“ฝ่าบาทอร่อยหรือ?”

“เจ้าดูไม่ออกหรือทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้าที่ให้ข้ากินของเย็นจืดชืดมาตลอดชีวิต หากข้าไม่อยากลองดูทั้งชีวิตนี้คงได้พลาดสิ่งดีงามเป็นแน่ ไปหยีจวนนำทางข้า”

“ปะไปที่ใดขอรับ”

“โรงครัวของตำหนักสุริยันต์อยู่ที่ใดกัน”

ถงถงฟังที่นางเอ่ยถึงกับหัวเราะออกมา ชีวิตที่เกิดมาของเขานั้นมีนายผู้สง่างามคือเทพอัคคีจึงมักจะคิดว่าเจ้านายตำหนักอื่นก็คงมีท่าทางไม่ต่างกันกับนายตน

เทพบนสรวงสวรรค์ก็ล้วนสง่าผ่าเผยแต่ฝ่าบาทน้อยผู้นี้นอกจากเขาจะหาความสง่าของนางไม่พบ ยังค้นพบอีกว่าที่แท้นางก็เป็นแค่คนตะกละผู้หนึ่ง

หยีจวนนำทางนางอย่างทึมทื่อไปที่โรงครัว กระทั่งนางก้าวเข้าไปด้านในกลิ่นที่แตกต่างกันของอาหารและสัมผัสแห่งความหอมละมุนในส่วนประกอบอันล้ำค่าต่าง ๆ โชยเข้าจมูกทำให้เป่ยฟางหรงสนใจเป็นอย่างมาก เพียงแค่คิดนางก็น้ำลายสอแล้ว

นางกอดอกแล้วตะโกนออกไป

“ผู้ใดคือผู้ดูแลโรงครัวแห่งนี้แสดงตัวให้ข้าเห็นบัดเดี๋ยวนี้”

เงียบ….

นางตะโกนออกไปอีกครั้งด้วยประโยคเดิมแต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมาหาได้มีผู้ใดแสดงตนแต่อย่างใด เป็นไปได้อย่างไรที่โรงครัวของตำหนักเทพผู้ยิ่งใหญ่จะไม่มีเทพรับใช้คอยดูแล

“ฝ่าบาทน้อยจะทำสิ่งใดขอรับ”

หยีจวนถามเสียงอ่อน เขาเข้ามาที่โรงครัวหลายครั้งตั้งแต่ฝ่าบาทของเขาถูกจับมาขังอยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่เข้ามาล้วนเป็นไปอย่างนอบน้อมจะเดินจะยืนล้วนตัวเล็กตัวน้อยเกรงจะไปทำให้เจ้าถิ่นขัดหูขัดตาเข้า

แต่การมาของฝ่าบาทน้อยกลับทำให้ทุกเรื่องที่เขาได้กระทำไว้พังลงมาเสียแล้ว

เป่ยฟางหรงเท้าสะเอวคิดจะแช่แข็งโรงครัวนี้เสียเป็นการสั่งสอนที่ไม่มีผู้ใดรับคำสั่งของตนดีหรือไม่กระทั่งเห็นสมควรแล้วที่จะลงโทษพวกเขา อย่าหาว่านางใจร้ายกับเทพตัวเล็ก ๆ เลย

นางวาดฝ่ามือส่งพลังไปที่คนเหล่านั้นครั้งแล้วครั้งเล่ากลับไม่เกิดสิ่งใดขึ้น กระทั่งนางเริ่มมีโทสะเมื่อคิดขึ้นได้ว่าบัดนี้พลังของตนเองถูกอาจารย์ผู้โหดร้ายปิดผนึกไว้เสียแล้ว

เมื่อไม่รู้ต้องทำเช่นไรเป่ยฟางหรงจึงมองไปรอบ ๆ คว้ากระทะมาใบหนึ่งอีกทั้งตะหลิวอันหนึ่งโยนให้หยีจวน

“ฝะ ฝ่าบาททรงอยากเสวยสิ่งใดขอรับ”

“เจ้าทำสิ่งใดก็ได้ที่ไม่ใช่ของเย็นมาให้ข้า”

“ข้าน้อยทำเป็นแค่บะหมี่เย็นอย่างเดียวขอรับ”

เดิมทีหยีจวนก็หาใช่คนที่จะทำครัวเป็นอยู่แล้ว วิชาการทำอาหารของเขาก็มีเพียงบะหมี่เย็นอย่างเดียวที่ได้ร่ำเรียนติดตัวมาเพื่อเอาตัวรอด

“ไม่ได้เรื่อง”