แต่เป่ยฟางหรงผู้นี้กลับไม่อาจหาสาระอันใดได้ สิ่งที่นางเอ่ยมานอกจากเรื่องกินแล้วก็เป็นเรื่องจิปาถะ และยังนินทาศิษย์ร่วมสำนักบางคน ให้กับเขาผู้เป็นอาจารย์ฟัง มิหนำซ้ำคำถามแต่ละคำที่นางถามออกมาก็ช่างกวนประสาทเป็นอย่างยิ่ง

“อาจารย์ท่านว่าอาหารมื้อใดสำคัญที่สุดเจ้าคะ”

หลี่จิ้งตอบโดยไม่ต้องคิดมาก “มื้อเช้า”

เป่ยฟางหรง “ผิดเจ้าค่ะ”

หลี่จิ้ง “มื้อใด”

เป่ยฟางหรง “มื้อที่หิวเจ้าค่ะ”

หลี่จิ้ง “…”

เป่ยฟางหรง “อาจารย์ท่านว่าปลาหมึกเป็นเพศใดหรือเจ้าคะ สตรีหรือบุรุษ”

หลี่จิ้ง “ปลาในทะเลตงไห่”

เป่ยฟางหรง “ผิด”  ส่ายหน้าเบา ๆ

หลี่จิ้ง “ปลาอะไร”

เป่ยฟางหรง “ปาไปโน้นนนนนนนนนนนนนนน ปาไปไกล ๆ เลยเจ้าค่ะ”

หลี่จิ้ง “…”

หลี่จิ้งเมื่อรู้ตัวอีกครั้งเขาก็แพ้นางไปแทบจะทุกคำถามแล้ว และคิดว่าตนเองกำลังทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้ได้อย่างไร หากผู้ใดรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด

“อาจารย์ท่านตอบผิดเช่นนี้ ข้าซึ่งเป็นผู้ชนะควรได้รางวัลนะเจ้าคะ”

หลี่จิ้งขมวดคิ้ว ทั้งกัดฟันเพราะโกรธตนเองไม่หายที่พลาดไปพูดจาตอบคำถามเลื่อนเปื้อนของนาง

เอาล่ะ เขาคิดว่าเขาจะไม่สนทนาเรื่องนี้กับนางอีก