เป่ยฟางหรงดีใจยิ่ง คำชมอาจารย์ประดุจทองคำ นางซุกใบหน้าเข้าที่แผงอกของเขากอดอาจารย์แนบแน่น และแอบเช็ดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลกับเสื้อของเขาอีกครั้ง

หลี่จิ้งเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ต้องทอดถอนใจด้วยมันเลอะไปด้วยคราบไคลของนางอีกจนได้ เอาเถอะ นางเพิ่งทำความชอบ ยกให้นางสักครั้ง

เป่ยฟางหรงส่งกระบี่ของตนเองให้หลี่จิ้ง เขาสำรวจอยู่ชั่วครู่พลันหยุดนิ่งเมื่อเห็นไพลินสีเงินที่ด้ามกระบี่ เขาเบิกตากว้างมองเป่ยฟางหรงอย่างตกตะลึง

“อาจารย์เป็นอย่างไรบ้างกระบี่ของข้า”

หลี่จิ้งกะพริบตาแล้วเอ่ยว่า

“ไป๋ฮวา กระบี่ดี”

“เหลวไหลกระบี่วิเศษนอกจากมันจะอยากทำลายตนเองไม่มีทางที่จะหักได้ เจ้าอย่าเที่ยวไปพูดเรื่องนี้กับผู้ใดอีก เขาจะหาว่าศิษย์ของเขาซินเซวียนขาดการอบรมสั่งสอนเรื่องพื้นฐานแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ”

“ก็ท่านดูสภาพมันสิเจ้าคะ ข้าก็แค่ดูจากสภาพ”

“แต่กระบี่ผุพังที่เจ้าว่าก็ทำให้เจ้าเกือบสิ้นลมไม่ใช่หรือ หากไม่ใช่เพราะยาที่อาจารย์ให้กินเจ้าคิดว่าจะเอาชนะมันได้หรือ”

“อาจารย์ข้าแค่เหนื่อยนี่เจ้าคะ ด้วยฝีมือตนเองย่อมชนะได้แน่”

“เถียงคำไม่ตกฟาก”

หลี่จิ้งไม่พูดต่อแล้ว นางอยากคิดสิ่งใดก็คิดเถิด พูดกับนางก็เหมือนคุยกับสุนัข พูดไปพูดมามันก็เลียปากจนได้