ค่ำคืนนี้ในจวนเหลือเพียงคนของสำนักซินเซวียนที่อยู่เฝ้ายามไม่กี่คน เป่ยฟางหรงไม่ได้รับอนุญาตให้ร่วมออกล่าปีศาจ จึงได้แต่นอนดิ้นไปดิ้นมาในเรือนนอนของตนเอง

เสื้อคลุมที่อาจารย์ถอดไว้ให้บัดนี้เป่ยฟางหรงใช้มันคลุมจนมิดร่างของตนเอง ถึงอาจารย์จะให้นางนั่งสวดคาถาชำระใจเพื่อไม่ให้นางฟุ้งซ่านแต่เป่ยฟางหรงท่องได้ไม่กี่ครั้งนางก็เบื่อเสียแล้ว

หยีจวนก็หายไปที่ใดไม่รู้ เป่ยฟางหรงจึงลุกขึ้นเดินไปเดินมาในเรือน ใจหนึ่งคิดจะตามศิษย์พี่จิ้งหูออกไปเงียบ ๆ ไม่ให้อาจารย์รู้ แต่เมื่อคิดว่าศิษย์พี่ของนางย่อมไม่ยินยอมแน่จึงละทิ้งความคิดนั้นเสีย

เมื่อได้ยินเสียงเดินไปเดินมาภายในเรือน ศิษย์พี่น้องเสี่ยวซิงกับเสี่ยวซูจึงเคาะประตูเบา ๆ พวกเขาก็ไม่ได้ร่วมออกล่าปีศาจเหมือนกัน อาจารย์ให้พวกนางคุ้มกันจวนแห่งนี้เผื่อมีเรื่องอันใดผิดพลาด

แต่การคุ้มกันจวนกลายเป็นว่าพวกนางต้องมาเฝ้าประตูห้องของเป่ยฟางหรงแทน สองพี่น้องนี้ก็หาได้ถามเหตุผลมากมายอันใด อาจารย์สั่งสิ่งใดพวกนางก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

“เจ้าเป็นอะไรหรือ นอนไม่หลับหรือพักหน่อยเถิดเมื่อคืนเพราะเจ้าช่วยข้าสองพี่น้องต่อสู้กับปีศาจพวกนั้นคงสูญพลังไปเยอะ อาจารย์ถึงได้สั่งเช่นนี้”