“เป่ยฟางหรง!!!”

นางแค่ถามเหตุใดอาจารย์จึงต้องทำเหมือนโกรธด้วย เป่ยฟางหรงคลำมือไปที่เอวของเขาคว้าถุงเฉียนคุนสีแดงขึ้นมา ล้วงเข้าไปแล้วเอ่ยขึ้น

“น้ำ”

เพียงนางพูดสิ่งของบางอย่างก็อยู่ในมือนางเป่ยฟางหรงจึงดึงออกมาเป็นน้ำเต้าที่บรรจุน้ำอยู่จนเต็ม เปิดออกดื่มจนชื่นใจยังมีน้ำใจถามอาจารย์

“หิวน้ำหรือไม่เจ้าคะ ข้าป้อนท่าน”

หลี่จิ้งมองน้ำเต้าที่นางดื่มด้วยสายตาเฉยชา เขาไม่คิดจะดื่มต่ออยู่แล้ว การดื่มน้ำต่อจากผู้อื่นเช่นนั้นช่าง…น่ารังเกียจยิ่ง

“ทำเรื่องของเจ้าไป”

“ของกินได้” เอ๊ะ หรือเสียงนางไม่ดังพอ เพิ่มเสียงขึ้นมาอีกสักนิด

“ขนม”

“เป่ยฟางหรง!!!”

เป่ยฟางหรงสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะเสียงดุของอาจารย์ นางดึงมือออกน้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้วเหลือเพียงความสงสัยว่าเหตุใดไม่มีของกินในนั้นเลย เสียใจเล็กน้อยที่คว้าน้ำเหลว หากรู้ว่าจะหิวอีกนางคงเอาขนมมาจากศิษย์พี่มากกว่านี้

ด้วยวรยุทธ์ที่สูงส่งของหลี่จิ้งเขาอุ้มนางกระโดดไม่กี่ทีก็ถึงหน้าสุสานกระบี่แล้ว เขาปล่อยเป่ยฟางหรงลงสีหน้าของนางดีขึ้นมาเล็กน้อย หลี่จิ้งดึงถุงเฉียนคุนมากมือของนางล้วงเข้าไปหาของบางสิ่งออกมา

“อ้าปาก”

“ขนมหรือเจ้าคะ”

“อืม”