จิ้งหูหัวเราะ

“หรงหรงนี่มันไม่เรียกว่ารองท้องแล้ว อาหารที่เจ้ากินมื้อนี้ข้าคิดว่าทั้งหมดเป็นอาหารที่บุรุษห้าคนกินอิ่มได้เลย”

“ศิษย์พี่จะรู้อะไร ข้าหิวเพียงนี้ยังคิดว่าน้อยไปเสียอีก คราหน้าท่านลองอดข้าวสักสองวันจะได้เข้าใจความรู้สึกของข้า”

ศิษย์น้องค้อนเขาปะหลับปะเหลือกกระทั่งหันไปมองพ่อครัวด้วยสายตาอ่อนหวาน พ่อครัวผู้นี้เป็นคนสำคัญของนางรองจากอาจารย์และศิษย์พี่เลยทีเดียว

เขามีนามว่าอาหนง เป็นบุรุษที่นางคิดว่าตนเองเหมือนรู้จักกับเขามาแต่ชาติปางก่อนคุ้นเคยยิ่งนัก

“เช่นนั้นข้ากินผลไม้รองท้องไปก่อนได้เจ้าค่ะ”

หากในยามปกติสำนักซินเซวียนล้วนมีบ่าวรับใช้คอยเก็บกวาด แต่ในยามดึกทุกคนย่อมเข้านอนจิ้งหูเกรงใจไม่อยากปลุกผู้ใดมาลำบาก เขาจึงดูแลนางเองที่จริงก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่นางเข้ามาเป็นศิษย์ของอาจารย์แล้ว

ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งถือดีเพราะมีฐานะสูงส่งถึงอาจารย์จะให้ปกปิดฐานะที่แท้จริง มีเพียงเขาที่เป็นพี่เลี้ยงเท่านั้นใกล้ชิดคนเดียว ถึงจะถูกอาจารย์ห้ามเปิดเผยให้ผู้อื่นรู้ ถ้ามีโอกาสเป่ยฟางหรงล้วนไม่เคยรีรอที่จะเบ่งบารมีใส่ผู้อื่นจนหลายคนไม่ชอบหน้า

นอกจากเขาแล้วในสำนักแห่งนี้ลับหลังล้วนก่นด่าและนินทานางเป็นประจำ หากอาคมนางไม่เก่งกล้าคงถูกผู้อื่นรังแกไปนานแล้ว ยังนับว่านางสามารถเอาตัวรอดได้เขาจึงไม่ต้องห่วงนางไปมากกว่าเรื่องอาหารการกิน

จิ้งหูล้างจานเสร็จก็กลับมาพบว่านางกินผลไม้จานใหญ่จนหมดแล้ว และตอนนี้ก็นอนพิงหลังกับเก้าอี้หลับสนิทน้ำลายยืดหยดย้อย จิ้งหูถึงกับพูดไม่ออกเขาส่ายหน้าแล้วเอ่ยถามนางเบา ๆ

“นี่เจ้าคือองค์หญิงผู้สูงศักดิ์จริง ๆ หรือ ผู้ใดมาเห็นสภาพเจ้าในตอนนี้คงได้คิดว่าเจ้าแอบอ้างเป็นแน่”

แน่นอนว่าองค์หญิงผู้นั้นไปเข้าเฝ้าเง็กเซียนเรียบร้อยแล้วจึงไม่มีเวลามาตอบคำถามของจิ้งหู