่ได้เด็ดขาด”

“แต่เขาน่ากินนี่เจ้าคะ” เป่ยฟางหรงดีดขากระโดดตามเขาเป็นตั๊กแตน หลี่จิ้งหันมาทำตาดุให้นางสำรวมแล้วเอ่ยจริงจัง

“อย่าเอ่ยเรื่องเหลวไหลพวกนี้อีก หาไม่ข้าจะปิดปากเจ้า”

เป่ยฟางหรงคอตก บ่นอุบอิบเบา ๆ “ก็เขาน่ากินนี่เจ้าคะ”

เสียงของหลี่จิ้งคล้ายลอยมาตามสายลม

“ข้ากินได้ เอาไว้ข้าว่างจะให้เจ้าลองกินรับรองอร่อยยิ่ง”

เป่ยฟางหรงตาโต นางดีดขาเป็นตั๊กแตนเต้นไปรอบ ๆ ร่างกายของหลี่จิ้ง

“จริงนะเจ้าคะ ดูไปดูมาท่านก็น่ากินกว่าหยีจวนจริง ๆ ด้วย”