นางเป็นองค์หญิงสิ่งไหนคือของล้ำค่านางย่อมรู้ เป่ยฟางหรงยิ้มตาหยี แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าเลือกเจ้าแล้วกัน”

เป่ยฟางหรงดึงกระบี่เล่มนี้ออกจากพื้น ออกแรงอยู่นานดึงอย่างไรก็ดึงไม่ขึ้นเหงื่อโทรมกายนางอีกครั้ง เป่ยฟางหรงปาดเหงื่อ ด้วยความโมโหสุดท้ายจึงใช้เท้าถีบกระบี่เล่มนี้

กระบี่พลันล้มลงหลุดออกจากพื้นดินอย่างง่ายดาย

“เฮะ ชอบความรุนแรงก็ไม่บอกต้องให้ใช้เท้าใช่หรือไม่”

แต่คงไม่ใช่เป็นแน่เพราะกระบี่ไฟโลกันตร์ก็คือกระบี่นามฮวาเปียวของอาจารย์เล่มนั้น ยอดกระบี่เช่นนั้นตกอยู่ในมือของอาจารย์ไปแล้ว อีกอย่างกระบี่ผุพังนั่นมีดีเพียงไพลินสีน้ำเงินนั่นเท่านั้นที่ต้องตานาง

เอาล่ะ ในเมื่อตัดสินใจกับไพลินล้ำค่าหายากชิ้นนั้นแล้ว นางย่อมไม่ยอมแพ้

สองชั่วยามต่อมาเป่ยฟางหรงก็เดินออกมาจากสุสานกระบี่ในสภาพที่เรียกว่าถูกเผาแทบทั้งตัว อาภรณ์ของนางหลายส่วนขาดรุ่งริ่ง ผมดำขลับยุ่งเหยิงใบหน้าเต็มไปด้วยดินและเขม่าควันไฟ ในมือของนางกอดกระบี่เล่มหนึ่งเอาไว้

เมื่อเห็นหน้าของอาจารย์เป่ยฟางหรงก็น้ำตาร่วงพรู

“อาจารย์มันตีข้าจนเจ็บไปหมดแล้ว ฮือ ฮือ”