“อาจารย์ ฮือ ฮือ ปล่อยข้าไปเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่เอาแล้ว ข้าไม่เอาของวิเศษแล้ว”

หลี่จิ้งทั้งโมโหทั้งขายหน้า ถึงเจ้าสำนักของหุบเขากระบี่จะไม่อยู่ตรงนี้ แต่การกระทำของพวกเขาย่อมถูกเจ้าสำนักผู้นั้นจับจ้อง นางคงเป็นเซียนคนเดียวกระมังที่ร่ำร้องอยากจะกลับบ้านมือเปล่าทั้งที่เดินยังไม่ถึงสุสานกระบี่ด้วยซ้ำ

ไม่ได้จะขายหน้าไม่ได้ หลี่จิ้งไม่ยินยอม

“หรงหรงถ้าเจ้ายังไม่ก้าวขาอีกเจ้ารู้หรือไม่ว่าบทลงโทษศิษย์เช่นเจ้าคือสิ่งใด”

“ข้าไม่ไหวแล้วท่านยังจะใจร้ายอีกหรือเจ้าคะ ฮือ ฮือ ฮือ”

เป่ยฟางหรง!!!

หากนางร้องดังกว่านี้อีกสักหน่อย คาดว่าคนของสำนักหุบเขากระบี่คงต้องสงสัยแล้ว ไม่รู้ด้วยว่ากลัวจะขายหน้าหรืออย่างไร หลี่จิ้งจึงไม่พูดจาอุ้มนางตัวลอย พานางเดินจากจุดนั้นอย่างว่องไว

เป่ยฟางหรงยังสะอื้น แต่เห็นอาจารย์อุ้มตนเองขึ้นมาก็รู้แล้วว่าเขาคงไม่กล้าขับไล่นางไปแน่ เสียงร้องจึงหยุดทันที เพียงแต่มีน้ำหูน้ำตาอยู่มาก

ผ้าเช็ดหน้าก็ไม่มี เช่นนั้น…

นางจึงก้มหน้าลงกับอกของเขา เช็ดหน้ากับเสื้อสีแดงเข้มนั่น ผ้านุ่มนิ่มและร่างของอาจารย์ประดุจยาทิพย์ช่วยให้นางผ่อนคลายหายปวดขาได้เป็นอย่างมาก

ก็แน่ล่ะนางไม่ต้องเดินแล้วแสนสบายเสียจริง รู้เช่นนี้นางน่าจะนั่งลงร้องไห้ตั้งแต่ตีนเขา จะได้ไม่ต้องลำบาก