“ท่านปู่ข้ามาพบแม่นางผู้หนึ่งขอรับ นางลืมรองเท้าเอาไว้”

ได้ยินคำว่ารองเท้า หลี่จิ้งมองไปที่เป่ยฟางหรงทันที หญิงสาวเงยหน้ามองเขาเห็นบุรุษร่างสูงผู้หนึ่งยืนบังแสงคบเพลิงอยู่ด้านนอก เขายังจ้อมมาที่นาง ในมือของเขามีรองเท้าข้างหนึ่ง

ใช่ของนางจริง ๆ ด้วย

ฮูหยินชราเห็นท่าทางของหลานชายหัวแก้วหัวแหวนของตนเองที่มีต่อเป่ยฟางหรงแล้วก็รู้สึกเสียใจ ใช่แล้วเมื่อตนเองที่มีนิสัยเลือกมากรู้สึกชื่นชมเป่ยฟางหรงหลานชายผู้นี้จะรอดหรือ

แค่เพียงคนของสำนักมองสาวน้อยผู้นั้นยังถูกเจ้าสำนักหลี่เผา แล้วถ้ากล้าหาญมาชอบนางเล่าจะไม่ถูกสังหารเลยหรือ

ถึงอย่างไรอาจารย์ก็บรรลุขั้นจินตันแล้วไม่จำเป็นต้องกินมากผิดกับนางที่กำลังเจริญเติบโต เหอะ เหอะ

หลี่จิ้งหยุดยืนด้านหน้าถังเหลียน เขากล่าวด้วยความสุภาพใบขาวหล่อเหลาหน้าประดุจบัณฑิตที่เคร่งตำราผู้หนึ่ง

“ศิษย์ของข้าทำท่านลำบากแล้ว”

ถึงถังเหลียนจะเพิ่งเคยเห็นหลี่จิ้งเป็นครั้งแรก เขาก็สามารถรู้ได้ทันที เขาจึงค้อมกายประสานมือทั้งที่ยังถือรองเท้า

“มะ ไม่ ล่ำบากเลยขอรับ เจ้าสำนักหลี่ ข้าเพียงบังเอิญเจอแม่นางท่านนั้นที่โถงทางเดินและเก็บรองเท้าของนางได้จึงนำมามอบคืนให้ขอรับ”

“ขอบคุณท่านมาก”