ถงถงหัวเราะ “นายท่านของข้าคงลงแรงทำลายดวงตาของเจ้าไปไม่น้อย ใช้พลังกับคนที่มีพลังทิพย์เป็นพันปีจนได้รับบาดเจ็บเช่นนี้เกรงว่าตอนนี้นายท่านต้องสูญเสียกำลังไปหลายส่วน ข้าไม่เข้าใจว่าเขาที่เป็นมนุษย์จะลงแรงทำร้ายดวงตาของเซียนบนสวรรค์ด้วยเหตุใด ช่างสูญเปล่าจริงๆ”

ถงถงว่า

“แล้วดวงตาของข้าเล่า จะหาหรือไม่ถึงจะบอกว่าเขาอยู่ในร่างของมนุษย์แต่เขาคือเทพอัคคีเชียวนะ ข้าเกรงว่าชั่วชีวิตนี้ข้าจะไม่สามารถมองเห็นฝ่าบาทน้อยของข้าได้อีก”

ถงถงตบไหล่เขาด้วยความสงสาร

“วางใจเถิดพรุ่งนี้อาการตาบอดของเจ้าก็คงหายแล้ว ไปข้าพาเจ้ากลับไปพักในเรือน ว่าแต่เรือนของเจ้าอยู่ที่ใด”

“อยู่ในเรือนบ่าวด้านหลังจวน”

“เช่นนั้นเจ้าไปพักในเรือนของข้าจะดีกว่า อย่างไรก็สะดวกสบายกว่ามาก”

“ขอบใจเจ้า”

ภายในเรือนเพลิงอัคคียังคุกรุ่น เป่ยฟางหรงอารมณ์ดี เคี้ยวขนมหลายก้อนที่อยู่ในปากจนแก้มทั้งสองข้างป่องเป็นซาลาเปาอย่างมีความสุข

“เจ้าเหตุใดยินยอมให้ผู้อื่นเห็น”

หลี่จิ้งคล้ายคนเสียสติ เขามองกราดไปทั่วร่างของเป่ยฟางหรง ลมหายใจติดขัด ลิ้นของนางที่ห้อยอยู่ตรงนั้นเป็นสีแดงระเรื่อเห็นแล้วยิ่งทำให้เขาขาดสติ

“อาจารย์ยังสามารถเห็นข้าได้นี่เจ้าคะ เหตุใดภูตประจำกายของข้าไม่อาจเห็นข้าได้เล่า”

เป่ยฟางหรงมึนงงเป็นอย่างยิ่ง ไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์พูด

หลี่จิ้งขยับเข้าใกล้ร่างของนางแล้ว เขาจับคางของนางอย่างแรงบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้น เป่ยฟางหรงมัวแต่สนใจลิ้นของตนเองกระทั่งไม่รับรู้ว่าตอนนี้หลี่จิ้งมีอาการประหลาดเพียงใด

“ข้าไม่อนุญาต ร่างกายของเจ้าหากไม่ใช่ข้าผู้ใดกล้าดู”

เป่ยฟางหรงยิ่งมึนงง

“ข้าไม่เข้าใจ ของของข้าจะเป็นท่านที่อนุญาตได้อย่างไรเจ้าคะ”

ดวงตาสีดำจ้องมองนางอย่างมาดหมาย กระทั่งเลื่อนสายตามาที่ลิ้นสีแดงระเรื่อที่แสนยั่วเย้า

หลี่จิ้งครางออกมาคำหนึ่ง แล้วบดจุมพิตอันบ้าคลั่งลงมา