ทุกครั้งที่นางขยับปากก็เหมือนนางจุมพิตปลายหูของหลี่จิ้งรัว ๆ พลันหัวใจของหลี่จิ้งรู้สึกคัน คล้ายมีขนนกที่ปัดผ่าน เขากลืนน้ำลายลงคอปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอ เขายังกระซิบเสียงเบา

“คาดว่าเราตกอยู่ในข่ายอาคมปีศาจ ต้องกำจัดหมอกให้หมดถึงจะออกไปได้”

“อย่างไรเจ้าคะ” เป่ยฟางหรงส่งเสียงเบา ปากยังจุมพิตปลายติ่งหูเย็นของอาจารย์ไม่หยุด

หลี่จิ้งไม่มีเวลาตอบแล้วเมื่อปีศาจได้ยินเสียงและพุ่งมาอย่างว่องไว เขาโอบเป่ยฟางหรงอยู่ ไม่อยากให้นางคลาดกับเขาอีกมือหนึ่งจึงจับแขนนางแน่น อีกมือก็กวัดแกว่งกระบี่ พานางหมุนหนีปีศาจหลายรอบจึงสามารถตอบนางได้

“กระบี่ของเจ้าอยู่ที่ใดเอาออกมา”

“ในถุงเฉียนคุนเจ้าค่ะ”

พูดจบนางก็กำด้ามกระบี่แน่นดึงมันสุดแรง โดยไม่ฟังคำอธิบายที่รัวเร็วจนลิ้นพันกันของหลี่จิ้ง

ชั่วพริบตานั้น มือของเขาตะครุบข้อมือเป่ยฟางหรงรวดเร็ว ยับยั้งไม่ให้นางดึงด้ามกระบี่ของเขาอีก

หลี่จิ้งกัดฟันข่มความเจ็บปวด ใบหน้าบัดนี้จากเขียวกลายเป็นแดงจากแดงกลายเป็นม่วงและสลับกันไปมา เขาตัวงอกุมกระบี่ของตนเองเอาไว้ ไม่อาจร้องโหยหวนได้ทั้งที่เจ็บปวดเพียงนี้

เขาคือเทพอัคคีผู้สูงส่ง แต่วันนี้ศักดิ์ศรีนี้ถูกทำลายเสียสิ้นแล้ว

น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาสายหนึ่งด้วยความเจ็บแค้นใจ

“เป่ยฟางหรง!!! นี่หาใช่กระบี่ของเจ้า”