“อาจารย์ข้ารู้ว่าข้าได้รับบาดเจ็บแล้ว ร่างกายหนาวจนแทบจะเป็นน้ำแข็งกลัวว่าหากท่านมาตามหาจะเห็นข้าเป็นเพียงน้ำแข็งก้อนหนึ่งเท่านั้น นี่ยิ่งทำให้เจ็บปวดยิ่ง”

“อาจารย์คิดไปคิดมาหากไม่มีท่าน ผู้ใดจะเลี้ยงดูข้ากันหากข้ากลับไปที่สำนักไม่ได้ ข้าก็ไม่อาจอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้ พ่อครัวก็ไม่มี คนอื่นก็ไม่มีปลูกผักเช่นไร จะเลี้ยงไก่ได้หรือ ข้าอยู่กับหยีจวนสองคนเช่นนี้จะทำสิ่งใดกินได้ เช่นนี้อยู่กับอาจารย์ย่อมดีกว่าเป็นแน่ อย่างน้อยก็มีคนครัวที่วิเศษที่สุดบนหุบเขาของพวกเรา”

จากเริ่มแรกที่ใจอ่อนระทวยก็รู้สึกปวดใจอย่างประหลาด วาจาของนางกลับเพ้อเจ้อไปเรื่อยเขาจึงกัดฟันแล้วเอ่ยว่า

“เจ้าเห็นอาจารย์ดีกว่าหยีจวนเพราะข้ามีพ่อครัวที่วิเศษหรือ”

“เรื่องนั้นก็อย่างหนึ่งเจ้าค่ะ แต่ที่ดีกว่าคือร่างกายของท่านที่ข้าไม่อาจขาดได้ ทั้งหอมยังอบอุ่นยิ่ง”

เพียงคำนี้ก็ทำให้หลี่จิ้งรู้สึกดีขึ้นมาก เขากระแอมแล้วกอดร่างนุ่มนิ่มไร้อาภรณ์ของนางเข้าแนบกาย อกอวบนุ่มบดเบียดกับกล้ามเนื้อแข็ง ๆ ของเขาล้วนให้ความรู้สึกที่แสนวิเศษยิ่ง

“อืม แต่ขอเตือนว่าอย่าได้ขยับลิ้นของเจ้าเหมือนคราที่แล้วเด็ดขาด”

หลี่จิ้งเสียงแหบเครือ

“ว๊าแย่จัง ลิ้นของอาจารย์อร่อยด้วย”

“เก็บคำของเจ้าเสีย ระหว่างอาจารย์ถ่ายทอดพลังทิพย์อย่าได้พูดสิ่งใดอีก”

ดวงตากลมโตของนางจับจ้องที่ริมฝีปากของเขา อย่างไรก็เสียดายอยู่ดีจึงบ่นอุบอิบเล็กน้อย จากนั้นจึงยอมอ้าปากโดยดี

หลี่จิ้งครางในลำคอออกมาเบาหวิว แล้วก้มลงประกบริมฝีปากลงมา ปลดปล่อยพลังทิพย์ส่วนหนึ่งเข้าไปในร่างกายของนางเนิ่นนาน