“ถงถงอยู่ที่ไหนกันเล่า วัน ๆ เขาเอาแต่หายตัวไป ให้ข้าลงไปช่วยเถิดนะ ถ้าท่านไม่ให้ข้าลงไปด้วยข้าก็จะเกาะท่านอยู่แบบนี้ไม่ปล่อยท่านไปไหนเช่นกัน”

กล่าวจบนางก็นั่งลงเกาะขาของจิ้งหูเป็นลิงทำอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย ท่ามกลางสายตาของศิษย์อีกยี่สิบคนที่จิ้งหูตั้งใจจะพาลงเขา ศิษย์เหล่านั้นต่างช่วยกันเกลี้ยงก่อนนางแต่นางก็ไม่ยอมฟังผู้ใดแม้แต่คนเดียว

“พวกเขาไปได้ เหตุใดข้าไปไม่ได้อาคมของพวกเขาเทียบกับข้าได้หรือ ท่านไม่ยุติธรรมเลย”

นางต่อว่าเขาทั้งน้ำตา กอดขาของเขาแน่น

“หรงหรงเจ้าอย่าพยายามเลย อย่างไรข้าก็พาเจ้าไปไม่ได้ เหตุใดศิษย์พี่จะไม่รู้ว่าเจ้าอยากไปเพราะเหตุใด ที่ตำบลเฉิงชาจุดหมายของเรามีร้านขนมชื่อดังอยู่ร้านหนึ่งที่เจ้าชอบใช่หรือไม่ ในใจเจ้าคงเพียงแต่จะไปกินขนมร้านนั้นหาได้คิดจะไปปราบปีศาจกับศิษย์พี่ที่ไหนกัน”

เมื่อถูกคนรู้ทันเป่ยฟางหรงร้องไห้กลบเกลื่อนหนักข้อขึ้น

“ข้าตั้งใจไปช่วยไล่ปีศาจท่านยังใส่ร้ายข้าอีก”

จิ้งหูถอนหายใจยาว ยกมือลูบศีรษะของนางอย่างปลอบโยน

“ไม่ได้”

“ได้”

เป่ยฟางหรงทั้งร้องไห้ทั้งกระทืบเท้า จิ้งหูหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นางเป็นถึงศิษย์พี่ของใครหลายคนในสำนักแต่ไม่เคยสงวนกิริยา อยากจะทำสิ่งใดก็แสดงออกตามอำเภอใจ ดื้อรั้นจนเขาปวดหัววันละหลายรอบ

“หากเจ้าไม่เงียบ ข้าจะ ข้าจะ”

จิ้งหูพยายามหาวิธีลงโทษนาง แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก จิ้งหูเป็นบุรุษที่ใจดีมากผู้หนึ่งอีกทั้งมีความอดทนสูงกว่าผู้ใด แต่กิริยายากกำราบของนางเช่นนี้กลับทำให้ใบหน้าขาวราวหยกขาวของจิ้งหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง

เขาเริ่มจะมีโทสะกับเด็กเหลือขอผู้นี้แล้ว

“เป่ยฟางหรง”

กระทั่งคนผู้หนึ่งโผล่มาขานชื่อนางอย่างตำหนิ เป่ยฟางหรงเห็นใบหน้าสตรีผู้นี้ชัดเจนก็ยิ่งร้องเสียงดัง สตรีผู้นั้นเข้าใกล้ร่างของเป่ยฟางหรง นางร่ายอาคมปิดปากคนที่ร้องเอะอะโวยวายทันใด