หลี่จิ้งกำมือแน่น ใบหน้ากลายเป็นสีแดงยิ่งกว่าอาภรณ์ที่ตนเองสวม หากเขามีหนวดคงได้กระดิกไปหลายเส้นแล้ว

“เจ้าให้เขามาได้อย่างไร อีกทั้ง เจ้ายัง เจ้ายัง…”

“อาจารย์เขาเป็นภูตของข้านะเจ้าคะ ไม่ให้เขาดูแลแล้วจะเป็นผู้ใด”

“เป่ยฟางหรง!!! นี่เจ้าหาได้รู้กาลเทศะอันใดเลยหรือ”

หลี่จิ้งมองร่างครึ่งล่างของเป่ยฟางหรงที่แช่อยู่ในน้ำ กลีบดอกไม้ลอยวนอยู่ด้านบนจึงทำให้ไม่เห็นร่างกายช่วงนั้น มีเพียงใบหน้าและมือขาว ๆ ของเป่ยฟางหรงที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาเท่านั้น

หยีจวนมองหลี่จิ้งอย่างหวาดกลัว หัวของเขาหดลงเหมือนเต่า แต่เมื่อเป่ยฟางหรงอ้าปากเขาก็ยังหยิบขนมเต้าหู้เย็น ที่เขาคิดค้นวิธีการทำออกมาอย่างสุดกำลังจนลงตัวและหอมหวานในที่สุดป้อนให้นาง

“ไสหัวไป”

หลี่จิ้งส่งเสียงโดยตรงไล่หยีจวนออกไป ดวงตาของเขาคล้ายกับมีเพลิงโลกันตร์ที่หยีจวนหวาดกลัวนักหนาอยู่ เมื่อถูกหลี่จิ้งปล่อย จึงไอหน้าเขียวหน้าแดงออกมา

“เจ้าไม่สบายหรือ”

เป่ยฟางหรงมองภูตของตนเอง หยีจวนหลบตาของนางแล้วเอ่ยว่า

“ฝ่าบาทน้อยขอรับ เอาไว้วันหน้าข้าจะทำขนมมาให้ท่านใหม่ตอนนี้เห็นต้องไปแล้วขอรับ”

“เจ้าอย่าลืมนะ ขนมของเจ้าอร่อยยิ่ง พรุ่งนี้เลยดีหรือไม่”