เพียงจามเท่านั้นเชือกอาคมก็ขาดออกจากร่างของนาง เป่ยฟางหรงมึนงงเป็นอย่างยิ่งนางยังไม่ได้ทำสิ่งใดเลย ในขณะที่บรรดาศิษย์พี่น้องต่างปรบมือให้นาง

“เก่งมาก หรงหรง”

เป่ยฟางหรงดีใจยังตบมือให้ตนเองอีกด้วย ถึงจะไม่เข้าใจว่าเชือกคลายออกได้อย่างไรก็ตาม

หลี่จิ้งยกมุมปากเล็กน้อยแล้วเอ่ยกับหลิงเสียนว่า

“ขายหน้าพอหรือยัง”

หลิงเสียนดวงตาเบิกโพลงไม่เชื่อสิ่งที่เห็นคาตา เชือกอาคมนี้นางและสี่เจ้าสำนักล้วนร่ายอาคมด้วยความตั้งใจ ตลอดทางนางได้ทดสอบมัดร่างปีศาจมานับไม่ถ้วนไม่มีตนใดหลุดรอดออกมาได้

เหตุใดเป่ยฟางหรงจึงหลุดพ้นจากของวิเศษจากฟ้าดินเส้นนี้ได้

“เอาล่ะ อาจารย์อาท่านเชิญเจ้าค่ะหรงหรงพร้อมแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ท่านมองหรงหรงเป็นปีศาจ หรงหรงถึงจะเสียใจเพียงใด แต่ในฐานะศิษย์กตัญญูย่อมไม่ถือโทษโกรธท่านเจ้าค่ะ”

เป่ยฟางหรงที่ยังคงคุกเข่าบนพื้นหิมะเย็นเยียบกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและอ่อนน้อมยิ่ง ศิษย์หลายคนเห็นภาพนั้นถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความสงสาร

ถึงนางจะเก่งกาจด้านอาคมแต่ร่างกายของเป่ยฟางหรงผู้ไม่ชอบฝึกวรยุทธ์ก็บอบบางยิ่ง นางนั่งคุกเข่าอยู่บนหิมะเช่นนั้นนานแล้ว ไม่นับว่ารังแกกันเกินไปหรอกหรือ

ศิษย์พี่ในสำนักต่างเริ่มต้นเอ่ยปากชมนางและมองอาจารย์อาด้วยสายตาอ้อนวอน

“ศิษย์น้องช่างใจกว้างยิ่ง”

เป่ยฟางหรงบีบหน้าตาเล่าความเท็จต่อหน้าศิษย์พี่น้องทั้งสำนัก เรียกคะแนนสงสารได้เป็นอย่างดี นางลอบยิ้มมุมปาก ต่อไปหากนางขัดคำสั่งอาจารย์คนพวกนั้นย่อมสงสารนางอยู่บ้าง คงไม่นำเรื่องไปฟ้องอาจารย์ให้นางได้รับโทษเป็นแน่

ถือว่าแผนการสำเร็จ