หลังจากนั้นท่านเจ้าเมืองก็เชื้อเชิญให้พวกเขานั่งลง เป่ยฟางหรงน้ำลายไหลยืด นางใกล้จะหมดความอดทนแล้วในขณะที่นั่งฟังท่านเจ้าเมืองเอ่ยถึงสภาพการค้าขายและความคึกคักของเมืองนี้ก่อนที่จะถูกพวกปีศาจเข้ามายึดครอง

นางดื่มชาไปหลายอึก และยังมองขนมด้วยสายตาเป็นกับแกล้มอีกด้วย

นางไม่ใคร่ชอบสนทนากับชายวัยกลางคนคนนี้เท่าไหร่ เขาชอบพูดอ้อมโลก ภูเขาแม่น้ำและเรื่อยเปื่อย ที่สำคัญสองพี่น้องเสี่ยวซิงกับเสี่ยวซูยังพูดคุยกับท่านเจ้าเมืองอย่างถูกคอ ใจคอจะไม่หยุดพูดแล้วเริ่มชิมขนมกันหรืออย่างไร

หากเชิญมารับประทานของว่าง ก็ควรให้พวกนางรับประทาน ไม่ได้เชิญมาสนทนากันเสียหน่อย

หลังจากผ่านไปราวครึ่งก้านธูป ที่เป่ยฟางหรงรู้สึกทรมานเหมือนหลายชั่วยามสิ้นสุดลง ในที่สุดเป่ยฟางหรงก็ได้กินเสียที

นางกินคำต่อคำตาแทบจะไม่กะพริบ ขนมแต่ละอย่างมีรสชาติอร่อยยิ่ง  ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ปล่อยให้สองพี่น้องร่วมสำนักเป็นคนคุยกับท่านเจ้าเมืองโดยไม่สนใจร่วมวงสนทนา

ทุกคนต้องทำมาหากินถึงจะเป็นสำนักเซียนก็เถอะ เพียงแต่พวกเขาไม่เคยเรียกรับเงินแล้วแต่ทางการจะเห็นสมควรที่จะให้ ยิ่งเมืองนี้เป็นเมืองใหญ่เช่นนี้อีกทั้งยังเป็นเมืองท่าของการค้าอันสำคัญนอกจากเงินที่หวังหลวงจะส่งมอบให้แล้ว

ชาวเมืองยังต้องพร้อมใจบริจาคเข้าทำบุญร่วมกับสำนักซินเซวียนอีกมากโข เรียกว่าทำงานนี้เพียงงานเดียวสำนักซินเซวียนก็ร่ำรวยมหาศาลแล้ว

กินไปกินมาเป่ยฟางหรงพลันรู้สึกง่วง ขนมในจานยังไม่หมดนางจึงดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วห่อเอาไว้อีกหลายชิ้นยังไม่ทันจะห่อเรียบร้อยเป่ยฟางหรงก็หมดสติไปเสียแล้ว

ขนมที่นางตั้งใจห่อจึงตกอยู่ข้างเก้าอี้ไม้ตัวนั้นที่นางนั่ง ท่านเจ้าเมืองที่กำลังสนทนากับพี่น้องเซียนทั้งสองยกมุมปากขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าต่างคอพับอยู่บนเก้าอี้

เขาหันมามองเป่ยฟางหรงสั่งให้บ่าวผู้หนึ่งเก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้หลงเหลือสิ่งใด เขาเดินมาที่เป่ยฟางหรงใกล้ ๆ แล้วเอ่ยว่า

“ในที่สุดเราก็ได้พบกันแล้วท่านจอมมาร”